Υπακοή
Σ’ αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε το θέμα της υπακοής. Για να ξεκινήσουμε θα πάμε στην προς Ρωμαίους 6:15-18. Εκεί διαβάζουμε:
Προς Ρωμαίους 6:15-18
"Τι λοιπόν; Θα αμαρτήσουμε, επειδή δεν είμαστε κάτω από νόμο, αλλά κάτω από χάρη; Μη γένοιτο. Δεν ξέρετε ότι
σε οποίον παριστάνετε τον εαυτό σας δούλους για υπακοή, είστε δούλοι εκείνου στον οποίο υπακούτε: Ή της αμαρτίας για θάνατο ή της υπακοής για δικαιοσύνη; Ευχαριστία, όμως ανήκει στον Θεό, επειδή υπήρχατε δούλοι της αμαρτίας, πλην
υπακούσατε από καρδιάς στον τύπο της διδασκαλίας, στον οποίο και παραδοθήκατε. Και αφού ελευθερωθήκατε από την αμαρτία, γίνατε δούλοι στην δικαιοσύνη."
Σύμφωνα με αυτό το απόσπασμα, κάποιος είναι δούλος εκείνου στον οποίον υπακούει, με δυο εναλλακτικές να είναι πιθανές: είτε, υπακούοντας στην αμαρτία να είναι δούλος της αμαρτίας, είτε, υπακούοντας από καρδιάς στον Θεό και στην διδασκαλία Του, να είναι δούλος της δικαιοσύνης. Μ’ άλλα λόγια, είναι αδύνατο να υπηρετεί κανείς αληθινά τον Θεό αν η καρδιά του δεν υπακούει σ’ Αυτόν. Πραγματικά, δεν έχει σημασία το πόσο δραστήριοι μπορεί να είμαστε σε θρησκευτικές δραστηριότητες. Αυτό που έχει σημασία, είναι το πόσο ΥΠΑΚΟΥΟΙ είμαστε σ’ Αυτόν, γιατί η υπακοή μας και το πρόσωπο στο οποίο αυτή απευθύνεται, καθορίζει και ποιανού δούλοι στην πραγματικότητα είμαστε. Όπως λέει στην Ιακώβου 4:7-8:
Ιακώβου 4:7-8
"ΥΠΟΤΑΧΘΕΙΤΕ, ΛΟΙΠΟΝ, ΣΤΟΝ ΘΕΟ. αντισταθείτε στον διάβολο, και θα φύγει από σας. ΠΛΗΣΙΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ΚΑΙ ΘΑ ΠΛΗΣΙΑΣΕΙ ΣΕ ΣΑΣ. Καθαρίστε τα χέρια σας, αμαρτωλοί, και αγνίστε τις καρδιές, δίγνωμοι."
Χρειάζεται να πλησιάσουμε στον Θεό για να πλησιάσει και Αυτός σε μας. Δεν μπορούμε να τον υπηρετούμε εξ’ αποστάσεως, χωρίς να τον γνωρίζουμε. Μπορούμε να υπηρετούμε μόνον εκείνον στον οποίον υπακούμε, εκείνον στον οποίο υποτασσόμαστε. Όπως λέει η προς Φιλιππησίους 2:5-11:
Προς Φιλιππησίους 2:5-11
"Να είναι, μάλιστα, σε σας ΤΟ ΙΔΙΟ ΦΡΟΝΗΜΑ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ. ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή να είναι ίσα με τον Θεό. αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους. και, καθώς βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του,
ΓΙΝΟΜΕΝΟΣ ΥΠΑΚΟΥΟΣ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ, ΘΑΝΑΤΟΥ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΑΥΡΟΥ. Γι’ αυτό και ο Θεός τον υπερύψωσε, και του χάρισε ένα όνομα, που είναι το όνομα πάνω από κάθε άλλο. ώστε στο όνομα του Ιησού να λυγίσει κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων. και κάθε γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, σε δόξα του Πατέρα Θεού."
Το ίδιο φρόνημα που ήταν στον Ιησού Χριστό θα πρέπει να είναι και σε μας. Ποιο ήταν αυτό το φρόνημα; ΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ, ΠΟΥ ΥΠΑΚΟΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΔΕΝ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ. Ήταν το φρόνημα του κήπου της Γεσθημανής:
Κατά Ματθαίο 26:36-39, 42
"Τότε, έρχεται μαζί τους ο Ιησούς σε ένα χωριό, που λέγεται Γεθσημανή. και λέει στους μαθητές: Καθίστε αυτού, μέχρις ότου πάω και προσευχηθώ εκεί. Και αφού παρέλαβε τον Πέτρο και τους δυο γιους του Ζεβεδαίου, άρχισε να λυπάται και να αδημονεί. Τότε, τους λέει: Η ψυχή μου είναι περίλυπη μέχρι θανάτου. μείνετε εδώ και αγρυπνείτε μαζί μου. Και αφού προχώρησε λίγο, έπεσε με το πρόσωπο του στην γη, προσευχόμενος και λέγοντας: Πατέρα μου, αν είναι δυνατόν, ας παρέλθει από μένα αυτό το ποτήρι.
ΟΜΩΣ, ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΕΓΩ ΘΕΛΩ, ΑΛΛ’ ΟΠΩΣ ΕΣΥ.......Ξανά, για 2η φορά πήγε και προσευχήθηκε, λέγοντας: Πατέρα μου,
αν δεν είναι δυνατόν να παρέλθει από μένα τούτο το ποτήρι, χωρίς να το πιω, ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ."
Το φρόνημα του Ιησού Χριστού, το φρόνημα της υπακοής, ήταν "ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΕΓΩ ΘΕΛΩ, ΑΛΛ’ ΟΠΩΣ ΕΣΥ". Αυτό είναι το φρόνημα που ο Λόγος του Θεού μας λέει να έχουμε. Όχι όπως εμείς θέλουμε αλλά όπως ο Θεός.
Είναι εύκολο να είμαστε υπάκουοι όταν όλα πάνε όπως τα θέλουμε. Όταν ο Θεός μας δίνει ότι η καρδιά μας επιθυμεί, τα λαμβάνουμε με μεγάλη χαρά. Εντούτοις, τι κάνουμε όταν αυτό δεν συμβαίνει; Πως αντιδρούμε όταν τα σχέδια του Κυρίου διαφέρουν από τα δικά μας σχέδια; Εδώ είναι και η διαφορά ανάμεσα στο υπάκουο και στον ανυπάκουο. Στην χαρά και οι δυο θα αντιδράσουν το ίδιο. Δεν είναι στην χαρά που οι άνθρωποι της δεύτερης κατηγορίας της παραβολής του σπορέα πέφτουν. Αντίθετα, όπως ο Ιησούς είπε: αυτοί "δέχονται τον λόγο ΜΕ ΧΑΡΑ" (κατά Λουκά 8:13) Ωστόσο αυτό δεν κρατάει για πολύ. Στην πρώτη θλίψη, στον πρώτο διωγμό, αποστατούνε (κατά Ματθαίο 13:21, κατά Λουκά 8:13). Όταν μια επιλογή του Κυρίου δεν είναι ότι ο ίδιος θα ήθελε, τότε ο ανυπάκουος αποστατεί, ενώ ο υπάκουος μένει, λέγοντας "αν είναι δυνατόν......όμως, όχι όπως εγώ θέλω αλλά όπως εσύ".
1. Η υπακοή καλύτερη από τη θυσία
Στον Σαμουήλ Α υπάρχει μια γνωστή ιστορία: η ιστορία της ανόδου και της πτώσης του Σαούλ από την βασιλεία στο Ισραήλ. Ο Σαούλ είχε επιλεγεί από τον Θεό σαν ο πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ. Στην αρχή ήταν ταπεινός. Μάλιστα την ημέρα της ανακήρυξης του σαν βασιλιά, δεν μπορούσαν να τον βρουν γιατί κρύβονταν (Σαμουήλ Α 10:22). Παρόλα αυτά η ταπεινότητα του δεν κράτησε για πολύ. Γρήγορα γύρισε σε περηφάνια και σε βιασύνη για δράση υπό την καθοδήγηση του λαού, αντί για υποταγή στην καθοδήγηση του Κυρίου. Στον Σαμουήλ Α 13 βλέπουμε το πρώτο παραστράτημα: Ο Σαούλ με τον λαό περίμεναν να έρθει ο Σαμουήλ για να κάνει το ολοκαύτωμα, ενώ απέναντι τους ήταν παρατεταγμένοι, έτοιμοι για μάχη, οι Φιλισταίοι. Ο Σαμουήλ εντούτοις άργησε να έρθει. Βλέποντας αυτό, ο Σαούλ έκανε αυτό που δεν έπρεπε: πρόσφερε το ολοκαύτωμα ο ίδιος. Ο υπάκουος περιμένει τον Θεό και φυλάει τις προσταγές του, οποιοδήποτε και αν φαίνεται να είναι το κόστος. Από την άλλη ο ανυπάκουος, είναι υπάκουος όσο τα πράγματα είναι ρόδινα. Όταν όμως αυτό αλλάξει, τότε παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Νομίζει ότι αρκετά περίμενε, και θα πρέπει επιτέλους και αυτός να κάνει κάτι. Ο Σαμουήλ ήρθε μόλις ακριβώς ο Σαούλ είχε τελειώσει με το ολοκαύτωμα. Δεν του έφερε όμως καλά νέα:
Σαμουήλ Α 13: 13-14
"Και ο Σαμουήλ είπε στον Σαούλ: Εσύ έπραξες με αφροσύνη. ΔΕΝ ΦΥΛΑΞΕΣ ΤΟ ΠΡΟΣΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΥ, ΠΟΥ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΞΕ. επειδή, τώρα, ο Κύριος θα στερέωνε την βασιλεία σου πάνω στο Ισραήλ για πάντα. Αλλά τώρα, η βασιλεία σου δεν θα στηριχθεί. ο Κύριος ζήτησε για τον εαυτό του έναν άνθρωπο σύμφωνα με τη καρδιά του, και ο Κύριος τον διόρισε να είναι άρχοντας επάνω στον λαό του, ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΦΥΛΑΞΕΣ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΞΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ"
Αυτό ίσως ήταν το κρίσιμο τεστ για τον Σαούλ. Αν το περνούσε, αν υπάκουε στον Κύριο και στο πρόσταγμα Του, η βασιλεία του θα έμενε. Αν δεν υπάκουε η βασιλεία του θα χάνονταν. Όπως ο Σαμουήλ του είπε: "Επειδή ΤΩΡΑ, ο Κύριος θα στερέωνε την βασιλεία σου πάνω στο Ισραήλ για πάντα. Αλλά ΤΩΡΑ, η βασιλεία σου δεν θα στηριχθεί." Όπως είναι προφανές, ο Σαούλ δεν πέρασε το τεστ της υπακοής. Μόλις είδε ότι ο καιρός περνούσε και ο Σαμουήλ δεν έρχονταν, εγκατέλειψε την εντολή του Θεού, για να κάνει το δικό του.
Αργότερα τον βρίσκουμε να επαναλαμβάνει και πάλι το ίδιο αμάρτημα. Στον Σαμουήλ Α 15:1-3 διαβάζουμε:
Σαμουήλ Α 15:1-3
"Και ο Σαμουήλ είπε στον Σαούλ: Εμένα έστειλε ο Κύριος να σε χρίσω βασιλιά στον λαό του Ισραήλ. τώρα λοιπόν άκουσε τη φωνή των λόγων του Κυρίου. Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Θα εκδικήσω όσα έκανε ο Αμαλήκ στον Ισραήλ, ότι του αντιστάθηκε στον δρόμο όταν ανέβαιναν από την Αίγυπτο. πήγαινε τώρα και πάταξε τον Αμαλήκ, και εξολόθρευσε κάθε τι που έχει, και μην τους λυπηθείς. αλλά να θανατώσεις και άνδρα και γυναίκα, και παιδί και βρέφος που θηλάζει, και βόδι και πρόβατο, και καμήλα και γαϊδούρι"
Ο Σαούλ είχε εντολή από τον Κύριο να εξολοθρεύσει ολοκληρωτικά τον Αμαλήκ. Οι στίχοι 7-9 μας λένε τι τελικά αυτός έκανε:
Σαμουήλ Α 15:7-9
"Και ο Σαούλ πάταξε τους Αμαληκίτες από την Αβιλά μέχρι στην είσοδο της Σουρ, που είναι απέναντι από την Αίγυπτο. Και συνέλαβε ζωντανό τον Αγάγ, τον βασιλιά των Αμαληκιτών, και ολόκληρο τον λαό τον εξολόθρευσε με στόμα μάχαιρας. Όμως ο Σαούλ, και ο λαός, λυπήθηκε τον Αγάγ, και τα καλύτερα από τα πρόβατα, και τα βόδια, και τα δευτερεύοντα, και τα αρνιά, και κάθε αγαθό, και
ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΤΑ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΟΥΝ. αλλά κάθε τι το ευτελές και εξουθενωμένο, εκείνο εξολόθρευσαν."
Παρά το γεγονός ότι ο Σαούλ είχε σαφή εντολή από τον Κύριο, να καταστρέψει ολοκληρωτικά τον Αμαλήκ, αυτός δεν την εκτέλεσε, ή μάλλον την εκτέλεσε μόνο στο βαθμό και στο μέτρο που ΑΡΕΣΕ σ’ αυτόν και στον λαό του. Έτσι απώλεσαν ότι ΑΥΤΟΙ ΗΘΕΛΑΝ να απολέσουν, ενώ διάσωσαν καθετί που ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΑΠΟΛΕΣΘΕΙ. Αυτό όμως δεν είναι υπακοή. Υπακοή δεν είναι να εκτελείς το θέλημα του Θεού μερικώς, μόνο στο μέτρο και στον βαθμό που σου αρέσει. Αντ’ αυτού υπακοή είναι να εκτελείς αυτό που ο Θεός σε έχει προστάξει, πλήρως και με ακρίβεια. Όπως ο Ιερεμίας 48:10 μας λέει:
"Επικατάρατος αυτός που πράττει αμελώς το έργο του Κυρίου"
Υπακοή είναι να πράττεις αυτό που σε έχει προστάξει ο Κύριος, είτε μέσα από τον γραπτό Του Λόγο, είτε μέσα από αποκάλυψη όπως αυτήν την φορά με τον Σαούλ. Στο βαθμό που πράττεις κάτι που ο Κύριος δεν πρόσταξε, είναι ανυπακοή, ακόμα και αν το κάνεις στο όνομα του Κυρίου. Ο Κύριος δεν θέλει πολυάσχολους εργάτες που ο καθένας εργάζεται ότι ο ΙΔΙΟΣ θέλει για Αυτόν. Ο Κύριος θέλει ΥΠΑΚΟΥΟΥΣ εργάτες που ο καθένας εργάζεται ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ ότι ο Κύριος τον έχει προστάξει να εργαστεί. Ο Σαούλ και ο λαός εκτέλεσαν το έργο του Κυρίου αμελώς. Σύμφωνα με τον ίδιο, δεν το έκαναν με κακές προθέσεις. Όπως αργότερα είπε: "όμως ο λαός πήρε από τα λάφυρα, πρόβατα και βόδια, τα καλύτερα από τα απαγορευμένα, για να θυσιάσει στον Κύριο τον Θεό σου στα Γάλγαλα" (Σαμουήλ Α 15:21). Ο λαός ήθελε να θυσιάσει, αλλά εντούτοις ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΣΕΙ. Όπως ο Σαμουήλ είπε:
Σαμουήλ Α 15:22-23
"Και ο Σαμουήλ είπε: Μήπως ο Κύριος αρέσκεται στα ολοκαυτώματα και στις θυσίες, ΠΑΡΑ ΣΤΟ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ; ΝΑ Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗ ΘΥΣΙΑ. Η ΥΠΑΚΟΗ, ΠΑΡΑ ΤΟ ΠΑΧΟΣ ΤΩΝ ΚΡΙΑΡΙΩΝ. ΕΠΕΙΔΗ Η ΑΠΕΙΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ. ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ, ΟΠΩΣ Η ΑΣΕΒΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ. ΕΠΕΙΔΗ ΕΣΥ ΑΠΕΡΡΙΨΕΣ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΕ ΑΠΕΡΡΙΨΕ ΑΠΟ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΒΑΣΙΛΙΑΣ"
Δεν έχει σημασία το πόσες θυσίες μπορεί να κανείς για τον Κύριο. Σημασία έχει το πόσο ΥΠΑΚΟΥΟΣ είσαι σε Αυτόν. Αποδεκτές θυσίες είναι μόνο οι θυσίες που ο Κύριος έχει προστάξει. Πραγματική υπηρεσία είναι μόνο η υπηρεσία ΠΟΥ ΑΥΤΟΣ ΕΧΕΙ ΟΡΙΣΕΙ. Κάθε τι άλλο, ακόμα και αν γίνεται στον όνομα Του, είναι ανυπακοή, δράση που κατευθύνεται από την παλαιά φύση έχοντας την μορφή της νέας. Όπως ο Ιησούς Χριστός είπε:
Κατά Ιωάννη 7:16-18
"Ο Ιησούς αποκρίθηκε σ’ αυτούς και είπε: Η δική μου διδαχή δεν είναι δική μου, αλλά εκείνου που με απέστειλε. Αν κάποιος θέλει να κάνει το θέλημα Του θα γνωρίσει για την διδαχή αν είναι από τον Θεό ή αν εγώ μιλάω από τον εαυτό μου.
ΟΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΔΟΞΑ. ΟΠΟΙΟΣ ΟΜΩΣ ΖΗΤΑΕΙ ΤΗΝ ΔΟΞΑ ΕΚΕΙΝΟΥ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΣΤΕΙΛΕ, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΣ, ΚΑΙ ΑΔΙΚΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ"
Ο Σαούλ επιζητούσε να ευχαριστήσει ανθρώπους. Φρόντιζε περισσότερο γι’ αυτούς και την γνώμη τους παρά για τον Θεό και την δική Του γνώμη. Όταν αργότερα παραδέχτηκε την αμαρτία του, αυτό που φοβόταν να μην χάσει δεν ήταν η σχέση του με τον Θεό, αλλά η τιμή του από τον λαό: "Και εκείνος [ο Σαούλ] είπε: Αμάρτησα. αλλά τίμησε με τώρα, παρακαλώ, μπροστά στους πρεσβυτέρους του λαού μου και μπροστά στον Ισραήλ..." Ο Δαβίδ, που διαδέχτηκε τον Σαούλ στον θρόνο, επίσης διέπραξε μοιχεία και έπειτα φόνο. Εντούτοις όταν ο Νάθαν τον έλεγξε (Σαμουήλ Β 12:1-4) αυτό για το οποίο θρηνούσε δεν ήταν ο θρόνος αλλά η σχέση του με τον Κύριο (Ψαλμοί 51). Γι’ αυτό και ο μεν Δαβίδ, ζητώντας αποκατάσταση της σχέσης του με τον Θεό, συγχωρέθηκε, ο δε Σαούλ, ζητώντας αποκατάσταση στον θρόνο, απορρίφθηκε.
2. Το παράδειγμα του Αβραάμ
Στον αντίποδα τώρα του παραδείγματος του Σαούλ στέκει ένα άλλο παράδειγμα: το παράδειγμα του Αβραάμ. Όλοι ίσως ξέρουμε την ιστορία ανάμεσα στον Αβραάμ και τον Ισαάκ. Ο Ισαάκ ήταν ο μόνος γιος που ο Αβραάμ είχε από την Σάρα. Ήταν επίσης ο γιος που είχε με υπόσχεση από τον Θεό, και για τον οποίο περίμενε πολλά χρόνια. Παρόλα αυτά, μια ημέρα ο Αβραάμ κλήθηκε από τον Θεό να θυσιάσει τον Ισαάκ σ’ Αυτόν:
Γένεση 22:1-2
"Και ύστερα από τα πράγματα αυτά, ο Θεός δοκίμασε τον Αβραάμ, και του είπε: Αβραάμ. κι εκείνος είπε: Εδώ είμαι. Και είπε: Πάρε τώρα τον γιο σου τον μονογενή, που αγάπησες, τον Ισαάκ, και πήγαινε στον τόπο Μοριά, και να τον προσφέρεις εκεί σε ολοκαύτωμα επάνω σε ένα από τα βουνά, που θα σου πω"
Ο Θεός ήξερε πολύ καλά πόσο ο Αβραάμ αγαπούσε τον Ισαάκ. Ήξερε ότι αυτός ήταν "ο γιος του ο μονογενής, που αγάπησε". Αυτός άλλωστε του τον είχε δώσει. Εντούτοις, αγαπούσε ο Αβραάμ τον Ισαάκ, την ευλογία του Θεού, περισσότερο από τον Θεό τον ίδιο; Έχοντας να επιλέξει ανάμεσα στα δυο, τι τελικά θα επέλεγε; Θα υποτάσσονταν στον Θεό ακόμα και αν αυτό συνεπάγονταν ένα τόσο μεγάλο προσωπικό κόστος ή σαν τον Σαούλ, θα αποστατούσε κάνοντας το δικό του; Γυρνώντας την ερώτηση σε μας: Ακολουθούμε τον Θεό γιατί θέλουμε να τον γνωρίσουμε και να έχουμε κοινωνία μαζί Του, ή τον ακολουθούμε μόνο για τις ευλογίες Του, για τους "Ισαάκ" που μας έδωσε ή προσδοκούμε να μας δώσει; Πραγματικά, τι θα κάναμε, αν όπως στην περίπτωση του Αβραάμ καλούμασταν να βάλουμε στον βωμό την μεγαλύτερη ευλογία που ο Θεός μας έδωσε ή προσδοκούμε να μας δώσει, οποιαδήποτε και αν είναι αυτή; Θα το κάναμε; Αν και υπάρχουν αμέτρητες ευλογίες στον Κύριο, σαφώς αυτές δεν πρέπει να είναι το κίνητρο της σχέσης μας μαζί Του. Αντίθετα, το κίνητρο θα πρέπει να είναι να γνωρίσουμε προσωπικά ΑΥΤΟΝ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΓΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ. Όπως ο Παύλος είπε:
Προς Φιλιππησίους 3:8-15
"Μάλιστα δε και ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΖΗΜΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΕΞΟΧΟ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΟΥ. για τον οποίο ζημιώθηκα τα πάντα,
και θεωρώ ότι είναι σκύβαλα, για να κερδίσω τον Χριστό ...... ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΑΥΤΟΝ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΘΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ, ΣΥΜΜΟΡΦΟΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ. ΑΝ ΚΑΠΩΣ ΦΤΑΣΩ ΣΤΗΝ ΕΞΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ."
Όλα, ακόμα και η μεγαλύτερη ευλογία σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είναι παρά σκύβαλα σε σύγκριση με το ΕΞΟΧΟ της γνώσης του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας. Επιστρέφοντας στον Αβραάμ, ας δούμε τι τελικά αυτός έκανε:
Γένεση 22:3-10
"Και αφού ο Αβραάμ σηκώθηκε ενωρίς το πρωί, σαμάρωσε το θηλυκό του γαϊδούρι, και πήρε μαζί του 2 από τους δούλους του, και τον γιο του τον Ισαάκ. και αφού έσκισε ξύλα για την ολοκαύτωση, σηκώθηκε και πήγε στον τόπο που του είπε ο Θεός. Και την τρίτη ημέρα, υψώνοντας τα μάτια του είδε τον τόπο από μακριά. Και είπε στους δούλους του: Εσείς να καθίσετε αυτού μαζί με το γαϊδούρι. εγώ δε και το παιδάκι θα πάμε μέχρις εκεί. και όταν προσκυνήσουμε, θα επιστρέψουμε σε σας. Και αφού ο Αβραάμ πήρε τα ξύλα της ολοκαύτωσης, τα έβαλε επάνω στον Ισαάκ τον γιο του. και πήρε στο χέρι του φωτιά, και τη μάχαιρα, και πήγαιναν και οι 2 μαζί. Τότε, ο Ισαάκ μίλησε στον Αβραάμ τον πατέρα του, και είπε: Πατέρα μου. Κι εκείνος είπε: Εδώ είμαι, παιδί μου. Και ο Ισαάκ είπε: Να η φωτιά και τα ξύλα. αλλά που είναι το πρόβατο για την ολοκαύτωση; Και ο Αβραάμ είπε: Ο Θεός, παιδί μου θα προβλέψει για τον εαυτό του το πρόβατο για την ολοκαύτωση. Και πορεύονταν οι 2 μαζί. Και αφού έφτασαν στον τόπο, που του είχε πει ο Θεός, ο Αβραάμ οικοδόμησε εκεί το θυσιαστήριο, και διέθεσε τα ξύλα, και αφού έδεσε τον Ισαάκ τον γιο του, τον έβαλε επάνω στο θυσιαστήριο, επάνω στα ξύλα. και απλώνοντας ο Αβραάμ το χέρι του, πήρε την μάχαιρα για να σφάξει τον γιο του. "
Ο Αβραάμ ακολούθησε ακριβώς ότι ο Κύριος του είχε πει. Σίγουρα δεν ήταν το πιο ευχάριστο πράγμα στην ζωή του. Αυτός, καθώς και οι άλλοι άνθρωποι της Βίβλου, δεν ήταν ρομπότ που έκαναν το θέλημα του Θεού μηχανικά. Αντ’ αυτού, ήταν όπως και εμείς, όντα με ελεύθερη βούληση, που διάλεξαν να υποτάξουν τους εαυτούς τους στον Κύριο. Η υπακοή τους δεν ήταν μηχανική, αλλά "ΕΚ ΚΑΡΔΙΑΣ". Αυτή είναι και η μόνη υπακοή για την οποία μιλάει ο Λόγος του Θεού. Ο Θεός δεν ήθελε ρομπότ, ανθρώπους που μηχανικά θα έκαναν ότι Αυτός ήθελε, χωρίς την συμμετοχή της καρδιάς τους. Αντ’ αυτού, ήθελε ανθρώπους που ΘΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ ΜΕ ΟΛΗ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ, ΤΗΝ ΨΥΧΗ, ΤΗΝ ΔΙΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ (κατά Μάρκο 12:30). Αυτός ήθελε ελεύθερα όντα , που "ΕΚ ΚΑΡΔΙΑΣ" θα αποφάσιζαν να υποταχτούν σ’ Αυτόν. Επιστρέφοντας στον Αβραάμ, αυτός ακολούθησε τον Λόγο του Θεού, παρά το γεγονός ότι φαίνονταν να συνεπάγεται την απώλεια του ίδιου του του γιου. Φτάνοντας όμως στο κρίσιμο σημείο, επενέβη ο Κύριος:
Γένεση 22: 11-12, 15-18
"Και ο άγγελος του Κυρίου του φώναξε από τον ουρανό, και είπε: Αβραάμ, Αβραάμ. Κι εκείνος είπε: Εδώ είμαι. Και είπε: Μη επιβάλεις το χέρι σου επάνω στο παιδάκι, και μη του κανείς τίποτε. επειδή ΤΩΡΑ γνώρισα ότι εσύ φοβάσαι τον Θεό, επειδή δεν λυπήθηκες τον γιο σου τον μονογενή για μένα.......Και ο άγγελος του Κυρίου φώναξε για μια 2η φορά από τον ουρανό. Και είπε: Ορκίστηκα στον εαυτό μου, λέει ο Κύριος, ότι επειδή έπραξες αυτό το πράγμα, και δεν λυπήθηκες τον γιο σου, τον μονογενή σου, ότι εξάπαντος θα σε ευλογήσω, και εξάπαντος θα πληθύνω το σπέρμα σου όπως τα αστέρια του ουρανού, και όπως την άμμο που είναι κοντά στο χείλος της θάλασσας. και το σπέρμα σου θα κυριεύσει τις πύλες των εχθρών σου. και στο σπέρμα σου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης,
ΕΠΕΙΔΗ ΥΠΑΚΟΥΣΕΣ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΜΟΥ"
Σκοπός του τεστ για τον Αβραάμ ήταν να δείξει κατά πόσο αυτός θα υπάκουε τον Θεό, ακόμα και αν αυτό συνεπάγονταν την απώλεια της μεγαλύτερης ίσως ευλογίας του. Τόσο ο Σαούλ όσο και ο Αβραάμ ευλογήθηκαν από τον Θεό. Ο μεν Σαούλ έγινε ο πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ ο δε Αβραάμ είχε την υπόσχεση ότι στο σπέρμα του θα ευλογούνταν όλα τα έθνη. Ωστόσο υπήρχε μια μεγάλη διαφορά μεταξύ τους. Η διαφορά τους ήταν ότι ο πρώτος είχε προσκολληθεί στις ευλογίες και στην υπεράσπιση τους. Αυτό τελικά τον οδήγησε στην απείθεια και στην πτώση. Από την άλλη, ο δεύτερος προσκολλήθηκε όχι στις ευλογίες αλλά σ’ Αυτόν που τις χορηγούσε, παίρνοντας στο τέλος πίσω τον γιο του, μαζί με την επιβεβαίωση των ευλογιών γι’ αυτόν και το σπέρμα του.
3. Συμπέρασμα
Εξετάσαμε στα παραπάνω το θέμα της υπακοής. Αν και η εξέταση αυτή δεν ήταν με κανένα τρόπο εξαντλητική, ελπίζω να έκανε καθαρή την σημασία του θέματος. Όπως διαβάζουμε στον Μιχαία 6:6-8:
Μιχαίας 6:6-8
"Με τι θα έρθω μπροστά στον Κύριο, να προσκυνήσω μπροστά στον ύψιστο Θεό; Θα έρθω μπροστά του με ολοκαυτώματα, με χρονιάρικα μοσχάρια; Θα ευαρεστηθεί ο Κύριος σε χιλιάδες κριάρια ή σε μυριάδες από ποτάμια λαδιού; Θα δώσω τον πρωτότοκο μου για τη παράβαση μου τον καρπό της κοιλιάς μου για την αμαρτία της ψυχής μου; ΑΝΘΡΩΠΕ, ΑΥΤΟΣ ΣΟΥ ΕΔΕΙΞΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ. ΚΑΙ ΤΙ ΖΗΤΑΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΠΟ ΣΕΝΑ, ΠΑΡΑ ΝΑ ΠΡΑΤΤΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ, ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΕΛΕΟΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΣ ΤΑΠΕΙΝΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΣΟΥ;"
Αυτό που ζητάει ο Θεός από μας είναι να πράττουμε το δίκαιο, να αγαπάμε έλεος, και να περπατάμε ταπεινά μαζί Του. Να ταπεινωθούμε κάτω από το κραταιό χέρι Του, για να μας υψώσει εν καιρώ (Πέτρου Α 5:6). Η ανυπακοή, είτε αυτή εκδηλώνεται κάνοντας ότι ο Κύριος δεν έχει πει, είτε με άρνηση του να κάνουμε ότι ο Κύριος έχει πει είναι δράση ξεχωριστά από τον Κύριο. Δεν έχει σημασία τι κάνουμε ή οι προθέσεις που έχουμε. Αυτό που έχει σημασία είναι κατά πόσο αυτό που γίνεται, γίνεται από υπακοή σ’ Αυτόν, όπως η θυσία του Αβραάμ, ή από ανυπακοή, όπως η θυσία που ο Σαούλ έλεγε πως είχε πρόθεση να κάνει.