Σαούλ και Δαβίδ
Διάβαζα πρόσφατα στην Α Σαμουήλ την αναφορά στο ξεκίνημα της βασιλείας του Σαούλ. Ο Σαούλ έγινε βασιλιάς μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα … πριν καλά καλά καταλάβει τι γινόταν. Δεν είχε το χαρακτήρα και τα προσόντα που απαιτούνταν. Στην αρχή ήταν ένας απλός ταπεινός άνθρωπος. Όταν το Ισραήλ μαζεύτηκε για να αναδείξουν τον βασιλιά, αυτός κρυβόταν για να μην τον βρουν (Σαμουήλ Α 10:22). Αλλά ο λαός του Ισραήλ ήθελε σώνει και καλά βασιλιά και τον θελαν εκείνη την στιγμή, χωρίς καμιά καθυστέρηση. Δεν είναι άξιο απορίας λοιπόν που ο Σαούλ κατέληξε όπως κατέληξε. Οι περισσότεροι από μας ίσως να είχαμε την ίδια κατάληξη. Δεν θα ξέραμε τι να κάνουμε, η περηφάνια μας θα ανέβαινε στα ύψη και χωρίς να έχουμε τον χαρακτήρα και τα απαιτούμενα προσόντα το ένα λάθος θα διαδέχονταν το άλλο. Το σημαντικό ωστόσο δεν είναι να ξέρεις επακριβώς τι να κάνεις αλλά να έχεις το χαρακτήρα να περιμένεις και να δεις τι να κανείς. Και ο Σαούλ δεν το είχε αυτό. Έγινε βασιλιάς από την πίεση και το πείσμα του λαού του και ήταν θύμα αυτής της πίεσης. Έπειτα όμως ο Δαβίδ ήρθε. Δεν ήρθε σαν βασιλιάς. Είχε την υπόσχεση του Θεού μέσω του Σαμουήλ από την αρχή αλλά πολλά χρόνια περάσανε και ήταν σαν αυτή η υπόσχεση δεν θα πραγματοποιούνταν ποτέ. Κρύβονταν κυνηγημένος στις ερήμους και στα βουνά και φαίνονταν ότι ο λόγος της βασιλείας που ο Σαμουήλ του είχε μιλήσει μόνο προβλήματα του έφερε. Είχε χάσει τους φίλους του, την ειρήνη του την επαφή του με την οικογένεια του και όλα αυτά εξαιτίας αυτού του λόγου. Γιατί ο Θεός του έδωσε ένα τέτοιο λόγο; Γιατί δεν τον έκανε βασιλιά κατ’ ευθείαν; Γιατί «τον μεταχειρίστηκε τόσο άσχημα»; Αν κάποιος είχε αναπάντητα ερωτήματα αυτός ήταν ο Δαβίδ. Και όμως ο κατάλληλος χρόνος έφτασε. Ο Σαούλ, το αποτέλεσμα της πείσματος των Ισραηλιτών, σκοτώθηκε. Λυπάμαι τόσο πολύ γι’ αυτόν. Δεν ήταν λάθος του Θεού, και πιθανόν δεν ήταν ούτε και 100% δικό του λάθος. Ήταν περισσότερο λάθος του λαού του. Ο Σαούλ πέθανε και ο Δαβίδ έγινε βασιλιάς. Πήρε πολλά χρόνια, πολλά γιατί και πολλές απογοητεύσεις. Θα μπορούσε να είχε σκοτωθεί όλα αυτά τα χρόνια. Η ζωή του ήταν συνέχεια σε κίνδυνο. Σίγουρα δεν ήταν ότι είχε ονειρευτεί σχετικά με την ζωή του, τον Θεό και το λόγο του Θεού. Και όμως ο σκοπός όλων αυτών ήταν καθαρός: μετά από όλα αυτά, ο Δαβίδ ήταν πλέον ΕΤΟΙΜΟΣ να γίνει βασιλιάς. Είχε εκπαιδευτεί, είχε μαλακώσει. Οι επιθυμίες του ήταν υποταγμένες στον Θεό. Προκαλούν ίσως φόβο όλα όσα πέρασε αλλά μαζί είναι και πηγή ενθάρρυνσης.. Γιατί μπορεί να έχει συμβεί και στις ζωές μας. Μπορεί να αναρωτιόμαστε γιατί αυτό και γιατί εκείνο. Γιατί ο Θεός δεν το έκανε ευθύς εξ αρχής. Αλλά ο Θεός θέλει να μας κάνει όπως τον Δαβίδ, ώστε να μπορέσουμε να απολαύσουμε ότι ανοίγει μπροστά μας. Ο Σαούλ τα είχε όλα από την αρχή έτοιμα αλλά το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό. Μ’ αρέσει ο τρόπος του Θεού ακόμα και αν μερικές φορές έχει δύσκολα μονοπάτια και μοιάζει με έρημο. Γιατί η έρημος τελειώνει και μια νέα λαμπερή μέρα ξεκινά.