Υπομονή
Στην Ιακώβου 1:2-4 διαβάζουμε:
Ιακώβου 1:2-4
"Κάθε χαρά να θεωρήσετε αδερφοί μου όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς. γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία της πίστης σας εργάζεται υπομονή. η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς"
Για να είμαστε τέλειοι και ολόκληροι χρειαζόμαστε το τέλειο έργο της υπομονής. Θα ήθελα λοιπόν σήμερα να δούμε από κοντά το θέμα της υπομονής και την σημασία της.
1. Υπομονή: Γιατί την χρειαζόμαστε ;
Για να ξεκινήσουμε θα πάμε στην προς Εβραίους 12:1-4. Εκεί διαβάζουμε:
Προς Εβραίους 12:1-4
"Και εμείς, λοιπόν, καθώς είμαστε περικυκλωμένοι από ένα τόσο μεγάλο σύννεφο μαρτύρων, ας απορρίψουμε κάθε βάρος και την αμαρτία που εύκολα μας περιπλέκει,
κι ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας.
αποβλέποντας στον Ιησού τον αρχηγό και τελειωτή της πίστης, ο οποίος, εξαιτίας της χαράς που ήταν μπροστά του, υπόμεινε σταυρό, καταφρονώντας την ντροπή, και κάθησε στα δεξιά του θρόνου του Θεού."
Υπάρχει ένας αγώνας που θα πρέπει να τρέξουμε, και θα πρέπει να τον τρέξουμε ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ, ατενίζοντας στον Ιησού Χριστό, που ο ίδιος υπόμεινε τον σταυρό αποβλέποντας στην χαρά που ήταν πέρα από αυτόν. Πραγματικά ας φανταστούμε για λίγο την υπομονή του Χριστού. Αυτός, δεν έκανε κακό σε κανένα. Αντίθετα, θεράπευσε χωλούς, ανάστησε νεκρούς, εκτέλεσε το θέλημα του Θεού σε όλο του το μεγαλείο. Αν μη τι άλλο, τα θαύματα τα οποία έκανε αφαιρούσαν κάθε δικαιολογία από τους διώκτες του. Και όμως, αυτός, ο Γιος του Θεού, διώχθηκε και βασανίστηκε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, μέχρι που στο τέλος σταυρώθηκε. Είχε ο Χριστός λόγους να φωνάξει, να αγανακτήσει, να τα παρατήσει επειδή οι άνθρωποι τους οποίους ήρθε να υπηρετήσει του έκαναν τέτοια πράγματα; Και αν είχε, αυτός δεν το έκανε. Αυτός υπόμεινε. Υπομένει κανείς προσβλέποντας σε ένα στόχο που η αξία του ξεπερνά τον πόνο που ίσως τώρα περνά. Αυτό έκανε και ο Ιησούς Χριστός. Άντεξε τον πόνο και την ταπείνωση γιατί έβλεπε πέρα από αυτά. Έβλεπε σε μας και την σωτηρία μας που ο δικός του πόνος θα έκανε εφικτή. Είναι αυτός το λαμπρό παράδειγμα υπομονής, και είναι αυτός του οποίου την υπομονή θα πρέπει να μιμηθούμε. Είναι αυτός στον οποίο πρέπει εμείς να κοιτάμε, τρέχοντας τον δικό μας αγώνα και παίρνοντας παράδειγμα από την δική του υπομονή. Όπως ο Παύλος λέει στην προς Κορινθίους Α 9:24-25:
Προς Κορινθίους Α 9:24-25
"Δεν ξέρετε ότι, αυτοί που τρέχουν μέσα στο στάδιο, όλοι μεν τρέχουν, όμως ένας παίρνει το βραβείο; Έτσι να τρέχετε, ώστε να το πάρετε. Μάλιστα καθένας που αγωνίζεται, εγκρατεύεται σε όλα. εκείνοι μεν, για να πάρουν ένα φθαρτό στεφάνι, ΕΜΕΙΣ ΟΜΩΣ ΕΝΑ ΑΦΘΑΡΤΟ"
Το τέλος του δικού μας αγώνα δεν είναι ένα φθαρτό στεφάνι σε ένα φθαρτό σώμα δοσμένο από ένα φθαρτό χέρι. Αντίθετα το δικό μας στεφάνι είναι ΑΦΘΑΡΤΟ και θα μπει σε ένα ΑΦΘΑΡΤΟ, πνευματικό, σώμα, από ένα ΑΦΘΑΡΤΟ ΧΕΡΙ: το χέρι του ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Όπως η προς Εβραίους 12 συνεχίζει:
Προς Εβραίους 12:3
"Γιατί συλλογισθείτε τον ΥΠΟΜΕΝΟΝΤΑ υπό των αμαρτωλών τοιαύτη αντιλογία στον εαυτό του, για να μην αποκάμετε χαυνούμενοι κατά τας ψυχές σας"
Και προς Εβραίους 10:35-36
"Μην αποβάλετε λοιπόν το θάρρος σας που έχει μισθαποδοσία μεγάλη. ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΤΕ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΥΠΟΜΟΝΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΚΑΙ ΝΑ ΛΑΒΕΤΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ. Επειδή, ακόμα λίγο καιρό, και θα έρθει ο ερχόμενος και δεν θα βραδύνει. "ο δίκαιος όμως θα ζήσει με πίστη". Και "αν κάποιος συρθεί προς τα πίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται σ’ αυτόν". Εμείς όμως δεν είμαστε απ’ αυτούς που σέρνονται προς τα πίσω για απώλεια, αλλά απ’ αυτούς που πιστεύουν για σωτηρία της ψυχής."
Η υπομονή μας και το θάρρος μας έχουν μισθαποδοσία μεγάλη. Ο Ιησούς Χριστός έρχεται. Έρχεται και κρατά στεφάνια, μισθαποδοσία σε εκείνους που υπομείνανε και δεν στράφηκαν προς τα πίσω. Καμιά φορά συμπεριφερόμαστε αλαζονικά, νομίζοντας ότι εδώ είναι ο τόπος μόνιμης κατοικίας μας. Ότι εδώ θα είμαστε για πάντα. Πόσο μάταιοι αλήθεια είμαστε. Ούτε εδώ είναι ο τόπος μόνιμης κατοικίας μας, ούτε εδώ θα είμαστε για πάντα. Είμαστε πολίτες ουρανών (προς Φιλιππησίους 3:20), άνθρωποι που ο Θεός κάλεσε να γνωρίσουμε τον ίδιο και τον Γιο Του τον Ιησού Χριστό, μπροστά στον οποίο όλα τα άλλα είναι σκύβαλα (προς Φιλιππησίους 3:8). Είναι αυτός ο αρχηγός και τελειωτής της πίστης μας (προς Εβραίους 12:2). Είναι το σπίτι μας το ουράνιο, το πραγματικό και μόνιμο μας σπίτι (Προς Κορινθίους Β 5:1). Αυτή είναι η πραγματικότητα, όπως πραγματικότητα είναι και το βραβείο που τώρα δεν βλέπουμε, για το οποίο όμως κάνουμε υπομονή, όπως ακριβώς ο αθλητής δεν βλέπει το δικό του βραβείο αλλά κάνει υπομονή και ετοιμάζεται γι’ αυτό.
2. Μαχητική και παθητική υπομονή
Μιλώντας για υπομονή, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω για πιο είδος υπομονής μιλάμε. Και αυτό γιατί υπάρχουν δυο είδη υπομονής: η παθητική υπομονή και η μαχητική υπομονή. Η παθητική υπομονή περιμένει παθητικά να περάσει ο καιρός και να έρθει το τέλος. Είναι υπομονή χωρίς σκοπό, χωρίς ελπίδα. Τέτοια είναι για παράδειγμα η υπομονή των φυλακισμένων, των αιχμαλώτων και γενικά εκείνων που έχουν εγκλωβιστεί αιχμάλωτοι σε μια κατάσταση την οποία και δέχονται παθητικά.
Στον αντίποδα αυτής της υπομονής έχουμε την μαχητική υπομονή, την υπομονή του μαχητή, ο οποίος, προσβλέποντας στην νίκη, ανέχεται τις όποιες κακουχίες και πληγές μπορεί να συνεπάγεται ένας πόλεμος. Μπορεί να πληγωθεί, να χτυπηθεί ακόμα και σοβαρά, αλλά τα υπομένει όλα προκείμενου να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Αυτή είναι πιστεύω η υπομονή για την οποία μας μιλάει ο Θεός. Δεν είναι μια χωρίς ελπίδα και σκοπό υπομονή. Όπως ήδη διαβάσαμε στην προς Εβραίους 12:1-2, "τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας. αποβλέποντας στον Ιησού τον αρχηγό και τελειωτή της πίστης". Κάνουμε υπομονή, ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ (ενέργεια), ένα αγώνα και ΑΠΟΒΛΕΠΟΝΤΑΣ (ενέργεια) σε κάτι: ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΤΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ. Ο Θεός δεν μας έκανε φυλακισμένους πολέμου, ούτε στρατιώτες που καμιά φορά παρελαύνουν και μετά κλείνονται πίσω στους στρατώνες τους. Αυτός μας έκανε πνευματικούς καταδρομείς σε ένα ολομέτωπο πόλεμο "ενάντια στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους του αιώνα τούτου, ενάντια στα πνεύματα τα πονηρά στα επουράνια" (προς Εφεσίους 6:12). Δεν βρισκόμαστε σε παρέλαση σε φίλιο έδαφος αλλά σε πόλεμο μέσα στο έδαφος του εχθρού. Δεν είμαστε εδώ μόνο για να παρουσιάζουμε τα όπλα, να λέμε ότι τα έχουμε, αλλά για να τα ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ σε όλη τους την τρομακτική ισχύ. Βέβαια, όπως σε κάθε πόλεμο, έτσι και εδώ μπορεί να κακοπαθήσουμε. Θα δειλιάσουμε όμως γι’ αυτό; Θα αφήσουμε τον διάβολο να μας κρατάει δέσμιους, φοβερίζοντας μας με τις συνέπειες; Όσον αφορά τον Θεό, η γνώμη του είναι πέρα για πέρα ξεκάθαρη:
Προς Τιμόθεο Β 2:3-4
"Συ λοιπόν ΚΑΚΟΠΑΘΗΣΕ ΣΑΝ ΚΑΛΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ."
Ο καλός στρατιώτης κακοπαθεί. Δεν λογαριάζει κανένα ρίσκο προκειμένου να φέρει σε πέρας την αποστολή που του έχει αναθέσει ο αρχηγός του. Γι’ αυτήν είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα. Έχει παράδειγμα τον Αρχηγό του και το φρόνημα του:
Προς Φιλιππησίους 2:5-11
"ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΕ ΣΑΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΦΡΟΝΗΜΑ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ. ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό. ΑΛΛΑ ΚΕΝΩΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ ΜΟΡΦΗ ΔΟΥΛΟΥ, ΑΦΟΥ ΕΓΙΝΕ ΟΜΟΙΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΒΡΕΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΤΑΠΕΙΝΩΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, ΓΙΝΟΜΕΝΟΣ ΥΠΑΚΟΥΟΣ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ, ΘΑΝΑΤΟΥ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΑΥΡΟΥ. Γι’ αυτό, και ο Θεός τον υπερύψωσε και του χάρισε ένα όνομα, που είναι το όνομα πάνω από κάθε άλλο. ώστε στο όνομα του Ιησού Χριστού να λυγίσει κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθόνιων. και κάθε γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, σε δόξα του Πατέρα Θεού"
Ο καλός στρατιώτης έχει το φρόνημα του αρχηγού του. Είναι υπάκουος, υπάκουος μέχρι θανάτου αν αυτό χρειαστεί. Έχει θέσει τον εαυτό του στην διάθεση του Κυρίου Του και αν και κακοπαθεί, υπομένει πολεμώντας και αποβλέποντας σ’ Αυτόν.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και ο στρατιώτης που φοβάται την κακοπάθεια. Δειλιάζει μπροστά της και υποχωρεί πίσω στην φυλακή του. Ο δεσμοφύλακας που ωρύεται σαν το λιοντάρι (Πέτρου Α 5:8) τον έχει τρομοκρατήσει. Τον έχει κάνει να πιστέψει ότι έχει κάποια εξουσία πάνω του, για να μην δει την πραγματικότητα, ότι "ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ" (Ιωάννου Α 4:4). Είθε και αυτός να καταλάβει την αλήθεια. Να σπάσει τις αλυσίδες της φυλακής, τα νοήματα και οχυρώματα του μυαλού (προς Κορινθίους Β 10:4), που τον κρατούν αιχμάλωτο στην ψευτοασφάλεια της φυλακής, και να βγει, όπως ο καλός στρατιώτης, στην μάχη, χωρίς φόβο, με αυταπάρνηση και υπομονή, όχι όμως παθητική πλέον αλλά ΜΑΧΗΤΙΚΗ.
3. Άλλα παραδείγματα υπομονής
3.1 Το παράδειγμα του γεωργού και του σπόρου
Πέρα από το παράδειγμα του Ιησού, άλλα παραδείγματα υπομονής δίνονται στην Ιακώβου 5:7-8. Εκεί διαβάζουμε:
Ιακώβου 5:7-8
"Μακροθυμήστε λοιπόν αδελφοί, μέχρι την παρουσία του Κυρίου. Να, ο γεωργός ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ τον πολύτιμο καρπό της γης, και ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ γι’ αυτόν, μέχρις ότου πάρει βροχή πρώιμη και όψιμη. Μακροθυμήστε κι εσείς, στηρίξτε τις καρδιές σας. επειδή η παρουσία του Κυρίου πλησίασε."
Βλέπει μήπως ο γεωργός τον καρπό για τον οποίον κοπιάζει; Όχι. Τον προσδοκά όμως. Υπομένει, όλες εκείνες τις κοπιώδεις και πολυέξοδες εργασίες, έτσι ώστε στο τέλος το χωράφι του να βγάλει όσο το δυνατόν περισσότερο καρπό. Θα λέγαμε ότι ο καρπός του χωραφιού ενός γεωργού είναι σε τέλεια αναλογία με την υπομονή του. Φανταστείτε αλήθεια ένα επιπόλαιο γεωργό που δεν πηγαίνει να ποτίσει το χωράφι του τακτικά, και που δεν σκαλίζει αυτό όταν πρέπει. Συγκρίνετε τώρα αυτόν με ένα άλλο γεωργό που παρά τον ήλιο και την ζέστη το καλοκαίρι και το κρύο τον χειμώνα, επιμελείται του χωραφιού του, ποτίζοντας το, σκαλίζοντας το, προστατεύοντας το σπόρο από τα πουλιά, κτλ.. Γιατί αυτός το κάνει; Γιατί αποσκοπεί σε κάτι που εκείνη την ώρα δεν βλέπει, για το οποίο όμως υπομένει: τον καρπό. Είναι αυτού του γεωργού το χωράφι που θα βγάλει πολύ καρπό, και είναι αυτός, ο υπομονετικός και καλός γεωργός, το παράδειγμα που δίνεται σε μας. Όπως ο Κύριος είπε στην παραβολή του σπορέα.
Κατά Λουκά 8:11-15
"Αυτή δε η παραβολή σημαίνει: Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Κι εκείνοι που σπέρνονται κοντά στον δρόμο είναι αυτοί που ακούν. έπειτα έρχεται ο διάβολος, και αφαιρεί τον λόγο από την καρδιά τους για να μην πιστέψουν και σωθούν. Εκείνοι δε που σπέρνονται επάνω στη πέτρα είναι αυτοί που όταν ακούσουν, δέχονται τον λόγο με χαρά. και αυτοί δεν έχουν ρίζα. οι οποίοι πιστεύουν για λίγο και σε καιρό πειρασμού αποστατούν. Εκείνο δε που έπεσε στα αγκάθια, αυτοί είναι εκείνοι που άκουσαν, και από μέριμνες και πλούτο και ηδονές της ζωής, πηγαίνουν και συνάγονται, και δεν φτάνουν στον καρπό. Ενώ εκείνοι στην καλή γη, αυτοί είναι εκείνοι, που, ενώ άκουσαν τον λόγο, τον κρατούν σε καλή και αγαθή καρδιά, ΚΑΙ ΚΑΡΠΟΦΟΡΟΥΝ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ"
Ο σπόρος του Λόγου του Θεού έχει πέσει στην καρδιά μας. Όπως ο γεωργός που αν και δεν βλέπει τον καρπό υπομένει γι αυτόν για να τον πάρει στο τέλος περισσό, έτσι και μείς, σαν καλοί γεωργοί θα πρέπει να κρατήσουμε τον σπόρο στην καρδιά μας ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ. Σε όλες τις περιπτώσεις της παραβολής, ο σπόρος ήταν ο ίδιος. Εντούτοις, μόνο ένας γεωργός ΕΙΧΕ ΥΠΟΜΟΝΗ. Μόνο αυτός κράτησε τον σπόρο στην καρδιά του, μέχρι που έφερε καρπό πολύ, πάρα πολύ, μέχρι και ΕΚΑΤΟΝΤΑΠΛΑΣΙΟ (κατά Ματθαίο 13:9). Και το σημαντικότερο, καρπό χωρίς ημερομηνία λήξης, που μένει αιώνια, στους ουρανούς.
3.2 Το παράδειγμα του Ιώβ
Άλλο ένα παράδειγμα το οποίο δίνεται στην Ιακώβου 5 είναι το παράδειγμα του Ιώβ. Έτσι στο στίχο 11 διαβάζουμε:
Ιακώβου 5:11
"Να, μακαρίζουμε αυτούς που υπομένουν. ακούσατε την υπομονή του Ιώβ, και είδατε το τέλος του Κυρίου, ότι ο Κύριος είναι πολυεύσπλαχνος και οικτίρμονας"
Την ιστορία του Ιώβ μπορεί κανείς να την διαβάσει ολοκληρωμένη στο αντίστοιχο βιβλίο. Αυτός δοκιμάστηκε από τον διάβολο σε πολλά σημεία της ζωής του. Στην ουσία όλα τα πράγματα τα οποία ένας άνθρωπος θεωρεί ευλογίες του αφαιρέθηκαν. Τα παιδιά του δολοφονήθηκαν. Η περιουσία του καταστράφηκε. Αυτός ο ίδιος ήταν βαριά άρρωστος, με την γυναίκα του να τον ονειδίζει, λέγοντας του να καταραστεί τον Θεό και να πεθάνει. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είχε τρεις φίλους που αν και ήρθαν να τον παρηγορήσουν, προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι ήταν κάποιο δικό του λάθος που του συνέβαιναν αυτά τα πράγματα. Εντούτοις, η Βίβλος μας λέει ότι ο Ιώβ είχε υπομονή. Όπως μπορούμε να δούμε, στο τέλος, παρά τον πόνο που ο αυτός πέρασε, μαζί πέρασε με επιτυχία και το τεστ της πίστης του.
Ακολουθώντας το παράδειγμα του, η πίστη μας δεν θα πρέπει να εξαρτάται από τα πράγματα που έχουμε ή την ικανοποίηση των πραγμάτων που δεν έχουμε. Μια τέτοια πίστη είναι πίστη υπό όρους. Αντίθετα, θα πρέπει να θέσουμε τον Κύριο υπεύθυνο σε κάθε τομέα της ζωής μας. Γι’ αυτόν είμαστε "ΠΛΗΡΗΣ ΜΕΣΑ Σ’ ΑΥΤΟΝ" ΤΩΡΑ (Προς Κολοσσαείς 2:10). Τι είναι αυτό που σε πονάει; Η υγεία σου, η μοναξιά σου, το τάδε πρόβλημα. Για τον Θεό είσαι "ΠΛΗΡΗΣ ΜΕΣΑ Σ’ ΑΥΤΟΝ (τον Χριστό)" ΤΩΡΑ. Πριν να σου δώσει οποιαδήποτε άλλη ευλογία αυτός σε ανακήρυξε ΠΛΗΡΗ, επειδή πίστεψες στον Γιο Του.
Για πολλές εκκλησίες οι ευλογίες που έχει κάποιος δηλώνουν το πόσο πιστός είναι. Έτσι όταν χάνεται κάτι, όπως η υγεία ή η περιουσία οι υπόλοιποι βρίσκουν δύσκολο να τον βοηθήσουν. Γινόμαστε σαν τους φίλους του Ιώβ που αντί να προσφέρουν παρηγοριά προσφέρανε κατάκριση. Προς Θεού, φυσικά και είναι θεμιτό να είμαστε ευλογημένοι σε όλα. Αλλά το πόσο πλήρης είμαστε δεν εξαρτάτε από το πόσες ευλογίες έχουμε. Ο Θεός "δεν θα στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας σε ακακία" (Ψαλμός 84:11) λέει ο Λόγος, και αυτός χάρισε σε μας "πάντα τα προς ζωή και ευσέβεια" (Πέτρου Β 1:3). Στο τέλος "ο Κύριος έστρεψε την αιχμαλωσία του Ιώβ" (Ιώβ 42:10), και αποκατέστησε με το παραπάνω όσα αυτός είχε χάσει. Φανταστείτε αλήθεια την χαρά του να θεραπεύεται, να ξαναπαίρνει πίσω τα παιδιά του, την περιούσια του, διπλή κτλ. Φανταστείτε την χαρά του Ιησού Χριστού όταν είδε εσένα και μένα να τον ομολογούμε Κύριο; Μπορεί ο Χριστός να πόνεσε στον σταυρό, μπορεί ο Ιώβ να έχασε τα πάντα, αλλά κανένας τους δεν έχασε την υπομονή του, που με την σειρά της έδωσε τον καλό καρπό της.
3.3 Το παράδειγμα των προφητών
Προχωρώντας παραπέρα, ένα ακόμα παράδειγμα που δίνεται στην επιστολή του Ιακώβου είναι αυτό των προφητών. Έτσι στον στίχο 10 διαβάζουμε:
Ιακώβου 5:10
"Πάρτε, αδερφοί μου, παράδειγμα της κακοπάθειας και της μακροθυμίας των προφητών, που μίλησαν στο όνομα του Κυρίου"
Νομίζουμε καμιά φορά ότι οι προφήτες και γενικά οι άνθρωποι του Θεού για τους οποίους διαβάζουμε στην Βίβλο, ήταν υπεράνθρωποι. Ότι αυτοί μπορούσαν τόσα πολλά ενώ εμείς......... Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Αλήθεια, ποιος προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης ήταν γιος του Θεού όπως είσαι εσύ (προς Γαλάτας 4:1-7), αναγεννημένος από τον δικό Του άφθαρτο σπόρο (Πέτρου Α 1:23); Είχε μήπως ο Πέτρος ή ο Παύλος ή κάποιος άλλος της Καινής διαθήκης περισσότερα από εσένα; Το άγιο πνεύμα που ο Θεός έδωσε σ’ αυτούς, το ίδιο έδωσε και σε σένα. Η υπόσχεση για έργα ίδια με του Χριστού και μεγαλύτερα ακόμη, δεν έγινε σε κάποιους υπεράνθρωπους εκείνης της εποχής, αλλά ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ:
Κατά Ιωάννη 14:12
"Αληθώς, αληθώς σας λέγω, ΟΠΟΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ, ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΜΝΩ, ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΘΕΛΕΙ ΚΑΜΕΙ, ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥΤΩΝ ΘΕΛΕΙ ΚΑΜΕΙ. διότι εγώ υπάγω προς τον Πατέρα μου"
Επιστρέφοντας στο θέμα μας, το παράδειγμα των προφητών είναι ένα ολοζώντανο παράδειγμα μακροθυμίας και κακοπάθειας. Πραγματικά, τι να πει κανείς για τον Ιερεμία, τον Ησαΐα, τον Ηλία. Αντί να βολευτούν, διάλεξαν να κακοπαθήσουν, να πολεμήσουν να υπομείνουν. Αντί να κυβερνούν αυτοί τον εαυτό τους, τον έθεσαν σκεύος στα χέρια του Κυρίου τους. Αλλά και στην Καινή διαθήκη, σκεφτείτε τον Παύλο για παράδειγμα. Όπως ο ίδιος αναφέρει για τον εαυτό του:
Προς Τιμόθεο Β 3:10
"εσύ όμως παρακολούθησες τη διδασκαλία μου, τη διαγωγή, την πρόθεση, την πίστη, την μακροθυμία, την αγάπη, ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ, τους διωγμούς τα παθήματα, που μου συνέβησαν στην Αντιόχεια, στο Ικόνιο, στα Λύστρα, ποιους διωγμούς ΥΠΕΦΕΡΑ. ΚΑΙ ΑΠ’ ΟΛΑ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ"
και προς Κορινθίους Β 6:4
"αλλά, σε κάθε τι συνιστώντας τον εαυτό μας ως υπηρέτες του Θεού, με ΠΟΛΛΗ ΥΠΟΜΟΝΗ..."
Υπάρχει ένας αγώνας πνευματικός που συνεπάγεται παθήματα και κακουχίες και που χρειαζόμαστε υπομονή για να τον αγωνιστούμε. Σχετικά με τον Παύλο, αυτός είπε πλησιάζοντας προς το τέλος της ζωής του:
Προς Τιμόθεο Β 4:7-8
"Αγωνίστηκα τον καλό αγώνα, τελείωσα τον δρόμο, διατήρησα την πίστη. Μου απομένει λοιπόν, το στεφάνι της δικαιοσύνης, που ο Κύριος θα μου αποδώσει κατά την ημέρα εκείνη, ο δίκαιος κριτής. και όχι μονάχα σε μένα αλλά και σε όλους όσους επιποθούν την επιφάνεια του."
Επίσης ο Χριστός φτάνοντας στο τέλος είπε, απευθυνόμενος στον Θεό:
Κατά Ιωάννη 17:4
"το έργο που μου έδωσες ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΣΑ"
Ο Χριστός, ο Παύλος, οι προφήτες, δεν ήταν μαζοχιστές που θελαν να υποφέρουν. Ήταν ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΙΣ, που ήταν διατεθειμένοι να υποφέρουν, και να κάνουν οτιδήποτε ήταν απαραίτητο για την εκπλήρωση της αποστολής τους, για την υπηρεσία του Λόγου του Θεού. Τότε ήταν ο Παύλος και οι υπόλοιποι, σήμερα είμαστε εμείς, που πολεμούμε τον ίδιο αγώνα ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΑΡΧΗΓΟ: ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ. Μακάρι και μείς να τους μοιάσουμε, να αγωνιστούμε τον καλό αγώνα, να ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ. Δεν είναι ένας εύκολος δρόμος, είναι όμως ο καλύτερος δρόμος που μπορούμε να ακολουθήσουμε, με το καλύτερο τέλος: τον Ιησού Χριστό, να περιμένει να τιμήσει την υπομονή μας αποδίδοντας και σε μας εκείνη την ημέρα το στεφάνι της δικαιοσύνης, όπως και σε πολλούς άλλους που στο διάβα των αιώνων, διάλεξαν να πολεμήσουν τον ίδιο αγώνα, αρνούμενοι τον εαυτό τους και θέτοντας τον κάτω από τις εντολές του ΚΥΡΙΟΥ ΤΟΥΣ.
4. Υπομονή: Πως παράγεται;
Έχοντας δει την σημασία της υπομονής στο να τρέξει κανείς τον καλό αγώνα και να φέρει καρπό, θα κλείσουμε ρίχνοντας μια ματιά στο πως αυτή παράγεται. Έτσι στην προς Ρωμαίους 5:3-5 διαβάζουμε:
Προς Ρωμαίους 5:3-5
"Και όχι μονάχα τούτο, αλλά και έχουμε καύχηση στις θλίψεις. γνωρίζοντας ότι Η ΘΛΙΨΗ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ, η δε υπομονή δοκιμή, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίδα δεν καταντροπιάζει, επειδή η αγάπη του Θεού είναι ξεχυμένη μέσα στις καρδιές μας διαμέσου του άγιου πνεύματος, που δόθηκε σε μας"
Και Ιακώβου 1:2-4
"Κάθε χαρά να θεωρήσετε, αδερφοί μου όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς. γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία της πίστης σας ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ υπομονή. η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτα ελλιπείς"
Ποιος αλήθεια θα το περίμενε ότι αυτό που τόσο πολύ χρειαζόμαστε για να κάνουμε το θέλημα του Θεού, για να φέρουμε καρπό, και για να τρέξουμε το καλό αγώνα, η υπομονή, είναι το αποτέλεσμα θλίψεων και δοκιμασιών της πίστης μας. Είναι γι’ αυτό ίσως το λόγο, που και τα δυο παραπάνω αποσπάσματα μας λένε να καυχιόμαστε στις θλίψεις και να χαιρόμαστε στις δοκιμασίες!! Γιατί αν μείνουμε πιστοί, αυτό θα γεννήσει υπομονή, που με την σειρά της θα φέρει ελπίδα, δοκιμή, τέλειο έργο! Αν λοιπόν πάσχουμε "σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ας εμπιστευόμαστε τις δικές μας ψυχές σ’ αυτόν", - "τον Θεό της ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ" (Προς Ρωμαίους 15:5) - ως σε πιστό δημιουργό σε αγαθοποιά" (Πέτρου Β 4:19). Ας αφήσουμε τον Θεό να κάνει ΟΠΩΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΘΕΛΕΙ σε μας και τις ζωές μας. Κανένας στρατευμένος που θέλει να αρέσει στον κύριο του, δεν εμπλέκεται στις βιοτικές υποθέσεις λέει ο Λόγος (Προς Τιμόθεο Β 2:4), και εμείς είμαστε στρατευμένοι του Ιησού Χριστού. Ας ρίξουμε λοιπόν κάθε μέριμνα μας, κάθε βιοτική μας υπόθεση, πάνω στον Θεό. "Ας απορρίψουμε κάθε βάρος και την αμαρτία που εύκολα μας περιπλέκει, και ας ΤΡΕΞΟΥΜΕ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΟΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑ ΑΠΟΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΤΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ."