«Η γνώση όμως φουσκώνει»

«Φουσκωμένος». Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό με αυτήν την λέξη είναι μια μεγάλη φούσκα με τίποτα μέσα πάρα μόνο αέρα. Μεγαλώνει και μεγαλώνει αλλά μόνο στο εξωτερικό και μια μικρή τρυπούλα είναι ικανή να την ζαρώσει και να σχεδόν εξαφανίσει το μέγεθος της.

Στην δεύτερη κατηγορία της παραβολής του σπορέα υπάρχει κάτι παρόμοιο. Εκεί βρίσκουμε για εκείνους από τους σπόρους που «έπεσαν επάνω στα πετρώδη μέρη, όπου δεν είχαν χώμα· κι αμέσως φύτρωσαν, επειδή δεν είχαν βάθος γης· και όταν ανέτειλε ο ήλιος, κάηκαν, και, επειδή δεν είχαν ρίζα, ξεράθηκαν» (κατά Ματθαίο 13:5-6). Όπως ο Κύριος εξηγεί: «Και εκείνος ο σπόρος που σπάρθηκε επάνω σε πετρώδες μέρος, αυτός είναι που ακούει τον λόγο, και αμέσως με χαρά τον δέχεται· δεν έχει, όμως, μέσα του ρίζα, αλλά είναι πρόσκαιρος· και όταν γίνει θλίψη ή διωγμός εξαιτίας τού λόγου, αμέσως σκανδαλίζεται» (κατά Ματθαίο 13:20-21). Αυτοί οι ακροατές του λόγου του Θεού, τον δέχτηκαν γρήγορα και με χαρά και αυτός αμέσως φύτρωσε μέσα τους. Φαίνονταν αυτοί πολλά υποσχόμενοι και ταχύτατα αναπτυσσόμενοι. Αλλά δεν είχαν ρίζα. Όταν ο ήλιος βγήκε, όταν έγινε θλίψη και διωγμός για τον λόγο, ξεράθηκαν. Αυτό λοιπόν το πολλά υποσχόμενο που έδειχναν προς τα έξω δεν ανταποκρίνονταν σε αυτό που ήταν πραγματικά. Ήταν στην ουσία μια φούσκα. Τι απέδειξε την ρηχότητα και τελικά απιστία τους; Θλίψη και διωγμός. Αυτά τα δυο πραγματικά τεστάρουν το περιεχόμενο μας και την ποιότητα του. Τεστάρουν τα θεμέλια μας και τις ρίζες μας και το κατά ποσό αυτό που έχουμε χτίσει είναι χτισμένο στην πέτρα ή απλά πάνω στην άμμο. Το περιεχόμενο λοιπόν είναι αυτό που μετρά και όχι υπερφίαλη «αύξηση». Και πως χτίζεται το περιεχόμενο; Με γνώση, γνωρίζοντας τον Θεό και την Βίβλο, κάποιοι θα πουν. Για να δούμε όμως τι η Βίβλος η ίδια λέει:

Προς Κορινθίους 8:1
«Αλλά για τα ειδωλόθυτα, ξέρουμε ότι, όλοι έχουμε γνώση· η γνώση, όμως, φουσκώνει, ενώ η αγάπη οικοδομεί.»

«Η γνώση φουσκώνει ενώ η αγάπη οικοδομεί». Επιδίωξε να αυξηθείς μόνο στην γνώση και θα φουσκώσεις. Όπως μια φούσκα θα φαίνεσαι σαν κάτι μεγάλο προς τους έξω, αλλά μέσα δεν είναι πάρα μόνο αέρας. Απεναντίας επιδίωξε να αριστεύσεις στην αγάπη και αυτό που θα λάβεις θα είναι πραγματικό περιεχόμενο, αύξηση πραγματική, με ρίζες. Όπως οι επόμενοι δυο στίχοι της προς Κορινθίους Α 8:2-3 μας λένε:

Προς Κορινθίους 8:2-3
«Και αν κάποιος νομίζει ότι ξέρει κάτι, δεν έμαθε ακόμα τίποτε όπως πρέπει να μάθει· αλλά, αν κάποιος αγαπάει τον Θεό, αυτός γνωρίζεται απ' αυτόν.»

Αν νομίζεις ότι γνωρίζεις, τότε δεν γνωρίζεις τίποτα! Αλλά οποίος αγαπά τον Θεό αυτός γνωρίζεται από Αυτόν. Τώρα κάποιοι έχουν παρεξηγήσει και αυτό το απόσπασμα, θεωρώντας ότι το να αγαπά κανείς τον Θεό είναι κάτι απομονωμένο. Κάτι που μπορεί να έχει να κάνει με το πόσο από την Βίβλο γνωρίζουν και πόσα σεμινάρια έχουν λάβει. Αλλά το να αγαπά κανείς τον Θεό δεν είναι κάτι τέτοιο. Το να αγαπά κανείς τον Θεός περνά μέσα από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, που τους αδελφούς και αδελφές μας. Όπως το κατά Ιωάννη μας λέει:

Ιωάννου Α 4:20
«Αν κάποιος πει, ότι: Αγαπάω τον Θεό, όμως μισεί τον αδελφό του, είναι ψεύτης· επειδή, όποιος δεν αγαπάει τον αδελφό του, που τον είδε, τον Θεό που δεν τον είδε, πώς μπορεί να τον αγαπάει;»

Και τι είναι αγάπη;
«Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί· η αγάπη δεν φθονεί· η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν υπερηφανεύεται, δεν φέρεται με απρέπεια, δεν ζητάει τα δικά της, δεν εξάπτεται, δεν συλλογίζεται το κακό· δεν χαίρεται στην αδικία, συγχαίρει όμως στην αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.» (Προς Κορινθίους 13:4-7)

Ας αποφύγουμε λοιπόν να λέμε «αγαπώ τον Θεό, αγαπώ τον Θεό». Δεν χρειάζεται ούτε να σκαφτόμαστε για αυτό. Ας αγαπήσουμε απλά τον συνάνθρωπο μας και αγαπόντας τον, αγαπόντας τους αδελφούς και αδελφές μας, αγαπάμε τον Θεό. Ή για να το πούμε αλλιώς και ακριβώς όπως ο Ιωάννης το λέει: δεν αγαπάμε τον Θεό αν δεν αγαπάμε τους αδελφούς και αδελφές μας. Αυτό λοιπόν, η αγάπη προς τον πλησίον, είναι αυτό που οικοδομεί, που δίνει αύξηση. Θέλουμε λοιπόν να έχουμε περιεχόμενο, βαθιές ρίζες στην πίστη; Δεν είναι απλά η όλο και περισσότερη γνώση που θα το κάνει αυτό, αλλά η όλο και περισσότερη αγάπη. Τότε δεν θα υπάρχει τίποτα που να μπορεί να μας μετακινήσει αφού θα είμαστε «ριζωμένοι και θεμελιωμένοι στην αγάπη» (προς Εφεσίους 3:18). Δεν θα είμαστε πλέον μετακινούμενοι εδώ και εκεί με την κάθε τυχάρπαστη διδασκαλία (προς Εφεσίους 4:14) από ψευδολόγους όπως εκείνους «που μπαίνουν μέσα στα σπίτια, και αιχμαλωτίζουν τα γυναικάρια, που είναι φορτωμένα με αμαρτίες, καθώς σέρνονται από διάφορες επιθυμίες, τα οποία πάντα μαθαίνουν, αλλά ποτέ δεν μπορούν νάρθουν στη γνώση της αλήθειας» (προς Τιμόθεο Β 3:6-7). Αντ’ αυτού θα είμαστε γερά στερεωμένοι στην αγάπη, σαν δέντρα που κανένας δεν μπορεί να τα ρίξει, φυτεμένα κοντά στα νερά και γεμάτα καρπό. Για τέτοιους ψάχνει ο Χριστός, προκειμένου να έρθει και να κάνει το σπίτι Του μέσα τους:

Κατά Ιωάννη 14:23
«Ο Ιησούς αποκρίθηκε και του είπε: Αν κάποιος με αγαπάει, θα φυλάξει τον λόγο μου, και ο Πατέρας μου θα τον αγαπήσει, και θάρθουμε σ' αυτόν, και θα κατοικήσουμε μέσα σ' αυτόν.»

και κατά Ιωάννη 15:9-12
«Όπως ο Πατέρας αγάπησε εμένα, και εγώ αγάπησα εσάς, μείνετε στην αγάπη μου. Αν φυλάξετε τις εντολές μου, θα μείνετε στην αγάπη μου· όπως εγώ φύλαξα τις εντολές τού Πατέρα μου, και μένω στην αγάπη του. Αυτά μίλησα σε σας, για να μείνει μέσα σας η χαρά μου, και η χαρά σας να είναι πλήρης. Αυτή είναι η εντολή μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όπως εγώ σας αγάπησα.»

Ας κάνουμε λοιπόν επιδίωξη μας να κάνουμε αυτό ακριβώς: τις εντολές Του, κορυφαία των οποίων είναι μια: να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Ας μην κοιτάμε μόνο να μάθουμε όλο και περισσότερα, συσσωρεύοντας γνώσεις αλλά να κοιτάμε να μπορέσουμε να φτάσουμε μέσα από την αγάπη στην επίγνωση της αληθείας (προς Τιμόθεο Β 3:6-7).

Τάσος Κιουλάχογλου