Βιβλικές Αλήθειες

Κατεβάστε αυτή την μελέτη σαν PDF και τυπώστε την ή διαβάστε την στον υπολογιστή σας ή και στο ebook reader / smartphone σας (PDF) Αυτό το βιβλίο σε PDF

Ο Θεός σαν μηχανή ευλογιών. Είναι Αυτός αλήθεια κάτι τέτοιο;



Για να πάμε λίγο παραπέρα στα όσα είδαμε σε αυτό το μέρος, μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι παρά τις αυστηρές προειδοποιήσεις της Γραφής σχετικά με την φιλαργυρία και την επιθυμία να γίνει κανείς πλούσιος, αυτή η επιθυμία καλλιεργείται πολλές φορές από τους άμβωνες διαφόρων εκκλησιών ή από Χριστιανικά κανάλια (θα ήθελα να ξεκαθαρίσω εδώ ότι μιλώ βασικά για το εξωτερικό και όχι για την Ελλάδα, από την οποία άλλωστε λείπω πολλά χρόνια τώρα και δεν έχω πραγματικά άποψη). Έτσι οι άνθρωποι καθοδηγούνται να δώσουν άφθονα στην τάδε ή δείνα διακονία (πολλές φορές δυστυχώς χρησιμοποιώντας σαν όπλο την καταργημένη αρχή του δεκατισμού – δες το βιβλίο: «Δεκατισμός, δωρεές και Καινή Διαθήκη») με την υπόσχεση ότι αν το κάνουν αυτό ο Θεός είναι υποχρεωμένος να τους «ευλογήσει» οικονομικά. Έτσι ο Θεός παρουσιάζεται περίπου σαν μηχανή ευλογιών όπου από την μια βάζει κανείς τα χρήματα του και την «πίστη» του (ως «πίστη» αυτό που συνήθως σε τέτοιους κύκλους εννοείτε είναι θετικές ομολογίες με τις οποίες το πρόσωπο που τις κάνει προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι αυτό που ζητεί θα συμβεί) και από την άλλη ο Θεός δίνει σαν αντάλλαγμα τις ευλογίες του, με υγεία και χρήματα να θεωρούνται οι κορυφαίες αυτών. Όπως όμως είναι καθαρό από τις Γραφές και την παράδοση κανένας από τους αποστόλους - ούτε φυσικά ο Χριστός – ήταν πλούσιοι. Μάλιστα σύμφωνα με την παράδοση όλοι οι απόστολοι εκτός από τον Ιωάννη δολοφονηθήκαν λόγω της πίστης τους. Παρ’ όλα αυτά οι εκκλησίες των κηρύκων του ευαγγελίου της ευμάρειας γεμίζουν με χιλιάδες. Και αν και δεν έχω αριθμούς για να το υποστηρίξω, είμαι βέβαιος ότι θα περάσουν από μια μεγάλη δοκιμασία όταν κάποτε καταλάβουν – και θα το καταλάβουν νομίζω – ότι ο Θεός, παρά την χάρη, την υπομονή και το έλεος Του δεν δουλεύει σαν μια μηχανή ευλογιών. Δεν μπορείς να κλείσεις τον Θεό στο κουτί όπως οι κήρυκες του ευαγγελίου της ευμάρειας το παρουσιάζουν. Θα ευχόμουν αυτά να ήταν μια ιστορία της φαντασίας μου αλλά δυστυχώς δεν είναι. Αντιθέτως είναι κάτι που συμβαίνει τώρα και σε πολλούς. Πονώ πραγματικά γι’ αυτούς τους ανθρώπους γιατί ήμουν και εγώ κάποτε ένας από αυτούς, ακολουθώντας υποσχέσεις ανθρώπων ότι κατά βάση η ζωή μου θα ήταν πάντα μέλι γάλα. Αλλά σε κάποια στιγμή στην ζωή μου κατάλαβα ότι μάλλον είχα εξαπατηθεί. Κατάλαβα τότε ότι εγώ έπρεπε να υποταχτώ στον Θεό και όχι ο Θεός σε μένα. Συνειδητοποίησα τότε ότι στις Πράξεις 12, πριν το ευρέως γνωστό και δημοφιλή απόσπασμα της ελευθέρωσης του Πέτρου από ένα άγγελο, υπάρχει το απόσπασμα της δολοφονίας του αποστόλου Ιακώβου, του αδελφού του Ιωάννη. Ο ένας απόστολος ελευθερώθηκε ενώ ο άλλος δολοφονήθηκε. Στο τέλος και αυτός που ελευθερώθηκε (Πέτρος) βρήκε, όπως ακριβώς και ο Ιάκωβος, μαρτυρικό θάνατο μερικά χρόνια αργότερα. Μερικοί το ξεχνούν και αυτό. Η ιδέα που μερικοί έχουν είναι ότι ο Θεός θα τους ελευθερώσει από κάθε μικρή δυσκολία έτσι ώστε να μπορούν να ζήσουν στις «ευλογίες» τους και να πεθάνουν ευτυχισμένοι (και με αυτό εννοούν: πλούσιοι και με υγεία) σε μεγάλη ηλικία. Το να υποφέρουν για τον Χριστό είναι κάτι που δεν έχει καν περάσει από το μυαλό τους, καθώς ο Θεός είναι εκεί για να τους ελευθερώσει από ΚΑΘΕ κακοπάθεια. Και όμως η Βίβλος λέει (και δεν είναι παρά ένα μικρό δείγμα):

Προς Ρωμαίους 8:16-17
«Το ίδιο το Πνεύμα δίνει μαρτυρία, μαζί με το πνεύμα μας, ότι είμαστε παιδιά του Θεού. Και αν είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι. κληρονόμοι μεν του Θεού, συγκληρονόμοι δε του Χριστού. αν συμπάσχουμε, για να γίνουμε και συμμέτοχοι της δόξας του.»

Προς Τιμόθεο Β 2:3
«Εσύ, λοιπόν, κακοπάθησε ως καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού,»

Προς Τιμόθεο Β 3:12
«Και, μάλιστα, όλοι όσοι θέλουν να ζουν με τρόπο ευσεβή εν Χριστώ Ιησού, θα διωχθούν.»

Πράξεις 14:21-22
«Και αφού κήρυξαν [ο Παύλος και ο Βαρνάβας] το ευαγγέλιο στην πόλη εκείνη και έκαναν αρκετούς μαθητές, επέστρεψαν στη Λύστρα και στο Ικόνιο και στην Αντιόχεια, επιστηρίζοντας τις ψυχές των μαθητών, προτρέποντας να μένουν με σταθερότητα στην πίστη, και διδάσκοντας ότι διαμέσου πολλών θλίψεων πρέπει να μπούμε μέσα στη βασιλεία του Θεού.»

Πολλοί πιστεύουν ότι η θλίψη για τον Χριστό είναι κάτι που δεν τους αφορά, αφού ο Χριστός έχει ήδη υποφέρει γι’ αυτούς. Με τόλμη κηρύττουν το πρώτο μέρος της προς Ρωμαίους 8:16-17 ότι δηλαδή: «είμαστε παιδιά Θεού. Και αν είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι. κληρονόμοι μεν του Θεού, συγκληρονόμοι δε του Χριστού». Όμως το απόσπασμα δεν σταματά εκεί. Συνεχίζει με ένα «αν», μια συνθήκη για τα παραπάνω: «αν συμπάσχουμε, για να γίνουμε και συμμέτοχοι της δόξας του.» Το να πάσχει κανείς για τον Χριστό είναι τιμή. Αυτό που συνέβη στον Ιάκωβο και σχεδόν σε όλους τους αποστόλους (μαρτυρικός θάνατος) ήταν τιμή και όχι κάτι παράλογο. Οι απόστολοι οι ίδιοι έβλεπαν την θλίψη για χάρη του Χριστού σαν κάτι που τους έφερνε χαρά:

Πράξεις 5:40-41
«Και πείστηκαν σ' αυτόν. και αφού προσκάλεσαν τους αποστόλους, τους έδειραν και τους παρήγγειλαν να μη μιλούν στο όνομα του Ιησού, και τους απέλυσαν. Εκείνοι, λοιπόν, αναχωρούσαν μπροστά από το συνέδριο με χαρά, επειδή χάρη του ονόματός του αξιώθηκαν να ατιμαστούν.»

Υπό το φως όλων των παραπάνω θα ήθελα να κάνω σε όλους μας μια ερώτηση. Ο Τάκιτος ήταν ένα Ρωμαίος ιστορικός και αυτόπτης μάρτυρας στον πρώτο οργανωμένο από το Ρωμαϊκό κράτος διωγμό, διοργανωτής του οποίου ήταν ο Νέρωνας (67-67 μ.Χ.). Αυτός έγραψε τα εξής σχετικά για τα συμβάντα:

«Στον ίδιο τους τον θάνατο έγιναν (εννοεί του συλληφθέντες Χριστιανούς) αντικείμενο γελιοποίησης, αφού τους κάλυψαν με δέρματα αγρίων ζώων και τους έσυραν στον θάνατο τους χρησιμοποιώντας σκυλιά, ή τους σταύρωσαν ή τους χρησιμοποιούσαν σαν βραδινά φώτα, βάζοντας τους φωτιά όταν η μέρα έφτανε στο τέλος της. Ο ίδιος ο Νέρωνας πρόσφερε τους κήπους του γι’ αυτό το θέαμα» (Χρονικά, Βιβλίο 15, παράγραφο 44).

Οι Χριστιανοί καιγόντουσαν για να φωτίζουν το βράδυ τους κήπους του παρανοϊκού Νέρωνα! Μπορούμε αλήθεια να το φανταστούμε αυτό; Και τώρα η ερώτηση μου: τι θα κάναμε άραγε αν ένας στρατιώτης παρουσιάζονταν στο σπίτι μας να μας πάρει μακριά από την οικογένεια μας και της ευλογίες μας και να μας κάψει ζωντανούς εκτός αν αρνηθούμε τον Κύριο; Θα πηγαίναμε; Ή απλά θα αρνούμασταν τον Κύριο για να σώσουμε τις ευλογίες μας, πιστεύοντας ίσως ότι Αυτός ο Κύριος θα διαλέξει να κλείσει τα μάτια Του στην άρνηση μας; Τι αλήθεια θα κάναμε αν ο Θεός δεν μας έδινε την πιο μεγάλη επιθυμία που μπορεί να έχουμε (σύντροφο, παιδιά, την τάδε δουλειά, υγεία κτλ); Δεν λέω ότι δεν θα τα δώσει. Μιλώ υποθετικά. Θα τον ακολουθούσαμε σ’ αυτή την υποθετική περίπτωση χωρίς όρους ή όχι; Ας απαντήσει ο καθένας για τον εαυτό του.

Επόμενο τμήμα: Αναφορικά με τους ψευτοδιδασκάλους