Γεννημένοι από τον Θεό
Το είδος της σχέσης μας με τον Θεό είναι σίγουρα ένα από τα πλέον σημαντικά πράγματα που ως Χριστιανοί θα πρέπει να γνωρίζουμε. Ο λόγος είναι ότι υπάρχουν διάφορα είδη σχέσεων1 και αν δεν γνωρίζουμε πιο είναι το συγκεκριμένο το οποίο μας συνδέει με τον Θεό, είναι πολύ πιθανό να μην αξιοποιήσουμε πλήρως όλα όσα ο Θεός μας έχει κάνει διαθέσιμα. Δεδομένης λοιπόν της σημαντικότητας αυτού του θέματος και της σύγχυσης που υπάρχει γύρω απ’ αυτό, είναι αναγκαίο να δούμε τι η Βίβλος μας λέει.
1. Το είδος της σχέσης μας με τον Θεό.
Το πρώτο το οποίο θα εξεταστεί σ’ αυτό το άρθρο, είναι το είδος της σχέσης την οποία ο Θεός έχει κάνει διαθέσιμη, αφήνοντας για αργότερα την διερεύνηση του πως και πότε αυτή η σχέση γίνεται πραγματικότητα. Αρχίζοντας λοιπόν από το κατά Ιωάννη 1/α/12-13 διαβάζουμε:
Κατά Ιωάννη 1/α/12-13
"Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι
ΤΕΚΝΑ ΘΕΟΥ, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού. οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’
ΕΚ ΘΕΟΥ ΕΓΕΝΝΗΘΗΣΑΝ"
Όπως είπαμε προηγουμένως, υπάρχουν διάφορα είδη σχέσεων που κάποιος μπορεί να έχει. Ένα από αυτά, και χωρίς αμφιβολία ένα από τα πλέον σημαντικά, είναι και η σχέση που μας συνδέει μ’ αυτούς που μας γέννησαν. Εντούτοις, επιπρόσθετα μ’ εκείνους στους οποίους συνήθως πάει το μυαλό μας όταν ακούμε για γέννηση (δηλαδή τους ανθρώπινους γονείς μας), υπάρχει κάποιος ακόμα από τον οποίον μπορεί ένας άνθρωπος να έχει γεννηθεί. Ποιος είναι αυτός; Η απάντηση είναι ο Θεός. Πράγματι, όπως το παραπάνω απόσπασμα μας λέει, εκείνοι που πιστεύουν στο όνομα που ο Θεός έκανε διαθέσιμο να πιστεύουμε, και το οποίο θα δούμε αργότερα ποιο είναι, είναι ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ και είναι ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ. Μ’ άλλα λόγια, υπάρχουν δυο γεννήσεις που ένας άνθρωπος μπορεί να έχει. Η μια είναι από τους φυσικούς του γονείς και η άλλη από τον Θεό.
Το γεγονός ότι υπάρχουν δύο γεννήσεις επιβεβαιώνεται και από άλλα αποσπάσματα, όπως το κατά Ιωάννη 3/γ/1-8 όπου αρχίζοντας από τους στίχους 1-3 διαβάζουμε:
Κατά Ιωάννη 3/γ/1-3
"Ήτο δε άνθρωπος τις εκ των Φαρισαίων, Νικόδημος ονομαζόμενος, άρχων των Ιουδαίων. Ούτος ήλθε προς τον Ιησούν διά νυκτός, και είπε προς αυτόν, Ραββί εξεύρομεν ότι από Θεού ήλθες διδάσκαλος. διότι ουδείς δύναται να κάμνει τα σημεία ταύτα τα οποία συ κάμνεις, εάν δεν ήναι ο Θεός μετ’ αυτού. Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτόν, Αληθώς, αληθώς σοι λέγω,
ΕΑΝ ΤΙΣ ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΑΝΩΘΕΝ, ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ"
Όπως μπορούμε να δούμε απ’ αυτό το απόσπασμα, για να εισέλθει ένας άνθρωπος στην βασιλεία του Θεού είναι απαραίτητο να έχει "γεννηθεί άνωθεν", όπου η λέξη "άνωθεν" χρησιμοποιείται για τον Θεό που είναι "άνωθεν". Μ’ άλλα λόγια, "γεννημένος άνωθεν" σημαίνει "γεννημένος από τον Θεό" ο οποίος είναι "άνωθεν"2. Όπως λοιπόν μπορούμε να δούμε, αυτό το απόσπασμα, όμοια με εκείνο του κατά Ιωάννη 1/α/12-13, μιλάει για μια δεύτερη γέννηση που ένας άνθρωπος μπορεί να έχει, την γέννηση από τον Θεό, η οποία, όπως εξηγεί ο Ιησούς, είναι προαπαιτούμενο για την είσοδο στην βασιλεία του Θεού.
Το γεγονός της ύπαρξης δύο γεννήσεων γίνεται ακόμα καθαρότερο στους στίχους 4-5 του ίδιου αποσπάσματος, όπου διαβάζουμε:
Κατά Ιωάννη 3/γ/4-5
"Λέγει προς αυτόν ο Νικόδημος, Πως δύναται άνθρωπος να γεννηθεί γέρων ων; μήποτε δύναται να εισέλθει δευτέραν φοράν εις την κοιλίαν της μητρός αυτού και να γεννηθεί; Απεκρίθη ο Ιησούς, Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, εάν τις δεν
γεννηθεί εξ ύδατος και πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθει εις την βασιλεία του Θεού"
Για μια ακόμη φορά βλέπουμε να γίνεται λόγος για δύο γεννήσεις. Η μια είναι η γέννηση από το "ύδωρ", όπου η λέξη "ύδωρ" χρησιμοποιείται για την πρώτη γέννηση - που όπως θα δούμε αργότερα αποκαλείται επίσης και γέννηση από την σάρκα3. Αυτή η γέννηση είναι η γέννηση που όλοι οι άνθρωποι έχουν, δηλαδή η γέννηση από τους φυσικούς μας γονείς. Εντούτοις πέρα απ’ αυτήν την γέννηση, το παραπάνω απόσπασμα μιλάει για μια ακόμη γέννηση, την γέννηση "από το Πνεύμα". Σχετικά τώρα με την λέξη "πνεύμα4" αν και αυτή έχει πολλές χρήσεις, ως επί το πλείστον χρησιμοποιείται για να δηλώσει είτε α) τον Θεό που είναι πνεύμα (κατά Ιωάννη 4/δ/24) είτε β) ότι ο Θεός δίνει και το οποίο επίσης είναι πνεύμα. Ποιά είναι η χρήση της λέξης αυτής σε οποιοδήποτε συγκεκριμένο απόσπασμα, είναι κάτι που εξαρτάται από τα συμφραζόμενα του αντίστοιχου αποσπάσματος. Σχετικά με την περίπτωση μας τώρα, είναι καθαρό ότι η λέξη "πνεύμα" χρησιμοποιείται με την πρώτη έννοια, καθώς μιλάει για τον δότη, τον γονέα της δεύτερης γέννησης, δηλαδή τον Θεό. Αυτό δείχνουν επίσης τα συμφραζόμενα του αποσπάσματος (δες στίχοι 1-3) τα οποία αναφέρονται στην "άνωθεν" γέννηση που όπως είδαμε είναι μια έκφραση που χρησιμοποιείται για να δηλώσει την γέννηση από Θεό5.
Η διάκριση ανάμεσα στις δυο γεννήσεις, καθώς και το τι παίρνεται από αυτές γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο από τους στίχους 6-8 του ίδιου κεφαλαίου, όπου διαβάζουμε:
Κατά Ιωάννη 3/γ/6-8
"το γεγενημένο εκ της σαρκός, είναι σαρξ. και το γεγενημένο εκ του πνεύματος, είναι πνεύμα. Μη θαυμάσεις ότι σοι είπον, Πρέπει να γεννηθείτε άνωθεν. Το Πνεύμα [δηλαδή ο Θεός] όπου θέλει πνέει, και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλά δεν εξεύρεις πόθεν έρχεται, και που υπάγει. Ούτως είναι πας όστις εγεννήθη εκ του Πνεύματος"
[Ν. Βάμβας - Αρχαιοελληνικό κείμενο]
Όπως στην πρώτη γέννηση, την γέννηση από τους φυσικούς μας γονείς, πήραμε ότι αυτοί είναι, δηλαδή σάρκα, έτσι και από την δεύτερη γέννηση, την άνωθεν γέννηση ή γέννηση από τον Θεό, παίρνουμε ότι ο γονέας αυτής της γέννησης είναι, δηλαδή πνεύμα. Και όπως οι πέντε μας αισθήσεις, η σάρκα που κληρονομήσαμε από την πρώτη μας γέννηση, μας καθιστά ικανούς να επικοινωνούμε με τους φυσικούς μας γονείς, έτσι και το πνεύμα του Θεού που "κληρονομούμε" από την δεύτερη μας γέννηση, μας καθιστά ικανούς να επικοινωνούμε με τον πνευματικό μας πατέρα, τον Θεό
Για να καταλήξουμε λοιπόν: ο Θεός έχει κάνει διαθέσιμο στους ανθρώπους να γίνουν παιδιά Του, μέσω μιας δεύτερης γέννησης που τους δίνει ότι Αυτός ο ίδιος είναι, δηλαδή πνεύμα. Πως τώρα ένας άνθρωπος είναι δυνατό να γίνει παιδί του Θεού, είναι κάτι που θα διερευνήσουμε στο τμήμα που ακολουθεί.
2. Η σχέση μας με τον Θεό: Το "πως"
2.1 Κατά Ιωάννη 1/α/12-13
Για να δούμε πως κάποιος μπορεί να γίνει παιδί του Θεού, θα ξεκινήσουμε από ένα απόσπασμα που το συναντήσαμε και νωρίτερα, το κατά Ιωάννη 1/α/12-13. Εκεί διαβάζουμε:
Κατά Ιωάννη 1/α/12-13
"Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι
ΤΕΚΝΑ ΘΕΟΥ, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού. Οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’
ΕΚ ΘΕΟΥ ΕΓΕΝΝΗΘΗΣΑΝ"
Αυτό το απόσπασμα, πέρα από το ότι μας λέει ότι κάποιος όντως μπορεί να γίνει παιδί του Θεού, αναφέρει επίσης πως αυτό μπορεί να συμβεί. Όπως μας λέει, ο τρόπος είναι πίστη "στο όνομα αυτού", δηλαδή στο όνομα που ο Θεός έχει κάνει διαθέσιμο να πιστεύουμε, και το οποίο δεν είναι άλλο από το όνομα του Ιησού Χριστού. Όπως ο Πέτρος χαρακτηριστικά είπε στις Πράξεις 4/δ/12 σχετικά μ’ αυτό το όνομα:
Πράξεις 4/δ/12
"Και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία. Διοτι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανό δεδομένο μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν."
Το μόνο όνομα που ο Θεός έχει κάνει διαθέσιμο για να πιστέψουμε σ’ αυτό και να σωθούμε, είναι το όνομα του Ιησού Χριστού. Τι ακριβώς πρέπει να πιστεύει κάποιος σχετικά με τον Ιησού Χριστό, για να σωθεί, και επομένως να αναγεννηθεί, είναι κάτι που δίνεται στην προς Ρωμαίους 10/ι/9, όπου διαβάζουμε:
Προς Ρωμαίους 10/ι/9
"ότι εάν ομολογήσεις διά του στόματος σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθεί."
Το μόνο λοιπόν που απαιτείται για να σωθεί κανείς και να αναγεννηθεί, μπαίνοντας έτσι στην βασιλεία του Θεού, είναι να πιστέψει ότι ο Ιησούς είναι Κύριος και ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς.
2.2 Ιωάννου 5/ε/1
Το γεγονός ότι ο μόνος δρόμος για να αναγεννηθεί κανείς από τον Θεό είναι μέσω πίστης στον Κύριο Ιησού Χριστό, επιβεβαιώνεται και από άλλα αποσπάσματα πάνω στο ίδιο θέμα. Ένα από αυτά είναι και η Ιωάννου Α 5/ε/1, όπου διαβάζουμε:
Ιωάννου Α 5/ε/1
"πας όστις πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, εκ του Θεού εγεννήθη. Και πας όστις αγαπά τον γεννήσαντα, αγαπά και τον γεννηθέντα εξ αυτού."
Επιπρόσθετα η Ιωάννου Α 4/δ/15 μας λέει:
"Όστις ομολογήσει ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού, ο Θεός μένει εν αυτώ, και αυτός εν τω Θεώ."
Όπως μπορούμε να δούμε απ’ αυτά τα αποσπάσματα, όταν κάποιος πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, δηλαδή ο Μεσσίας, ο εκλεγμένος του Θεού, τότε γεννιέται από τον Θεό. Έτσι, αυτό το απόσπασμα, όπως και το προηγούμενο, μας λέει ότι ο μόνος τρόπος για να γεννηθεί κανείς από τον Θεό ονομάζεται πίστη στον Ιησού ΧΡΙΣΤΟ. Και επειδή σχεδόν όλοι πιστεύουν κάτι σχετικά με τον Ιησού (σωστό ή λάθος), θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι αυτό που είναι σημαντικό δεν είναι ότι πιστεύει κανείς κάτι αλλά ΤΙ πιστεύει, γιατί πραγματικά μόνο η πίστη σε ότι η Βίβλος θέτει ως πράγματα τα οποία θα πρέπει να πιστέψει κανείς για να σωθεί, μπορεί πραγματικά να δώσει σωτηρία. Θεωρώ αυτό ως σημείο με ιδιαίτερη σημασία, καθώς ο διάβολος έχει οδηγήσει μεγάλες μάζες ανθρώπων να πιστεύουν κάποια "καλά" πράγματα σχετικά με τον Ιησού (π.χ. ότι ήταν "καλός άνθρωπος", "ανθρωπιστής" κτλ), αρνούμενοι εντούτοις τέτοια θεμελιώδη για την σωτήρια πράγματα, όπως για παράδειγμα η ανάσταση ή ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας και ο Γιος του Θεού.
Για να καταλήξουμε λοιπόν: Δεν είμαστε όλοι παιδιά του Θεού όπως πολλοί πιστεύουν, επειδή, όπως λένε, "όλοι πιστεύουμε στον ένα Θεό". Προς έκπληξη τους, η Βίβλος δεν μιλάει για ένα θεό. Αντ’ αυτού μιλάει για ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ Θεό, τον Πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού και ένα ψεύτικο θεό, το διάβολο, τον "θεό του κόσμου τούτου" όπως η προς Κορινθίους Β 4/δ/4 χαρακτηριστικά τον αποκαλεί. Επιπρόσθετα, η Βίβλος ορίζει ΕΝΑ και όχι πολλούς δρόμους για τον ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ Θεό. Αυτός ο δρόμος δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό. Όπως ο Ιησούς λέει στο κατά Ιωάννη 14/ιδ/6:
Κατά Ιωάννη 14/ιδ/6
"Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή.
Ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ειμή δι εμού."
Ο Ιησούς είναι ο ΜΟΝΟΣ δρόμος που οδηγεί στον Θεό. Πιστεύοντας ότι η Βίβλος απαιτεί να πιστέψουμε σχετικά μ’ αυτόν, σωζόμαστε και αναγεννιόμαστε από τον Θεό. Όλα τα άλλα πιστεύω που υποτίθεται ότι οδηγούν στον "ένα θεό" δεν είναι πάρα λάθος δρόμοι που αν και όντως οδηγούν σε κάποιο θεό, δεν οδηγούν στον Θεό με το μεγάλο "Θ", τον Πατέρα του Ιησού Χριστού, άλλα στον θεό-απάτη, τον διάβολο.
2.3 Προς Γαλάτας 3/γ/22 - 4/δ/7
Αν και από τα παραπάνω δυο αποσπάσματα θα πρέπει να είναι ήδη ξεκάθαρο ότι κάποιος γεννιέται από τον Θεό πιστεύοντας στον Κύριο Ιησού Χριστό, ας εξετάσουμε ακόμη ένα απόσπασμα το οποίο θα επιβεβαιώσει ότι έχουμε δει μέχρι τώρα. Αυτό το απόσπασμα είναι στην προς Γαλάτας 3/γ/22 - 4/δ/7, όπου αρχίζοντας από τους στίχους 22-24 διαβάζουμε6:
Προς Γαλάτας 3/γ/22-24
"η γραφή όμως συνέκλεισε τα πάντα υπό την αμαρτίαν, διά να δοθεί η επαγγελία εκ πίστεως Ιησού Χριστού εις τους πιστεύοντας. Πριν δε έλθει η πίστις, εφρουρούμεθα υπό τον νόμον, συγκεκλεισμένοι εις την πίστιν ήτις έμελε να αποκαλυφθεί. Ώστε ο νόμος έγινε παιδαγωγός ημών εις τον Χριστόν, διά να δικαιωθούμεν εκ πίστεως."
Πολλοί Χριστιανοί πιστεύουν ότι ο νόμος είναι ακόμα σε ισχύ και συνεχίζουν να τον ακολουθούν, νομίζοντας ότι σ’ αυτόν θα βρουν το θέλημα του Θεού για την οικονομία μας. Προφανώς η κύρια αιτία γι’ αυτήν την σύγχυση, είναι η αδυναμία διάκρισης μεταξύ των διαφόρων Βιβλικών οικονομιών. Όπως το παραπάνω απόσπασμα μας λέει, "πριν δε έλθει η πίστις εφρουρούμεθα υπό τον νόμον.....ώστε ο νόμος έγινε παιδαγωγός ημών εις τον Χριστόν διά να δικαιωθούμεν εκ πίστεως". ΕΦΡΟΥΡΟΥΜΕΘΑ (παρελθόν) λοιπόν από τον νόμο. Δεν "εφρουρούμαστε" πλεον. Το γεγονός ότι τώρα δεν είμαστε πλέον υπό τον νόμο, γίνεται ακόμα καθαρότερο στην προς Γαλάτας 3/γ/25, όπου διαβάζουμε:
Προς Γαλάτας 3/γ/25
"Αφού όμως ήλθεν η πίστις, δεν είμεθα πλέον υπό παιδαγωγόν."
Ποιος ήταν ο παιδαγωγός μας; Ο νόμος. Είμαστε ακόμα κάτω από παιδαγωγό; Όχι. Γιατί; Επειδή "ήλθεν η πίστις" και μπορούμε πλέον, πιστεύοντας στον Ιησού Χριστό, να σωθούμε, και την ίδια στιγμή να γεννηθούμε από τον Θεό, και να γίνουμε έτσι γιοι και κόρες Του. Πράγματι, όπως οι στίχοι 26-28 μας λένε:
Προς Γαλάτας 3/γ/26-28
"Διότι πάντες είσθε υιοί Θεού δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού. Επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε. Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην. Δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος. δεν είναι άρσεν και θήλυ. Διότι πάντες σεις είσθε εις εν Χριστώ Ιησού. Εάν δε είσθε του Χριστού άρα είσθε σπέρμα του Αβραάμ, και κατά την επαγγελίαν κληρονόμοι"
ΤΙ είμαστε; Παιδιά του Θεού. ΠΩΣ αυτό επιτεύχθηκε; ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΙΗΣΟΥ. Τώρα δεν υπάρχει ούτε Ιουδαίος ούτε εθνικός (αυτό εννοείται με την λέξη "Έλληνας"), δεν υπάρχει ούτε αρσενικό ούτε θηλυκό, ούτε δούλος ούτε ελεύθερος. Αντ’ αυτού, όλοι εμείς που πιστεύουμε στον Ιησού Χριστό, είμαστε όλοι ένα, όντας μέλη της ίδιας οικογένειας, της οικογένειας του Θεού. Σε αντίθεση λοιπόν με τον κόσμο, το κύριο χαρακτηριστικό του οποίου είναι η διάκριση, στον Χριστιανισμό το κύριο χαρακτηριστικό είναι η ενοποίηση κάτω από το όνομα του Ιησού Χριστού.
Διαβάζοντας παραπέρα, οι στίχοι 1-7 του τετάρτου κεφαλαίου μας λένε:
Προς Γαλάτας 4/δ/1-7
"Λέγω δε, εφ`όσον χρόνον ο κληρονόμος είναι νήπιος, δεν διαφέρει δούλου, αν και είναι κύριος πάντων, αλλ’ είναι υπό επίτροπους και οικονόμους, μέχρι της προθεσμίας υπό του πατρός. Ούτω και ημείς ότε ήμεθα νήπιοι, υπό τα στοιχεία του κόσμου ήμεθα δεδουλωμένοι. Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον. διά να εξαγοράσει τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν. Και επειδή είσθε υιοί, εξαπέστειλεν ο Θεός το πνεύμα του Υιού αυτού εις τας καρδιάς σας, το οποίον κράζει, Αββά, ο Πατήρ.
Όθεν δεν είσαι πλέον δούλος αλλ υιός. Αν δε υιός και κληρονόμος του Θεού, δια του Χριστού."
Τι είμαστε; Ποια είναι η ταυτότητα μας; Παιδιά, γιοι και κόρες του Θεού. Έχουμε λοιπόν το δικαίωμα να αποκαλέσουμε τον Θεό, Πατέρα μας; Φυσικά ναι, αφού είμαστε παιδιά του. Γι’ αυτό και ο τίτλος "πατέρας" χρησιμοποιείται για τον Θεό τόσο συχνά στο μέρος εκείνο της Βίβλου που αναφέρεται στην οικονομία μας7. Γιατί ο Θεός είναι πραγματικά ο πατέρας μας, ο "Αββά ο Πατήρ" όπως το κείμενο λέει, και όπως ο Χριστός τον αποκάλεσε στο κατά Μάρκο 14/ιδ/30. Εκεί ήταν ο Χριστός που αποκάλεσε τον Θεό "Αββά ο Πατήρ". Σήμερα είναι το πνεύμα του Χριστού μέσα μας, μέσω του οποίου και μείς όπως εκείνος αποκαλούμε τον Θεό "Αββά ο Πατήρ". Σήμερα δεν είμαστε πλέον δούλοι του Θεού8 όπως πολλοί πιστεύουν, αλλά ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, και επομένως κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι του Χριστού. Όπως η προς Ρωμαίους 8/η/17 μας λέει:
Προς Ρωμαίους 8/η/17
"Εάν δε τέκνα, και κληρονόμοι. κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού."
Πως έγινε αυτό; Απλά μέσω της πίστης μας στον Κύριο Ιησού Χριστό και στην ανάσταση του. Δεν είναι πραγματικά θαυμάσιο;
3. Είμαστε παιδιά του Θεού ΤΩΡΑ
Στα παραπάνω μέρη εξετάσαμε την σχέση μας με τον Θεό και πως αυτή γίνεται πραγματικότητα. Μεταξύ των αποσπασμάτων που μιλούν γι’ αυτήν την πραγματικότητα είναι επίσης και η Ιωάννου Α 3/γ/1-3. Εκεί διαβάζουμε:
Ιωάννου Α 3/γ/1-3
"Ίδετε όποιαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού. Διά τούτο ο κόσμος δεν γνωρίζει ημάς, διότι δεν εγνώρισεν αυτόν.
Αγαπητοί τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι. Εξεύρομεν όμως, ότι, όταν φανερωθεί, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυτόν, καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός."
Τι είμαστε; Παιδιά, "τέκνα" του Θεού. Πότε; Το κείμενο δεν λέει όταν πιάσουμε ένα συγκεκριμένο επίπεδο καλών έργων και συμπεριφοράς ή...μετά θάνατο. Αυτό που λέει είναι ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΩΡΑ, τον παρόντα χρόνο. Είναι μια πραγματικότητα, κάτι που συμβαίνει ΤΩΡΑ, και που ξεκίνησε από την ημέρα που πιστέψαμε στον Κύριο Ιησού Χριστό και στην ανάσταση του. Αν εμείς φροντίζουμε και σκεφτόμαστε για τα δικά μας παιδιά, πόσο περισσότερο αλήθεια ο Θεός φροντίζει και σκέπτεται για τα δικά του παιδιά, μεταξύ των οποίων πολλοί από μας επίσης ανήκουν; Όπως το κατά Ματθαίο 7/ζ/11 και οι Ψαλμοί 40/μ/5 χαρακτηριστικά μας λένε:
Κατά Ματθαίο 7/ζ/11
"εάν λοιπόν σεις, πονηροί όντες, εξεύρητε να δίδητε καλάς δόσεις εις τα τέκνα σας,
πόσω μάλλον ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς, θέλει δώσει αγαθά εις τους ζητούντας παρ αυτού;"
και Ψαλμοί 40/μ/5
"Πολλά έκαμες συ, Κύριε ο Θεός μου, τα θαυμάσια σου και τους περί ημών διαλογισμούς σου, δεν είναι δυνατόν να εκθέσει τις εις σε. Εάν ήθελον να απαγγέλλω και να ομιλώ περί αυτών
υπερβαίνουσι πάντα αριθμόν"
Ο Θεός φροντίζει και σκέφτεται για μας, τα αγαπημένα του παιδιά, πολλές φορές περισσότερο (κάνει άπειρες σκέψεις, όπως οι Ψαλμοί 40/μ/5 μας λένε) απ’ ότι εμείς φροντίζουμε και σκεφτόμαστε για τα δικά μας παιδιά. Σαν ένας καλός πατέρας (ο καλύτερος), είναι πάντα μαζί μας, προστατεύοντας και φροντίζοντας μας. Ο ίδιος άλλωστε μας διαβεβαιώνει και μας ενθαρρύνει:
Προς Εβραίους 13/ιγ/5-6
"Δεν θέλω σε αφήσει, ουδέ σε εγκαταλείψει", ώστε ημείς θαρρούντες να λέγωμεν, "Ο Κύριος βοηθός μου, και δεν θέλω φοβηθεί, τι να μοι κάμη άνθρωπος."
και κατά Ματθαίο 10/ι/30-31
"Υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής είναι πάσαι ηριθμημέναι. Μη φοβηθείτε λοιπόν"
Θα μπορούσαμε να έχουμε λόγους να φοβόμαστε όσο δεν είχαμε τον Κύριο βοηθό μας. Εντούτοις αυτό δεν συμβαίνει πλέον. Σήμερα είμαστε παιδιά του Θεού, παιδιά του ίδιου του δημιουργού, εκείνου που έκανε όλα όσα βλέπουμε και όσα δεν βλέπουμε. Είναι λοιπόν τίποτα αδύνατο για μας όταν έχουμε ένα τόσο δυνατό πατέρα; Ποιο είναι εκείνο από το οποίο θα πρέπει να φοβόμαστε; "Θλίψις ή στεναχώρια, ή διωγμός, ή πείνα, ή γυμνότης, ή κίνδυνος, ή μάχαιρα;...ΑΛΛ’ ΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΤΑΥΤΑ ΥΠΕΡΝΙΚΩΜΕΝ ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΝΤΟΣ ΗΜΑΣ." (προς Ρωμαίους 8/η/35-37). Διότι όπως ο Ιησούς λέει στο κατά Ιωάννη 14/ιδ/12 και ο Παύλος επιβεβαιώνει στην προς Φιλιππησίους 4/δ/13:
Κατά Ιωάννη 14/ιδ/12
"Αληθώς, αληθώς σας λέγω, oστις πιστεύει εις εμέ, τα έργα τα οποία κάμνω, και εκείνος θέλει κάμει, και μεγαλύτερα τούτων θέλει κάμει. Διότι εγώ υπάγω προς τον Πατέρα μου."
και προς Φιλιππησίους 4/δ/13
"τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με Χριστού"
Τόση είναι η δύναμη που έχουμε ως παιδιά του Θεού. Δεν είναι δύναμη που απορρέει από την πρώτη μας γέννηση αλλά από την δεύτερη, την γέννηση από τον Θεό. Δεν είναι δύναμη που δήθεν έχουμε "πιστεύοντας στον εαυτό μας", αλλά η δύναμη του Χριστού, που έχουμε πιστεύοντας στον Χριστό και στις ικανότητες του παντοδύναμου Θεού που είναι τώρα ο πατέρας μας και μας υποστηρίζει καλύπτοντας τα βήματα μας στην ζωή.
4. Παιδιά του Θεού: θετά ή με γέννηση;
Ο σκοπός αυτού του τμήματος είναι να εξετάσει μια φράση η οποία απαντάται στην προς Γαλάτας 4/δ/4-6 και έχει αποτελέσει ένα δύσκολο σημείο για πολλούς. Εκεί διαβάζουμε:
Προς Γαλάτας 4/δ/4-6
"ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον. διά να εξαγοράσει τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν. Και επειδή είσθε υιοί, εξαπέστειλεν ο Θεός το πνεύμα του Υιού αυτού εις τας καρδιάς σας, το οποίον κράζει, Αββά, ο Πατήρ"
Αυτό το οποίο αποτελεί δύσκολο σημείο για πολλούς σ’ αυτό το απόσπασμα, είναι η λέξη "υιοθεσία9". Πολλοί, βασισμένοι στην σημερινή έννοια της λέξης, υποστηρίζουν ότι δεν είμαστε παιδιά του Θεού με γέννηση αλλά θετά. Εντούτοις, μια ματιά σε ότι έχουμε δει μέχρι τώρα, είναι αρκετή για να δείξει ότι μια ερμηνεία σαν και αυτή δεν μπορεί να είναι σε αρμονία με την Βίβλο, η οποία πολύ καθαρά, και σε πολλά αλλά αποσπάσματα, μας λέει ότι είμαστε ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ από τον Θεό, μιλώντας καθαρά για γέννηση. Επιπρόσθετα, αφού ένας μπορεί να είναι είτε θετό παιδί είτε παιδί με γέννηση, είναι καθαρό ότι αυτές οι δυο καταστάσεις, όντας εναλλακτικές, δεν μπορούν να συμβούν για το ίδιο πρόσωπο ταυτόχρονα. Μ’ άλλα λόγια είτε είμαστε θετά παιδιά του Θεού, είτε είμαστε παιδιά Του με γέννηση, αλλά σίγουρα όχι και τα δυο. Η ερώτηση λοιπόν είναι, γιατί τότε η Βίβλος, αν και μας λέει ότι γεννηθήκαμε από τον Θεό, μιλάει και για "υιοθεσία"; Είναι αυτή μια αντίφαση; Η απάντηση είναι φυσικά όχι. Ο Λόγος του Θεού ως λόγος ενός τέλειου Θεού είναι και αυτός τέλειος, μη έχοντας ούτε την παραμικρή ανακρίβεια. Έτσι λοιπόν, από την στιγμή που ο Λόγος του Θεού μας λέει σε πλήθος αποσπασμάτων ότι είμαστε παιδιά του Θεού με γέννηση, η λέξη "υιοθεσία" δεν μπορεί να χρησιμοποιείται στην Βίβλο με την έννοια που την ξέρουμε σήμερα. Ποια είναι λοιπόν η έννοια της;. Η απάντηση βρίσκεται στην ετυμολογία της λέξης. Πράγματι η λέξη "υιοθεσία" αποτελούμενη από το "υιός" και "τίθεμι" ετυμολογικά σημαίνει "τοποθετούμαι, γίνομαι γιος". Μ’ άλλα λόγια λοιπόν, και μιλώντας ετυμολογικά, η λέξη υιοθεσία αναφέρεται στο γεγονός ότι κάποιος όντως έχει θέση γιού, χωρίς όμως αναφορά στο ΠΩΣ αυτός έλαβε την θέση αυτή, δηλαδή με γέννηση ή με "υιοθέτηση". Το ότι στην περίπτωση μας η λέξη "υιοθεσία" χρησιμοποιείται ετυμολογικά και όχι με την σημερινή έννοια του θετού παιδιού είναι επίσης καθαρό από το γεγονός ότι η λέξη "υιός" χρησιμοποιούταν στα αρχαία ελληνικά για τους γιους με γέννηση και όχι για τους θετούς, αφού για τους τελευταίους υπήρχε ειδική λέξη, η λέξη "υιόθετος10" η οποία δεν απαντάται στην Βίβλο. Συμπερασματικά λοιπόν, στην ερώτηση αν είμαστε θετά παιδιά του Θεού ή παιδιά με γέννηση, η απάντηση είναι ΜΕ ΓΕΝΝΗΣΗ.
Υποσημειώσεις
1. Για παράδειγμα διαφορετική είναι η σχέση που μας συνδέει με τους γονείς μας από την σχέση που μας συνδέει με τους φίλους μας ή με τ’ αφεντικά μας.
2. Ένα άλλο παράδειγμα λέξης που χρησιμοποιείται με τον ίδιο τρόπο, είναι η λέξη "ουρανός" στην φράση "βασιλεία των ουρανών". Όντως, όπως μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς, αυτή η φράση χρησιμοποιείται εναλλακτικά με την φράση "βασιλεία του Θεού". Αν και οι δύο φράσεις εννοούν ακριβώς το ίδιο πράγμα, διαφέρουν ωστόσο στο ότι η τελευταία λέει κυριολεκτικά ότι η πρώτη λέει σχηματικά, τοποθετώντας τον ουρανό, την κατοικία του Θεού, για να δηλώσει τον Θεό που είναι στον ουρανό.
3. Αυτό είναι προφανές από τον στίχο 6 του ίδιου κεφαλαίου όπου η γέννηση από "το ύδωρ και το Πνεύμα" αποκαλείται γέννηση από "την σάρκα και το Πνεύμα". Προφανώς λοιπόν, γέννηση από το ύδωρ και γέννηση από την σάρκα είναι διαφορετικές εκφράσεις που και οι δυο χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν το ίδιο γεγονός, την πρώτη γέννηση, την γέννηση από τους φυσικούς μας γονείς.
4. Με την ευκαιρία, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η λέξη "πνεύμα" δεν παρουσιάζεται ποτέ με κεφαλαία στο αρχαιοελληνικό κείμενο και επομένως η γραφή αυτής της λέξης με κεφαλαία, αν και μπορεί να διευκολύνει την διάκριση ανάμεσα στις διάφορες χρήσεις της, δε θα πρέπει και αναγκαία να θεωρείται ως σωστή ή θεόπνευστη. Σ’ αυτό το περιοδικό το κεφαλαίο Π στην λέξη πνεύμα δηλώνει την χρήση της λέξης αυτής με την έννοια του Θεού που είναι πνεύμα ενώ το μικρό π χρησιμοποιείται για κάθε άλλη χρήση.
5. Μ’ άλλα λόγια: "γεννημένος από το Πνεύμα" = "γεννημένος άνωθεν" = γεννημένος από τον Θεό" που είναι πνεύμα και κατοικεί άνωθεν.
6. Σχετικά με την προς Γαλάτας επιστολή, πιθανόν θα ήταν χρήσιμο να πούμε ότι είναι κύρια μια επιστολή ελέγχου, με την οποία ο Θεός, μέσω του Παύλου, ελέγχει του Γαλάτες για το γεγονός ότι επιζητούσαν να κερδίσουν με έργα του νόμου ότι ήδη είχαν πιστεύοντας στον Κύριο Ιησού Χριστό. Ολόκληρο το βιβλίο είναι πραγματικά μια υπέροχη διδασκαλία με την οποία μεταξύ άλλων γίνεται καθαρό το τέλος της εποχής του νόμου και η αντικατάσταση της από την εποχή της χάρης.
7. Πραγματικά από τις Πράξεις ως και την επιστολή του Ιούδα η λέξη "πατέρας" χρησιμοποιείται για τον Θεό 73 φορές.
8. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να υπηρετούμε τον Θεό και επομένως να είμαστε επίσης "δούλοι του Θεού". Στην πραγματικότητα μια ματιά στις επιστολές δείχνει ότι ο Παύλος αποκαλούσε τον εαυτό του "δούλο του Θεού" (προς Τίτο 1/α/1) και του Χριστού (προς Ρωμαίους 1/α/1, προς Γαλάτας 1/α/10, προς Φιλιππησίους 1/α/1), και το ίδιο είναι επίσης αλήθεια για τον Πέτρο (Πέτρου Β 1/α/1), τον Ιάκωβο (Ιάκωβου 1/α/1), τον Ιούδα (Ιούδα 1/α/1) και τον Τιμόθεο (προς Φιλιππησίους 1/α/1). Προφανώς λοιπόν κάποιος μπορεί να είναι δούλος του Θεού, υπηρετώντας όμως τον Θεό όπως ένας γιος υπηρετεί τα συμφέροντα του πατέρα του. Αυτό δεν συνέβαινε πριν την θυσία του Χριστού, όταν οι άνθρωποι ήταν ακόμα υπό τον νόμο. Τότε κάποιος μπορούσε να είναι μόνο υπηρέτης του Θεού και όχι γιος. Είναι πραγματικά πολύ διαφορετικό να είσαι απλά ένα υπηρέτης στην δουλεία κάποιου από το να είσαι υπηρέτης ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ που ως γιος και κληρονόμος του είναι και δικά σου συμφέροντα.
9. Άλλα αποσπάσματα όπου η λέξη "υιοθεσία" χρησιμοποιείται είναι: προς Ρωμαίους 8/η/15 και προς Εφεσίους 1/α/15.
10. Δες: Δ. Δημητράκου: Μέγα Λεξικό όλης της Ελληνικής Γλώσσης, Εκδόσεις Δομή, Αθήνα, σελ. 7376.