Μέρος του βιβλίου: "Oι Προειδοποιήσεις της Καινής Διαθήκης".
“Και άλλο έπεσε ανάμεσα στα αγκάθια”
Προχωρώντας τώρα σε εκείνους της τρίτης κατηγορίας της παραβολής του σπορέα: αυτοί είναι εκείνοι που άκουσαν τον Λόγο «και από μέριμνες και πλούτο και ηδονές της ζωής, πηγαίνουν, και συμπνίγονται, και δεν φτάνουν στον καρπό». Δεν είναι ότι αυτοί δεν δέχτηκαν τον Λόγο. Εκείνοι που δεν τον δέχτηκαν γιατί δεν τον κατάλαβαν και ο διάβολος τότε τον έκλεψε ήταν στην πρώτη κατηγορία. Εν αντιθέσει, αυτοί της τρίτης κατηγορίας είχαν καρδιά για τον Λόγο, αλλά είχαν – ή απέκτησαν αργότερα – καρδιά και για τα πράγματα του κόσμου, ονομαστικά τις μέριμνες, τον πλούτο και τις ηδονές της ζωής. Αυτά έδρασαν σαν αγκάθια και έπνιξαν τον Λόγο με αποτέλεσμα να μην δώσει καρπό. Βλέπουμε έτσι ότι δεν είναι αρκετό να έχει κανείς τον Λόγο για να φέρει καρπό. Ο Λόγος από μόνος του δεν γίνεται καρποφόρος, αν εκείνα που δρουν σαν αγριάδες – οι μέριμνες του κόσμου τούτου (δηλαδή το να μεριμνά κανείς γι’ αυτά που ο κόσμος μεριμνά1), η απάτη του πλούτου και οι ηδονές της ζωής – δεν ξεριζωθούν. Αν αυτό το ξερίζωμα δεν γίνει τότε το αποτέλεσμα είναι ένα κοσμικός, άκαρπος «Χριστιανός». Μπορεί να γνωρίζει και αρχικά να έχει δεχτεί τον Λόγο όμως ο καρπός είναι απών. Τα άλλα πράγματα τα οποία δεν ξεριζώθηκαν τον έκαναν άκαρπο.
Όντως, όπως ο Κύριος έκανε ξεκάθαρο, είναι αδύνατον να δουλέψει κανείς δυο κύριους. Σε κάποια φάση ένας από τους δυο θα πρέπει να φύγει.
Κατά Λουκά 16:13
«Κανένας δούλος δεν μπορεί να δουλεύει δύο κυρίους. επειδή, ή τον έναν θα μισήσει, και τον άλλον θα αγαπήσει. ή στον έναν θα προσκολληθεί, και τον άλλον θα καταφρονήσει. Δεν μπορείτε να δουλεύετε τον Θεό και τον μαμωνά. »
Και όπως Αυτός και πάλι μας προειδοποιεί: «Προσέχετε, μάλιστα, στον εαυτό σας, μήπως και βαρύνουν οι καρδιές σας μέσα σε κραιπάλη και μεθύσι και βιοτικές μέριμνες, και έρθει επάνω σας ξαφνικά εκείνη η ημέρα.»
Επίσης ο Ιωάννης μας λέει:
Ιωάννου Α 2:15-17
«Μη αγαπάτε τον κόσμο, ούτε αυτά που είναι μέσα στον κόσμο. Αν κάποιος αγαπάει τον κόσμο, η αγάπη του Πατέρα δεν υπάρχει μέσα σ' αυτόν. επειδή, κάθε τι που είναι στον κόσμο: Η επιθυμία της σάρκας και η επιθυμία των ματιών και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι από τον Πατέρα, αλλά είναι από τον κόσμο. Και ο κόσμος παρέρχεται καθώς και η επιθυμία του, αυτός όμως που κάνει το θέλημα του Θεού μένει στον αιώνα.»
Και ο Ιάκωβος, ονομάζοντας μοιχούς και μοιχαλίδες εκείνους που τρέχουν ξωπίσω του κόσμου, λέει:
Ιάκωβος 4:4
«Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν ξέρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα προς τον Θεό; Όποιος, λοιπόν, θελήσει να είναι φίλος του κόσμου, γίνεται εχθρός του Θεού.»
Μοιχός είναι εκείνος που έχει συζευχθεί κάποιον αλλά τρέχει ξωπίσω κάποιου άλλου. Εκείνοι που τρέχουν ξωπίσω του κόσμου, ξωπίσω των μεριμνών του κόσμου, του πλούτου, της κραιπάλης, των ηδονών της ζωής ονομάζονται και αυτοί μοιχοί. Γιατί; Γιατί εγκατέλειψαν τον νυμφίο, τον Χριστό, και τρέχουν ξωπίσω του κόσμου.
Γυρίζοντας πίσω στην παραβολή του σπορέα, εκείνοι της τρίτης κατηγορίας έχουν ακολουθήσει την απάτη του πλούτου ή υπηρετούν άλλους κύριους (μέριμνες και ηδονές του κόσμου) και επομένως δεν μπορούν την ίδια στιγμή να υπηρετούν τον Χριστό. Το αποτέλεσμα είναι ακαρπία.
Τώρα η κρίσιμη ερώτηση είναι: θα μπει αυτή η ελλιπής καρπού κατηγορία στην Βασιλεία του Θεού αν παραμείνει έτσι και δεν μετανοήσει; Για να το πούμε αλλιώς: έχει αλήθεια σημασία σχετικά με την σωτηρία αν η πίστη κάποιου είναι πίστη που φέρνει καρπό ή δεν υπάρχει πραγματικά πρόβλημα αν κάποιος επιτρέψει ο Λόγος του Θεού να πνιγεί από την ταυτόχρονη αγάπη του για τον κόσμο; Είναι ΟΚ αν κάποιος που έχει ομολογήσει τον Ιησού σαν Κύριο Του να τον εγκαταλείψει υπηρετώντας άλλους κύριους; Τι θα συμβεί σ’ αυτή την περίπτωση; Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε πολύ για την απάντηση. Ο Κύριος ο ίδιος απάντησε αυτή την ερώτηση, πριν 2000 χρόνια. Ορίστε η άποψη Του, η οποία σημειωτέον έχει εφαρμογή και για εκείνους της δεύτερης κατηγορίας της παραβολής, εκείνους δηλαδή που πίστεψαν «για λίγο»:
Κατά Ιωάννη 15:1-8
«Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατέρας μου είναι ο γεωργός. Κάθε κλήμα σε μένα, το οποίο δεν φέρνει καρπό, το αποκόπτει. και καθένα το οποίο φέρνει καρπό, το καθαρίζει, για να φέρει περισσότερο καρπό. Τώρα, εσείς είστε καθαροί, εξαιτίας του λόγου που σας μίλησα. Μείνετε ενωμένοι μαζί μου και εγώ ενωμένος μαζί σας. Όπως το κλήμα δεν μπορεί να φέρει καρπό από μόνο του, αν δεν μείνει ενωμένο με την άμπελο, έτσι κι εσείς, αν δεν μείνετε ενωμένοι μαζί μου. Εγώ είμαι η άμπελος, εσείς τα κλήματα. εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου, και εγώ μαζί του, αυτός φέρνει πολύ καρπό. επειδή, χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε. Αν κάποιος δεν μείνει ενωμένος μαζί μου, ρίχνεται έξω, όπως το κλήμα, και ξεραίνεται. και τα μαζεύουν και τα ρίχνουν σε φωτιά, και καίγονται. Αν μείνετε ενωμένοι μαζί μου, και τα λόγια μου μείνουν μέσα σας, θα ζητάτε ότι αν θέλετε, και θα γίνει σε σας. Κατά τούτο δοξάζεται ο Πατέρας μου, στο να φέρετε πολύ καρπό. και έτσι θα είστε μαθητές μου.»
Νομίζω ότι η απάντηση του Κυρίου δεν αφήνει χώρο για αμφιβολίες: ο μόνος τρόπος για να φέρει κανείς καρπό είναι να μείνει ενωμένος με την άμπελο, τον Χριστό. Εκείνοι που δεν φέρνουν καρπό είναι εκείνοι που δεν μένουν ενωμένοι με την άμπελο και αν αυτό δεν αλλάξει θα μαζευτούν και στο τέλος, όπως ο Κύριος μας είπε, θα καούν. Τι σημαίνει αυτό τώρα για την τρίτη (αλλά και την δεύτερη) κατηγορία της παραβολής του σπορέα; Σημαίνει ότι αν δεν μετανοήσουν, επιστρέφοντας στην άμπελο και επομένως φέρνοντας μέσω της παραμονής τους στην άμπελο, τον καρπό που ακολουθεί τους πραγματικούς μαθητές του Χριστού, θα έχουν το τέλος των άκαρπων κλημάτων του παραπάνω αποσπάσματος, δηλαδή θα ριχθούν στην φωτιά για κάψιμο. Γνωρίζω ότι ίσως με το παραπάνω συμπέρασμα να έχω σοκάρει μερικούς από τους αναγνώστες. Είναι όμως αλήθεια αυτό το τέλος κάτι που εγώ περιέγραψα; Δεν νομίζω. Είναι αντίθετα κάτι που ο Κύριος περιέγραψε, μιλώντας στους πιο στενούς από τους μαθητές Του την ίδια την νύχτα της σύλληψης Του. Είναι αυτό που είπε έκπληξη; Είναι κάτι παράξενο; Όχι αν καταλάβουμε ότι πραγματικός Χριστιανός δεν είναι εκείνος που κάποτε έκανε μια ομολογία αλλά που αργότερα πρακτικά την εγκατάλειψε. Εν αντιθέσει, πραγματικός Χριστιανός είναι αυτός που προσπαθεί να ζήσει, να κάνει πράξη, με τα όποια λάθη και αδυναμίες του, την πίστη του. Αν έχουμε ομολογήσει ότι ο Ιησούς είναι Κύριος, Αυτός όμως δεν είναι πραγματικά ο Κύριος μας, τότε είναι εμφανές ότι η ομολογία μας είτε δεν ήταν ειλικρινής ή μπορεί να ήταν ειλικρινής κάποτε, όμως δεν είναι σε ισχύ τώρα. Το κατά πόσο η ομολογία μας είναι αληθινή ή όχι αποδεικνύεται από ένα και μόνο μέτρο: τον καρπό τον οποίον φέρνουμε, και για να φέρουμε τον επιθυμητό καρπό πρέπει να μείνουμε ενωμένοι με την άμπελο, τον Χριστό. Όπως είδαμε στο παραπάνω απόσπασμα του κατά Ιωάννη 15: «Κατά τούτο δοξάζεται ο Πατέρας μου, στο να φέρετε πολύ καρπό. και έτσι – δηλαδή με το να φέρετε καρπό - θα είστε μαθητές μου». Ο καρπός λοιπόν που φέρνουμε δείχνει αν και κατά πόσο είμαστε πραγματικοί μαθητές του Χριστού.
Μάλιστα ο Κύριος έδωσε το ίδιο μέτρο, το μέτρο του καρπού, για να μας βοηθήσει να ξεχωρίσουμε μεταξύ πραγματικών και ψεύτικων προφητών:
Κατά Ματθαίο 7:15-20
«Προσέχετε δε από τους ψευδοπροφήτες, που έρχονται σε σας με ενδύματα προβάτων, από μέσα όμως είναι αρπακτικοί λύκοι. Θα τους γνωρίσετε από τους καρπούς τους. μήπως μαζεύουν σταφύλια από αγκάθια ή σύκα από τριβόλια; Έτσι, κάθε καλό δέντρο κάνει καλούς καρπούς. ενώ το σαπρό δέντρο κάνει κακούς καρπούς. Δεν μπορεί ένα καλό δέντρο να κάνει κακούς καρπούς ούτε ένα σαπρό δέντρο να κάνει καλούς καρπούς. Κάθε δέντρο που δεν κάνει καλό καρπό κόβεται και ρίχνεται στη φωτιά. Επομένως, από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσετε.»
Πολλοί φοβούνται να μιλήσουν για καρπό, γιατί νομίζουν ότι αν το κάνουν μειώνουν την χάρη του Θεού. Δεν την μειώνουν όμως. Μπορεί μια μηλιά να μην κάνει μήλα; Τα δέντρα παράγουν καρπό, και ο σπόρος του Λόγου, όταν φροντιστεί ανάλογα κάνει ακριβώς το ίδιο: δίνει καρπό. Η πίστη έρχεται πρώτα και ο καρπός ακολουθεί. Τι πιο αφύσικο από δέντρα που αν και προορίζονται για καρπό είναι άκαρπα; Θα λέγαμε ποτέ ότι αυτά τα δέντρα είναι υγιή; Αν είχε κανείς ένα τέτοιο δέντρο στον κήπο του και περίμενε καρπό από αυτό, όπως ο Θεός περιμένει από εμάς, θα έλεγε ποτέ ότι «δεν πειράζει»; Δεν νομίζω.
Ο καρπός είναι κάτι το απόλυτα φυσικό για ένα Χριστιανό και είναι εντελώς αφύσικο όταν δεν υπάρχει. Όπως η προς Εφεσίους 2:8-10 μας λέει:
Προς Εφεσίους 2:8-10
«Επειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου της πίστης. κι αυτό δεν είναι από σας. είναι δώρο του Θεού. όχι από έργα, ώστε να μη καυχηθεί κάποιος. Επειδή, δικό του δημιούργημα είμαστε, καθώς κτιστήκαμε στον Ιησού Χριστό για καλά έργα, που ο Θεός προετοίμασε, για να περπατήσουμε μέσα σ' αυτά.»
Δεν σωθήκαμε με έργα, εντούτοις όμως κτιστήκαμε για καλά έργα. «Κτιστήκαμε για» σημαίνει ότι αυτός είναι ο προορισμός μας, ο σκοπός μας, αυτό για το οποίο δημιουργηθήκαμε. Για να το πούμε αλλιώς: τα αυτοκίνητα έχουν γίνει («κτιστεί») για να μας πάνε από το ένα μέρος σε ένα άλλο. Τα τραίνα έχουν γίνει («κτιστεί») για να πηγαίνουν πάνω στις σιδηροτροχιές. Η μηλιά έχει γίνει («κτιστεί») για να κάνει μήλα. Με τον ίδιο τρόπο, και εμείς «κτιστήκαμε στον Ιησού Χριστό για καλά έργα». Πίστη λοιπόν και καλά έργα πάνε χέρι χέρι. Δεν έχει πραγματικά νόημα να πει κανείς ότι είναι στην πίστη αλλά δεν έχει καμιά σημασία το αν θα φέρει ή όχι τον καρπό που συνδέεται με εκείνους που είναι στην πίστη. Είναι σαν να λέμε ότι έχουμε ένα αυτοκίνητο αλλά το αν δουλεύει ή όχι δεν έχει σημασία. Όλοι μας όμως γνωρίζουμε ότι έχει σημασία.
Το ότι τα έργα, όντας ο καρπός της γνήσιας πίστης, έχουν σημασία είναι κάτι που ο Ιάκωβος κάνει ξεκάθαρο στην επιστολή του:
Ιακώβου 2:14-17
«Ποιο το όφελος, αδελφοί μου, αν κάποιος λέει ότι έχει πίστη, και δεν έχει έργα; Μήπως η πίστη μπορεί να τον σώσει; Και αν ένας αδελφός ή αδελφή είναι γυμνοί, και στερούνται την καθημερινή τροφή, και κάποιος από σας πει σ' αυτούς: Πηγαίνετε με ειρήνη, είθε να θερμαίνεστε και να χορταίνετε, και δεν τους δώσετε τα αναγκαία του σώματος, ποιο το όφελος; Έτσι και η πίστη, αν δεν έχει έργα, είναι από μόνη της νεκρή.»
«Η πίστη, αν δεν έχει έργα, είναι από μόνη της νεκρά», ακριβώς όπως και το σώμα χωρίς πνοή είναι νεκρό. Για να το πούμε διαφορετικά, ακαρπία και πραγματική πίστη δεν είναι κάτι που πάνε μαζί. Άκαρπη πίστη είναι νεκρή πίστη και τέτοια πίστη δεν φέρνει όποιον την έχει στην Βασιλεία του Θεού.
Μένοντας λίγο ακόμα στο κρίσιμο θέμα των έργων, βλέπουμε τον Παύλο να λέει τα ακόλουθα:
Προς Τίτο 2:13-14
«προσμένοντας τη μακάρια ελπίδα, και την επιφάνεια της δόξας του μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. ο οποίος έδωσε τον εαυτό του για χάρη μας, για να μας λυτρώσει από κάθε ανομία, και να μας καθαρίσει για τον εαυτό του λαό εκλεκτό, ζηλωτή καλών έργων.»
Προς Τίτο 3:1
«Υπενθύμιζε σ' αυτούς να υποτάσσονται στις αρχές και στις εξουσίες, να πειθαρχούν, να είναι έτοιμοι σε κάθε αγαθό έργο»
Προς Τιμόθεο Β 2:20-21
«Μάλιστα, μέσα σ' ένα μεγάλο σπίτι δεν υπάρχουν μονάχα σκεύη χρυσά και ασημένια, αλλά και ξύλινα και πήλινα. και άλλα μεν για χρήση τιμητική, άλλα όμως για χρήση όχι τιμητική. Αν, λοιπόν, κάποιος καθαρίσει τον εαυτό του απ' αυτά, θα είναι σκεύος για τιμητική χρήση, αγιασμένο, και εύχρηστο στον οικοδεσπότη, ετοιμασμένο για κάθε αγαθό έργο.»
Και προς Τιμόθεο Β 3:16-17
«Ολόκληρη η γραφή είναι θεόπνευστη, και ωφέλιμη για διδασκαλία, για έλεγχο, για επανόρθωση, για διαπαιδαγώγηση, που γίνεται με δικαιοσύνη. για να είναι ο άνθρωπος του Θεού τέλειος, ετοιμασμένος για κάθε έργο αγαθό.»
Η Γραφή, η Βίβλος, δεν μας έχει δοθεί απλά για να την έχουμε σαν θεωρητική γνώση. Σκοπός της δεν είναι να κάνει τον άνθρωπο του Θεού, θεωρητικό θεολόγο. Αντίθετα ο λόγος που έχει δοθεί είναι για να κάνει τον άνθρωπο του Θεού τέλειο και έτοιμο για αυτό για το οποίο έχει κτιστεί: για κάθε έργο αγαθό.
Πηγαίνοντας πίσω στην παραβολή του σπορέα, μόνο η τέταρτη κατηγορία έδωσε καρπό:
«Και άλλο έπεσε επάνω στην καλή γη, και όταν βλάστησε, έκανε εκατονταπλάσιο καρπό. … Εκείνοι στην καλή γη, αυτοί είναι εκείνοι, που, ενώ άκουσαν τον λόγο, τον κρατούν σε καλή και αγαθή καρδιά, και καρποφορούν με υπομονή.»
Η δεύτερη και η τρίτη κατηγορία άκουσαν τον Λόγο αλλά δεν τον κράτησαν. Αυτή όμως εδώ η κατηγορία και τον άκουσε και τον κράτησε και σαν αποτέλεσμα έφερε με υπομονή τον επιθυμητό καρπό. Για να φέρουμε λοιπόν καρπό πρέπει να κρατήσουμε τον Λόγο σε καλή και αγαθή καρδιά και με υπομονή θα καρποφορήσουμε. Αυτό είναι το κλειδί. Αν, αφού δεχτούμε τον Λόγο, επιτρέψουμε άλλα πράγματα να τον κλέψουν και να μας απομακρύνουν από το αμπέλι, τότε αυτός δεν θα φέρει καρπό. Φυλάσσοντας την καρδιά μας με κάθε προσοχή (ακριβώς όπως οι Παροιμίες 4:23 μας λένε να κάνουμε), μετανοώντας από παλιές μας συνήθειες και πρακτικές και ανανεώνοντας τον νου μας με όσα ο Λόγος του Θεού λέει είναι επομένως κάτι κρίσιμο για το αποτέλεσμα του Λόγου.
Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο: εύχομαι σε όλους μας αυτή η τέταρτη κατηγορία να είναι η κατηγορία μας και τώρα και πάντα. Επίσης εύχομαι όσοι από εμάς δεν είναι σε αυτή την κατηγορία να επιστρέψουν στην άμπελο έτσι ώστε μένοντας σε αυτή, στον Χριστό, να φέρουν τον καρπό που φέρνει δόξα στον Θεό και που δείχνει τίνος μαθητές είμαστε. Επίσης εύχομαι να τσεκάρουμε τους εαυτούς μας και αν δούμε αγκάθια να τα ξεριζώσουμε και να τα πετάξουμε, αντί να γελιόμαστε ότι μπορούμε να ζούμε με αυτά. Δεν μπορούμε. Είναι είτε αυτά είτε ο Κύριος. Ένα από τα δυο θα πρέπει να φύγει και εμείς διαλέγουμε ποιο είναι αυτό που θα φύγει.
Υποσημειώσεις
1.Χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι το να πάει κανείς στην δουλειά του και να φροντίζει τα της οικογένειας του δεν είναι φροντίδα που θα μας απομακρύνει από τον Θεό. Όχι μόνο δεν είναι επικίνδυνη μέριμνα αλλά είναι και υποχρέωση μας. Το να είναι όμως κανείς «εξαρτημένος» από την δουλειά του (στα Αγγλικά αυτό λέγεται workaholic κατά το alcoholic (αλκοολικός)) είναι όντως κάτι που θα μας απομακρύνει από τον Θεό. Βασικά, μέριμνες του κόσμου τούτου σημαίνει να μεριμνά κανείς για ότι και ο κόσμος μεριμνά, κάνοντας τα ενδιαφέροντα του κόσμου τούτου δικά του ενδιαφέροντα και τρόπο ζωής.
Επόμενο τμήμα: Κοιτώντας «δια γυμνού οφθαλμού» κάποια από τα λεγόμενα του Ιησού