جسم و روح
غلاطیان باب 5، فصلی است که بیشتر آن به تفاوت میان طبیعت کهنه (که "جسم" خوانده می شود)، طبیعت نو (که "روح" خوانده می شود) و درگیری میان این دو اختصاص داده شده است. عبارت های "جسم" یا "طبیعت کهنه" و "روح" یا "طبیعت نو" عباراتی هستند که برای توصیف وضعیت یک انسان در قبل و بعد از ایمانش استفاده می شوند. قبل از اینکه شخصی مسیحی شود، یعنی قبل از اینکه به زبان به خداوند عیسی اقرار کند و به قلب ایمان بیاورد که خدا وی را از مردگان برخیزانید (رومیان 10: 9)، آن شخص با عنوان "مرده در خطایا و گناهان" خوانده می شود (افسسیان 2: 1). یک انسان نجات نیافته هر کاری هم که بکند، باز از دید خدا مرده در خطایا و گناهان است. شاید وی مؤدب به نظر برسد، شاید به خیریه ها ببخشد، برای صلح، حیوانات و محیط زیست تظاهرات کند، اما وی از دید خدا مرده در خطایا و گناهان، فردی تباه شده و "از حیات خدا محروم" (افسسیان 4: 18) می باشد. درست همانطور که آدم پس از سقوط چنین بود. برخی از عباراتی که کتاب مقدس در توصیف چنین طبیعت تباه شده ای استفاده می کند از قرار زیر است: "انسانیت کهنه" (افسسیان 4: 22، کولسیان 3: 9)، "جسم" (غلاطیان 5: 13-26، رومیان 8: 1-13)، "انسان نفسانی" (اول قرنتیان 2: 14)، "جسم موت" (رومیان 7: 24).
خوشبختانه این طبیعت تباه شده و یا همان "جسم" تنها امکان برای یک فرد نیست. انسان تا به ابد محکوم به مرده بودن در خطایا و گناهان نیست. این شرایط می تواند با اقرار زبانی به عیسی مسیح و ایمان قلبی به اینکه خدا وی را از مردگان برخیزانید، تغییر کند. همانطور که رومیان 10: 9 می گوید:
رومیان 10: 9
" که اگر به زبان خود اعتراف کني عيسي خداوند است و در دل خود ايمان داشته باشي که خدا او را از مردگان برخيزانيد، نجات خواهي يافت."
وقتی یک شخص به زبان عیسی مسیح را اقرار می کند و به قلب ایمان می آورد که خدا وی را از مردگان برخیزانید، آن شخص از نو تولد می یابد و در نتیجه طبیعت تازه یا "روح" ای که غلاطیان باب5 می گوید را دریافت می کند. وی دیگر از دید خدا مرده در خطایا و گناهان نیست بلکه نجات یافته (رومیان 10: 9) و در برابر او عادل و مقدس می باشد (رومیان 3: 21-28، اول قرنتیان 1: 30). او دیگر روح القدس را دارد که در وی نیز عمل می کند (اول قرنتیان 12: 8-10) و فرد ایماندار فرزند خدا می شود (غلاطیان 3: 26). اینها تنها تعداد اندکی از چیزهایی هستند که شخص در نتیجه تولد تازه صاحب آنها می شود. طبیعت تازه یا عبارت کتاب مقدسی آن "انسانیت تازه" (افسسیان 4: 24) یا "روح 1" (غلاطیان 5: 5-25)، از جمله چیزهایی است که شخص در نتیجه تولد تازه صاحبشان می شود. اکنون این حقیقت که شخص پس از ایمان طبیعتی تازه می گیرد به این معنا نیست که طبیعت کهنه خود به خود از میان می رود. بلکه برعکس، یک فرزند خدا پس از تولد تازه دو طبیعت را در خود دارد که این دو طبیعت هم بر ضد یکدیگر هستند. همانطور که غلاطیان 5: 16-17 می گوید:
غلاطیان 5: 16-17
" امّا مي گويم به روح (طبیعت تازه) رفتار كنيد، پس شهوات جسم (طبیعت کهنه) را بجا نخواهيد آورد. زيرا خواهش جسم به خلاف روح است و خواهش روح به خلاف جسم؛ و اين دو با يكديگر منازعه مي كنند بطوري كه آنچه مي خواهيد نمي كنيد."
طبیعت کهنه و یا جسم بر ضد طبیعت نو و یا روح است. برای پیروزی در این نزاع، رفتار به طبیعت تازه و یا روح الزامی است. همانطور که آیات می گویند: " به روح (طبیعت تازه) رفتار كنيد، پس (درنتیجه) شهوات جسم را بجا نخواهيد آورد." طریق بجا نیاوردن شهوات جسم رفتار به روح و یا طبیعت تازه است یعنی به کار بستن تمامی گفته های کلام خدا در رابطه با طبیعت تازه. همین که ما چنین کنیم، اعمال جسم و طبیعت کهنه از میان می روند.
نتیجه رفتار به روح و رفتار به جسم در غلاطیان 5: 19-23 آورده شده است:
غلاطیان 5: 19-23
" و اعمال جسم آشكار است، يعني زنا و فسق و ناپاكي و فجور، و بُت پرستي و جادوگري و دشمني و نزاع و كينه و خشم و تعصّب و شقاق و بدعتها، و حسد و قتل و مستي و لهو و لعب و امثال اينها كه شما را خبر مي دهم چنانكه قبل از اين دادم، كه كنندگان چنين كارها وارث ملكوت خدا نمي شوند. ليكن ثمره روح، محبّت و خوشي و سلامتي و حلم و مهرباني و نيكويي و ايمان و تواضع و پرهيزكاري است، كه هيچ شريعت مانع چنين كارها نيست."
در دسته اول، اعمال جسم را داریم یعنی اعمالی که نشانگرطبیعت کهنه هستند. اما در دسته دوم "ثمرات روح" را داریم. یعنی محصول رفتار به طبیعت تازه. برای مثال محبت را در نظر بگیرید: همانطور که می بینیم، محبت از جمله ثمرات طبیعت تازه و یا روح است. بنابراین از آنجایی که محبت ثمره انسانیت نو و طبیعت تازه است، نمی توان آن را در میان صفات انسانیت کهنه پیدا کرد. همین موضوع برای خوشی، سلامتی، حلم، مهربانی، نیکویی، ایمان، تواضع و پرهیزکاری نیز صادق است. تمامی اینها با رفتار کردن به روح در زندگی هایمان به عنوان ثمرات وارد می شوند.
جسم و روح: جمع بندی
بنابراین اینطور جمع بندی می کنیم که: دو نوع طبیعت داریم: یکی جسم، طبیعت کهنه و یا انسانیت کهنه خوانده می شود و دیگری روح، طبیعت تازه و یا انسانیت تازه. طبیعت کهنه، طبیعتی است که پیش از ایمان به عیسی مسیح و قیامش داشتیم. در نقطه مقابل، طبیعت تازه، طبیعتی است که پس از ایمان به خداوندمان دریافت کردیم. جسم و یا طبیعت کهنه در خطایا و گناهان مرده است و دائماً در منازعه با طبیعت تازه و یا روح قرار دارد.
جلوتر دیدیم که محبت و خوشی و سلامتي و حلم و مهرباني و نيكويي و ايمان و تواضع و پرهيزكاري از ثمرات طبیعت تازه هستند. بنابراین تنها کسانی آن ها را به بار می آورند که این طبیعت را در خود دارند و همچنین همانطور که کلام ما را می خواند در آن رفتار می کنند. حال این سوال برای ما مطرح است که: ما تصمیم به رفتار در کدام طبیعت را می گیریم؟ جسم و یا روح؟ خدا در کلام خود کاملاً صریح است و جای شکی باقی نمی گذارد:
غلاطیان 5: 16
" امّا مي گويم به روح رفتار كنيد، پس شهوات جسم را بجا نخواهيد آورد."
غلاطیان 6: 7-8
" خود را فريب مدهيد، خدا را استهزاء نمي توان كرد. زيرا كه آنچه آدمي بكارد، همان را درو خواهد كرد. زيرا هر كه براي جسم خود كارد، از جسم فساد را درو كند و هر كه براي روح كارد از روح حيات جاوداني خواهد درويد."
رومیان 8: 12-13
" بنابراين اي برادران، مديون جسم نيستيم تا برحسب جسم زيست نماييم. زيرا اگر برحسب جسم زيست كنيد، هر آينه خواهيد مرد. لكن اگر افعال بدن را بوسيله روح بكُشيد، همانا خواهيد زيست."
رومیان 13: 13-14
" و با شايستگي رفتار كنيم چنانكه در روز، نه در بزمها و سكرها و فسق و فجور و نزاع و حسد؛ بلكه عيسي مسيح خداوند را بپوشيد و براي شهوات جسماني تدارك نبينيد."
فارسی: Daniel Shahri
پانویس ها
1. در اینجا لازم به تأکید است که هرکجا که واژه "روح" در کتاب مقدس استفاده شده، منظور آن طبیعت تازه ای که شخص در نتیجه تولد تازه بدست می آورد، نیست. این واژه معمولاً وقتی در مقابل واژه "جسم" به معنای طبیعت کهنه قرار می گیرد، این معنا را دارد (مانند غلاطیان 5).