نبوت در اول قرنتیان باب 14
در این مقاله به تعریف نبوت در اول قرنتیان باب 14 نگاهی خواهیم داشت.
نبوت در اول قرنتیان 14: تعریف
نبوت بر اساس اول قرنتیان باب 14، مکاشفه ای از سوی روح القدس است که خدا از طریق آن پیغامی با هدف بنا، تشویق و تسلی به جمع ایمانداران می دهد. همانطور که اول قرنتیان 14: 3-4 می گوید:
اول قرنتیان 14: 3-4
" امّا آن که نبوّت مي‌کند، با انسانهاي ديگر براي بنا، تشويق و تسلي‌شان سخن مي‌گويد. .... آن که نبوّت مي‌کند باعث بناي کليسا مي‌شود. "
در این دو آیه در عین حال هم از مخاطبان نبوت و هم هدفش سخن به میان آمده است. مخاطبش کلیسا، یعنی جمع ایمانداران حاضر در جلسه 1 هستند. منظور از دادن نبوت ها هم بنا، تشویق و تسلی مخاطبان یعنی همان جمع ایمانداران است. نبابراین نبوت (مکاشفه ای از سوی روح القدس، که خدا از طریق آن پیغامی با هدف بنا، تشویق و تسلی به جمع ایمانداران می دهد.) در کلیسا در زمان عهد جدید ارائه شد و طبیعتاً امروز هم باید ارائه شود.
نبوت در اول قرنتیان 14: منظور نبوتی نیست که بر دوش پیامبران بود ( افسسیان 4: 11 )
حال ما نباید نبوتی که در اول قرنتیان 14 آمده را با رسالت پیامبران اشتباه بگیریم. همانطور که افسسیان 4: 11 می گوید:
افسسیان 4: 11
" و اوست که بخشيد برخي را به‌‌عنوان رسول، برخي را به‌‌عنوان نبي، برخي را به‌‌عنوان مبشر، و برخي را به‌‌عنوان شبان و معلّم، "
من معتقدم که آن نبی ونبوتی که در افسسیان 4: 11 آمده با بنی و نبوت اول قرنتیان باب 14 کاملاً متفاوت است. اگرچه هر دو پیغامی از خدا دارند، اما هدفشان متفاوت است. هدف نبوت در اول قرنتیان 14، بنا، تشویق و تسلی کلیسا های محلی است. منظورم این است که هدف نبوت اول قرنتیان 14 این نیست که درباره وقایع آینده یا سرنوشت ملت یا نبوت درباره شخص بخصوصی، صحبت کند. شاید اینگونه نبوت ها هنوز هم معتبر باشند. اما وقتی اول قرنتیان 14 درباره نبوت صحبت می کند، منظورش این نوع نبوت ها نیست. البته ممکن است در کلیسا افرادی هم باشند که نبوت به معنای نبوت افسسیان 4: 11 را بر عهده داشته باشند. اما منظور اول قرنتیان 14 به آنها نیست. اول قرنتیان 14: 5 می گوید:
اول قرنیان 14: 5
" آرزوي من اين است که همه شما به زبانهاي غير سخن بگوييد، امّا بيشتر مي‌خواهم که نبوّت کنيد. "
اشتیاق و خواسته پولس این است که همه به زبان های غیر سخن بگویند اما بیشتر اینکه همه نبوت کنند. او در همان باب همچنین می گوید:
اول قرنتیان 14: 31
" زيرا شما همه مي‌توانيد به نوبت نبوّت کنيد ... "
و در اول قرنتیان 14: 1
"طريق محبت را پيروي کنيد و با اشتياق تمام در پي تجليات روح باشيد، بخصوص اينکه نبوّت کنيد."
همه ما می توانیم نبوت کنیم. به این معنا که پیغامی را از خدا برای بنا، تشویق و تسلی کلیسایمان بیاوریم. اما این بدان معنا نیست که همه ما رسالتی پیامبر گونه مانند آنچه در افسسیان 4: 11 آمده، داریم.البته که بعضی در بدن مسیح رسالت پیامبری دارند اما همه اینگونه نیستند. ( دیگر خدمت ها نیز در کلیسا احتیاج است ! ) با این حال همانطور که اول قرنتیان 14: 31 می گوید، هر ایمانداری می تواند نبوتی به منظور بنا، تشویق و تسلی کلیسایش مانند آنچه در اول قرنتیان 14 آمده، انجام دهد.
نبوت در اول قرنتیان باب 14: نبوت موعظه نیست
بگذارید روشن کنم که نبوت موعظه کردن نیست. این را می گویم چون بار های شنیده ام که نبوت کم و بیش همان وعظ واعظ است. اما نبوت موعظه و یا تعلیم نیست. نبوت پیغامی است که مستقیماً از دهان خدا صادر می شود (توسط مکاشفه) و روی آن به ایمانداران حاضر است. این خود خداست که در نبوت بطور مستقیم صحبت می کند. نبوت و تعلیم دو موضوع کاملاً جدا و هر دو مورد نیاز هستند! هنگام مطالعه اول قرنتیان باید این را نیز در نظر داشته باشیم که پولس زمانی این سخنان را می گوید که به نظر من طبق آیات جلسات کلیسایی در خانه ها انجام می شده است. آنجا آمفی تئاتری نبوده که بین 500 تا 5000 نفر در آن بنشینند و منبری باشد که همه به واعظ بر آن چشم بدوزند. مردم می پرسند " چطور می توانیم این چیزی که پولس در اول قرنتیان 14 می گوید را در جلسات کلیسایی مان داشته باشیم؟ " اما منظور آنها از " جلسات کلیسایی "، روشی است که امروزه جلسات برگزار می شوند. بنابراین ما سعی می کنیم که گفته پولس را در ساختار پرستشی امروزی جای دهیم. اما باید بدانیم که چیزی که پولس و عهد جدید می گویند بیشتر با جلسات خانگی جور در می آید که همه در آن فعالند تا مدل جلسات کلیسایی یکشنبه ما. همانطور که اول قرنتیان 14: 26 می گوید:
اول قرنتیان 14: 26
" پس چه گوييم، اي برادران؟ هنگامي که گرد‌هم مي‌آييد، هرکس سرودي، تعليمي، مکاشفه‌اي، زباني و يا ترجمه‌اي دارد. اينها همه بايد براي بناي کليسا به‌‌کار رود. "
شرکت فعال و خودجوش ایمانداران ( تک به تک شان ) در کلیسای قرن اول امری عادی بود. همه هم البته همین انتظار را داشتند ! پولس می گوید "هرکس". هرکس از آنها هرچه داشت در جلسه ابراز می کرد: مزامیر، تعلیم، سخن گفتن به زبان ها با ترجمه، مکاشفه. و هدف چه بود؟ بنای جمع ایمانداران. آنها با هرچه از خدا دریافت کرده بودند در جلسه سهیم می شدند. این دقیفاً همان چیزی است که ما امروزه از دست داده ایم.
نبوت در اول قرنتیان 14: تجربه من
با مطالعه اول قرنتیان 14 می فهمیم که نبوت ( و تکلم به زبان ها با ترجمه اش) در گردهمایی های قرن اول جزء قاعده بوده است ! استثنا نبوده ! بر عکس، در گردهمایی هایی که من شرکت می کنم، این عطایای خدا برای بنای کلیسا اصلاً به چشم نمی خورند و اصلاً وجود ندارند. به عنوان عطایا وجود دارند. در حقیقت ممکن است این عطایا از لحاظ الهیاتی در نظر اعضای کلیسا قبول شوند.اما هیچوقت عملی نمی شوند. حقیقت این است که در بسیاری از کلیسا ها این موضوع اصلاً جایی ندارد. عطایایی که خدا برای بنا، تشویق و تسلی کلیسا داده، جایش را با مراسم سفت و سختی و یا گاهی رسمی داده است. به این صورت که یک نفر کاری را هر هفته تکرار می کند ( کلیسای کاتولیک و ارتدکس ) یا در کلیسای پروتستان، می گویند اول سرود می خوانیم، بعد کشیش و یا چند نفر دیگر دعا می کنند، بعد موعظه می شنویم و جلسه پایان می یابد. اگر شخصی در این میان احساس کند که خدا پیغامی برای کلیسا دارد، هیچ راهی نیست تا آن را بیان کند ! در عمل مشارکت مردم در جلسات ممنوع شده است ! در بعضی جلسات دیگر هم اگر کسی بخواهد پیغامی از خدا بدهد، باید اول به کشیش و یا مشایخ کلیسا بگوید و سپس آنها باید در آن مورد تصمیم بگیرند که آیا از خداست یا نه تا اجازه صادر شود یا نشود که با اعضا مطرح شود. اما در کلیسایی که رسولان از آن صحبت می کند و یا همان کلیسای قرت اول، اصلاً اینگونه نبوده است. ببینیم پولس در این مورد چه می گوید:
اول قرنتیان 14: 29-31
" و از انبيا، دو يا سه تن نبوّت کنند و ديگران گفتار آنها را بسنجند. و اگر فردي ديگر که نشسته است مکاشفه‌اي دريافت کند، فرد نخست سکوت اختيار نمايد. زيرا شما همه مي‌توانيد به نوبت نبوّت کنيد تا همه تعليم يابند و همه تشويق شوند. "
همه می توانستند بلند شوند و نبوت کنند ( برای بنا، تشویق و تسلی ) و بقیه پیغام را می سنجیدند. نبوت قاعده بود، هرکس می توانست آنرا انجام دهد و انجام می شد!
من در چند جلسه دیگر هم بوده ام که اعضا به طرز عجیبی رفتار می کردند. در آن جلسات یک حس گیجی دائمی وجود دارد. مردم بلند فریاد می زنند، برخی دیگر بدون ترجمه به زبان های غیر صحبت می کنند و یا شروع به دادن " مکاشفاتی " می کنند که ربطی به بنا، تشویق و تسلی کلیسا ندارند. خود را بر زمین می کوبند و طوری بر زمین می مانند که انگار بیهوش شده اند و آنرا به " روح " نسبت می دهند. بسیاری از اوقات همسایه های اینگونه کلیسا ها،بخاطر هرج و مرج و سر و صدای جلسات، پلیس خبر می کنند. بسیاری از اوقات هم کلیسا های نوع اول ( آن سفت وسخت هایی که قبل از این به آنها اشاره شد) اینگونه کلیسا ها را مثال می زنند تا سرسختی و کنترل بالای خود را توجیه کنند. اما هیچ یک از آنها نبوتی که اول قرنتیان 14 می گوید نیستند. باید نظم در نبوت کردن ( و همچنین صحبت به زبان های غیر با ترجمه ) در جلسات وجود داشته باشد. این چیزی است که آیات در اینباره می گویند:
اول قرنتیان 14: 27 - 33
" اگر کسي به زبانهاي غير سخن بگويد، دو يا حداکثر سه تن، آن هم به نوبت سخن بگويند و کسي نيز ترجمه کند. امّا اگر مترجمي نباشد، فردِ متکلّم به زبانهاي غير بايد در کليسا خاموش بماند و با خود و خدا سخن گويد. و از انبيا، دو يا سه تن نبوّت کنند و ديگران گفتار آنها را بسنجند. و اگر فردي ديگر که نشسته است مکاشفه‌اي دريافت کند، فرد نخست سکوت اختيار نمايد. زيرا شما همه مي‌توانيد به نوبت نبوّت کنيد تا همه تعليم يابند و همه تشويق شوند. روح انبيا مطيع انبياست. زيرا خدا، نه خداي بي‌نظمي، بلکه خداي آرامش است، همان‌‌گونه که در همه کليساهاي مقدّسان چنين است. "
بسیاری اوقات در جلساتی که کارهای دیوانه وار می کنند، مردم خود را توجیه کرده می گویند " روح مرا در بر گرفت و مرا به این کار ها وا داشت". اما شمایی که این را می گویید لطفاً بگویید در کجای کلام چنین چیزی آمده؟ چیزی که من در انجیل درباره نبوت پیدا می کنم نظم است. وقتی کسی به زبان غیر سخن گوید، باید مترجم آن نیز حضور داشته باشد. در غیر اینصورت: " امّا اگر مترجمي نباشد، فردِ متکلّم به زبانهاي غير بايد در کليسا خاموش بماند و با خود و خدا سخن گويد. " ( اول قرنتیان 14: 28). چند نفر باید به زبان ها تکلم، ترجمه و نبوت کنند؟ آیا همه با هم در یک زمان؟ خیر! " اگر کسي به زبانهاي غير سخن بگويد، دو يا حداکثر سه تن، آن هم به نوبت سخن بگويند و کسي نيز ترجمه کند. ... و از انبيا، دو يا سه تن نبوّت کنند و ديگران گفتار آنها را بسنجند. و اگر فردي ديگر که نشسته است مکاشفه‌اي دريافت کند، فرد نخست سکوت اختيار نمايد. " ( اول قرنتیان 14: 27 و 29-30). آنوقت مردمی که در جلسات کارهای عجیب و غریب می کنند ادعا می کنند که " روح آنها را در بر گرفت" ؟ خوب، من چنین چیزی در کتاب مقدس نمی بینم. چیزی که می بینم این است که: " روح انبيا مطيع انبياست. زيرا خدا، نه خداي بي‌نظمي، بلکه خداي آرامش است، همان‌‌گونه که در همه کليساهاي مقدّسان چنين است. " (اول قرنتیان 14: 32-33). آیا در جلسه ای آشوب است؟ تقصیر را بر گردن خدا یا بارش روحش نیندازید. خدا دستورالعمل های روشنی در مورد ریزش روح القدس و اینکه چطور با نظم انجام شود، داده است. حال اگر برخی این دستورالعمل ها را رعایت نمی کنند، نه مشکل خداست و نه مشکل ریزش روح القدس. خدا هیچ ارتباطی با بی نظمی و آشوب ندارد! عطایای خدا را بخاطر این موضوع رد نکنید بلکه طالب آن باشید.پولس می گوید " با اشتياق تمام در پي تجليات روح باشيد، " ( اول قرنتیان 14: 1). بنابراین آنها را با اشتیاق بطلبید و طبق دستورالعمل و با نظم به آنها عمل کنید.
در نهایت، نوعی دیگر از جلسات نیز هست که در آنها شرکت کرده ام. در زادگاهم یونان. در آنجا در خانه ها جمع می شدیم و در کنار کارهای دیگر، این کارها را نیز انجام می دادیم: در جلسات وقتی را می گذاشتیم تا منتظر خداوند بمانیم و ببینیم او می خواهد ما چه بگوییم و سپس از طریق نبوت و سخن گفتن به زبانهای غیر با ترجمه پیغام هایی را با هم به اشتراک می گذاشتیم. و البته پیغام های خدا بنا کننده، تشویق کننده و تسلی دهنده بودند. قلب خدای پدر بر ما مکشوف می شد. این جلسات نزدیک ترین تجربه من به سخن گفتن به زبان ها با ترجمه و نبوتی بوده که در اول قرنتیان 14 آمده است. اخیراً کتاب فوق العاده ای از اوسبیوس استفانو، روحانی ارتدکس خواندم. او شخصیتی تک در فرقه ارتودکس یونان است که پیغام های عالی با مرکزیت مسیح منتشر می کند. نام این کتاب که به زبان یونانی هم نوشته شده، "جنبش کاریزماتیک از نگاه ارتدکس" است. نویسنده در این کتاب مثال هایی از نبوت های واقعی توسط ایمانداران در جلسات ارائه می دهد. در زیر آنها را می نویسم تا خواننده طبیعت نبوت اول قرنتیان 14 را مد نظر داشته باشد:
" شما فرزندان من هستید که از شما خوشنودم."
" پدر، فرزندانش را می شناسد و از تک تک آنها محافظت می کند."
" فرزندان من: خود را به من واگذارید. بگذارید ترس هایتان را بشناسم. خود را به دستان من بسپارید. "
" من هیچ غضبی به شما ندارم. "
" می خواهم به شما یاد دهم تا به شباهت فرزند من باشید و مرا پدر خود بدانید. "
" بگذارید تا بر شما و در شما آشکار شوم. بگذارید شما را به کمال محبت کنم. "
" از کلام من نترسید. بگذارید قلب شما از من دریافت کند. "
" خداوند می گوید خود را به من بسپارید و من شما را حمل خواهم کرد و حفاظت مرا خواهید شناخت. "
در یک جمله: نبوت به معنای اول قرنتیان 14، پیغامی شخصاً از سوی خدا، به صورت اول شخص است که بنا کننده، تشویق کننده و تسلی دهنده کلیسا یا همان جمع ایمانداران است.
اکنون حداقل 11 سال است که از زادگاهم دور هستم و در آلمان زندگی می کنم. به غیر از یکی دو بار دیگر این بنا، تشویق و تسلی را که خدا برای ایمانداران از طریق نبوت و تکلم به زبان ها با ترجمه فراهم کرده، تجربه نکرده ام. نبوت عطایی فوق العاده است که در بیشتر مواقع (این را فقط من نمی گویم) استفاده نشده (در جلسات خشک، سفت و سخت) و یا از آن سوء استفاده می شود (در جلسات پر از آشوب و در جلساتی که مردم اعمال عجیب انجام می دهند). این موضوع بسیار ناراحت کننده است، چرا که عدم وجود نبوت و یا سوء استفاده از آن، صدای خدا را که برای بنا، تشویق و تسلی کلیسا فراهم شده، خاموش می کند.
این مقاله را با این تشویق کلام خدا به پایان می رسانم:
اول قرنتیان 14:1
" طريق محبت را پيروي کنيد و با اشتياق تمام در پي تجليات روح باشيد، بخصوص اينکه نبوّت کنيد. "
همانطور که در کلام خدا آمده، این خواست خداست. شاید مردم خیلی چیزها در اینباره بگویند. اما فقط یک چیز اهمیت دارد: چیزی که کلام خدا می گوید !
فارسی: Daniel Shahri
پانویس ها
1. با مطالعه اول قرنتیان باب 14 مشخص می شود که منظور پولس در این باب جلسات ایمانداران است. برای نمونه اول قرنتیان 14: 23-24 را مطالعه نمایید.