کلام خدا
برای دریافت رایگان مقالات جدید در این مجله عضو شوید

حزن دل خدا بخاطر گناه قومش (PDF) نسخه پی-دی-اف این مقاله

حزن دل خدا بخاطر گناه قومش



مردم اسرائیل در دوران ارمیا بنی از خدا روی گردانده بودند. این موضوع برای چندین سال ادامه داشت و نوشته های بسیاری از انبیا در بسیار از موارد (اگر نگوییم اغلب) حاوی درخواست بازگشت و توبه و اخطار درباره داوری آینده است. متأسفانه قوم خدا به این اخطار ها عکس العمل نشان ندادند. خواندن وقایع ثبت شده در کتاب ارمیا و هوشع نشان خواهد داد که این موضوع تا چه حد خدا را محزون نمود. شاید شنیدن این موضوع برایمان تعجب برانگیز باشد. زیرا بسیاری مستقیم و غیر مستقیم برایشان سخت است که احساسات انسانی در برابر موقعیت ها داریم را به خدا ربط دهند. خوب اما، کلام خدا می گوید که ما به شباهت خدا آفریده شدیم (پیدایش 1: 26) این نیز به همانطور نشان می دهد که انسان ها می توانند خدا را شادمان، خشنود، عصبانی و یا غمگین سازند. اگر فکر کنیم که رفتار هایمان هیچ تأثیری بر دل خدا ندارند و فقط با کارهایمان امتیاز هایی مثبت یا منفی در نزد خدا جمع می کنیم، باید بگویم که کاملاً اشتباه فکر می کنیم. ما می توانیم خدا را شادمان یا محزون کنیم! و همه بسته به رفتار ماست. در ارمیا 8: 18 و 9: 3 می بینیم که خدا سفره دل خود را باز می کند و تأثیرات سرکشی های قومش بر خود را آشکار می سازد:

ارمیا 8: 18 الی 9: 3
" كاش كه از غم تسلي مي يافتم. دل من در اندرونم ضعف بهم رسانيده است. اينك آواز تضرّع دختر قوم من از زمين دور مي آيد كه آيا خداوند در صهيون نيست و مگر پادشاهش در آن نيست؟ پس چرا خشم مرا به بتهاي خود و اباطيل بيگانه به هيجان آوردند؟ موسم حصاد گذشت و تابستان تمام شد و ما نجات نيافتيم. به سبب جراحت دختر قوم خود مجروح شده و ماتم گرفته ام و حيرت مرا فرو گرفته است. آيا بلسان در جلعاد نيست و طبيبي در آن ني؟ پس دختر قوم من چرا شفا نيافته است؟ كاش كه سر من آب مي بود و چشمانم چشمه اشك. تا روز و شب براي كشتگان دختر قوم خود گريه مي كردم. كاش كه در بيابان منزل مسافران مي داشتم تا قوم خود را ترك كرده، از ايشان مي رفتم چونكه همگي ايشان زناكار و جماعت خيانت كارند. زبان خويش را مثل كمان خود به دروغ مي كشند. در زمين قوّي شده اند اما نه براي راستي زيرا خداوند مي گويد: از شرارت به شرارت ترّقي مي كنند و مرا نمي شناسند."

این ماتم شخصی ارمیا نیست. بسیاری از صاحب نظران معاصر معتقدند که چنین است، اما مطالعه متن (به خصوص به عبارت: "مرا ... به هیجان آوردند" و "خداوند می گوید" دقت کنید) نشان می دهد که این خود خداست که سخن می گوید. این خود خداست که در اینجا دل خود و احساساتش را ابراز می کند. این خشم خداست که از بت ها به هیجان آمده است. این خود اوست که می خواست قوم را ترک کند و شب و روز بخاطر اینکه او را نمی شناختند گریه کند. خدا بسیار به سبب گناه قومش غمگین بود. و وقتی ما نیز گناه می کنیم او غمگین است. عهد جدید به صراحت می گوید: "و روح قدّوس خدا را كه به او تا روز رستگاري مختوم شده ايم، محزون مسازيم" (افسسیان 4: 30). روح خدا را می توان محزون ساخت. وقتی خدا را رد کنیم، غمگین می شود؛ وقتی از قصد راه او را ترک می کنیم و بخاطر اندیشه های شخصی، خواست و جاه طلبی هایمان در مسیر دیگری قدم می گذاریم، او ناراحت می شود. وقتی بجای تعظیم در برابرش و گفتن اینکه "اراده تو عملی شود و نه اراده من" بی مهابا و بدون ترس از او به کارهای خود ادامه می دهیم، او غمگین می شود. قصدم از گفتن این چیزها محکوم کردن کسی نیست، بلکه می خواهم دل خدا را که مانند یک پدر مهربان است آشکار سازم. خواهر و برادرم، خدا شما را دوست دارد. او شما را به همانطور که با محبت ترین پدر فرزندش را دوست دارد، محبت می کند. او شما را با اشتیاق محبت می کند. و همانطور که یک پدر از قدم برداشتن فرزندش در حقیقت شادمان می شود، پدر ما نیز شاد می گردد. به همانطور که شما نیز اگر فرزندانتان محبت تان را نادیده بگیرند و راه خود را بروند ناراحت می شوید، خدا نیز ناراحت می شود. شما در چنین شرایطی از محبت به فرزندانتان دست نمی کشید، بلکه می خواهید آنها به مشارکت با شما بازگردند و دوستتان بدارند. من معتقدم که خدا نیز چنین است.

Anastasios Kioulachoglou

فارسی: Daniel Shahri