Μέρος του βιβλίου: "Oι Προειδοποιήσεις της Καινής Διαθήκης".
Προς Γαλάτες 5:2-4 «Αποχωριστήκατε από τον Χριστό»
Στην προς Γαλάτες επιστολή ο Παύλος πραγματεύεται το θέμα του νόμου και της χάρης καθώς και το γεγονός ότι σωζόμαστε με την χάρη και χωρίς τα έργα του νόμου. Ο λόγος για το οποίο τα έλεγε αυτά ήταν επειδή κάποιοι δίδασκαν τους Γαλάτες ότι είχαν να τηρήσουν τον νόμο και ότι ακόμα θα έπρεπε να περιτμηθούν. Όπως είπαμε προηγουμένως οι ψευτοδιδάσκαλοι έρχονται κατά βάση σε δυο εκδόσεις. Η μια διαστρέφει την χάρη του Θεού σε ασέλγεια και η άλλη καταφεύγει στον νομικισμό, επιβάλλοντας την τήρηση του νόμου του Μωυσή (Σάββατο, περιτομή, δεκατισμός, εορτές του νόμου κτλ) ή και πραγμάτων που δεν είναι πρόθεση και θέλημα του Θεού για τον πιστό. Οι Γαλάτες είχαν πέσει θύματα της δεύτερης κατηγορίας ψευτοδιδασκάλων. Ο Παύλος αντιμετώπισε το θέμα κάνοντας καθαρό τι μια τέτοια αναχώρηση από το πραγματικό ευαγγέλιο θα σήμαινε:
Προς Γαλάτες 5:2-4
«Προσέξτε, εγώ ο Παύλος σάς λέω ότι, αν κάνετε την περιτομή, ο Χριστός δεν θα σας ωφελήσει σε τίποτε. Διαμαρτύρομαι ξανά προς κάθε άνθρωπο που κάνει την περιτομή, ότι είναι χρεώστης να εκτελεί ολόκληρο τον νόμο. Αποχωριστήκατε από τον Χριστό, όσοι ανακηρύσσεστε δίκαιοι από τον νόμο. ξεπέσατε από τη χάρη.»
Δεν μπορείς να αποχωριστείς από κάτι αν ποτέ δεν είσαι ένα, ενωμένος, με αυτό. Οι άνθρωποι στους οποίους αναφέρεται ο Παύλος ήταν πραγματικοί πιστοί, ένα με τον Χριστό. Αυτό όμως θα άλλαζε άρδην στην περίπτωση που αναζητούσαν την δικαίωση τους μέσα από τα έργα του νόμου. Σ’ αυτή την περίπτωση θα αποχωρίζονταν από τον Χριστό και θα ξέπεφταν από την χάρη. Επομένως είναι δυνατό κάποιος να αποχωριστεί από τον Χριστό και να ξεπέσει από την χάρη. Να είναι δηλαδή σήμερα με Αυτόν αλλά να μην είναι στο μέλλον, να τον έχει αποχωριστεί, λόγω της προσκόλλησης, όπως στην περίπτωση των Γαλατών, σε κάποιο διεστραμμένο δόγμα. Ας σημειώσουμε επίσης εδώ ότι αυτοί θα ξέπεφταν της χάρης. Δεν είναι δηλαδή ότι η χάρη θα τους πετούσε έξω αλλά ότι ΑΥΤΟΙ θα ξέπεφταν, θα έφευγαν από την χάρη. Η χάρη του Θεού επομένως μας κρατεί όσο θέλουμε να κρατηθούμε από αυτή. Αλλά αν κάποιος το επιθυμεί μπορεί να ξεπέσει από αυτήν.
Επιπρόσθετα όπως ο Παύλος αναφέρει μερικούς στίχους πιο κάτω:
Προς Γαλάτες 5:7
«Τρέχατε καλά. ποιος σας εμπόδισε στο να μη πείθεστε στην αλήθεια;»
Δείτε ότι χρησιμοποιεί παρελθοντικό χρόνο: έτρεχαν καλά στο παρελθόν αλλά όχι πλέον. Κάποιος τους εμπόδιζε, προφανώς διδάσκοντας τους να τηρούν τον νόμο και να περιτμηθούν. Σαν αποτέλεσμα δεν έτρεχαν πλέον καλά, αλλά ήταν καθ’ οδό προς αποπλάνηση. Επομένως είναι δυνατόν να τρέχει κανείς καλά αλλά έπειτα αυτό να αλλάξει και να αποπλανηθεί από το σωστό δρόμο και από την πίστη.
Τώρα το ερώτημα που ίσως θα πρέπει να ρωτήσει κανείς: αν κάποιος αποχωριστεί από τον Χριστό και επομένως ξεπέσει της χάρης θα σωθεί; Νομίζω ότι η απάντηση είναι καθαρή στην προς Εφεσίους 2:8 και στο κατά Ιωάννη 15. Σύμφωνα με την προς Εφεσίους η σωτηρία είναι με χάρη διάμεσου της πίστης. Αν αυτοί οι Γαλάτες ξέπεφταν από την χάρη τότε δεν θα καλύπτονταν πλέον από την προς Εφεσίους 2:8. Επίσης σύμφωνα με το κατά Ιωάννη 15:6:
Κατά Ιωάννη 15:6
«Αν κάποιος δεν μείνει ενωμένος μαζί μου, ρίχνεται έξω, όπως το κλήμα, και ξεραίνεται. και τα μαζεύουν και τα ρίχνουν σε φωτιά, και καίγονται.»
Όποιος δεν μένει ενωμένος με τον Χριστό, όποιος τον αποχωρίζεται, έχει τέλος όμοιο με αυτό που περιγράφεται στον παραπάνω στίχο και που επομένως δίνει και την απάντηση τι θα συνέβαινε στην περίπτωση εκείνων από τους Γαλάτες που θα αποχωρίζονταν από τον Χριστό.
Για να συνοψίσουμε λοιπόν είναι όντως δυνατόν ένας πιστός να αποχωριστεί, λόγω πλάνης τον Χριστό. Και αυτό όπως στην περίπτωση των Γαλατών μπορεί να συμβεί όταν κάποιος αντικαθιστά το έργο του Χριστό με τον νόμο και προσπαθεί μέσω αυτού να δικαιωθεί.
Δυστυχώς αρκετοί χρησιμοποιούν της προς Γαλάτες για να παν στον άλλο άκρο λέγοντας ότι ο Θεός ενδιαφέρεται μόνο για την πίστη μας και τα έργα δεν έχουν ουδεμία σημασία, λες και πίστη και έργα μπορούν να υπάρχουν ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Ο Λούθηρος κάποτε είπε το εξής σωστό:
«είναι αδύνατο να διαχωρίσει κανείς πίστη και έργα, όπως αδύνατο είναι να διαχωρίσει κανείς την ζέστη και το φως από την φωτιά1» .
Αυτό είναι αλήθεια. Δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει την πίστη από τα έργα. Πάνε μαζί. Η «άκαρπη» πίστη δεν μπορεί να σώσει, όχι γιατί ο καρπός είναι υποθετικά αυτός που θα μας έσωζε και αυτός λείπει. Απεναντίας η πίστη που μένει άκαρπη δεν μπορεί να σώσει γιατί δεν είναι πραγματική πίστη! Είναι νεκρά όπως ο Ιάκωβος είπε (Ιακώβου 2:26) και τέτοια πίστη δεν σώζει. Το μήνυμα αυτού του βιβλίου δεν είναι με κανένα τρόπο σωτηρία με έργα. Δεν υπάρχει τέτοια σωτηρία! Αυτό που υπάρχει είναι σωτηρία δια της πίστεως, πίστης όμως που πρέπει να τηρηθεί έως τέλους και η οποία θα πρέπει να είναι – και θα είναι αν μείνουμε ενωμένοι με τον Χριστό - καρποφόρα. Θα συνόψιζα μάλιστα το μήνυμα αυτού του βιβλίου σε ένα στίχο που είδαμε πιο πριν:
Προς Γαλάτες 5:6
«Επειδή, στον Ιησού Χριστό ούτε η περιτομή έχει κάποια ισχύ ούτε η ακροβυστία, αλλά η πίστη, που ενεργείται με αγάπη.»
Πίστη δια της αγάπης ενεργουμένη! Πίστη, αγάπη, έργα που ο Θεός ήδη προετοίμασε για να περπατήσουμε σ’ αυτά! Και τα τρία παν μαζί και δεν νομίζω ότι κάποιο από αυτά μπορεί πραγματικά να σταθεί μόνο του χωρίς να έχει και τα άλλα.
Υποσημειώσεις
1.Luther: An introduction to St. Paul’s letter to the Romans.
Επόμενο τμήμα: Προς Τιμόθεο 2:11-13: “αν τον αρνούμαστε και εκείνος θα μας αρνηθεί”