اگر برادرمان بر علیه مان خطا ورزد چه کنیم (لوقا 17: 3-4)
در لوقا 17: 3-4 می خوانیم:
" احتراز كنيد و اگر برادرت به تو خطا وزرد او را تنبيه كن و اگر توبه كند او را ببخش. و هرگاه (اگر) در روزي هفت كرّت به تو گناه كند و در روزي هفت مرتبه، برگشته به تو گويد توبه مي كنم، او را ببخش."
در آیات بالا چند "اگر" وجود دارد. من به عنوان یک برنامه نویس حرفه ای به خوبی می دانم که یک عبارت شرطی با "اگر" در یک برنامه چه مفهومی دارد. چنین جمله ای بدین معناست که تنها اگر عمل ذکر شده در جمله پس از "اگر" انجام شود، آنوقت است که عبارت قابل اجراست. در قسمت اول جمله سخنان با ارزش خداوندمان در متن بالا، دو عبارت با شرطی با "اگر" داریم.
اگر برادرت به تو خطا ورزد
آنگاه او را تنبیه کن
اگر (پس از آنکه تنبیهش کردید) توبه کرد
آنگاه او را ببخش
این ترتیبی است که خداوند قرار داده است. بسیاری هستند که می خواهند بدون توبه آمرزیده شوند. بسیاری هم شخصی را بخاطر گناهی که انجام داده و او را تنبیه نکرده اند، نمی بخشند! اینگونه است که این افراد ترتیبی را که خداوند قرار داده بر هم می زنند. بسیاری هم کسانی را بخاطر چیزهایی که گناه نیست تنبیه می کنند و اینگونه بر ضد آنها خطا می ورزند! بسیاری هستند که بسیار سخن می گویند و نسبت به هرکس و هرچیز انتقاد می کنند. اگر بر سر زبان چنین افرادی بیفتید ... وای به حال شما. آنها به ظاهر می خواهند دیگران را تنبیه کنند اما گناهی وجود ندارد.
و می پرسید اگر من شخصی را بخاطر موردی که خطایی آشکار علیه من است تنبیه کنم و آن شخص توبه نکند و هرگز طلب آمرزش ننماید چه می شود؟ متأسفانه چنین چیزی ممکن است اتفاق بیفتد. برخی اینقدر مغرور هستند که یک "عذرخواهی" از کسی نمی کنند. مواردی را دیده ام که اشخاص آشکارا تنبیه شده اند و کاملاً واضح است که خطا کرده اند، اما با این حال خود را به آن راه می زنند بطوری که گویی اصلاً اتفاقی رخ نداده است و حتی نمی گویند "برای اتفاقی که افتاده متأسفم"! واچمن نی در جایی گفت: "هرچه فرد فروتن تر باشد، دفعات بیشتری "عذرخواهی" می کند. حتی برای چیزهایی که فکر می کنید ذره ای در آن اشتباه کرده اید "عذرخواهی" کنید. این فروتن بودن است. این مسیحی بودن است! هرچه غیر از این باشد ریاکاری است. غیر از این مانند این است که تنها حرف بزنیم و وقتی که پای عمل به وسط بیاید سخنان خود را مد نظر قرار ندهیم. عدم عذر خواهی نه تنها به شخصی که خطا علیه او انجام شده لطمه وارد می کند، بلکه خود شخص مرتکب خطا نیز از این موضوع صدمه می بیند. مثلاً اگر با شخصی که در انتقاد بسیار تند است و در دیگران نسبت به خود نوعی هراس ایجاد می کند، مقابله نشود، این شخص به غیر از اینکه مطمئناً به بسیاری لطمه خواهد زد، خودش نیز عملاً توسط دیگران طرد می شود! چطور نسبت به چنین شخصی که ایجاد هراس می کند و از کارش بازگردان نیست، گشاده بود؟ مطمئناً چنین شخصی در نهایت تنها می شود. اما باز دیگران به عنوان خواهران و برادران و در کل کلیسا چه می کنند؟ آیا با این شخص مقابله می کنند؟ مقابله با محبت و بدون خشم بسیار اهمیت دارد. این مهم قسمتی از زنجیره ایست که به بخشش ختم می شود. اما با این حال منظور ما این نیست که با افراد بر مبنای چیزی که از نظر خود ما گناه است مقابله می کنیم، بلکه مبنای ما تعریف کلام خدا از گناه است.
در اینجا می بینیم که خداوند و فرمانده ایمانمان در متی 18: 15-17 چه گفت:
متی 18: 15-17
" « و اگر برادرت به تو گناه كرده باشد، برو و او را ميان خود و او در خلوت الزام كن. هرگاه سخن تو را گوش گرفت، برادر خود را دريافتي؛ و اگر نشنود، يك با دو نفر ديگر با خود بردار تا از زبان دو يا سه شاهد، هر سخني ثابت شود. و اگر سخن ايشان را ردّ كند، به كليسا بگو. و اگر كليسا را قبول نكند، در نزد تو مثل خارجي يا باجگير باشد."
این دستور العمل خداست!! این دستور العملی است که خداوند عیسی مسیح که سر کلیساست مقرر کرده است. چرا سعی می کنیم چیزی غیر از این را انجام دهیم؟ چرا فکر می کنیم که بهتر است در همین کلیسا های خودمان در برابر شریران، سوء استفاده و گناهی که در برابر چشمانمان انجام شده سکوت کنیم!! کی می خواهیم صدای خدا را به جای صدای دنیا گوش کنیم؟ صدای دنیایی که به ما می گوید "هرکه هرچه می خواهد می تواند انجام دهد". این چیزی است که خداوندمان گفته است (در قالب زبان برنامه نویسی، به دلیل دقت بسیار بالای آن!):
اگر برادرتان مرتکب خطا شود
وی را تنبیه کن، خطایش را به او گوش زد کن
اگر توبه نماید که خوب.
در غیر این صورت
او را نزد دو یا سه شاهد ببر
اگر سخن آنها را نشنید، آنوقت
آن را با کلیسا مطرح کن
اگر او سخن کلیسا را هم گوش نکرد، آنوقت
بگذارید او برای شما مانند یک باجگیر و یا فرد بی خدا باشد
کاری که ما در کلیساهای مدرن غربی خود انجام می دهیم از قرار زیر است:
اگر برادرت بر ضد تو خطایی کرد
هیچ چیز به او نگو و تازه او را هم ببخش!!
یا
اگر خیلی شجاع هستی (!!) اشتباهش را به او بگو و اگر تو را نشنید
مشکلی نیست ... باید به هر حال او را ببخشی!!
خیلی ببخشید چه کسی این را گفته؟؟ در کتاب مقدس جایی را به من نشان دهید که خود عیسی و یا رسولان وی چنین دستوری داده اند؟ شاید این چیزی باشد که شما فکر می کنید و یا کشیش و جامعه به شما گفته باشند، اما مطمئناً این چیزی نیست که خدا در کتاب مقدس گفته باشد. ببینید اینجا پولس چه می گوید:
اول قرنتیان 5: 1-2
"في الحقيقه شنيده مي شود كه در ميان شما زنا پيدا شده است، و چنان زنايي كه در ميان امّت ها هم نيست؛ كه شخصي زن پدر خود را داشته باشد. و شما فخر مي كنيد بلكه ماتم هم نداريد، چنانكه بايد تا آن كسي كه اين عمل را كرد از ميان شما بيرون شود."
"بیرون کنیم"؟ دست بردار پولس. من خیلی خوش برخورد هستم. چرا باید چنین کاری بکنم؟ من ده یک خود را می پردازم. یکشنبه ها هم که به کلیسا می آیم. من فرد خوبی هستم. چرا باید این همکیش خود را آزار بدهم؟ کارهایش به خودش ربط دارد. آنوقت پولس و خدا از زبان پولس به شما پاسخ می دهند که: "خیلی مغرور شدی! باید به جای اینکه سرجایت بی حرکت بنشینی عزاداری می کردی! این فرد توبه نکرده باید بیرون شود". پولس ادامه می دهد:
اول قرنتیان 5: 9-13
" و در آن رساله به شما نوشتم كه با زانيان معاشرت نكنيد. لكن نه مطلقاَ با زانيان اين جهان و طمعكاران و يا ستمكاران يا بت پرستان، كه در اين صورت مي بايد از دنيا بيرون شويد. لكن الآن به شما مي نويسم كه اگر كسي كه به برادر ناميده مي شود، زاني يا طمّاع يا بت پرست يا فحّاش يا ميگسار يا ستمگر باشد، با چنين شخص معاشرت مكنيد بلكه غذا هم مخوريد. زيرا مرا چه كار است كه بر آناني كه خارج اند داوري كنم. آيا شما بر اهل داخل داوري نمي كنيد؟ لكن آناني را كه خارج اند خداداوري خواهد كرد. پس آن شرير را از ميان خود برانيد. "
اینجا یک داوری باید انجام شود. باز تأکید می کنم که من درباره آن افراد پرحرفی که فکر می کنند که دارند تنبیه می کنند ولی در اصل کارشان انتقاد بی جا از افراد بیگناه است، صحبت نمی کنم. آنها خود باید برای این موضوع تنبیه شوند. در آیات بالا تمام کلیسا می دانند که شخصی که خود را یک برادر می خواند، خودخواه، زانی، ناسزاگو و غیره است. این فرد توبه هم نکرده است. پس آخرین قسمت از سخنان خداوند شامل حالش می شود:
اگر او سخن کلیسا را گوش نکرد، آنوقت
بگذارید او برای شما مانند یک باجگیر و یا فرد بی خدا باشد
و یا همانطور که پولس می گوید: "بیرونش کنید". زیرا با این کار یک شانس دیگر خواهد بود که فرد توبه نماید. اما اگر با پذیرش چنین فردی به او می گویید: "مشکلی نیست. ما اصلاً کاری به کارت نداریم! هرکاری که می خواهی بکن!" خدا افراد بیرون از کلیسا را داوری می کند. ما هم باید افراد داخل را داوری کنیم. کلام می گوید " آيا شما بر اهل داخل داوري نمي كنيد؟" (اول قرنتیان 5: 12).
و باز:
دوم تسالونیکیان 3: 14-15
" ولي اگر كسي سخن ما را در اين رساله اطاعت نكند، بر او نشانه گذاريد و با وي معاشرت مكنيد تا شرمنده شود. اما او را دشمن مشماريد بلكه چون برادر، او را تنبيه كنيد."
"بر او نشانه گذاريد و با وي معاشرت مكنيد". هدف طرد کردن شخص نیست بلکه هدف این است که او شرمنده شده و درنتیجه توبه نماید! حال در کلیساهای مدرنمان، بجای اینکه این شخص شرمسار باشد، ما شرمساریم تا به شخص بگوییم که توبه کند! اما نباید با چنین شخصی معاشرت کرد تا بلکه شرمسار شده و توبه کند. عدم معاشرت به معنای طرد کردن نیست. کلام در یعقوب 5: 19-20 می گوید:
یعقوب 5: 19-20
" اي برادرانِ من، اگر كسي از شما از راستي منحرف شود و شخصي او را باز گرداند، بداند هر كه گناهكار را از ضلالت راه او برگرداند، جاني را از موت رهانيده و گناهان بسيار را پوشانيده است. "
و در جایی دیگر می خوانیم:
حزقیال 18: 23
" خداوند يهوه مي فرمايد: آيا من از مردن مرد شرير مسرور مي باشم؟ ني بلكه از اينكه از رفتار خود بازگشت نموده، زنده ماند."
خدا خواهان طرد شدن فرد گناه کار نیست، بلکه از توبه وی خوشنود می شود. حال برای توبه، تنبیه لازم است. و اگر شخص به حرف کسی توجه نمی کند باید بیرون افکنده شود، بر او نشان گذاشته شود و با او معاشرت نشود. با این حال هنوز باید به او مشورت داده شود تا بلکه بازگشت کند. اگر شخص توبه کند در ها همیشه باید بر روی او باز باشد. خدا از ماندن شخص در وضعیت حاضر خوشنود نمی شود. او می خواهد که فرد توبه و بازگشت کند!
در پایان بیایید نگاهی به کلام خداوندمان در متی 18:18 بیندازیم:
متی 18: 18
" هر آينه به شما مي گويم آنچه بر زمين بنديد، در آسمان بسته شده باشد و آنچه بر زمين گشاييد، در آسمان گشوده شده باشد."
آیه بالا مسئولیت انتخاب می آورد. این وظیفه ماست که تنبیه کنیم و باز وظیفه ماست که توبه نماییم. در دستان ماست که ببخشیم. آیا حاضریم از تعالیم کلام پیروی کنیم؟ منظور کلام کاملاً واضح و دقیق است.
عیسی مسیح هم به نزد بی خدایان و باجگیران رفت! وقتی فرد توبه کند گناهانش بخشیده می شود و به مشارکت با خدا و دیگران بازمی گردد. راه به هیچ وجه نباید برای گناهکار توبه کننده بسته باشد و نباید برای کسی که طبق دستورالعمل خداوند تنبیه شده و هنوز توبه نکرده است، باز باشد.
فارسی: Daniel Shahri