عدالت و کتاب مقدس
طی سال ها، مسیحیانی را ملاقات کرده ام از احساس گناه و خود محکومیت رنج می برند. خود من نیز از چنین حسی رنج برده ام و به خوبی می دانم که این حس چگونه است. اما در اینجا نیازی به صحبت درباره تجربه شخصی من نیست. خود کتاب مقدس در اول یوحنا 3: 21-22 روشن می سازد که اگر قلب ما محکوممان نکند با عزمی راسخ به سمت خدا پیش می رویم. در مقابل اگر قلبمان محکوممان کند یعنی هیچ اطمینانی به خدا نداریم.
نقطه مقابل بیماری، دارو و شفاست و پارسایی هم ضد محکومیت و حس گناه است. دو واژه پارسایی و محکومیت کاملاً متضادند. اگر پارسا باشید پس گناهکار نیستید و اگر گناهکار باشید نمی توانید پارسا به حساب بیایید. هر یک از این دو ضد دیگری است. به علاوه، روشی که هر شخص پیش می گیرد تا با آن پارسا شود راه پارسا نبودن او را هم نشان می دهد. مثلاً، اگر کسی برای پارسایی در حضور خدا نیاز به انجام عملی داشته باشد، بدیهی است که نتیجه شکست در آن کار، عدم پارسایی فرد خواهد بود . در نتیجه چنین شخصی بی تقوی، گناهکار و مستحق محکومیت است. کتاب مقدس درباره پارسایی به ما چه می گوید؟ چگونه کسی می تواند در حضور خدا پارسا باشد؟ می دانم که ممکن است شنیده باشید که توسط اعمال نیکوست که پارسایی حاصل می شود. اما آیا این چیزی است که کتاب مقدس می گوید؟ مطمئناً پاسخ منفی است. انجیل یعنی خبر خوش و ما در آیه زیر می خوانیم که این خبر خوش چیست. پس آیات زیر را می خوانیم:
رومیان 3: 20-28
از آنجا كه به اعمال شريعت هيچ بشري در حضور او عادل شمرده نخواهد شد، چونكه از شريعت دانستن گناه است. لكن الحال بدون شريعت، عدالت خدا ظاهر شده است، چنانكه تورات و انبيا بر آن شهادت مي دهند؛ يعني عدالت خدا كه بوسيله ايمان به عيسي مسيح است، به همه و كلّ آناني كه ايمان آورند. زيرا كه هيچ تفاوتي نيست، زيرا همه گناه كرده اند و از جلال خدا قاصر مي باشند، و به فيض او مجّاناً عادل شمرده مي شوند به وساطت آن فديه اي كه در عيسي مسيح است. كه خدا او را از قبل معيّن كرد تا كفّاره باشد به واسطه ايمان به وسيله خون او تا آنكه عدالت خود را ظاهر سازد، به سبب فروگذاشتن خطاياي سابق در حين تحمّل خدا، براي اظهار عدالت خود در زمان حاضر، تا او عادل شود و عادل شمارد هر كسي را كه به عيسي ايمان آورد. پس جاي فخر كجا است؟ برداشته شده است! به كدام شريعت؟ آيا به شريعت اعمال؟ ني بلكه به شريعت ايمان. زيرا يقين مي دانيم كه انسان بدون اعمال شريعت، محض ايمان عادل شمرده مي شود.
این آیات به اضافه تعداد آیات زیاد دیگری از عهد جدید واقعاً انقلابی هستند. انجیل به معنی خبر خوش است و آیات بالا این خبر خوش را به ما اعلام می کنند. همانطور که این متن از ابتدا به وضوح نشان می دهد، هیچ راهی وجود ندارد که شخصی توسط اعمال شریعت موسی پارسا بشود. ( از جمله 10 فرمان که قسمتی از شریعت موسی است.) همانطور که کتاب مقدس روشن ساخت، انجام اعمال نیکو نمی تواند شما را در حضور خدا پارسا بنمایاند. حتی اگر تمام 10 فرمان را بجا آورید ممکن نیست که پارسا بشوید. دلیل این امر هم این نیست که اعمال نیکو، بد هستند. بلکه این است که اعمال نیکو برای پارسا شدن ما در برابر خدا کافی نیستند و اصلاً هدفشان هم عادل کردن ما نمی باشد. نمی توان توسط اعمال در حضور خدا پارسا شد. اگر پارسایی شما بر اساس اعمالتان باشد، اصلاً پارسایی به حساب نمی آید. در عوض چیزی من درآوردی است که اگر چه احساسات شما را برای مدتی راضی می کند، اما هیچ ارزشی در درگاه خدا ندارد. بنابراین اگر شما احساس گناه و محکومیت می کنید، بخاطر این است که می دانید اعمالتان برای عادل شدن کافی نیست و چهره شما را در حضور خدا مخدوش ساخته است. شاید پیش خود فکر کنید که او (خدا) بخاطر کارهایی که انجام داده اید و یا کار هایی که در آنها شکست خورده اید، عصبانی است و به شما می گوید: "چطور توانستی این کار را انجام دهی؟ تو مرا نا امید کردی. تو گناهکاری". برادر و خواهر عزیز این صدای خدا نیست. خدا هیچوقت انتظار ندارد که شما توسط اعمال نزد او پارسا شوید. بلکه برعکس او پارسایی را به شما هدیه داده است. ( و به فيض او مجّاناً عادل شمرده مي شوند (رومیان 3: 24) ) وقتی به پسر او ایمان بیاورید همان دم پارسا هستید. بنابراین پارسایی چیزی نیست که به تدریج به دست آید. بلکه در همان لحظه ای که به خداوند عیسی مسیح و رستاخیز او ایمان می آوریم، عادل می شویم. پارسایی و عادل بودن یک هدیه است. چیزی نیست که ما در عوض اعمالمان بدست آوریم. ( زيرا يقين مي دانيم كه انسان بدون اعمال شريعت، محض ايمان عادل شمرده مي شود. (رومیان 3: 28) ) چنین چیزی را می توانیم در دوم قرنتیان 5: 21 هم ببینیم:
دوم قرنتیان 5: 21
" زيرا او را كه گناه نشناخت، در راه ما گناه ساخت تا ما در وي عدالتِ خدا شويم. "
قسمت اول آیه درباره یک عمل و اینکه چه کسی آنرا انجام داده، صحبت می کند و قسمت دوم نتیجه این عمل و دریافت کننده نتیجه را مشخص می کند. این عمل چه بود؟ این بود که خدا پسرش را برای ما داد. خدا وی را که گناه نشناخت در راه ما گناه ساخت. نتیجه این عمل چه بود؟ چرا خدا این کار را انجام داد؟ جواب این است که تا ما در وی (مسیح) عدالت خدا بشویم. بنابراین پارسا شدن ما هیچ ربطی به اعمالمان ندارد و کاملاً به کار تمام شده مسیح ربط دارد. او هرچه لازم بود را انجام داد. او خود را در راه ما فدا کرد تا ما عادل بشویم. و از آنجایی که کار او انجام شده و پایان یافته، عدالت ما نیز کامل شده و به انجام رسیده است. این یک جور اقدام انجام شده است.
همانطور که دوباره رومیان 8: 29-30 به ما می گوید:
رومیان 8:29 - 30
" زيرا آناني را كه از قبل شناخت، ايشان را نيز پيش معيّن فرمود تا به صورت پسرش متشكّل شوند تا او نخست زاده از برادران بسيار باشد. و آناني را كه از قبل معين فرمود، ايشان را هم خواند و آناني را كه خواند ايشان را نيز عادل گردانيد و آناني را كه عادل گردانيد، ايشان را نيز جلال داد. "
چه کسی ما را عادل گردانید؟ چه کسی ما را عدالت ساخت؟ نه ما با اعمالمان بلکه خدا ما را عادل ساخت. به جمله ماضی به کار رفته در اینجا توجه کنید: " و آناني را كه عادل گردانيد " پارسایی ما چیزی است که به انجام رسیده. روندی نیست که روز به روز و کم کم طبق رفتار و اعمال ما کامل شود. بلکه هدیه ایست که توسط قربانی شدن عیسی مسیح مهیا شد و به هرکه به او به عنوان پسر خدا ایمان بیاورد، مجاناً داده می شود. آیا ایمان دارید که عیسی، مسیح و پسر خداست؟ اگر پاسختان مثبت است شما از خدا تولد یافته اید و فرزند اویید. بدون اینکه نیاز به اعمالتان باشد در حضور خدا پارسا و نجات یافته هستید.همه اینها هم اکنون از آن شماست.
اول یوحنا 5: 1
" هر كه ايمان دارد كه عيسي، مسيح است، از خدا مولود شده است؛ "
رومیان 10: 9 - 10
" زيرا اگر به زبان خود عيسي خداوند را اعتراف كني و در دل خود ايمان آوري كه خدا او را از مردگان برخيزانيد، نجات خواهي يافت. چونكه به دل ايمان آورده مي شود براي عدالت و به زبان اعتراف مي شود بجهت نجات. "
یوحنا 1: 12-13
" و امّا به آن كساني كه او را قبول كردند قدرت داد تا فرزندان خدا گردند، يعني به هر كه به اسم او ايمان آورد، كه نه از خون و نه از خواهش جسد و نه از خواهش مردم، بلكه از خدا تولّد يافتند. "
غلاطیان 3: 26
" زيرا همگي شما بوسيله ايمان در مسيح عيسي، پسران خدا مي باشيد. "
جمع بندی: ما بطور خودکار و همان لحظه ای که ایمان می آوریم، بدون نیاز به اعمالمان پارسا می شویم و اگر هم حس محکومیت و گناه داریم، از طرف خدا نیست. او ما را عادل می کند. همانطور که می خوانیم: ما عدالت خدا هستیم.( از زمان حال استفاده شده) بنابراین محکومیت هیچ جایی در زندگی ما ندارد. معنی این حرف این نیست که ما اشتباه نمی کنیم. بلکه این است که هیچوقت محکومیت جواب این اشتباهات نخواهد بود. پیامد اشتباهات ما باید اعتراف آنها نزد خدا، تازه ساختن ذهن و پیش رفتن به جلو باشد.
فارسی: Daniel Shahri