Συντριβή: Προαπαιτούμενο για υπηρεσία

Η προπόρευση σε σχέση με τον χρόνο του Θεού φαίνεται να αποτελεί μια συχνή μάχη για εκείνους που έχουν κληθεί σε υπηρεσία. Οι συνετοί υποχωρούν, επιτρέποντας την διαδικασία της παιδείας και της συντριβής του Κυρίου να τελειώσει το έργο της. Εκείνοι όμως που είναι ασύνετοι, μάχονται ενάντια στην δική Του διαδικασία και προχωρούν στις υπηρεσίες τους. Αλλά ο Ιησούς προειδοποιεί:

Κατά Ματθαίο 21:44
"Οποίος πέσει επάνω σ’ αυτή την πέτρα, θα συντριφτεί^. επάνω σε οποίον, όμως πέσει, θα τον κατασυντρίψει."

Ο Ιησούς είναι η πέτρα του προσκόμματος, και η διαδικασία δαμάσματος που ακολουθεί θα μπορούσε να συγκριθεί με το δάμασμα ενός πολεμικού αλόγου. Ένα άλογο δεν είναι έτοιμο για μάχη μέχρι το θέλημα του να σπάσει, να δαμαστεί. Αν και μπορεί να είναι δυνατότερο, ταχύτερο, και με πιο πολλά χαρίσματα από όλα τα άλλα γύρω του, δεν μπορεί να υπηρετήσει μέχρι το θέλημα του να δαμαστεί. Το ότι δαμάζεσαι δεν σημαίνει ότι γίνεσαι και ασθενέστερος. Αυτό που σημαίνει είναι ότι το θέλημα σου είναι πλήρως υποταγμένο στο θέλημα του κυρίου σου. Στην περίπτωση του αλόγου, ο κύριος του είναι ο αναβάτης. Αν το άλογο δαμαστεί με επιτυχία και εκπαιδευτεί τότε καθίσταται αξιόπιστο στον πόλεμο. Όταν η μάχη θα βρίσκεται στην ακμή της, καθώς οι σφαίρες και τα βέλη θα πετούν γύρω του, δεν θα δειλιάσει. Καθώς οι τροχοί, τα ξίφη και τα τουφέκια θα εγείρονται στην μάχη, αυτό δεν θα αποκλίνει από τις επιθυμίες του κύριου του. Θα σταθεί σε πλήρη υποταγή στον κύριο του, άδειο από κάθε προσπάθεια να προστατέψει ή να ωφελήσει τον εαυτό του.

Η διαδικασία αυτή του δαμάσματος είναι ιδιαίτερη για το κάθε άτομο και καθορίζεται από τον Ίδιο τον Κύριο. Αυτός είναι ο μόνος που γνωρίζει ποτέ αυτή έχει ολοκληρωθεί. Ακριβώς όπως και με τα άλογα, η διαδικασία δαμάσματος μας έχει να κάνει με την υποταγή στην εξουσία. Αυτή μπορεί να είναι είτε η άμεση εξουσία του Θεού είτε η αντιπροσωπευτική. Δεν έχει σημασία, γιατί κάθε εξουσία έρχεται από Αυτόν (προς Ρωμαίους 13:1-2). Αυτός ξέρει την τέλεια διαδικασία για τον κάθε ένα από μας.

Ο Θεός ξεχώρισε δυο βασιλιάδες που απεικονίζουν την διαδικασία δαμάσματος - τον Σαούλ και τον Δαβίδ. Ο Σαούλ αντιπροσώπευε την επιθυμία του λαού για βασιλιά, αντανακλώντας απόλυτα αυτό που οι απειθείς καρδιές τους επιζητούσαν. Ο Σαούλ ποτέ δεν πέρασε από διαδικασία δαμάσματος. Η ζωή του είναι ένα τραγικό παράδειγμα ενός αδάμαστου ανθρώπου στον οποίο δόθηκε εξουσία και δύναμη. Ο Σαούλ χρησιμοποίησε την εξουσία και τα δοσμένα από τον Θεό δώρα του για την εξυπηρέτηση των δικών του σκοπών.

Από τη άλλη πλευρά, ο Δαβίδ ήταν η επιλογή του Θεού, και πέρασε πολλά χρόνια παιδείας και δαμάσματος, η πλειοψηφία των οποίων περιστρέφονταν γύρω από τον βασιλιά Σαούλ, την εξουσία κάτω από την οποία τον είχε βάλει ο Θεός. Δοκιμάστηκε με δριμύτητα, αλλά όταν ο Θεός είδε ότι το σκεύος του είχε σπάσει και υποταχθεί, τότε τον έβαλε σε εξουσία. Αν και έκανε λάθη, ο Δαβίδ ήταν πάντα τρυφερός και πιστός στην εξουσία του Θεού.

Από την άλλη ο Σαούλ υπάκουε στον Θεό όταν ταίριαζε με τα σχέδια του, ταλαντεύονταν όμως όταν δεν ταίριαζε. Έκανε τον λόγο του Κυρίου έχοντας όμως αγκιστρωμένα πάνω του τα δικά του κίνητρα. Ο Σαούλ ελέγχθηκε από τον προφήτη Σαμουήλ για ανυπακοή και επιπλήχθηκε με αυτές τις λέξεις: "το πείσμα είναι όπως η ασέβεια και η ειδωλολατρία" (Σαμουήλ Α 15:23).

Ο Σαμουήλ συνέδεσε άμεσα το πείσμα με την ειδωλολατρία. Σημειώστε ότι οι λέξεις "είναι όπως" είναι προστιθέμενες. Μια περισσότερο ακριβής μετάφραση θα κρατούσε μόνο την λέξη "είναι".

Το κείμενο τότε θα ήταν, "το πείσμα είναι ασέβεια και ειδωλολατρία". Αυτή η μετάφραση είναι σε αρμονία και με τα συμφραζόμενα. Είναι ένα πράγμα να είναι όπως η ειδωλολατρία και ένα άλλο να είναι ειδωλολατρία. Γιατί το πείσμα είναι ειδωλολατρία; Γιατί είναι άμεση άρνηση υποταγής στην εξουσία του Θεού. Είναι όταν κάποιος κάνει τον εαυτό του κύριο, λατρεύοντας το είδωλο του δικού του θελήματος.

Η δημοκρατική κοινωνία μας είναι γόνιμο έδαφος για ανυποταγή. Εξαιτίας αυτού, έχουμε χάσει και την πραγματική σημασία του τι σημάνει υποταγή στην εξουσία. Στην πραγματική υποταγή δεν υπάρχει αμφιταλάντευση. Εντούτοις, σήμερα υποτασσόμαστε μόνο όταν συμφωνούμε. Αν η εξουσία πηγαίνει αντίθετα με το θέλημα μας ή την κατεύθυνση μας, δηλώνουμε ανυπάκουοι ή συνεχίζουμε απρόθυμα μέχρι να παρουσιαστεί μια καλύτερη επιλογή. Αυτό μας κάνει ιδιαίτερα ευάλωτους στην πλάνη.

John Bevere (από το βιβλίο "Thus Saith the Lord?")