سدوم و عموره: چرا نابود شدند؟
سدوم و عموره دو مکانی بسیار معروف در کتاب مقدس می باشند. سدوم نام محلی است که لوط، برادر ابراهیم در ابتدا برای زندگی برگزید. پیدایش 13: 10 درباره آن منطقه می گوید که آنجا "همه‌اش مانند باغ خداوند ... سيراب بود". ظاهراً آنجا زمینی بسیار غنی و حاصلخیز بود و مردمش نسبت به مردم مناطق دیگر ثرمتمند تر و مرفه تر بودند. از آنجایی که زمین هایشان حاصلخیز و سیراب بود، کمبود خوراک و آب نداشتند. این مشخصه ها بود که لوط را به خود جذب کرد تا او آنجا را برای سکونت انتخاب کند. همانطور که در پیدایش 13: 10 می خوانیم: لوط "چشمان خود را برافراشت، و تمام وادي اردن را بديد" و انتخابش را طبق چیزی که دیده بود انجام داد. اما چیزی که با "برافراشتن چشمانمان" می بینیم، اگرچه عالی به نظر برسد، اما شاید آن چیزی نباشد که خداوند با چشمانش می بیند (اول سموئیل 16: 7). و در واقع، چیزی که لوط دید نیز زمین تا آسمان با چیزی که خدا با نگاه انداختن به قلبهای مردمان ساکن آنجا دید، فرق می کرد. حقیقتاً در پیدایش 13:13 می خوانیم:
پیدایش 13: 13
" لكن مردمان سدوم بسيار شرير و به خداوند خطاكار بودند."
گرچه چیزی که لوط دید زمینی بی نهایت حاصلخیز بود، اما خدا قلب هایی بی نهایت کثیف را دید. همانطور که خودش در پیدایش 18: 20 می گوید:
پیدایش 18: 20
" چونكه فرياد سدوم و عموره زياد شده است، و خطاياي ايشان بسيارگران،"
خدا در نهایت پس از اینکه لوط را نجات داد، سدوم و عموره را نابود کرد. وقتی لوط سدوم را ترک می کرد، سخن خداوند به او کاملاً متضاد با چیزی بود که او در ابتدا انجام داده بود:
پیدایش 19: 17
" واقع شد چون ايشان را بيرون آورده بودند كه يكي (فرشته خداوند) به وي گفت: «جان خود را درياب و از عقب منگر، ..."
وقتی لوط سدوم را به عنوان محل سکونت برگزید، انتخابش را بر اساس "برافراشتن چشم هایش و دیدن" انجام داد. اکنون باید فرار می کرد و "هرگز به پشت سر نگاه نمی کرد". پس از اینکه لوط سدوم را ترک کرد، خداوند آن منطقه را نابود ساخت.
اما گناه سدوم چه بود؟ در حزقیال 16: 49-50 می خوانیم که خداوند چه دید:
حزقیال 16: 49-50
" اينك گناه خواهرت سَدُوم اين بود كه تكبّر و فراواني نان و سعادتمندي رفاهيّت براي او و دخترانش بود و فقيران و مسكينان را دستگيري ننمودند، و مغرور شده، در حضور من مرتكب رجاسات گرديدند. لهذا چنانكه صلاح ديدم ايشان را از ميان برداشتم."
وقتی دیدم که "فراوانی نان و سعادتمندی رفاهیت" به همراه غرور از جمله "شرارت های سروم" بودند، بسیار تحت تأثیر قرار گرفتم. گرچه تکبر عموماً و حداقل ظاهراً عملی مطرود است، اما دو مورد دیگر اینطور نیستند: فراوانی نان و سعادتمندی رفاهیت (یعنی مردم بدون انجام کاری سعادتمند و بی نیاز باشند). برعکس، این چیزها بیشتر مواقع حتی توسط مسیحیان به عنوان هدف محسوب می شوند. البته نمی گوییم که باید در گرسنگی و بدبختی زندگی کنیم. چیزی که می گوییم این است که فراوانی نان و انجام ندادن هیچ کاری، نباید چیزهایی باشند که به دنبالشان باشیم. برعکس باید به دنبال خداوند، کلام و اهدافش باشیم. سعادتمندی و ثروت مرکز و هدف زندگی هایمان نیست بلکه انجام اراده خدا و شناختن و شناساندن پدر و پسر فوق العاده او خداوند عیسی مسیح مرکز و هدف زندگی هایمان است. این دنیا هم همانند سدوم و عموره روزی از هستی ساقط می شود و به همانطور که خدا لوط را از آنجا بیرون آورد، ما را نیز پیش از نابودی دنیا مانند سدوم و عموره از آنجا خواهد برد.
پس بیایید آماده و هشیار باشیم. خداوند می آید. و "همچنان كه در ايّام لوط شد كه به خوردن و آشاميدن و خريد و فروش و زراعت و عمارت مشغول مي بودند، تا روزي كه چون لوط از سدوم بيرون آمد، آتش و گوگرد از آسمان باريد و همه را هلاك ساخت. بر همين منوال خواهد بود در روزي كه پسر انسان ظاهر شود..... زن لوط را بياد آوريد. هر كه خواهد جان خود را برهاند آن را هلاك خواهد كرد و هر كه آن را هلاك كند آن را زنده نگاه خواهد داشت" (لوقا 17: 28-33).
فارسی: Daniel Shahri