Συμμετέχουμε στις κακές πράξεις των άλλων ή επιδιώκουμε τη μετάνοιά τους;

Πριν από λίγο καιρό άκουσα για έναν φίλο του οποίου η γυναίκα εγκατέλειψε την υπέροχη οικογένειά τους, παίρνοντας διαζύγιο, για να «ζήσει τη δική της ζωή», όπως είπε. Λυπήθηκα τόσο πολύ γι' αυτή την οικογένεια και τον φίλο μου. Στη συνέχεια, μετά από μερικούς μήνες έμαθα ότι κάποιοι πιστοί είχαν κανονική επαφή μαζί της, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Ίσως σκέφτονταν «δεν με αφορά, θα είμαι καλή με όλους». Ένιωσα θλίψη γι' αυτό, καθώς μου φάνηκε σαν έγκριση των πράξεων αυτού του ατόμου. Δεν θα έπρεπε οι πιστοί να σπεύσουν να διορθώσουν αυτό το άτομο και αν επέμενε τότε να αποστασιοποιηθούν, ώστε να μπορέσει να νιώσει το λάθος της, μέσω της αποδοκιμασίας τους, και ίσως να μετανοήσει; Η ανοχή τους ήταν υπακοή στον λόγο του Θεού ή απλώς στον κόσμο, όπου «ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι τον κάνει να αισθάνεται καλά και δεν είναι δική μας δουλειά να πούμε κάτι εναντίον των πράξεών του»; Στράφηκα στον Λόγο του Θεού για να βρω κάποιες απαντήσεις, τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας σήμερα. Ας πάμε λοιπόν στη δεύτερη επιστολή του Ιωάννη, όπου διαβάζουμε:

Ιωάννου Β 9-11
«Καθένας που παραβαίνει και δεν μένει στη διδασκαλία τού Χριστού, δεν έχει τον Θεό- εκείνος που μένει στη διδασκαλία, αυτός έχει και τον Πατέρα και τον Υιό. Αν κάποιος έρχεται σε σας και δεν φέρνει αυτή τη διδασκαλία, μη τον δέχεστε σε σπίτι, και μη του λέτε το «χαίρε»- επειδή, εκείνος που λέει σ' αυτόν το «χαίρε», γίνεται κοινωνός στα πονηρά του έργα».

Εδώ ο Ιωάννης δεν φαίνεται να συμμερίζεται το πνεύμα της «άνευ όρων ανοχής», το οποίο είναι τόσο άφθονο στην εποχή μας. Μας λέει ότι αν κάποιος δεν μένει στη διδασκαλία του Χριστού, τότε δεν πρέπει να τον δεχόμαστε στο σπίτι μας και ούτε καν να τον χαιρετάμε! Ποιος είναι ο λόγος γι' αυτό; Διότι, με τον τρόπο αυτό συμμετέχουμε στις κακές του πράξεις. Ουσιαστικά, αν αδιαφορούμε, αν λέμε «δεν με αφορά τι κάνει» και συνεχίζουμε τη σχέση μας με το άτομο αυτό σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, τότε ουσιαστικά εγκρίνουμε τη συμπεριφορά του και επομένως συμμετέχουμε μέσω της έγκρισής μας στις κακές του πράξεις.

Φυσικά ο καθένας από εμάς μπορεί να παραστρατήσει. Θα πρέπει με ταπεινό πνεύμα αγάπης να προσπαθούμε πάντα να διορθώνουμε ο ένας τον άλλον. Αλλά αν δεν υπάρχει μετάνοια, τότε θα πρέπει να πάρουμε αποστάσεις. Το να είμαστε απλώς «ανεκτικοί και καλοί» θα μας κάνει να μοιραζόμαστε τις κακές πράξεις τους, καθώς ουσιαστικά αυτό που επικοινωνούμε με αυτόν τον τρόπο είναι «δεν υπάρχει πρόβλημα με εμάς- είναι δική σας δουλειά- κάντε ό,τι θέλετε». Αυτό είναι στην πραγματικότητα σαν να δίνουμε σε αυτό το άτομο έγκριση από την πλευρά μας για τις πράξεις του, εμποδίζοντάς το έτσι να μετανοήσει. Διότι είναι ακριβώς η μετάνοια και η επιστροφή που θέλει ο Θεός από ένα άτομο που έχει παραστρατήσει. Και αυτό που λέμε στο άτομο που εγκατέλειψε τη διδασκαλία του Χριστού, με το να μην τον χαιρετάμε και να μην τον δεχόμαστε, είναι «δεν εγκρίνουμε τις πράξεις σου- σε παρακαλώ, μετανόησε!».

Ας δούμε τώρα ένα παράδειγμα των παραπάνω στην Α΄ Κορινθίους 5. Ο Παύλος άκουσε ότι ένα μέλος της εκκλησίας ζούσε ανήθικα. Τόσο ανήθικα που ούτε οι εθνικοί δεν τολμούσαν να ζήσουν! Άκουσε επίσης ότι η εκκλησία δεν έκανε τίποτα γι' αυτό. Ίσως όπως θα έκαναν κάποιοι από εμάς σήμερα, θα θεωρούσαν ότι δεν τους αφορά. Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Στην εκκλησία είμαστε μια οικογένεια. Και όταν ένα μέλος παρεκτρέπεται, τα άλλα μέλη πρέπει να προσπαθούν να το κάνουν να μετανοήσει και να το φέρουν πίσω. Αυτό δεν συνέβαινε στην εκκλησία των Κορινθίων. Ας διαβάσουμε:

Α Κορινθίους 5:1-2
«ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ γενικά ότι ανάμεσά σας υπάρχει πορνεία, και τέτοιου είδους πορνεία, που ούτε ανάμεσα στα έθνη δεν αναφέρεται, ώστε κάποιος να έχει τη γυναίκα τού πατέρα του. Κι εσείς είστε φουσκωμένοι και δεν πενθήσατε μάλλον, για να εκδιωχθεί από ανάμεσά σας αυτός που έκανε τούτο το έργο, »

Η εκκλησία της Κορίνθου είχε φουσκώσει. Αντί να θρηνήσουν γι' αυτό το άτομο, μάλλον αδιαφορούσαν, αφήνοντας τον αμετανόητο άνθρωπο ανάμεσά τους, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Και ο Παύλος συνεχίζει:

Α Κορινθίους 5:3-5
«Επειδή, εγώ, ως απών με το σώμα, παρών όμως με το πνεύμα, έκρινα ήδη σαν να είμαι παρών, αυτόν που με τέτοιον τρόπο το έπραξε αυτό, στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αφού συγκεντρωθείτε εσείς, και το δικό μου πνεύμα, μαζί με τη δύναμη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να παραδώσετε τον άνθρωπο αυτού τού είδους στον σατανά για όλεθρο της σάρκας, ώστε το πνεύμα του να σωθεί κατά την ημέρα τού Κυρίου Ιησού. »

Όταν κάποιος εγκαταλείπει τον Θεό, περνάει στο έδαφος του Σατανά. Ο Παύλος και η εκκλησία θα τον παρέδιδαν στον Σατανά για την καταστροφή της σάρκας, λέει ο Παύλος. Αλλά δεν σταματά εκεί. Λέει επίσης ότι ο λόγος για τον οποίο θα το έκαναν αυτό ήταν: «για να σωθεί το πνεύμα του κατά την ημέρα του Κυρίου Ιησού». Αυτό που πιστεύω ότι σημαίνει είναι ότι παραδίδοντάς τον στον Σατανά, θα υπέφερε στη σάρκα του - όντας εκτός του εδάφους του Θεού, εκτός της οικογένειας του Χριστού. Αυτό θα τον συνέτριβε και θα τον οδηγούσε στη μετάνοια, ώστε, λόγω της μετάνοιάς του, να σωθεί την ημέρα του Κυρίου. Οι κακουχίες και τα βάσανα είναι για έναν αμαρτωλό, εκτός από οτιδήποτε άλλο, και ένας τρόπος μέσω του οποίου το άτομο αυτό μπορεί να μετανοήσει. Ας φέρουμε στο μυαλό μας τον άσωτο υιό. Εγκατέλειψε το σπίτι του πατέρα του. Πήγε σε μια ξένη χώρα όπου έχασε τα πάντα. Όλα όσα του είχε φτιάξει ο καλός πατέρας του τα ξόδεψε σε πόρνες και σε αμαρτωλή ζωή! Μετά ήρθε η πείνα και όπως διαβάζουμε:

Λουκάς 15:14-19
«Και όταν τα ξόδεψε όλα, έγινε μεγάλη πείνα σ' εκείνη τη χώρα, κι αυτός άρχισε να στερείται. Τότε, πήγε και προσκολλήθηκε σε έναν από τους πολίτες εκείνης της χώρας- ο οποίος τον έστειλε στα χωράφια του για να βόσκει γουρούνια. Και επιθυμούσε να γεμίσει την κοιλιά του από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν τα γουρούνια- και κανένας δεν έδινε σ' αυτόν τίποτε. Και αφού ήρθε στον εαυτό του, είπε: Πόσοι μισθωτοί τού πατέρα μου έχουν περίσσιο ψωμί, και εγώ χάνομαι από την πείνα! Αφού σηκωθώ, θα πάω στον πατέρα μου, και θα του πω: Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και μπροστά σου- και δεν είμαι πια άξιος να ονομαστώ γιος σου- κάνε με σαν έναν από τους μισθωτούς σου».

Η πείνα και τα βάσανα, ήταν αυτά που τον έκαναν να έρθει στα συγκαλά του, να μετανοήσει και να επιστρέψει στον πατέρα του. Ο πόνος λοιπόν στη χώρα ενός ξένου βασιλείου (του Σατανά) είναι ένα εργαλείο που θα μπορούσε να κάνει τους ανθρώπους να μετανοήσουν, να εγκαταλείψουν αυτό το βασίλειο και να επιστρέψουν στον στοργικό Ουράνιο Πατέρα και στη Βασιλεία του υπέροχου Υιού Του. Γι' αυτό ο Παύλος ήταν πολύ αναστατωμένος με τους Κορινθίους, και η εκκλησία, με τον Παύλο παρόντα στο πνεύμα, παρέδωσε αυτό το άτομο στον Σατανά, περιμένοντας να τον πάρει πίσω- περιμένοντας ότι, αν και η σάρκα του θα καταστρεφόταν, θα ήταν, μέσω της μετάνοιας, παρών μαζί τους την ημέρα του Κυρίου.

Ο Παύλος, εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία αυτού του γεγονότος, τους δίνει ένα γενικότερο μάθημα:

Α Κορινθίους 5:9-13
«Σας έγραψα στην επιστολή, να μη συναναστρέφεστε με πόρνους. Και όχι γενικά με τους πόρνους τούτου τού κόσμου ή με τους πλεονέκτες ή τους άρπαγες ή τους ειδωλολάτρες- επειδή, τότε, πρέπει να βγείτε έξω από τον κόσμο. Αλλά, τώρα σας έγραψα, να μη συναναστρέφεστε, αν κάποιος, που ονομάζεται αδελφός, είναι πόρνος ή πλεονέκτης ή ειδωλολάτρης ή κακολόγος ή μέθυσος ή άρπαγας- με τον άνθρωπο αυτής της τής κατηγορίας ούτε να συντρώγετε- επειδή, τι με μέλει να κρίνω και τους έξω, Δεν κρίνετε εσείς τους μέσα- Όσο για τους έξω, θα τους κρίνει ο Θεός- γι' αυτό, βγάλτε τόν κακόν από ανάμεσά σας. »

Ο Παύλος δεν μας ζητά να διακόψουμε κάθε επαφή με εκείνους του κόσμου που ζουν στην αμαρτία. Διαφορετικά, θα πρέπει να σταματήσουμε να εργαζόμαστε και να ζούμε στον κόσμο, μπαίνοντας σε απόλυτη απομόνωση. Όχι, δεν εννοούσε αυτό ο Παύλος. Αυτό που εννοούσε ο Παύλος ήταν η εκκλησία. Όπως είπε: «Τώρα όμως σας έγραψα να μη συναναστρέφεστε με κάποιον που ονομάζεται αδελφός, ο οποίος είναι σεξουαλικά ανήθικος ή πλεονέκτης ή ειδωλολάτρης ή υβριστής ή μέθυσος ή εκβιαστής - ούτε καν να τρώτε με τέτοιο πρόσωπο. « (Α΄ Κορινθίους 5:11). Είναι βασικά αυτό που διαβάσαμε στο Β΄ Ιωάννη νωρίτερα:

Ιωάννη 1:10-11
«Αν κάποιος έρχεται σε σας και δεν φέρνει αυτή τη διδασκαλία, μη τον δέχεστε σε σπίτι, και μη του λέτε το «χαίρε»- επειδή, εκείνος που λέει σ' αυτόν το «χαίρε», γίνεται κοινωνός στα πονηρά του έργα».

Αν εμείς αντί να κάνουμε αυτό που λέει ο Λόγος του Θεού, δείχνοντας ξεκάθαρα την αποδοκιμασία μας στις πράξεις αυτού του ατόμου, επιλέξουμε να κάνουμε αυτό που λέει ο κόσμος («απλά να είσαι καλός με όλους, χαμογέλασε, δεν είναι δική σου δουλειά»), τότε αυτό που θα σκεφτεί αυτό το άτομο είναι: «Αυτό που κάνω είναι ανεκτό και δεν χρειάζεται να αλλάξω. Δεν ενοχλεί κανέναν». Έτσι δίνουμε τη δυνατότητα σε αυτό το άτομο να συνεχίσει τις πράξεις του, καθώς ενισχύουμε -μέσω της αδιαφορίας μας- τα χέρια του. Ως εκ τούτου, συμμετέχουμε στις κακές του πράξεις! Ας γίνει σαφές: η αδιαφορία μας και η προσκόλλησή μας στις κοσμικές αφελείς ιδέες για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε ως χριστιανοί στην εκκλησιαστική οικογένεια («να είσαι καλός με όλους, να χαμογελάς και να μην πληγώνεις τα αισθήματά τους, ακόμα κι αν αμαρτάνουν» ) μπορεί να αποβεί μοιραία! Πρώτα απ' όλα για το συγκεκριμένο άτομο αλλά και για εμάς, που δεν δείχνουμε ξεκάθαρα την αποδοκιμασία μας στις πράξεις του, αποδεχόμενοι έτσι ουσιαστικά και συμμετέχοντας έμμεσα σε αυτό που κάνει. Επιπλέον, όχι μόνο αυτό το άτομο μπορεί να πει «δεν υπάρχει πρόβλημα με αυτό που κάνω», αλλά και άλλοι πιστοί με όχι τόσο ισχυρές ρίζες βλέποντας αυτό μπορεί να επηρεαστούν και να ενθαρρυνθούν να κάνουν το ίδιο, καθώς «όλα φαίνονται καλά και κανείς δεν νοιάζεται- άρα είναι αποδεκτό». Αυτό εννοεί ο Παύλος όταν στο εδάφιο 6 του ίδιου κεφαλαίου λέει:

Α Κορινθίους 5:6
«Δεν είναι καλό το καύχημά σας- δεν ξέρετε ότι λίγη ζύμη κάνει ένζυμο ολόκληρο το φύραμα;»

Μόνο μια μικρή μερίδα προζύμι είναι αρκετή για ολόκληρο το ψωμί! Ομοίως, όταν ένας αδελφός που εμπλέκεται σε μια σοβαρή αμαρτία αφήνεται χωρίς διόρθωση, χωρίς μετάνοια και παραμένει στην εκκλησία, υπάρχει ο κίνδυνος η αμαρτωλή συμπεριφορά του να επηρεάσει ολόκληρη την εκκλησία. Η εκκλησία είναι μια σύναξη μετανοημένων αμαρτωλών, αλλά όχι μια σύναξη αμετανόητων αμαρτωλών που επιλέγουν συνειδητά τον αμαρτωλό τους τρόπο αντί για τον δρόμο του Θεού.

Κάποιοι μπορεί να πουν «ναι, αλλά ο Κύριος δεν διόρθωσε τους αμαρτωλούς». Αλήθεια; Φυσικά και το έκανε. Νομίζετε ότι ήταν αδιάφορος; Ναι, δεν τους χτύπησε με μια Βίβλο στο κεφάλι, αλλά τους είπε να πάνε και να μην αμαρτάνουν πια. Η πρόσκλησή Του προς τους ανθρώπους που ζούσαν στην αμαρτία, ήταν πρόσκληση αλλαγής, που σημαίνει μετάνοια! Όταν οι Φαρισαίοι του έφεραν μια γυναίκα που πιάστηκε για μοιχεία και ήταν έτοιμοι να την λιθοβολήσουν, ρωτώντας Τον αν το εγκρίνει, Εκείνος, αφού επεσήμανε ότι όλοι είναι αμαρτωλοί, στράφηκε προς τη γυναίκα και είπε: «Ούτε εγώ σε καταδικάζω- πήγαινε και μην αμαρτάνεις πια» (Ιωάννης 8:11)! Δεν της είπε απλώς «δεν σε καταδικάζω», αλλά και «μετανόησε», άλλαξε τη ζωή σου! «Μην αμαρτάνεις πλέον», ξεκίνα από την αρχή! Ελπίζω να το έκανε! Αυτό πρέπει να λέμε και εμείς σε όσους από τους πιστούς ζουν στην αμαρτία, αντί να στέλνουμε «χρόνια πολλά», χαμόγελα και αγκαλιές που ουσιαστικά σηματοδοτούν την αποδοχή της συμπεριφοράς τους.

Όταν ο Ζακχαίος, ένας από τους κορυφαίους φοροεισπράκτορες, μια κατηγορία ανθρώπων που φημιζόταν για την εξαπάτηση των άλλων κατά την είσπραξη των φόρων, ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του Ιησού, απομακρύνθηκε από τις προηγούμενες αμαρτωλές πράξεις του και ΜΕΤΑΝΟΗΣΕ. Όπως διαβάζουμε:

Κατά Λουκά 19:8-10
«Και ο Ζακχαίος, αφού σηκώθηκε όρθιος, είπε στον Κύριο: Δες, τα μισά από τα υπάρχοντά μου, Κύριε, τα δίνω στους φτωχούς- κι αν συκοφάντησα κάποιον σε κάτι, αποδίδω τετραπλάσια. Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν ότι: Σήμερα έγινε σωτηρία σ' αυτό το σπίτι, καθόσον κι αυτός είναι γιος τού Αβραάμ. Επειδή, ο Υιός τού ανθρώπου ήρθε να ζητήσει και να σώσει το χαμένο».

Ο Κύριος ήρθε για να αναζητήσει και να σώσει αυτό που έχει χαθεί. Η σωτηρία ήρθε στο σπίτι του Ζακχαίου, επειδή μετανόησε, αλλάζοντας τον τρόπο ζωής του. Όπως λέει ο Θεός στο Ιεζεκιήλ 18:23:

Ιεζεκιήλ 18:23
«Μήπως εγώ θέλω πραγματικά τον θάνατο τού ανόμου, λέει ο Κύριος ο Θεός, και όχι να επιστρέψει από τους δρόμους του και να ζήσει;»

Ο Θεός δεν θέλει να χαθεί κανείς! Όπως είπε ο Ιησούς:

Κατά Λουκά 15:7
«Σας λέω ότι έτσι θα είναι χαρά στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί, περισσότερο παρά για 99 δίκαιους, που δεν έχουν ανάγκη μετάνοιας».

Στον ουρανό γίνεται πάρτι για κάθε αμαρτωλό που μετανοεί! Η μετάνοια είναι αυτό που θέλει ο Θεός!

Ως σύντομο συμπέρασμα: όταν βλέπουμε έναν αδελφό ή μια αδελφή να αμαρτάνει, δεν πρέπει να θεωρούμε ότι αυτό δεν είναι δική μας δουλειά. Αυτό είναι το πνεύμα του κόσμου- όχι το πνεύμα του Θεού. Αντίθετα, θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτά τα άτομα με πνεύμα πραότητας, προσπαθώντας να τα επαναφέρουμε στον σωστό δρόμο. Αν αρνηθούν να επιστρέψουν, θα πρέπει να αποστασιοποιηθούμε από αυτούς, περιμένοντας τη μετάνοιά τους. Η ανοχή της αμαρτωλής συμπεριφοράς ενισχύει τα χέρια τους σε αυτό που κάνουν, τους απομακρύνει από τον δρόμο της μετάνοιας και μας κάνει να συμμετέχουμε έμμεσα στις αμαρτωλές πράξεις τους. Αντί να είμαστε «καλοί» και αδιάφοροι, θα πρέπει, εκτός από το να τους διορθώνουμε με αγάπη, να συνεχίσουμε να προσευχόμαστε γι' αυτούς, ώστε ο Θεός να τους ανοίξει τα μάτια για μετάνοια, ό,τι κι αν χρειαστεί. Ακόμη και αν αυτό απαιτεί την «καταστροφή της σάρκας» όπως το άτομο στην εκκλησία της Κορίνθου ή να «είναι σε μεγάλη ανάγκη σε ξένη γη» όπως ο άσωτος υιός.

Αναστάσιος Κιουλάχογλου