Μέρος του βιβλίου: "Oι Προειδοποιήσεις της Καινής Διαθήκης".

Προς Τιμόθεο Α 5:8: “αρνήθηκε την πίστη και είναι χειρότερος άπιστου”

Για να δούμε ένα παράδειγμα του πως ο Παύλος εννοούσε την πίστη και ότι γι’ αυτόν δεν ήταν μια απλή ομολογία αλλά τρόπος ζωής, ας πάμε στην προς Τιμόθεο Α 5. Εκεί ο Παύλος γράφει στον Τιμόθεο σχετικά με τις χήρες και τις υποχρεώσεις που παιδιά και εγγόνια έχουν προς αυτές. Οι στίχοι 3 και 4 μας λένε:

Προς Τιμόθεο Α 5:3-4
«Να τιμάς τις χήρες, αυτές που είναι πραγματικά χήρες. Και αν μια χήρα έχει παιδιά ή εγγόνια, ας μαθαίνουν πρώτα να κάνουν ευσεβή την ίδια τους την οικογένεια, και να αποδίδουν τιμές στους προγόνους τους^. επειδή, αυτό είναι καλό και ευπρόσδεκτο μπροστά στον Θεό.»

Ο Θεός νοιάζεται για τις χήρες και έδωσε εντολή ότι πρώτα παιδιά και εγγόνια θα πρέπει να φροντίζουν για τις ανάγκες τους. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού. Ας υποθέσουμε όμως τώρα ότι ένα πιστός με χήρες στην οικογένεια του, αρνείται να κάνει αυτό το θέλημα. Ο Παύλος μιλά γι’ αυτό το θέμα χωρίς περιστροφές στην προς Τιμόθεο Α 5:8:

«Αν, όμως, κάποιος δεν προνοεί για τους δικούς του, μάλιστα για τους οικείους, αρνήθηκε την πίστη, και είναι χειρότερος από έναν άπιστο.»

Δεν νομίζω ότι θα μιλούσε κανείς με αυτόν τον τρόπο σήμερα. Πολλοί σήμερα φοβούνται να πουν την αλήθεια, φοβούμενοι μη και προσβάλουν με αυτήν κάποιον. Αλλά ο απόστολος Παύλος δεν είχε τέτοιους ενδοιασμούς και είμαι σίγουρος ότι αγαπούσε τους ανθρώπους περισσότερο πιθανόν από όλους μας. Πιστεύω μάλιστα ότι δεν είχε τέτοιους ενδοιασμούς ακριβώς επειδή τους αγαπούσε και τους ήθελε να γνωρίζουν την αλήθεια. Ο Παύλος και οι άλλοι απόστολοι καθώς επίσης και ο Κύριος πάνω απ’ όλους δεν θεωρούσαν την πίστη σαν κάτι που ποτέ δεν μπορεί να την αρνηθεί κανείς, ούτε θεωρούσαν κάποιον σαν πιστό απλά επειδή εκείνος έτσι χαρακτήριζε τον εαυτό του. Όταν ο Παύλος έλεγε στους Κορινθίους να εξετάσουν τους εαυτούς του κατά πόσο ήταν στην πίστη δεν αναφέρονταν σε ανθρώπους που είχαν με το στόμα τους αρνηθεί τον Κύριο. Αυτοί σίγουρα δεν ήταν στην πίστη. Αντ’ αυτού αναφέρονταν σε ανθρώπους που ενώ θεωρούσαν εαυτούς ότι ήταν στη πίστη, αρνούνταν πιθανόν να την κάνουν πράξη, τρόπο ζωής, αρνούμενοι για παράδειγμα να φροντίσουν την οικογένεια τους συμπεριλαμβανόμενων και της χήρας μητέρας τους ή γιαγιάς τους. Και αυτοί δεν ήταν στην πίστη, και έστω και αν φραστικά δεν είχαν αρνηθεί τον Κύριο το είχαν ωστόσο κάνει με τις πράξεις τους. Επομένως αρνούμαι την πίστη δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι σηκώνομαι και αρνούμαι με το στόμα μου τον Κύριο (αν και αυτό μπορεί επίσης να συμβεί). Περισσότερο συχνά σημαίνει ότι αρνούμαι – συστηματικά, κατά κανόνα - να κάνω πράξη όσα συνδέονται με την πίστη. Αυτή είναι η νεκρή πίστη για την οποία μιλάει ο Ιάκωβος. Είναι η πίστη που μπορεί ναι μεν να ομολόγει τα σωστά αρνείται όμως – κατά κανόνα και συστηματικά – να τα ζήσει. Ο Παύλος χρησιμοποιώντας την περίπτωση ενός «πιστού» που αρνούνταν να φροντίσει την οικογένεια του, είπε χωρίς περιστροφές ότι όποιος το έκανε αυτό αρνήθηκε την πίστη και είναι χειρότερος άπιστου.

Επόμενο τμήμα: “Πήγαινε, και στο εξής μη αμάρτανε»: τι ο Κύριος προσδοκά από συγχωρεμένους αμαρτωλούς