Βιβλικές Αλήθειες

Κατεβάστε αυτή την μελέτη σαν PDF και τυπώστε την ή διαβάστε την στον υπολογιστή σας ή και στο ebook reader / smartphone σας (PDF) Αυτό το βιβλίο σε PDF

«Εκείνοι δε που σπέρνονται επάνω στην πέτρα»



Για την δεύτερη κατηγορία διαβάζουμε:

«Εκείνοι δε που σπέρνονται επάνω στην πέτρα, είναι αυτοί που, όταν ακούσουν, δέχονται τον λόγο με χαρά. κι αυτοί δεν έχουν ρίζα. οι οποίοι πιστεύουν για λίγο, και σε καιρό πειρασμού αποστατούν.»

Πίστεψαν οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας; Η απάντηση του Κυρίου είναι ναι πίστεψαν. «Πιστεύουν για λίγο», είπε. Από αυτό βλέπουμε λοιπόν αμέσως ότι η πίστη είναι κάτι που έχει χρονική διάσταση. Με άλλα λόγια, το γεγονός ότι κάποιος πίστεψε δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι θα πιστεύει και για το υπόλοιπο της ζωής του. Μπορεί να συμβεί να πιστέψει αλλά μόνο «για λίγο», δηλαδή προσωρινά. Μόλις αυτό το «λίγο» περάσει δεν είναι πλέον στην πίστη, όπως και συνέβηκε με τους ανθρώπους αυτής της κατηγορίας. Ξεκίνησαν καλά, αλλά μετά την αρχή, μετά από «λίγο», σε καιρό πειρασμού και διωγμών για τον Λόγο (κατά Μάρκο 4:7) αποστάτησαν. Αρκετά παραδείγματα αυτής της κατηγορίας μου έρχονται στο μυαλό: άνθρωποι που άκουσαν τον Λόγο, τον δέχτηκαν και μετά μίλησαν γι’ αυτόν με τους συγγενείς και φίλους τους. Εκείνοι όμως τους απορρίψανε. Αντί αυτοί να κρατηθούν στον Λόγο έφυγαν και ίδιοι για να μην εξοστρακιστούν. Άλλοι πάλι είχαν το ίδιο λαμπρό ξεκίνημα. Έπειτα κάποιος πειρασμός και δοκιμασία ήρθε στον δρόμο τους (μπορεί να είναι οτιδήποτε). Έπεσαν τότε στα δίχτυα του πειρασμού, έγιναν εξωφρενών με τον Θεό και τους ανθρώπους Του και επίσης αποχώρησαν. Επίσης κάτι που πρέπει να σημειωθεί εδώ είναι ότι το ρήμα που χρησιμοποιείται αναφορικά με την αντίδραση αυτών των ανθρώπων είναι το ρήμα «αποστατώ» («αφίστημι» στα αρχαία). Ναι λοιπόν είναι δυνατόν άνθρωποι που αρχικά πίστεψαν, κάτω από θλίψη και δοκιμασία για τον Λόγο του Θεού να αποστατήσουν, να αποχωρήσουν. Αυτό ακριβώς συνέβη με αυτούς της δεύτερης κατηγορίας της παραβολής του σπορέα. Ο Θεός ήταν κάποτε η επιλογή τους αλλά έφυγαν από Αυτόν, αποστάτησαν, εγκαταλείποντας την πίστη.

Η κρίσιμη ερώτηση τώρα είναι: αν αυτοί οι άνθρωποι δεν μετανοήσουν και επιστρέψουν θα σωθούν άραγε; Αν είναι να πιστέψουμε την διδασκαλία σύμφωνα με την οποία αρκεί να πιστέψει κανείς έστω και για ένα δευτερόλεπτο για να σωθεί, ασχέτως με το τι συμβαίνει στην συνέχεια αναφορικά με την πίστη του, τότε ναι αυτοί θα σωθούν μιας και κάποτε είχαν πιστέψει. Το πρόβλημα όμως με αυτή την άποψη είναι ότι αγνοεί το γεγονός ότι η πίστη δεν είναι κάτι στατικό, κάτι που επειδή την είχε κάποιος κάποτε, είναι εγγυημένο ότι ποτέ δεν θα την εγκαταλείψει. Εν αντιθέσει, η πίστη έχει χρονική διάσταση. Και όταν κάποιοι αποστατούν από την πίστη, πιστεύοντας όμως μόνο «για λίγο», αφήνουν πίσω τους και την υπόσχεση της σωτηρίας, της αιώνιας ζωής. Γιατί πραγματικά η σωτηρία δεν είναι απλά κατά χάρη αλλά «κατά χάρη διάμεσου της πίστης». Η χάρη είναι το μέρος του Θεού και η πίστη είναι η δική μας ανταπόκριση. Και τα δυο θα πρέπει να υπάρχουν και ο Θεός κρατά πάντα το δικό Του κομμάτι. Όποιος όμως αποχωρεί από την πίστη, αφήνει επίσης και ότι πήρε δια της πίστης, δηλαδή την υπόσχεση της σωτηρίας. Η Καινή Διαθήκη έχει πλήθος αναφορών που το κάνουν αυτό καθαρό και σκοπός του βιβλίου αυτού είναι να τις φέρει στο φως.

Προκειμένου να βρουν ένα τρόπο να εξηγήσουν το παραπάνω απόσπασμα κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι της δεύτερης κατηγορίας της παραβολής του σπορέα δεν ήταν ποτέ πραγματικοί πιστοί, γιατί αν ήταν όντως πραγματικοί πιστοί – λένε – δεν θα είχαν ποτέ αποστατήσει. Όμως προφανώς αυτή η άποψη έρχεται σε σύγκρουση με ότι ο Κύριος ο Ίδιος είπε όταν Αυτός εξήγησε το μέρος αυτό της παραβολής. Σύμφωνα με Αυτόν: «Εκείνοι δε που σπέρνονται επάνω στην πέτρα, είναι αυτοί που, όταν ακούσουν, δέχονται τον λόγο με χαρά. κι αυτοί δεν έχουν ρίζα. οι οποίοι πιστεύουν για λίγο, και σε καιρό πειρασμού αποστατούν.» Οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας δέχτηκαν τον Λόγο όπως εγώ και εσύ: με χαρά. Και τον πίστεψαν. Ο Κύριος δεν είπε ότι παρίσταναν ότι τον πίστεψαν ούτε είπε ότι παρίσταναν ότι τάχα τον δέχτηκαν με χαρά. Απεναντίας η αρχική τους πίστη ήταν γνήσια και πραγματική. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι δεν διήρκεσε. Κράτησε, όμως μόνο για λίγο. Είναι η διάρκεια λοιπόν της πίστης το πρόβλημα με αυτούς τους ανθρώπους και όχι το κατά πόσο αυτή υπήρξε στην αρχή, γιατί πραγματικά όπως διαβάζουμε αυτοί πίστεψαν όμως μόνο «για λίγο».

Πιθανόν αυτό μπορεί να εξηγήσει και την αγωνία του Παύλου σχετικά με την πίστη των διωκόμενων Θεσσαλονικέων (Προς Θεσσαλονικείς 1:4). Όπως τους είπε:

Προς Θεσσαλονικείς 3:1-8
«Γι' αυτό, μη υποφέροντας πλέον, κρίναμε εύλογο να απομείνουμε μόνοι στην Αθήνα, και στείλαμε τον Τιμόθεο, τον αδελφό μας, και διάκονο του Θεού, και συνεργάτη μας στο ευαγγέλιο του Χριστού, για να σας στηρίξει, και να σας παρηγορήσει σε σχέση με την πίστη σας. για να μη κλονίζεται κανείς μέσα σ' αυτές τις θλίψεις. δεδομένου ότι, εσείς ξέρετε ότι σ' αυτό είμαστε ταγμένοι. Επειδή, όταν ήμασταν κοντά σας, σας τα προλέγαμε, ότι πρόκειται να υποφέρουμε θλίψεις, καθώς και έγινε, και ξέρετε. Γι' αυτό και εγώ, μη υποφέροντας πλέον, έστειλα για να μάθω την πίστη σας, μήπως σας πείραξε αυτός που πειράζει, και ο κόπος μας αποβεί εις μάτην. Τώρα, όμως, όταν ο Τιμόθεος ήρθε από σας σε μας, και μας έφερε καλές αγγελίες για την πίστη σας και την αγάπη σας, και ότι πάντοτε έχετε αγαθή ενθύμηση για μας, επιποθώντας να μας δείτε, όπως κι εμείς εσάς. γι' αυτό, παρηγορηθήκαμε, αδελφοί, για σας μέσα σε όλη τη θλίψη και τη στενοχώρια μας, εξαιτίας της πίστης σας. δεδομένου ότι, τώρα ζούμε, αν εσείς μένετε σταθεροί στον Κύριο.»

Δυο φορές μέσα σε μερικές μόνο γραμμές ο Παύλος μιλάει για την αγωνία του. Γνώριζε ότι οι πιστοί ήταν υπό διωγμό και εναγωνίως επιζητούσε να μάθει σχετικά με την κατάσταση της πίστης τους. Στέκονταν άραγε αυτοί σταθεροί στον Κύριο ή όχι; Ποια ήταν τα νέα σχετικά με την πίστη τους; Καλά ή κακά; Αυτό ήταν το αγωνιώδες ερώτημα του Παύλου. Η πίστη λοιπόν δεν είναι κάτι που είναι αμετακίνητο. Κάτι που άπαξ και το έχεις είναι εγγυημένο ότι θα το έχεις για πάντα. Αν ήταν έτσι, δεν θα είχε λόγο ο Παύλο να αγωνιά. Σ’ αυτή την περίπτωση αφού αυτοί ήταν αρχικά στην πίστη θα ήταν πάντα στην πίστη, παρά τους πειρασμούς και τις διώξεις. Αλλά δεν είναι έτσι. Ο σκοπός του πειράζοντας, του διαβόλου, είναι να μας ρίξει από την πίστη μας, να μας κάνει να σκανδαλιστούμε με τον Θεό και τους ανθρώπους Του και να αποχωρήσουμε. Εν συντομία ο σκοπός του είναι να μας καταπιεί (Πέτρου Α 5:8). Το γεγονός ότι στεκόμασταν καλά πριν την δοκιμασία δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι θα στεκόμαστε καλά και μετά την δοκιμασία. Θα πρέπει να το αποφασίσουμε. Ο Θεός θα μας βοηθήσει να σταθούμε, αλλά θα πρέπει και εμείς να το θέλουμε. Θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι θα μείνουμε στον Κύριο, ασχέτως εξωτερικών καταστάσεων. Μερικοί το κάνουν αυτό, μερικοί όμως όχι. Εκείνοι που δεν το κάνουν φεύγουν από την πίστη. Μπορεί να μην το λένε δημόσια όμως δεν ενδιαφέρονται πλέον. Νομίζω ότι ίσως να έχετε και σεις κάποια σχετικά παραδείγματα. Ας περάσουμε όμως τώρα στην τρίτη κατηγορία της παραβολής του σπορέα.

Επόμενο τμήμα: “Και άλλο έπεσε ανάμεσα στα αγκάθια”