Πράξεις 16:6-40
Ιδιαίτερη θέση ανάμεσα στα βιβλία που αναφέρονται στην εποχή της χάρης έχουν οι Πράξεις των αποστόλων καθώς ασχολούνται με την πρακτική πλευρά πολλών απ’ όσα αργότερα βρίσκουμε στις επιστολές. Επίσης μας δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο άνθρωποι του Θεού όπως ο Παύλος και ο Πέτρος περπάτησαν μαζί Του, δίνοντας μας έτσι το πρακτικό παράδειγμα τους. Ένα τέτοιο διδακτικό παράδειγμα καταγράφεται και στις Πράξεις 16, κεφαλαίο που θα εξετάσουμε σήμερα και που αναφέρεται στην επίσκεψη του Παύλου στους Φιλίππους.
1. Η απόφαση για την επίσκεψη
Αρχίζοντας την περιήγησης μας από τις Πράξεις 16:6-8 διαβάζουμε:
Πράξεις 16:6-8
"Και αφού πέρασαν διάμεσου της Φρυγίας και της γης της Γαλατίας, επειδή εμποδίστηκαν από το Άγιο Πνεύμα να κηρύξουν τον λόγο στην Ασία, ήρθαν προς την Μυσία, και προσπαθούσαν να πάνε προς την Βιθυνία όμως, δεν τους άφησε το Πνεύμα. Και αφού πέρασαν τη Μυσία, κατέβηκαν στην Τρωάδα"
Εάν συμβουλευτούμε ένα χάρτη θα δούμε ότι αυτό που στο παραπάνω απόσπασμα περιγράφεται μέσα σε πέντε γραμμές ήταν πραγματικά ένα πολύ μακρύ ταξίδι. Η Γαλατία, η Φρυγία και η (Μικρά) Ασία ήταν τρεις περιοχές οι οποίες διαδέχονταν η μια την άλλη. Ο Παύλος και εκείνοι που τον συνόδευαν, πέρασαν τις δύο πρώτες (Φρυγία και Γαλατία) και έφτασαν στην τρίτη: την Μικρά Ασία. Ωστόσο όπως το κείμενο λέει, ο Θεός, το Άγιο Πνεύμα, τους εμπόδισε να κηρύξουν τον Λόγο εκεί και αυτοί πήγαν βορειότερα προς την Μυσία. Όταν όμως δοκίμασαν να πάνε από κει στην Βιθυνία, ο Θεός ξανά δεν τους το επέτρεψε. Σαν αποτέλεσμα πέρασαν την Μυσία και πήγαν στη Τρωάδα στο Αιγαίο Πέλαγος.
Από τα παραπάνω είναι προφανές ότι οι Φίλιπποι δεν ήταν μέσα στα άμεσα τουλάχιστον σχέδια του Παύλου και του Σίλα. Πραγματικά δυο φορές τους βλέπουμε να προσπαθούν να πάνε σε άλλα μέρη αλλά ο Θεός τους εμπόδισε. Ο λόγος που τους εμπόδισε δεν ήταν επειδή Δε ν ήθελε να κηρυχτεί ο λόγος Του σ’ εκείνα τα μέρη. Στην πραγματικότητα ο Παύλος πήγε στην Μικρά Ασία αργότερα και όπως οι Πράξεις 19:10 μας λένε: "όλοι εκείνοι που κατοικούσαν στην Ασία άκουσαν τον λόγο του Κύριου Ιησού, και οι Ιουδαίοι και οι Έλληνες.". Εντούτοις, δεν είναι δυνατόν να είσαι σε δύο διαφορετικά μέρη την ίδια στιγμή. Στην περίπτωση μας, δεν ήταν δυνατό να κηρυχτεί ο Λόγος από τους ίδιους ανθρώπους την ίδια χρονική στιγμή και στην Ασία ή τη Βιθυνία αλλά και στους Φιλίππους. Κάτι έπρεπε να έρθει πρώτο και κάτι δεύτερο. Και όπως φαίνεται, για τον Θεό οι Φίλιπποι και γενικά η Ελλάδα είχαν χρονική προτεραιότητα σε σχέση με την Ασία και την Βιθυνία. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Θεός απαγόρευσε στον Παύλο και τον Σίλα να πάνε εκεί. Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε ότι ο Θεός δεν ενδιαφέρεται απλά για το κήρυγμα του Λόγου, αλλά για το κήρυγμα του Λόγου, όπου ΑΥΤΟΣ θέλει, όπως ΑΥΤΟΣ θέλει και όταν ΑΥΤΟΣ θέλει. Όπως η προς Εφεσίους 5:23 μας λέει:
Εφεσίους 5:23
"ο Χριστός είναι η κεφαλή της εκκλησίας"
και επίσης προς Κορίνθιους Α 11:3
"κεφαλή δε του Χριστού, είναι ο Θεός"
Η εκκλησία έχει πραγματικά το δικό της αφεντικό, εκείνον που θα πρέπει να συμβουλευόμαστε για ότι σχετίζεται μ’ αυτή. Το αφεντικό αυτό δεν είναι ούτε συ, ούτε εγώ, ούτε κανένας άλλος θνητός άνθρωπος αλλά ο Χριστός του οποίου αφεντικό είναι ο Θεός. Σχετικά με την περίπτωση μας αυτό που το Αφεντικό ήθελε, καταγράφεται στους στίχους 9-10:
Πράξεις 16:9-10
"Και στον Παύλο φάνηκε κατά την νύχτα ένα όραμα: Ένας άνδρας Μακεδόνας στεκόταν όρθιος, παρακαλώντας τον και λέγοντας: Διάβα στη Μακεδονία, και βοήθησε μας. Και μόλις είδε το όραμα, ζητήσαμε αμέσως να πάμε στη Μακεδονία, συμπεραίνοντας ότι ο Κύριος μας προσκαλεί να κηρύξουμε σ’ αυτούς το ευαγγέλιο."
Ο Θεός δεν τους είχε καλέσει εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή να κηρύξουν τον λόγο στην Ασία και την Βιθυνία. Αντ’ αυτού τους είχε καλέσει να κηρύξουν τον λόγο στην Μακεδονία και τελικά σε όλη την ανατολική ηπειρωτική Ελλάδα. Πως το ήξεραν αυτό; ΤΟΥΣ ΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕ μ’ ένα όραμα. Ωστόσο πιστεύετε ότι ο Θεός θα το είχε κάνει αυτό αν εκείνοι δεν ήταν ΕΤΟΙΜΟΙ να πάνε οπουδήποτε Αυτός ήθελε να πάνε; Δεν νομίζω. Ο Θεός δεν θα υποχρεώσει κανένα να εργαστεί στον αγρό Του. Όμως αν κάποιος θέλει να εργαστεί γι’ Αυτόν - που είναι και ότι ο Θεός προσδοκά από μας1 - δεν θα πρέπει να ακολουθήσει τις δικές του επιλογές σχετικά με το πως, που και πότε θα δράσει. Αντίθετα, θα πρέπει να συμβουλευτεί το Αφεντικό που είναι και ο μόνος υπεύθυνος για να αποφασίσει τα σχετικά.
2. Η επίσκεψη στους Φιλίππους και τα αποτελέσματα της
Έχοντας καθαρή την εντολή του Θεού να πάνε στην Μακεδονία, ο Παύλος και εκείνοι που τον συνόδευαν έφυγαν αμέσως. Οι στίχοι 11-12 μας λένε:
Πράξεις 16:11-12
"αφού λοιπόν αποπλεύσαμε από την Τρωάδα, περάσαμε κατευθείαν στη Σαμοθράκη, και την ακόλουθη ημέρα στην Νεάπολη και από εκεί στους Φιλίππους, που είναι η πρώτη πόλη εκείνου του μέρους της Μακεδονίας, μια Ρωμαϊκή αποικία και διαμέναμε σ’ αυτή την πόλη μερικές ημέρες"
Ο Θεός τους είχε πει να πάνε στην Μακεδονία. Έτσι δεν σταμάτησαν να κηρύξουν τον λόγο στην Σαμοθράκη πρώτα, αλλά πήγαν αμέσως στους Φιλίππους "την πρώτη πόλη εκείνου του μέρους της Μακεδονίας". Εκεί διάφορα πράγματα συνέβησαν τα οποία θα δούμε παρακάτω.
2.1 Λυδία: η πρώτη πιστή στην Ευρώπη
Αρχίζοντας λοιπόν από τους στίχους 13-15 διαβάζουμε:
Πράξεις 16:13-15
«Και κατά την ημέρα του Σαββάτου βγήκαμε έξω από την πόλη κοντά στον ποταμό, όπου συνηθίζονταν να γίνεται προσευχή, και αφού καθίσαμε, μιλούσαμε στις γυναίκες που είχαν συγκεντρωθεί. Και κάποια γυναίκα που ονομάζονταν Λυδία, πωλήτρια πορφύρας, από την πόλη των Θυάτειρων, η οποία σεβόνταν τον Θεό, άκουγε, της οποίας ο Κύριος διάνοιξε την καρδιά για να προσέχει σ’ εκείνα που μιλούσε ο Παύλος. Και αφού βαπτίστηκε αυτή και ολόκληρη η οικογένεια της, παρακάλεσε λέγοντας: αν με κρίνατε ότι είμαι πιστή στον Κύριο, μπείτε μέσα στο σπίτι μου, και μείνετε. και μας βίασε.»
Σέβονταν η Λυδία τον Θεό; Ναι, αυτό λέει η Γραφή. Ωστόσο ήταν σωσμένη; ΟΧΙ, αφού δεν γνώριζε τον Κύριο Ιησού Χριστό. Έμοιαζε έτσι με τον Κορνήλιο που αν και ήταν "ευσεβής και φοβούμενος τον Θεό μαζί με όλη την οικογένεια του, ο οποίος έκανε πολλές ελεημοσύνες στον λαό και δεόταν διαρκώς στον Θεό" (Πράξεις 10:2) χρειάζονταν τον Πέτρο να έρθει στο σπίτι του και να του πει "λόγια διαμέσου των οποίων", όπως του είπε ο άγγελος, "θα σωθείς εσύ και ολόκληρη η οικογένεια σου" (Πράξεις 11:14). Όμοια, αν και αυτή η γυναίκα σέβονταν τον Θεό, χρειάζονταν κάποιον να έρθει και να της μιλήσει για τον Κύριο Ιησού Χριστό ώστε να πιστέψει και να σωθεί. Και αυτό ακριβώς συνέβη: ο Θεός έφερε τον Παύλο από την Κιλικία για να μιλήσει τον Λόγο σ’ αυτήν (και όχι μόνο), και να γίνει έτσι η πρώτη, καταγεγραμμένη τουλάχιστον, πιστή στην ηπειρωτική Ευρώπη. Παρόλα ταύτα, αυτή δεν ήταν παρά μόνο η αρχή.
2.2 Η δούλη με το διαβολικό πνεύμα
Πραγματικά οι στίχοι 16-18 μας λένε:
Πράξεις 16:16-18
"Κι ενώ πορευόμασταν στην προσευχή, μας συνάντησε κάποια δούλη, που είχε πνεύμα πύθωνα, η οποία έδινε πολύ κέρδος στους κύριους της ασκώντας μαντεία. Αυτή ακολουθώντας τον Παύλο κι εμάς, έκραζε λέγοντας: οι άνθρωποι αυτοί είναι δούλοι του ύψιστου Θεού, οι οποίοι κηρύττουν σ’ εμάς δρόμο σωτηρίας. Κι αυτό το έκανε για πολλές ημέρες."
Προφανώς αυτό το κορίτσι είχε καταληφθεί από ένα διαβολικό πνεύμα που μάλιστα φαίνεται να διαφήμιζε τον Παύλο και το έργο που είχε να κάνει εκεί! Με μια πρώτη μάτια λοιπόν φαίνεται ότι εδώ έχουμε το παράδοξο της υποστήριξης του έργου του Κύριου από τον διάβολο!! Ωστόσο, θα ήταν ποτέ δυνατό κάτι τέτοιο να συμβαίνει; Όχι βέβαια. Όπως ο Παύλος είπε στον Ελυμά, έναν άνθρωπο που περιγράφεται σαν γιος του διαβόλου:
Πράξεις 13:9-10
"όμως ο Σαύλος που αποκλήθηκε και Παύλος, γεμάτος από άγιο πνεύμα, και καθώς τον ατένισε, είπε: Ω ΠΛΗΡΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΔΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΡΑΔΙΟΥΡΓΙΑ, ΓΙΕ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ, ΕΧΘΡΕ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ,
ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΥΣΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΣΤΡΕΦΕΙΣ ΤΟΥΣ ΙΣΙΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ;"
Αυτό που διάβολος επιδιώκει συνεχώς (δεν παύει ποτέ) είναι να "ΔΙΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΟΥΣ ΙΣΙΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ". Έτσι ο μόνος λόγος που το διαβολικό πνεύμα φαίνονταν να κηρύττει ότι και ο Παύλος επίσης κήρυττε, ήταν ακριβώς επειδή ήθελε να "ΔΙΑΣΤΡΕΨΕΙ τους ίσιους δρόμους του Κύριου". Και πραγματικά δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως σχεδίαζε να το πετύχει αυτό. Αρκεί να σκεφτούμε πόσο πολύ ο Λόγος που ο Παύλος κήρυττε (ή που θα κήρυττε εκεί) μειώνονταν με την εξωτερική συμφωνία του με ότι αυτό το καταλυμένο από τον διάβολο κορίτσι φαίνονταν να κηρύττει. Και μειώνονταν επειδή για τους ντόπιους το κορίτσι αυτό εκπροσωπούσε τον "θεό" Απόλλωνα. Γι’ αυτό και το κείμενο λέει ότι είχε "πνεύμα πύθωνος". Όπως ο Bullinger εξηγεί2:
"Ο Πύθωνας ήταν ένα φίδι το οποίο καταστράφηκε σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία από τον Απόλλωνα, ο οποίος έτσι ονομάστηκε Πύθιος, και η ιέρεια του φημισμένου ναού των Δελφών ονομάστηκε Πυθία. Μέσω αυτής δίνονταν ο χρησμός. Ο όρος "Πύθωνας" έγινε έτσι ισοδύναμος με ένα διαβολικό πνεύμα μαντείας, όπως στην περίπτωση αυτού του κοριτσιού που είχε ένα τέτοιο διαβολικό πνεύμα σαν "ρυθμιστή". Σήμερα αυτή θα αποκαλούνταν "μέντιουμ".
Προφανώς λοιπόν αυτό το κορίτσι θεωρούνταν από τους ανθρώπους που κατοικούσαν εκεί σαν "στόμα" του....θεού Απόλλωνα. Πηγαίνοντας ακόμα πιο πέρα, ο θεός της "ο ύψιστος" και εκείνος που αυτοί οι άνθρωποι θεωρούσαν σαν τέτοιο δεν ήταν ο ένας αληθινός Θεός, ο Πατέρας του Κύριου Ιησού Χριστού3, αλλά ο......Δίας. Μπορούμε λοιπόν εύκολα να κατανοήσουμε τη διαστρέβλωση που ο διάβολος μέσω αυτής της γυναίκας έφερνε στο κήρυγμα του Παύλου, και ότι αυτό που ήθελε να πετύχει δεν ήταν φυσικά να κηρύξει αλλά να "ΔΙΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΟΥΣ ΙΣΙΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ" (Πράξεις 13:10). Ευτυχώς, δεν πέτυχε στους σκοπούς του. Πραγματικά, οι Πράξεις 16:18 μας λένε:
Πράξεις 16:18
"Ο δε Παύλος αφού το θεώρησε βάρος, και καθώς στράφηκε, είπε στο πνεύμα: Σε προστάζω στο όνομα του Ιησού Χριστού να βγεις απ’ αυτή. Και βγήκε την ίδια εκείνη ώρα."
Ο Παύλος ήξερε μέσα από την λειτουργία της "διάκρισης πνευμάτων" (Προς Κορίνθιους Α 12:7-10) ότι εκείνο που μιλούσε μέσα απ’ αυτήν την γυναίκα ήταν ένα διαβολικό πνεύμα. Γι’ αυτό και απευθύνθηκε τόσο άμεσα σ’ αυτό διώχνοντας το έξω, την ίδια εκείνη ώρα.
2.3 Η βραδινή κοινωνία στην φυλακή
Δυστυχώς, η ελευθέρωση που ο Θεός έδωσε μέσω του Παύλου σ’ αυτή τη δούλη δεν έκανε όλους ευτυχισμένους. Πραγματικά, οι κύριοι της που έβγαζαν πολλά χρήματα από τις μαντείες του διαβολικού πνεύματος, όταν "είδαν ότι βγήκε η ελπίδα του κέρδους τους" (Πράξεις 16:19) τότε:
Πράξεις 16:19-24
"πιάνοντας τον Παύλο και τον Σίλα τους έσυραν στην αγορά προς τους άρχοντες. και φέροντας τους προς τους στρατηγούς, είπαν: Αυτοί οι άνθρωποι αναταράζουν την πόλη μας , όντας Ιουδαίοι και διδάσκουν έθιμα που δεν μας είναι επιτρεπτό να παραδεχόμαστε, ούτε να τα κάνουμε, ενώ είμαστε Ρωμαίοι. Και ο όχλος όρμησαν μαζί εναντίον τους, και οι στρατηγοί, σχίζοντας τα ιμάτια τους, πρόσταζαν να τους ραβδίζουν. Και αφού τους έδωσαν πολλούς ραβδισμούς, τους έβαλαν σε φυλακή, παραγγέλλοντας τον δεσμοφύλακα να τους φυλάει με ασφάλεια. ο οποίος, παίρνοντας μια τέτοια παραγγελία, τους έβαλε στην εσώτερη φυλακή, και έκλεισε τα πόδια τους στο ξύλο."
Μετά από μια τέτοια δοκιμασία πολλοί από μας ίσως να είχαν αρχίσει την "μουρμούρα", κατηγορώντας τον Θεό για ότι είχε συμβεί. Εντούτοις η μουρμούρα και η μεμψιμοιρία δεν είναι ότι ο Λόγος συνιστά να κάνουμε σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Πραγματικά, η Πέτρου Α 4:16 μας λέει:
Πέτρου Α 4:16
"αλλ’ αν κάποιος πάσχει ως Χριστιανός, ας μην ντρέπεται, ΑΛΛ’ ΑΣ ΔΟΞΑΖΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΩΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟ."
Αυτό ακριβώς έκαναν και ο Παύλος με τον Σίλα. Στον στίχο 25 διαβάζουμε:
Πράξεις 16:25
"Και κατά τα μεσάνυχτα, ο Παύλος και ο Σίλας ΚΑΘΩΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΝ ΥΜΝΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΓΑΝ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΙ ΔΕΣΜΙΟΙ."
Πέρα από το γεγονός ότι αυτοί οι τόσο καταπονημένοι άνθρωποι υμνούσαν τον Θεό προσευχόμενοι, δείτε επίσης ότι οι υπόλοιποι φυλακισμένοι άκουγαν με ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΡΟΣΟΧΗ τα λεγόμενα τους. Και ο στίχος 26 συνεχίζει:
Πράξεις 16/ις/26
"Και ξαφνικά έγινε ένας μεγάλος σεισμός, ώστε σαλεύτηκαν τα θεμέλια του δεσμωτηρίου και αμέσως άνοιξαν όλες οι θύρες, και λύθηκαν απ’ όλους τα δεσμά."
Για να καταλάβουμε την σημασία του παραπάνω συμβάντος ας έρθουμε για ένα λεπτό στην θέση των κρατουμένων αυτών. Έτσι λοιπόν έστω ότι είσαι σε μια φυλακή, ακούγοντας με ιδιαίτερο ενδιαφέρον δυο καταταλαιπωρημένους ανθρώπους που δοξάζουν τον Θεό και ξαφνικά συμβαίνει ένας σεισμός που λύνει τις ΔΙΚΕΣ σου αλυσίδες και ανοίγει ΟΛΕΣ τις πόρτες τις φυλακής. Ένα τέτοιο φοβερό συμβάν δεν θα το φέρναμε στην μνήμη μας σ’ όλη μας την ζωή και δεν θα ήταν αρκετό για να μας κάνει να επικαλεστούμε τον Θεό του Παύλου και του Σίλα; Νομίζω ναι. Στην πραγματικότητα δείτε τη άμεση αντίδραση ενός από εκείνους που ήταν στην φυλακή εκείνη την νύχτα:
Πράξεις 16:27-30
"Και ξυπνώντας ο δεσμοφύλακας, και βλέποντας ανοιγμένες τις θύρες της φυλακής, έσυρε μια μάχαιρα, και επρόκειτο να αυτοθανατωθεί, νομίζοντας ότι οι δέσμιοι είχαν φύγει. Όμως, ο Παύλος, έκραξε με δυνατή φωνή, λέγοντας: Μη πράξεις τίποτα κακό στον εαυτό σου. Επειδή, όλοι είμαστε εδώ. Και αφού ζήτησε φώτα, πήδησε μέσα, και κατατρομαγμένος, έπεσε μπροστά στον Παύλο και στον Σίλα. και καθώς τους έβγαλε έξω, είπε: κύριοι τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;"
Πως αυτός ο άνθρωπος γνώριζε και είχε εμπιστοσύνη ότι ο Παύλος και ο Σίλας ήταν ικανοί να του δώσουν μια σωστή απάντηση στην ερώτηση του; Μα είχε ακούσει αυτούς να υμνούν τον Θεό και είδε πως ο Θεός τους απάντησε μέσα από τον σεισμό και ότι ακολούθησε αυτόν. Γι’ αυτό και τους ρώτησε τόσο άμεσα: "κύριοι τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;". Ας δούμε τώρα την απάντηση του Παύλου και του Σίλα:
Πράξεις 16:31
"Κι εκείνοι είπαν: Πίστεψε στον Κύριο Ιησού Χριστό, και θα σωθείς, εσύ και η οικογένεια σου."
Πραγματικά δεν γνωρίζω πόσοι άνθρωποι θα ήταν τόσο ευθείς όσο ο Παύλος και ο Σίλας: "ΠΙΣΤΕΨΕ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΣΩΘΕΙΣ" είπαν, και πραγματικά αυτό είναι όλο. Πιστεύεις σώζεσαι, δεν πιστεύεις δεν σώζεσαι. Όπως η προς Ρωμαίους 10/ι/9 μας λέει:
Προς Ρωμαίους 10/ι/9
"αν με το στόμα σου ομολογήσεις Κύριο, τον Ιησού, και μέσα στην καρδιά σου πιστέψεις ότι ο Θεός τον ανάστησε από τους νεκρούς, ΘΑ ΣΩΘΕΙΣ"
Τόσο απλό είναι. Επιστρέφοντας στον φύλακα, αφού ο Παύλος και ο Σίλας του έδωσαν την απάντηση που χρειάζονταν, προχώρησαν παραπέρα:
Πράξεις 16:32-33
"Και του μίλησαν τον λόγο του Κύριου, και σε όλους, αυτούς που ήταν μέσα στο σπίτι του. Και παίρνοντας τους κατά την ώρα εκείνη της νύχτας, έλουσε τις πληγές τους. και βαπτίστηκε αμέσως αυτός και όλοι εκείνοι που ήταν μαζί του. και ανεβάζοντας αυτούς στο σπίτι του, τους παράθεσε τραπέζι, και ευφράνθηκε με ολόκληρη την οικογένεια του, καθώς πίστεψε στον Θεό."
Σημειώστε εδώ ότι αυτά συνέβησαν ΜΕΤΑ τα μεσάνυχτα, αφού ήταν ήδη μεσάνυχτα όταν ο Παύλος και ο Σίλας προσεύχονταν στον Θεό (στίχος 25). Μετά λοιπόν, και πιθανόν αρκετά μετά τα μεσάνυχτα ο Παύλος, ο Σίλας, ο δεσμοφύλακας και η οικογένεια του είχαν μια υπέροχη κοινωνία στην οποία πολλές ψυχές σώθηκαν και ευφράνθηκαν στον Κύριο!!! Ποιος αλήθεια θα μπορούσε να φανταστεί ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε μετά την μεγάλη δοκιμασία εκείνης της ημέρας; Και όμως είναι εδώ μπροστά μας, στη Γραφή. Θα γίνονταν όμως όλα αυτά αν ο Παύλος και ο Σίλας, αντί να προσεύχονταν υμνώντας ακόμα και στην ταλαιπωρία τους αυτήν τον Θεό, γκρίνιαζαν; Δεν το νομίζω. Αντίθετα υμνολογούσαν τον Θεό, διδάσκοντας μέσα από τα λόγια τους τον Λόγο στους κρατούμενους που τους άκουγαν με ιδιαίτερη προσοχή. Ο Θεός απάντησε μ’ ένα φοβερό σημείο που μαζί με τον Λόγο που περιέχονταν μέσα στις προσευχές τους, είχε σίγουρα πολύ μεγάλη απήχηση σε όλους τους παρόντες. Μάλιστα ο δεσμοφύλακας με την οικογένεια του πίστεψαν εκείνη την ίδια νύχτα έχοντας μια υπέροχη κοινωνία μαζί με τον Παύλο και τον Σίλα αργά μετά τα μεσάνυχτα!! Πραγματικά τι ευλογία να διαβάζουμε αυτά τα γεγονότα και τι αλήθεια ευλογία, θεραπεία, παρηγοριά και ενδυνάμωση ήταν αυτή για τον Παύλο και το Σίλα. Αλλά τα πράγματα δεν τελείωσαν εκεί. Την επόμενη μέρα:
Πράξεις 16:35-40
"οι στρατηγοί έστειλαν τους ραβδούχους, λέγοντας: Απόλυσε τους ανθρώπους εκείνους. Και ο δεσμοφύλακας ανήγγειλε αυτά τα λόγια στον Παύλο, λέγοντας ότι: Οι στρατηγοί έστειλαν για να απολυθείτε. τώρα, λοιπόν, βγείτε έξω, και πηγαίνετε σε ειρήνη. Ο Παύλος, όμως, τους είπε: αφού μας έδειραν δημόσια, χωρίς να καταδικαστούμε, οι οποίοι είμαστε Ρωμαίοι πολίτες, μας έβαλαν σε φυλακή, και τώρα μας βγάζουν κρυφά; Όχι βέβαια. αλλά ας έρθουν αυτοί και ας μας βγάλουν. Οι ραβδούχοι ανήγγειλαν τα λόγια αυτά στους στρατηγούς. και φοβήθηκαν, όταν άκουσαν ότι είναι Ρωμαίοι. και καθώς ήρθαν, τους ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΑΝ, και αφού τους έβγαλαν έξω, τους ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑΝ να βγουν από την πόλη. Και εκείνοι, όταν βγήκαν από την φυλακή πήγαν στο σπίτι της Λυδίας. και αφού είδαν τους αδερφούς, τους παρηγόρησαν, και αναχώρησαν."
Στο τέλος ήταν οι στρατηγοί που ταπεινώθηκαν και όχι ο Παύλος και ο Σίλας. Πραγματικά κατέληξαν να τους ΠΑΡΑΚΑΛΑΝΕ για να φύγουν από την πόλη τους. Φεύγοντας όμως, είχαν ήδη καταφέρει να στήσουν εκεί μια εκκλησία, η οποία ποτέ δεν θα είχε στηθεί, όπως άλλωστε και τόσες άλλες στην Ελλάδα, αν ο Παύλος και εκείνοι που τον συνόδευαν δεν είχαν υπακούσει στο θέλημα του Θεού να πάνε στην Μακεδονία αλλά δρούσαν σύμφωνα με τις προσωπικές τους επιθυμίες. Βέβαια, το ότι υπάκουσαν στο θέλημα του Θεού δεν σημαίνει ότι δεν υπόφεραν και διωγμό. Όμως ακόμα και τον διωγμό αυτό ο Θεός τον γύρισε σε αγαθό, σώζοντας μέσω αυτού πολλές ψυχές, αυξάνοντας την εκκλησία Του σε εκείνο το μέρος και χαρίζοντας μεγάλη ελευθέρωση και ενθάρρυνση στους ανθρώπους Του.
Υποσημειώσεις
1. Δες κατά Λούκα 10/ι/2.
2. Δες "The Companion Bible", Kernel Publications, p.1620.
3. Μέχρι τότε κανένας δεν τους είχε μιλήσει γι’ Αυτόν για να τον ξέρουνε.