Η παιδεία του Κυρίου
Οι περισσότεροι από μας έχουν ακούσει συχνά από τον Λόγο του Θεού σχετικά με τις δυο φύσεις που έχουμε μετά την νέα γέννηση. Η Βίβλος μιλάει γι’ αυτές σε πολλά σημεία, αποκαλώντας την μεν παλιά φύση, παλιό άνθρωπο ή σάρκα, την δε νέα φύση, νέο ή εσωτερικό άνθρωπο ή πνεύμα1. Επιπρόσθετα μας πληροφορεί για την διαρκή μάχη στην οποία βρίσκονται αυτές οι δυο φύσεις. Πραγματικά στην προς Γαλάτας 5:17 διαβάζουμε:
Γαλάτας 5:17
"επειδή η σάρκα επιθυμεί ενάντια στο πνεύμα, και το πνεύμα ενάντια στην σάρκα. αυτά μάλιστα αντιμάχονται το ένα προς το άλλο, ώστε εκείνα που θέλετε, να μην τα πράττετε."
Επίσης στην προς Ρωμαίους 7:21-23 ο Παύλος μας λέει:
"Βρίσκω, λοιπόν, τούτο τον νόμο, ότι, ενώ εγώ θέλω να κάνω το καλό, κοντά μου βρίσκεται το κακό. Επειδή βρίσκω μεν ευχαρίστηση στον νόμο του Θεού κατά τον εσωτερικό άνθρωπο. όμως βλέπω μέσα στα μέλη μου έναν άλλο νόμο, που αντιμάχεται στον νόμο του νου μου, και με αιχμαλωτίζει στον νόμο της αμαρτίας, που είναι μέσα στα μέλη μου"
Όταν πιστέψαμε στον Κύριο Ιησού Χριστό και στην ανάσταση του από τους νεκρούς (προς Ρωμαίους 10:9), ο παλιός μας άνθρωπος δεν σταμάτησε να υπάρχει. Αντ’ αυτού, απέκτησε ένα ανταγωνιστή: τον νέο άνθρωπο. Ο Παύλος στα παραπάνω αποσπάσματα δεν περιγράφει απλά την ύπαρξη των δυο φύσεων αλλά επίσης και την μάχη μεταξύ τους, όπως πιστεύω την βιώνουμε και την γνωρίζουμε όλοι μας: να ξέρεις το καλό αλλά, όσο ο παλιός άνθρωπος είναι όρθιος, να συναντάς ένα φράγμα μέσα σου το οποίο το αντιμάχεται και που σε εμποδίζει να το κάνεις.
1. Το φρόνημα του Χριστού
Όσο ο παλιός μας άνθρωπος είναι αυτός που κρατάει τα ινία μέσα μας δεν μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι για τον Θεό. Ενώ Αυτός μας θέλει ακόλουθους, υπηρέτες, εμείς θέλουμε να είμαστε πρωταγωνιστές, αφεντικά. Μπορεί να κάνουμε έργα στο όνομα του Θεού, αλλά, ακόμα και αν έχουν "πνευματικό" περικάλυμμα, είμαστε ΕΜΕΙΣ αυτοί που πρωταγωνιστούμε και τα έργα είναι ΔΙΚΑ ΜΑΣ, της σάρκας. Εν αντίθεση, τα πραγματικά πνευματικά έργα, είναι έργα τα ΟΠΟΙΑ Ο ΘΕΟΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΕ για να περπατήσουμε σ’ αυτά (προς Εφεσίους 2:10) και στα οποία ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ. Αυτός δεν μας ζητάει να κάνουμε τα δικά μας πράγματα γι’ Αυτόν, να ετοιμάσουμε τον δρόμο μας, αλλά μάλλον να υποταχθούμε και να περπατήσουμε στον δρόμο που ΑΥΤΟΣ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΕΙ. Δυστυχώς, ενώ αντιλαμβανόμαστε εύκολα τις χονδροειδείς εκφάνσεις της σάρκας, μας διαφεύγουν τα με "πνευματικό" περικάλυμμα κομμάτια της. Εντούτοις, η αλήθεια είναι ότι είναι αδύνατο να κάνουμε έργο πνευματικό με την δική μας δύναμη, με τον εαυτό μας. Όπως ο Χριστός είπε:
Κατά Ιωάννη 5:30
"Δεν μπορώ εγώ να κάνω τίποτα από τον εαυτό μου"
Και όπως ο Παύλος λέει:
Προς Ρωμαίους 7:18
"επειδή ξέρω ότι μέσα μου (δηλαδή στην σάρκα μου) δεν κατοικεί αγαθό"
και προς Κορινθίους Β 3:5
"Όχι ότι είμαστε ικανοί να καταλάβουμε κάτι από μόνοι μας, σαν να προέρχεται από μας τους ίδιους, αλλά
η ικανότητα μας είναι από τον Θεό"
Επίσης Α Κορινθίους 15:10
"Αλλά με την χάρη του Θεού είμαι ότι είμαι. και η χάρη Του σε μένα δεν έγινε μάταιη, αλλά κόπιασα περισσότερο από όλους αυτούς. ΟΜΩΣ ΟΧΙ ΕΓΩ, ΑΛΛΑ Η ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΜΟΥ"
Και προς Γαλάτας 2:20
"μαζί με τον Χριστό έχω συσταυρωθεί. Ζω δε όχι πια εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα σε μένα"
Το ερώτημα αλήθεια είναι ποιος ζει μέσα μας; Ο παλιός άνθρωπος ή ο ΧΡΙΣΤΟΣ; Ποιος κάνει το έργο; Ο παλιός άνθρωπος ή ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Ποιον φανερώνουμε στην κοινωνία μεταξύ μας και με τους άλλους ανθρώπους; Τον παλιό άνθρωπο ή ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ. Αυτό που μας ζητείται δεν είναι να κάνουμε έργα που να μοιάζουν πνευματικά, ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ. Δεν μας ζητείται να παριστάνουμε υποκριτικά τους πνευματικούς, ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ. Όπως είπε ο Κύριος στο κατά Λουκά 14:
Κατά Λουκά 14:26-27, 33
"Αν κάποιος έρχεται σε μένα, και δεν μισεί το πατέρα του και την μητέρα του και την γυναίκα και τα παιδιά και τους αδερφούς και τις αδερφές, ακόμα μάλιστα και την ίδια του την ζωή, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΘΗΤΗΣ ΜΟΥ,..............ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΣΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΑΡΝΙΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΤΟΥ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΘΗΤΗΣ ΜΟΥ."
Ποια είναι εκείνα τα οποία θεωρούμε "δικά" μας, δικαιώματα μας; Μπορεί η δουλειά μας, η οικογένεια μας ή το δικαίωμα να έχουμε οικογένεια, η υγεία μας ή το δικαίωμα να είμαστε υγιείς. Θα μου πείτε είναι κακό να έχεις οικογένεια; Είναι κακό να έχεις δουλειά; Όχι. Αυτό που είναι κακό είναι να έχεις αγκιστρωθεί τόσο πολύ σ’ αυτά τα "δικαιώματα", ώστε να αρνείσαι να τα παραδώσεις στα χέρια του Θεού. Κακό είναι να μάχεσαι γι’ αυτά αντί να τα εμπιστεύεσαι στον Θεό. Όσο θεωρούμε τους εαυτούς μας ότι έχουν υπάρχοντα, "δικαιώματα" που δεν έχουν παραδοθεί στον θρόνο του Θεού προκειμένου να κάνει σ’ αυτά ότι Αυτός επιθυμεί, δεν πρόκειται να είμαστε μαθητές του Χριστού. Εκείνο το "δικαίωμα" που δεν μας ικανοποιήθηκε όταν εμείς θέλαμε και όπως εμείς θέλαμε ή η άλλη υπόσχεση που πρέπει σώνει και καλά να έχουμε όταν και όπως εμείς θέλουμε, θα βγαίνει σαν εμπόδιο, σαν φράγμα μπροστά μας, μέχρι που να την ακουμπήσουμε στον θρόνο Του, μέχρι που να παραιτηθούμε από αυτή και να πούμε "Κύριε κάνε σ’ αυτό ότι εσύ επιθυμείς. Εσύ ξέρεις". Όσο δεν έχουμε αδειάσει τους εαυτούς μας, όσο δεν έχουμε ακουμπήσει όλες μας τις μέριμνες, όλα μας τα βιοτικά, στον Κύριο, ο παλιός άνθρωπος έχει πατήματα για να βγαίνει μπροστά και να διεκδικεί θέση στην καρδιά μας. Όπως ο Λόγος όμως λέει:
Προς Φιλιππησίους 2:5-11
"Να είναι μάλιστα σε σας το ίδιο φρόνημα, που ήταν και στον Ιησού Χριστό. ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό. αλλά κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους και ΚΑΘΩΣ βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του, γενόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου μάλιστα σταυρού. Γι’ αυτό και ο Θεός τον υπερύψωσε, και του χάρισε ένα όνομα, που είναι το όνομα πάνω από κάθε άλλο. ώστε στο όνομα του Ιησού να λυγίσει κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων. και κάθε γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, σε δόξα του Πατέρα Θεού."
Ο Λόγος μας λέει να έχουμε το ίδιο φρόνημα που ήταν στον Ιησού Χριστό. Ποιο ήταν αυτό το φρόνημα; Ήταν το φρόνημα που τον οδήγησε στον σταυρό. Ήταν το φρόνημα της άρνησης του εαυτού και της υποταγής στο θέλημα του Θεού, ακόμα και όταν αυτό το θέλημα ήταν θάνατος. Ήταν φρόνημα του τύπου "Όχι όπως εγώ θέλω αλλά όπως ΕΣΥ" (κατά Ματθαίο 26:39). Μόνο όταν κενώσουμε τους εαυτούς μας θα μπορέσουμε να γίνουμε χρήσιμοι σε ΕΚΕΙΝΟΝ. Μόνο όταν κενώσουμε τους εαυτούς μας δεν θα βγαίνει από μέσα μας ο Τάσος, ο Νίκος ή ο Γιάννης αλλά Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ τον Τάσο, τον Νίκο και τον Γιάννη. Διαφορετικά ο νέος άνθρωπος θα είναι μεν μέσα μας αλλά δεν θα μπορεί να εκφραστεί, φυλακισμένος από τον παλιό άνθρωπο που έχει την κυριαρχία. Θα ξέρουμε το θέλημα του Θεού αλλά μόλις πάμε να το κάνουμε δεν θα μας βγαίνει.
2. Η παιδεία του Κυρίου
Ο παλιός άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την εξυπηρέτηση των σκοπών του Θεού. Δεν πρόκειται ποτέ να γίνουμε οι άνθρωποι που ο Κύριος μας θέλει όσο ο παλιός μας άνθρωπος είναι εκεί, αγέρωχος και περήφανος. Όσο έχουμε έστω και μια μικρή εμπιστοσύνη στην σάρκα δεν πρόκειται να ευχαριστήσουμε τον Κύριο. Αυτός δεν ευαρεστείται στους υπερήφανους στην καρδιά αλλά στους ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΜΕΝΟΥΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ. Δε ευαρεστείται στους υψηλούς αλλά στους ταπεινούς για να τους υψώσει. Δεν θέλει ανθρώπους που "μπορούν", αλλά ανθρώπους που ΔΕΝ "μπορούν" για να γίνει ΑΥΤΟΣ που μπορεί η δύναμη τους. Όπως είπε στον Παύλο:
Προς Κορινθίους Β 12:9-10
"Αρκεί σε σένα η χάρις μου. διότι η δύναμη μου στην αδυναμία δείχνεται τέλεια. Με άκρα λοιπόν ευχαρίστηση θέλω καυχηθεί μάλλον στις αδυναμίες μου, ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΟΙΚΗΣΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Γι’ αυτό ευαρεστούμε στις αδυναμίες, στις ύβρεις, στις ανάγκες, στους διωγμούς, στις στεναχώριες υπέρ του Χριστού. ΔΙΟΤΙ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΣ, ΤΟΤΕ ΕΙΜΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ"
Είναι οι αδύναμοι, οι ταπεινοί, και οι συντετριμμένοι εκείνοι με τους οποίους μπορεί να επικοινωνήσει ο Θεός. Όπως μας λέει στον Ησαΐα 57:15
Ησαΐας 57:15
"Επειδή, έτσι λέγει ο Ύψιστος και ο υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα του είναι ο Άγιος. εγώ κατοικώ στα ψηλά, και σε άγιο τόπο, ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ και ΤΟΝ ΤΑΠΕΙΝΟ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΖΩΟΠΟΙΩ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΤΑΠΕΙΝΩΝ, ΚΑΙ ΝΑ ΖΩΟΠΟΙΩ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΜΕΝΩΝ"
Και ξανά στον Ιεζεκιήλ 6:9 μιλώντας στους Ισραηλίτες:
"Και όσοι από σας ξεφύγουν, θα με θυμούνται ανάμεσα στα έθνη όπου θα φερθούν αιχμάλωτοι, όταν θα φέρω σε συντριβή την πορνική τους καρδιά που έκλινε από μένα, και τα μάτια τους, που εκπορνεύουν πίσω από τα ξόανα τους. και θα αποστρέφονται τον εαυτό τους για όσες κακίες έπραξαν σε όλα τα βδελύγματα τους ."
Όσο ο παλιός άνθρωπος είναι αγέρωχος, όσο η σάρκα μας στέκει ανέγγιχτη, δεν είμαστε "όχι εγώ αλλά ο Χριστός" όπως ο Παύλος, αλλά "όχι ο Χριστός αλλά εγώ". Ακόμα και το έργο Του που μπορεί Αυτός να μας έχει δώσει, γίνεται μέσο για την ικανοποίηση των αμαρτωλών κρυφών επιθυμιών του παλιού ανθρώπου: δύναμη, εξουσία, προσωπική προβολή και καταξίωση κτλ. Αντί να κρυβόμαστε όπως ο ίδιος ο Χριστός όταν έκανε τα θαύματα, βιαζόμαστε να φανούμε, να πάμε στα πρώτα καθίσματα, να καταξιωθούμε στους άλλους. Έτσι το έργο δεν γίνεται από και για τον Θεό, αλλά είναι ένα θέατρο για προσωπικούς σκοπούς. Η καρδιά μας είναι προβληματική και ενάντια στον Κύριο έστω και αν μιλάμε με χριστιανικές κουβέντες. Είναι μια σκληρή, πέτρινη καρδιά που ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΥΝΤΡΙΒΗ. Και αυτή θα φέρει το πατρικό χέρι του Κυρίου. Όπως στους Ισραηλίτες του παραπάνω αποσπάσματος του Ιεζεκιήλ ο Πατέρας θα απλώσει το χέρι του για να συντρίψει την πέτρινη καρδιά μας και τον παλιό άνθρωπο που βασιλεύει σ’ αυτήν. Τότε, όταν συντριφτούμε, θα τον ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ όπως και εκείνοι. Τότε, όταν βγάλει στο φως τον πραγματικό μας εαυτό, όταν αποστραφούμε τους εαυτούς μας για την απάθεια, την ανεκτικότητα στην αμαρτία, και τον τρόπο που σκεφτόμασταν, ΤΟΤΕ ΘΑ ΠΛΗΣΙΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Μέσα στον πόνο της συντριβής, θα έρθει να μας συναντήσει γιατί Αυτός μιλάει με τους συντετριμμένους την καρδιά. Τότε, θα γυρίσουμε σ’ Αυτόν και θα πούμε "δεν μπορώ τίποτα Κύριε μόνος μου. Δεν θέλω καν να κοιτάξω σε ότι έκανα".
Εντούτοις ας μην τρέφουμε ψευδείς ελπίδες. Κάθε συντριβή φέρνει πόνο. Και η συντριβή του παλιού ανθρώπου, φέρνει πόνο και γίνεται μέσα από πόνο. Εδώ είναι και η παιδεία του Κυρίου, που αν και αρχικά πονάει, αλήθεια πως θα ζούσαμε χωρίς αυτήν; Στην προς Εβραίους 12:4-11 διαβάζουμε:
Προς Εβραίους 12:4-11
"Δεν αντισταθήκατε ακόμα μέχρι αίματος, αγωνιζόμενοι ενάντια στην αμαρτία. και λησμονήσατε την νουθεσία που μιλάει σε σας ως προς γιους, λέγοντας: "Γιε μου, μη καταφρονείς την παιδεία του Κυρίου. ούτε να χάνεις το θάρρος καθώς ελέγχεσαι απ’ Αυτόν." Επειδή όποιον ο Κύριος αγαπά, τον περνά από παιδεία. ΚΑΙ ΜΑΣΤΙΓΩΝΕΙ ΚΑΘΕ ΓΙΟ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ". Αν υπομένετε την παιδεία, ο Θεός συμπεριφέρεται απέναντι σας ως προς γιους. επειδή ποιος γιος υπάρχει, που ο πατέρας του δεν τον παιδαγωγεί; Αν όμως είστε χωρίς παιδεία, της οποίας όλοι έγιναν μέτοχοι, άρα είστε νόθοι και όχι γιοι. Έπειτα τους μεν πατέρες μας κατά σάρκα τους είχαμε παιδαγωγούς και τους σεβόμασταν. δεν θα υποταχθούμε πολύ περισσότερο στον Πατέρα των πνευμάτων, και θα ζήσουμε; Επειδή, εκείνοι μεν για λίγο καιρό μας παιδαγωγούσαν, σύμφωνα με την αρέσκεια τους. ο Θεός όμως για το συμφέρον μας, για να γίνουμε μέτοχοι της αγιότητας του. Κάθε παιδεία, βέβαια, για μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς αλλά λύπης. ΕΠΕΙΤΑ όμως αποδίδει σ’ αυτούς που μέσω αυτής γυμνάστηκαν, ειρηνικό καρπό δικαιοσύνης."
Πολλοί από μας απορρίπτουν κάθε πόνο σαν επινόηση του διαβόλου. Έτσι απορρίπτουμε μαζί και τον πόνο της παιδείας του Κυρίου. Αλήθεια όμως, αν κάθε πόνος είναι επινόηση του διαβόλου, τότε που η παιδεία του Κυρίου που είναι πρόξενος λύπης; Δεχόμαστε τον πόνο που προκαλούμε στα παιδιά μας εκπαιδεύοντας τα, τον απορρίπτουμε όμως όταν έρχεται σε μας και την παιδεία του Κυρίου. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο πόνος δεν είναι πάντα κάτι αρνητικό. Πόνο προκαλεί και η εγχείρηση. Και εκεί μπαίνει μαχαίρι, και εκεί δημιουργείτε πληγή, και εκεί αιμορραγούμε. Όλα αυτά όμως γίνονται για το καλό μας, και στην περίπτωση της καρδιάς μας, από το τρυφερό χέρι του Πατέρα που μας κόβει, βγάζοντας τα άχρηστα κομμάτια από πάνω μας. Φυσικά και θα πονέσουμε. Θα λυπηθούμε, θα κλάψουμε. Όπως όμως ο Λόγος λέει:
Παροιμίες 20:30
"Τα μελανιάσματα των πληγών λευκαίνουν το κακό. και τα κτυπήματα, τα ενδόμυχα της καρδιάς" [Βάμβας - Interlinear]
και προς Εβραίους 12:11
"Κάθε παιδεία, βέβαια, για μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς αλλά λύπης. έπειτα όμως αποδίδει σ’ αυτούς που μέσο αυτής γυμνάστηκαν, ειρηνικό καρπό δικαιοσύνης.".
Μετά την αρχική λύπη θα γεννηθεί χαρά. Η χαρά της υγείας. Τέρμα πλέον εκείνοι οι πυρετοί, που μας τρομοκρατούσαν. Τέρμα εκείνο το κενό μέσα μας, εκείνη η απάθεια και η ανικανότητα να εκδηλώσουμε τον Χριστό. Όλα αυτά έφυγαν με τον καθαρισμό του Θεού. Όπως ο ίδιος ο Χριστός "αν και ήταν γιος ΕΜΑΘΕ ΤΗΝ ΥΠΑΚΟΥΗ ΑΠΟ ΟΣΑ ΕΠΑΘΕ" (Προς Εβραίους 5:8), έτσι και μείς μέσα από τα παθήματα μαθαίνουμε την υπακοή. Ας μην λοιπόν αποστρεφόμαστε πάντα όσα έχουμε πάθει σαν εργασίες του διαβόλου, σαν κάτι που ήταν έξω "από ότι θεωρείτε κανονικό στην Χριστιανική ζωή". Η παιδεία και ο αρχικός πόνος που συνεπάγεται ΕΙΝΑΙ μέρος της Χριστιανικής ζωής και χρησιμοποιείται από τον Πατέρα για να μας κάνει τους ανθρώπους που ΑΥΤΟΣ θέλει.
3. Το παράδοξο της ύψωσης
Είναι δύσκολο, δεν μας αρέσει να μιλάμε για συντριβή, λύπη, παιδεία, διωγμούς, ταπείνωση. Προτιμούμε να μιλάμε ΜΟΝΟ για ευλογίες, δύναμη, δόξα, εξύψωση, γνώση. Ψάχνουμε τις ευλογίες και δη τις υλικές, γιατί από πνευματικές ΤΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΕΣ (προς Εφεσίους 1:3), αλλά ίσως λίγο να μας νοιάζει. Μετρούμε την πίστη μας και την πίστη των άλλων από τις υλικές ευλογίες που αυτοί έχουν. Αν τύχει και κάτι κακό συμβεί, αν αργούνε να έρθουν, τότε φταίμε, δεν έχουμε ...πολύ πίστη, είναι κάποια ......κρυφή αμαρτία κτλ. Διαβάζουμε για τους διωγμούς του Παύλου, για τον λιθοβολισμό του Στέφανου, για την εκτέλεση του Ιάκωβου αλλά προσπαθούμε να τα ξεχάσουμε. Τα προσπερνάμε βιαστικά, με δικαιολογίες του τύπου "σήμερα δεν γίνονται αυτά", ή ακόμα πιο τραβηγμένες όπως........"αυτοί δεν άκουσαν τον Θεό"!!!! Δεν χωράει το μυαλό μας ότι κάποιοι θα μπορούσαν να πεθάνουν για τον Χριστό. Πολύ πιθανόν γιατί εμείς δεν μπορούμε. Που να αφήσουμε τις ευλογίες μας; Το σπίτι μας, την τηλεόραση, το τζάκι μας. Το ευαγγέλιο της ευμάρειας δεν το επιτρέπει. Χριστιανός και υλικός ευδαιμονισμός είναι το ίδιο πράγμα για πολλούς από μας. Όχι όμως και για τον Κύριο. Μαθητής του Χριστού για τον Κύριο είναι αυτός που αρνείται τα πάντα για χάρη του Χριστού. Που ακολουθεί τον Κύριο όπου Αυτός τον καλεί. Που στέκει έχοντας στραμμένα τα μάτια του στο Κύριο και στο χέρι Του, περιμένοντας τις διαταγές Του. Δεν στέκεται μπροστά στο Δημιουργό των πάντων σαν να ήταν ο.....μικρότερος του αδερφός. Αυτός είναι Ο ΘΕΟΣ Ο ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ μπροστά στον οποίο όλοι οφείλουμε ΥΠΟΤΑΓΗ.
Το Πακιστάν, η Ινδία, η Τουρκία, το Ιράν και οι άλλες λεγόμενες "κλειστές" χώρες δεν είναι "κλειστές" επειδή είναι μουσουλμανικές. Ο χριστιανισμός δεν ξεκίνησε όταν οι άνθρωποι ήταν ήδη Χριστιανοί!! Αυτός δεν ξεκίνησε σε φιλικό έδαφος αλλά σε τόπο οι κάτοικοι του οποίου μόλις είχαν σταυρώσει τον Κύριο! Σε Πακιστάν ξεκίνησε ο χριστιανισμός, από ανθρώπους σαν τον Στέφανο που έχασαν και την ζωή τους για αυτόν. Μήπως τώρα αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει και μείς να χάσουμε την ζωή μας; Μήπως θα πρέπει να τα πουλήσουμε όλα, να αφήσουμε τις οικογένειες μας και να πάμε να κηρύξουμε τον Λόγο στο Ιράν για παράδειγμα; Αν ο Κύριος μας το πει, ΝΑΙ. Εντούτοις είτε μας το πει είτε όχι, εμείς ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΑΝ ΔΙΚΑ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΣΑΝ ΓΥΜΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΔΕΙΟΥΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ. Αυτό μας το έχει ΠΕΙ. Αυτό ήταν το φρόνημα του Χριστού, που ο Λόγος μας λέει να έχουμε. Και τότε, όταν είμαστε γυμνοί και άδειοι μπροστά στον Κύριο έρχεται η ύψωση Του. Τότε ο Κύριος θα μας πάρει και χωρίς εμείς να κάνουμε βήμα θα μας σηκώσει. Όταν εμείς υψωνόμαστε μπροστά Του, Αυτός μας κατεβάζει. Όταν ταπεινωνόμαστε, Αυτός μας ανεβάζει. Στην προς Φιλιππησίους 2:8-9 διαβάζουμε:
Προς Φιλιππησίους 2:8-9
"και καθώς βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του, γενόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου μάλιστα σταυρού.
Γι’ αυτό και ο Θεός τον υπερύψωσε, και του χάρισε ένα όνομα, που είναι το όνομα πάνω από κάθε άλλο"
Επίσης Παροιμίες 18:12
"η ταπείνωση προπορεύεται της δόξας"
και Πέτρου Α 5:5-6
"όλοι μάλιστα, καθώς θα υποτάσσεστε ο ένας στον άλλο, ντυθείτε την ταπεινοφροσύνη.
επειδή στους υπερήφανους ο Θεός αντιτάσσεται, στους ταπεινούς όμως δίνει χάρη. Ταπεινωθείτε λοιπόν κάτω από το κραταιό χέρι του Θεού για να σας υψώσει εν καιρώ"
Και κατά Λουκά 18:29-30
"Κι εκείνος είπε σ’ αυτούς: Σας διαβεβαιώνω ότι δεν είναι κανένας που άφησε σπίτι ή γονείς ή αδερφούς ή γυναίκα ή παιδιά εξαιτίας της βασιλείας του Θεού, ο οποίος δεν θα απολαύσει πολλαπλάσια κατά τον καιρό τούτο, και αιώνια ζωή κατά τον ερχόμενο αιώνα."
Ο Κύριος φέρνει ύψωση, μόνο που αυτή έρχεται σαν αποτέλεσμα της ταπείνωσης. Το κλάμα γεννά χαρά. Ο πόνος, γιατρειά. Ο Κύριος δεν πρόκειται να σε στερήσει από τίποτα που Αυτός θεωρεί καλό για σένα. (Ψαλμοί 84:11). Μην αγχώνεσαι, μην προσπαθείς να τα κάνεις μόνος σου. Ησύχασε και γνώρισε ότι ΑΥΤΟΣ είναι ο Θεός (Ψαλμοί 46:10). Πέστου "Κύριε δικά σου είναι όλα. Εσύ τα ξέρεις όλα. Ας γίνει σε μένα κατά το θέλημα σου", και Αυτός θα φέρει το καλύτερο στην ζωή σου, αυτό που ΑΥΤΟΣ θεωρεί καλύτερο.
Υποσημειώσεις
1. Στα σημεία που η λέξη "πνεύμα" τίθεται σε αντίθεση με την λέξη "σάρκα".