«Αν με αγαπάτε, φυλάξτε τις εντολές μου»

Σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε κυρίως τα κεφάλαια 14 και 15 του Ευαγγελίου του Ιωάννη. Βρισκόμαστε στο τέλος του έργου του Ιησού. Ο Ιούδας έχει προδώσει τον Κύριο και οδηγεί τους εχθρούς Του για να Τον συλλάβουν και τελικά να Τον σταυρώσουν. Σε αυτές τις τελευταίες ώρες, ο Ιησούς δίνει τις τελικές οδηγίες στους μαθητές Του. Είναι κρίσιμες οδηγίες και πρέπει να τους δώσουμε την απόλυτη προσοχή μας.

Ας ξεκινήσουμε από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη 14:15. Εκεί ο Κύριος είπε:

Ιωάννης 14:15
«Αν με αγαπάτε, φυλάξτε τις εντολές μου.»

Πολλοί άνθρωποι αναστατώνονται όταν ακούνε για εντολές. Υπεύθυνη για αυτό είναι μια διαστρεβλωμένη άποψη για τη χάρη του Θεού, σύμφωνα με την οποία η χάρη και οι εντολές είναι αντίθετα. Έτσι, σύμφωνα με αυτή την άποψη, αφού η σωτηρία είναι από χάρη, δεν χρειάζεται να τηρούμε καμία εντολή ή, στην καλύτερη περίπτωση, τέτοιες εντολές μπορεί να είναι καλές, αλλά η τήρησή τους δεν είναι απολύτως απαραίτητη. Αυτό που είναι απαραίτητο, σύμφωνα με αυτή την άποψη, είναι να «πιστεύουμε». Αν «πιστεύουμε», αλλά δεν προσπαθούμε να τηρούμε τις εντολές του Κυρίου, δεν υπάρχει κανένα σοβαρό πρόβλημα. Έτσι, σύμφωνα με αυτή την άποψη, η πίστη μοιάζει να είναι μια κατάσταση του νου, κάτι που πιστεύω, αλλά δεν υπάρχει απόλυτη ανάγκη να ενεργήσω σύμφωνα με αυτό που πιστεύω. Θα ήταν ωραίο αν ενεργούσα σύμφωνα με αυτό, αλλά μια τέτοια πράξη δεν θεωρείται υποχρεωτική. Και εδώ έρχεται ο Κύριος για να καταρρίψει όλες αυτές τις νοητικές κατασκευές. «Μ' αγαπάς;» «Αν ναι, τότε τήρησε τις εντολές μου», είπε, χωρίς να αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.

Αυτό που μόλις διαβάσαμε απηχεί τις διδασκαλίες Του που βρίσκονται σε όλα τα ευαγγέλια και που καθιστούν σαφή τη βαθιά σημασία της τήρησης των εντολών του Κυρίου. Για παράδειγμα, στο ευαγγέλιο του Λουκά 6:46-49 διαβάζουμε:

Λουκάς 6:46-49
«Γιατί με αποκαλείτε: Κύριε, Κύριε, και δεν κάνετε όσα λέω; Όποιος έρχεται σε μένα, και ακούει τα λόγια μου, και τα κάνει, θα σας δείξω με ποιον είναι όμοιος• είναι όμοιος με άνθρωπο, που κτίζει ένα σπίτι, ο οποίος έσκαψε και βάθυνε, και έβαλε θεμέλιο επάνω στην πέτρα• και όταν έγινε πλημμύρα, ο ποταμός έπεσε με ορμή επάνω σ' αυτό το σπίτι, και δεν μπόρεσε να το σαλεύσει• επειδή, ήταν θεμελιωμένο επάνω στην πέτρα. Όποιος, όμως, ακούσει και δεν κάνει, είναι όμοιος με άνθρωπον, που έκτισε το σπίτι επάνω στη γη χωρίς θεμέλιο• στο οποίο ο ποταμός έπεσε επάνω του με ορμή, κι αμέσως κατέρρευσε, και η κατάρρευση του σπιτιού εκείνου υπήρξε μεγάλη.”

Και Ματθαίος 7:21
«Δεν θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε• αλλ' αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς.»

Όπως ο Ιησούς καθιστά σαφές, δεν αρκεί να Τον αποκαλούμε «Κύριε, Κύριε». Πρέπει επίσης να κάνουμε ό,τι λέει, το θέλημα του Πατέρα Του, τις εντολές Του. Το να Τον αποκαλούμε Κύριο, αλλά να αρνούμαστε να κάνουμε τις εντολές Του, δεν θα μας οδηγήσει στη Βασιλεία των Ουρανών. Μόλις το διαβάσαμε! Το να προσπαθούμε λοιπόν να κάνουμε το θέλημα του Θεού δεν είναι κάτι προαιρετικό. Κάτι που κάνουμε, αν έχουμε διάθεση να το κάνουμε, αλλά αν δεν το κάνουμε, δεν πειράζει. Αντίθετα, είναι κάτι υποχρεωτικό και απολύτως κρίσιμο, καθώς χωρίς αυτό δεν θα εισέλθουμε στη Βασιλεία των Ουρανών. Αυτό κάνει το να κάνουμε το θέλημα του Θεού το σημάδι του αληθινού μαθητή. Του μαθητή που παίρνει τον σταυρό του και Τον ακολουθεί. Αυτού που έχει επιλέξει τη στενή πύλη και όχι τον ευρύ δρόμο που οδηγεί στην καταστροφή.

Ματθαίος 7:13-14
«Μπείτε μέσα από τη στενή πύλη• επειδή, πλατιά είναι η πύλη, και ευρύχωρος ο δρόμος που φέρνει στην απώλεια, και πολλοί είναι αυτοί που μπαίνουν μέσα απ' αυτή. Επειδή, στενή είναι η πύλη, και θλιμμένος ο δρόμος που φέρνει στη ζωή, και λίγοι είναι αυτοί που τη βρίσκουν.»

Και Ματθαίος 16:24-25
«Τότε, ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: Αν κάποιος θέλει να έρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, κι ας σηκώσει τον σταυρό του, κι ας με ακολουθεί. Επειδή, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει• και όποιος χάσει τη ζωή του, εξαιτίας μου, θα τη βρει.»

Θέλουμε να τον ακολουθήσουμε; Τότε ας απαρνηθούμε τον εαυτό μας, ας σηκώσουμε τον σταυρό μας και ας τον ακολουθήσουμε. Ας περάσουμε από τη στενή πύλη και ας περπατήσουμε τον δύσκολο δρόμο, τον μόνο δρόμο που οδηγεί στη ζωή. Ο ευρύς δρόμος, ο δρόμος που ακολουθεί η πλειοψηφία, ο ΕΥΚΟΛΟΣ δρόμος, που δεν χρειάζεται σταυρό, όπου όλα είναι εύκολα και όπου μπορούμε να ζούμε όπως ο κόσμος χωρίς μετάνοια, οδηγεί στην καταστροφή. Μόνο ο δύσκολος δρόμος οδηγεί στη ζωή.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο ευαγγέλιο του Ιωάννη και σε όσα είπε ο Κύριος εκείνο το τελευταίο βράδυ στους μαθητές Του:

Ιωάννης 14:21
«Εκείνος που έχει τις εντολές μου και τις τηρεί, εκείνος είναι που με αγαπάει• και εκείνος που με αγαπάει, θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου• και εγώ θα τον αγαπήσω, και σ' αυτόν θα φανερώσω τον εαυτό μου.»

Αγαπάμε τον Ιησού όταν τηρούμε τις εντολές Του. «Όποιος έχει τις εντολές Μου και τις τηρεί, αυτός είναι που Μ' αγαπά», είπε. Αυτά τα δύο λοιπόν – το να αγαπάμε τον Ιησού και το να τηρούμε τις εντολές Του – είναι αδιαχώριστα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Τον αγαπάμε, αν τηρούμε τις εντολές Του. Και τηρούμε τις εντολές Του, επειδή Τον αγαπάμε. Διαφορετικά, δεν Τον αγαπάμε πραγματικά. Στην πραγματικότητα, το είπε και αυτό, στα εδάφια 23 και 24:

Ιωάννης 14:23-24
«Ο Ιησούς αποκρίθηκε και του είπε: Αν κάποιος με αγαπάει, θα φυλάξει τον λόγο μου, και ο Πατέρας μου θα τον αγαπήσει, και θάρθουμε σ' αυτόν, και θα κατοικήσουμε μέσα σ' αυτόν. Εκείνος που δεν με αγαπάει, δεν φυλάττει τα λόγια μου. Και ο λόγος που ακούτε, δεν είναι δικός μου, αλλά του Πατέρα που με απέστειλε.»

Δεν έχει σημασία τι λέμε, αλλά τι κάνουμε. Το να λέμε ότι αγαπάμε τον Κύριο, αλλά να μην κάνουμε ό,τι λέει, δεν είναι σημάδι ειλικρινούς «αγάπης», αλλά «αγάπης» μόνο στα λόγια. Το να προσπαθούμε ειλικρινά να τηρούμε τις εντολές Του, ακόμα και με αποτυχίες, είναι αυτό που δείχνει πραγματικά αν Τον αγαπάμε ή δεν Τον αγαπάμε. Και ποια είναι η υπόσχεση για εμάς, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, αν προσπαθούμε να τηρούμε τα λόγια Του; Ο Ιησούς θα μας αγαπήσει και θα φανερωθεί σε εμάς! Και ο Πατέρας Του θα μας αγαπήσει! Αυτός και ο Πατέρας θα έρθουν σε εμάς και θα κάνουν το σπίτι τους μέσα μας!! Δεν το θέλουμε αυτό; Δεν θέλουμε να γίνουμε το σπίτι του Πατέρα και του Υιού; Δεν θέλουμε ο Ιησούς να μας φανερωθεί; Εγώ θα το ήθελα πολύ!! Και πιστεύω ότι και εσείς θα το θέλατε!! Αλλά πρέπει να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Πρέπει να τηρούμε τις εντολές Του. Να σηκώσουμε τον σταυρό μας και να Τον ακολουθήσουμε. Να μην περπατάμε σύμφωνα με τη σάρκα, να μην περπατάμε στον ευρύ δρόμο του κόσμου, αλλά μέσα από τη στενή πύλη.

Πολλοί χριστιανοί αναζητούν το «μυστικό» της πραγματικής κοινωνίας με τον Κύριο. Πολλοί ιεροκήρυκες επίσης παρουσιάζουν την πραγματική κοινωνία με τον Κύριο ως κάτι για το οποίο υπάρχει ένα μυστικό, υποτίθεται ότι γνωρίζουν το κλειδί για αυτό και πρέπει να ακολουθήσουμε τη συνταγή τους για να το βρούμε. Αλλά αδελφοί μου, δεν υπάρχει μυστικό! Όλα είναι ξεκάθαρα. Ο Ιησούς το έκανε απολύτως ξεκάθαρο:

Το κλειδί είναι να τηρούμε τις εντολές του Κυρίου, τον Λόγο Του. Όποιος τις τηρεί, αγαπάει τον Κύριο αληθινά και θα αγαπηθεί από τον Πατέρα και τον Υιό. Ο Πατέρας και ο Υιός θα κάνουν τη διαμονή τους μέσα του, και ο Υιός του Θεού θα φανερωθεί σ' αυτόν. Είναι τόσο απλό και τόσο αληθινό.

Η άμπελος και τα κλήματα

Αφού ο Ιησούς ξεκαθάρισε τα παραπάνω, συνέχισε με την παραβολή της άμπελου:

Ιωάννης 15:1-9
«Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατέρας μου είναι ο γεωργός. Κάθε κλήμα σε μένα, το οποίο δεν φέρνει καρπό, το αποκόπτει• και καθένα το οποίο φέρνει καρπό, το καθαρίζει, για να φέρει περισσότερο καρπό. Τώρα, εσείς είστε καθαροί, εξαιτίας του λόγου που σας μίλησα. Μείνετε ενωμένοι μαζί μου και εγώ ενωμένος μαζί σας. Όπως το κλήμα δεν μπορεί να φέρει καρπό από μόνο του, αν δεν μείνει ενωμένο με την άμπελο, έτσι κι εσείς, αν δεν μείνετε ενωμένοι μαζί μου. Εγώ είμαι η άμπελος, εσείς τα κλήματα• εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου, και εγώ μαζί του, αυτός φέρνει πολύ καρπό• επειδή, χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε. Αν κάποιος δεν μείνει ενωμένος μαζί μου, ρίχνεται έξω, όπως το κλήμα, και ξεραίνεται• και τα μαζεύουν και τα ρίχνουν σε φωτιά, και καίγονται. Αν μείνετε ενωμένοι μαζί μου, και τα λόγια μου μείνουν μέσα σας, θα ζητάτε ό,τι αν θέλετε, και θα γίνει σε σας. Κατά τούτο δοξάζεται ο Πατέρας μου, στο να φέρετε πολύ καρπό• και έτσι θα είστε μαθητές μου. Όπως ο Πατέρας αγάπησε εμένα, και εγώ αγάπησα εσάς, μείνετε στην αγάπη μου.”

Ο Κύριος συνεχίζει σε αυτό το υπέροχο απόσπασμα αυτό που είπε προηγουμένως. Αυτός είναι η άμπελος, εμείς είμαστε τα κλήματα της αμπέλου και ο Πατέρας είναι ο αμπελουργός. Ως κλήματα πρέπει να μένουμε στην άμπελο. «Μείνετε ενωμένοι μαζί μου και εγώ ενωμένος μαζί σας», είπε. Αν μείνουμε σ' Αυτόν, θα φέρουμε πολύ καρπό. Αν δεν μείνουμε σ' Αυτόν και καταλήξουμε άκαρποι, τότε θα ξεραθούμε και, όπως είπε ο Κύριος, θα έχουμε το τέλος που έχουν τα ξερά κλαδιά: μαζεύονται και ρίχνονται στη φωτιά. Βλέπουμε λοιπόν και πάλι ότι το να μένουμε στην άμπελο, να αγαπάμε πραγματικά τον Ιησού και να Τον ακολουθούμε τηρώντας τις εντολές Του, δεν είναι καθόλου κάτι προαιρετικό ούτε είναι κάτι που είναι εγγυημένο για όλους τους πιστούς. Αντίθετα, είναι μια καθημερινή απόφαση, ακριβώς όπως καθημερινή είναι η απόφαση να κάνουμε ή να μην κάνουμε αυτό που μας προστάζει ο Κύριος.

Σε αυτό το σημείο μου έρχεται στο μυαλό η παραβολή του σπορέα: σε αυτήν ο σπόρος του Λόγου του Θεού βλάστησε σε 3 από τα 4 είδη καρδιών στα οποία έπεσε. Ωστόσο, μόνο σε ένα είδος καρδιάς απέδωσε καρπούς. Στα άλλα δύο κατέληξε άκαρπος. Εδώ είναι αυτές οι 3 κατηγορίες:

Λουκάς 8:13-15
«Εκείνοι δε που σπέρνονται επάνω στην πέτρα, είναι αυτοί που, όταν ακούσουν, δέχονται τον λόγο με χαρά• κι αυτοί δεν έχουν ρίζα• οι οποίοι πιστεύουν για λίγο, και σε καιρό πειρασμού αποστατούν. Εκείνο δε που έπεσε στα αγκάθια, αυτοί είναι εκείνοι που άκουσαν, και από μέριμνες και πλούτο και ηδονές τής ζωής, πηγαίνουν, και συμπνίγονται, και δεν φτάνουν στον καρπό. Ενώ εκείνοι στην καλή γη, αυτοί είναι εκείνοι, που, ενώ άκουσαν τον λόγο, τον κρατούν σε καλή και αγαθή καρδιά, και καρποφορούν με υπομονή.”

Οι δύο πρώτες κατηγορίες άκουσαν τον λόγο, τον πίστεψαν, αλλά δεν τον τήρησαν. Η πρώτη από αυτές τις δύο κατηγορίες, «πιστεύουν για λίγο και σε καιρό πειρασμού απομακρύνονται». Η δεύτερη, «όταν ακούν, βγαίνουν έξω και πνίγονται από τις μέριμνες, τα πλούτη και τις απολαύσεις της ζωής, και δεν φέρνουν καρπό σε ωριμότητα». Μόνο η τρίτη κατηγορία έφερε καρπό. Οι άλλες δύο, δυστυχώς, όχι. Πιθανότατα είχαν ξεκινήσει λαμπρά, με χαρά. Αλλά τελικά άλλα πράγματα ή διωγμοί τους έκαναν να αλλάξουν γνώμη. Ναι, κάποτε πίστευαν. Ο Λόγος το λέει ρητά για την πρώτη από αυτές τις δύο κατηγορίες, ότι πιστεύουν για λίγο. Ήταν πιστοί, αλλά για λίγο. Δεν αρκεί, αδελφοί μου, να είμαστε πιστοί μόνο για λίγο. Θέλουμε να είμαστε πιστοί ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, μέχρι την τελευταία μας πνοή. Ούτε αρκεί να είμαστε άκαρποι «πιστοί», που υπηρετούμε τον εαυτό μας. Που αποκαλούμε τον Ιησού Κύριο, Κύριο, αλλά αρνούμαστε να κάνουμε ό,τι λέει. Αντίθετα, θέλουμε να είμαστε καρποφόροι, να φροντίζουμε να κάνουμε το θέλημα του Πατέρα και να υπηρετούμε τον Ιησού, εκτελώντας τις εντολές Του, μέρα με τη μέρα, μέχρι το τέλος.

Αλλά ας συνεχίσουμε στο κατά Ιωάννη 15:

Κατά Ιωάννη 15:10-14
«Αν φυλάξετε τις εντολές μου, θα μείνετε στην αγάπη μου• όπως εγώ φύλαξα τις εντολές τού Πατέρα μου, και μένω στην αγάπη του. Αυτά μίλησα σε σας, για να μείνει μέσα σας η χαρά μου, και η χαρά σας να είναι πλήρης. Αυτή είναι η εντολή μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όπως εγώ σας αγάπησα. Μεγαλύτερη από τούτη την αγάπη δεν έχει κανένας, το να βάλει κάποιος την ψυχή του για χάρη των φίλων του. Εσείς είστε φίλοι μου, αν κάνετε όσα εγώ σας παραγγέλλω.»

Επανειλημμένα ο Κύριος, σε αυτή την τελευταία ομιλία του προς τους μαθητές του, λίγες ώρες ή λεπτά πριν τη σύλληψή του, μιλάει για τη ζωτική σημασία της τήρησης των εντολών του. Είμαστε φίλοι του αν κάνουμε ό,τι μας προστάζει. Είμαστε στην άμπελο, αν μένουμε σ' Αυτόν, αν φροντίζουμε και διατηρούμε την καρδιά μας καλή, ώστε ο σπόρος του Λόγου να δώσει πολλούς καρπούς, όπως ο Κύριος επιθυμεί για μας. Όποιος ακούει τις λέξεις «καρπός» και «εντολή» και αισθάνεται άβολα, επειδή υποτίθεται ότι δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε, αφού ο Κύριος έκανε τα πάντα για μας, θα πρέπει να το ξανασκεφτεί. Γιατί ο Κύριος όχι μόνο δεν αισθάνεται άβολα μιλώντας έτσι, αλλά φροντίζει να το επαναλαμβάνει ξανά και ξανά, ώστε να είναι πολύ σαφές τι θέλει από εμάς και ότι αυτό είναι υποχρεωτικό και όχι κάτι που αν το κάνουμε θα είναι ωραίο, αλλά αν δεν το κάνουμε δεν πειράζει και πολύ. Είναι τόσο σημαντικό, που όποιος αρνείται να κάνει τις εντολές Του, μένοντας στην άμπελο, αν δεν μετανοήσει, δεν θα Τον γνωρίσει ποτέ, θα κοπεί από την άμπελο και δεν θα μπει στη Βασιλεία των Ουρανών. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν θα πέσουμε ή δεν θα αμαρτήσουμε! Αλλά σημαίνει ότι προσπαθούμε, παρά τις αποτυχίες και τις πτώσεις μας, να τηρούμε τον Λόγο του Θεού. Τρέχουμε τον αγώνα της πίστης και αν και μπορεί να πέφτουμε, ακόμα και καθημερινά, σηκωνόμαστε και συνεχίζουμε, κοιτάζοντας τον Κύριο Ιησού:

Εβραίους 12:1-2
«… ας απορρίψουμε κάθε βάρος και την αμαρτία που εύκολα μας περιπλέκει, και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας• αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης, ο οποίος, εξαιτίας τής χαράς που ήταν μπροστά του, υπέφερε σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή, και κάθησε στα δεξιά τού θρόνου τού Θεού.»

Αγάπη: η κύρια εντολή

Τώρα, μιλώντας για τις εντολές του Κυρίου, υπάρχει μία που τα περιλαμβάνει όλα, η εντολή να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Όπως διαβάζουμε στο εδάφιο 12:

Ιωάννης 15:12
«Αυτή είναι η εντολή μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όπως εγώ σας αγάπησα.» Και για να μην εξαπατούμε τους εαυτούς μας, δεν είναι μια φτηνή αγάπη, μια αγάπη μόνο με λόγια, αυτό που εννοείται εδώ. Αντίθετα, είναι αγάπη με πράξεις. Όπως είπε ο Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή:

1 Ιωάννης 3:18
«Παιδάκια μου, μη αγαπάμε με λόγια ούτε με τη γλώσσα, αλλά με έργα και αλήθεια.»

Και τι σημαίνει αυτό, το διευκρίνισε μερικά εδάφια νωρίτερα:

1 Ιωάννης 3:14-18
«Εμείς γνωρίζουμε ότι έχουμε μεταβεί από τον θάνατο στη ζωή, επειδή αγαπάμε τους αδελφούς• εκείνος που δεν αγαπάει τον αδελφό του, μένει μέσα στον θάνατο. Όποιος μισεί τον αδελφό του, είναι ανθρωποκτόνος• και ξέρετε ότι κάθε ανθρωποκτόνος δεν έχει αιώνια ζωή, που να μένει μέσα του. Από τούτο έχουμε γνωρίσει την αγάπη, επειδή εκείνος την ψυχή του έβαλε για χάρη μας• κι εμείς οφείλουμε να βάζουμε τις ψυχές μας για χάρη των αδελφών. Και αν κάποιος έχει την υλική ευχέρεια του βίου τού κόσμου και βλέπει τον αδελφό του να έχει ανάγκη, κλείσει όμως τα σπλάχνα του απέναντί του, πώς η αγάπη τού Θεού μπορεί να μένει μέσα του; Παιδάκια μου, μη αγαπάμε με λόγια ούτε με τη γλώσσα, αλλά με έργα και αλήθεια.”

Βλέπουμε και πάλι αυτή τη λέξη «μένουμε». Αν εσύ ή εγώ δεν αγαπάμε τον αδελφό ή την αδελφή μας, τότε μένουμε, όχι στην άμπελο, αλλά στον θάνατο!! Αν εσύ και εγώ μισούμε τον αδελφό μας, τότε είμαστε δολοφόνοι! Και αν δεν μετανοήσουμε, ας μην έχουμε αυταπάτες: θα κληρονομήσουμε αυτό στο οποίο μένουμε, δηλαδή τον θάνατο. Επιπλέον, λέμε ότι αγαπάμε τον Κύριο, αλλά ο αδελφός δίπλα μας έχει ανάγκη και επιλέγουμε να κοιτάξουμε από την άλλη πλευρά; Ας μην εξαπατούμε τους εαυτούς μας: η αγάπη του Θεού δεν μένει μέσα μας και εμείς δεν μένουμε μέσα Του, στην άμπελο! Η γνησιότητα της πίστης μας αποδεικνύεται από τις πράξεις μας. Το να ακολουθούμε τον Κύριο δεν σημαίνει να λέμε τα σωστά πράγματα – να αγαπάμε μόνο με λόγια – αλλά και να κάνουμε τα σωστά πράγματα, να αγαπάμε με πράξεις και με αλήθεια. Μια πολύ σαφής απόδειξη αυτού μας δίνεται και από τον Κύριο, στο κατά Ματθαίο 25:34-46:

Ματθαίος 25:34-46
«Τότε, ο βασιλιάς θα πει σ' αυτούς που θα είναι από τα δεξιά του: Ελάτε, οι ευλογημένοι τού Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία, που είναι ετοιμασμένη σε σας από τη δημιουργία τού κόσμου• επειδή, πείνασα, και μου δώσατε να φάω• δίψασα και μου δώσατε να πιω• ξένος ήμουν, και με φιλοξενήσατε• γυμνός ήμουν, και με ντύσατε• ασθένησα, και με επισκεφθήκατε• σε φυλακή ήμουν, και ήρθατε σε μένα. Τότε, οι δίκαιοι θα του απαντήσουν, λέγοντας: Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς, και σε θρέψαμε; Ή, να διψάς, και σου δώσαμε να πιεις; Και πότε σε είδαμε ξένον, και σε φιλοξενήσαμε; Ή, γυμνόν, και σε ντύσαμε; Και πότε σε είδαμε ασθενή ή σε φυλακή, και ήρθαμε σε σένα; Και απαντώντας ο βασιλιάς, θα τους πει: Σας διαβεβαιώνω, καθόσον το αυτό κάνατε σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους αδελφούς μου, το κάνατε σε μένα. Τότε, θα πει και σ' εκείνους που θα είναι από τα αριστερά: Πηγαίνετε από μένα, οι καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά, που είναι ετοιμασμένη για τον διάβολο και για τους αγγέλους του. Επειδή, πείνασα, και δεν μου δώσατε να φάω• δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω• ξένος ήμουν, και δεν με φιλοξενήσατε• γυμνός, και δεν με ντύσατε• ασθενής και σε φυλακή, και δεν με επισκεφθήκατε. Τότε, θα του απαντήσουν κι αυτοί, λέγοντας: Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς ή να διψάς ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή σε φυλακή, και δεν σε υπηρετήσαμε; Τότε, θα τους απαντήσει, λέγοντας: Σας διαβεβαιώνω, καθόσον δεν το κάνατε αυτό σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους, δεν το κάνατε ούτε σε μένα. Και θα αποχωρήσουν, αυτοί μεν σε αιώνια κόλαση• ενώ οι δίκαιοι σε αιώνια ζωή.”

Και όπως είπε ο Ιάκωβος:

Ιάκωβος 1:22-27
«Γίνεστε δε εκτελεστές τού λόγου, και όχι μονάχα ακροατές, εξαπατώντας τον εαυτό σας. Επειδή, αν κάποιος είναι ακροατής του λόγου, και όχι εκτελεστής, αυτός μοιάζει με έναν άνθρωπο, που κοιτάζει το φυσικό του πρόσωπο μέσα σε καθρέφτη• επειδή, κοίταξε τον εαυτό του, και αναχώρησε, κι αμέσως λησμόνησε ποιος ήταν. Όποιος, όμως, σκύψει στον τέλειο νόμο της ελευθερίας, και επιμείνει σ' αυτόν, αυτός που έγινε όχι ακροατής, που λησμονεί, αλλά εκτελεστής έργου, αυτός θα είναι μακάριος κατά την εκτέλεσή του. Αν κάποιος ανάμεσά σας νομίζει ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινώνει τη γλώσσα του, αλλά εξαπατάει την καρδιά του, η θρησκεία του είναι μάταιη. Θρησκεία καθαρή και χωρίς ψεγάδι μπροστά στον Θεό και Πατέρα είναι τούτη: Να επισκέπτεται τους ορφανούς και τις χήρες στη θλίψη τους, και να τηρεί τον εαυτό του αμόλυντο από τον κόσμο.”

Συμπέρασμα

Για να ολοκληρώσω, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές: πρέπει να προσπαθούμε να τηρούμε καθημερινά τις εντολές του Κυρίου. Το να αγαπάμε ο ένας τον άλλον – όχι με λόγια αλλά με πράξεις – είναι η κύρια εντολή. Και αν αγαπάμε ο ένας τον άλλον, θα συγχωρούμε ο ένας τον άλλον, δεν θα επιθυμούμε κακά πράγματα, δεν θα λέμε κακά πράγματα ο ένας για τον άλλον, δεν θα ζηλεύουμε ο ένας τον άλλον. Ας θυμηθούμε τον ορισμό της αγάπης που μας έδωσε ο απόστολος Παύλος στην 1 Κορινθίους 13:

1 Κορινθίους 13:4-7
«Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί• η αγάπη δεν φθονεί• η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν υπερηφανεύεται, δεν φέρεται με απρέπεια, δεν ζητάει τα δικά της, δεν εξάπτεται, δεν συλλογίζεται το κακό• δεν χαίρεται στην αδικία, συγχαίρει όμως στην αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.»

Τότε θα είμαστε αληθινοί μαθητές του Κυρίου μας. Τότε ο Χριστός θα έρθει και θα φανερωθεί σε μας. Τότε ο Πατέρας και ο Υιός θα έρθουν και θα κάνουν τη διαμονή τους σε μας. Τότε θα είμαστε φίλοι του Ιησού. Τότε θα μιλάμε και Εκείνος θα ακούει! Και ας μην σκεφτόμαστε με κανένα τρόπο ότι οι εντολές Του είναι βαριές. Όχι! Είναι εύκολες, γιατί Εκείνος μας στηρίζει στο να τις εκτελούμε:

Ματθαίος 11:28-30
«Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω. Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα• επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά• και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας. Επειδή, ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίο μου ελαφρύ.»

Ας αγωνιστούμε λοιπόν να κάνουμε το θέλημά Του. Ας αγωνιστούμε να μείνουμε στην άμπελο και στην παρουσία του Κυρίου, μια παρουσία που χαρίζεται μόνο σε όσους μένουν σε αυτήν. Και ας το κάνουμε αυτό μέχρι το τέλος, μέρα με τη μέρα.