Κατά Ιωάννη 20:19

Θα δούμε μαζί λίγες σκέψεις πάνω στο κατά Ιωάννη 20:19. Πιστεύω ότι έχουμε πολλά να ωφεληθούμε. Εκεί λοιπόν διαβάζουμε:

Κατά Ιωάννη 20:19
"ενώ λοιπόν ήταν βράδυ την ημέρα εκείνη την πρώτη μετά το Σάββατο και ενώ οι θύρες ήταν κλεισμένες εκεί όπου ήταν οι μαθητές για τον φόβο των Ιουδαίων ήρθε ο Ιησούς και στάθηκε στο μέσον και τους λέει ειρήνη σε σας"

1. Το βράδυ

Είναι εύκολο να έχεις πίστη όταν όλα πάνε καλά. Είναι ανώδυνο να μιλάς για τον Κύριο εκεί όπου αισθάνεσαι ασφαλής. Είναι βολικό να εμπιστεύεσαι τον Κύριο όταν δεν υπάρχουν δυσκολίες και εμπόδια. Όταν μπορείς να έχεις ορατότητα στην ζωή σου, όταν μπορείς να δεις μπροστά δεν χρειάζεσαι και μεγάλη πίστη. Όταν βλέπεις δεν χρειάζεται να πιστεύεις. Όλα είναι ωραία το μεσημέρι, λαμπερά και μπορείς να εμπιστεύεσαι τον Θεό. Το βράδυ όμως τι κανείς; Όταν σκοτεινιάζουν τα πάντα στην ζωή σου τι κανείς; Όταν συναντάς μόνο σκιές μέσα στην νύκτα; Το σκοτάδι κάνει και ο παραμικρός θόρυβος να σε τρομάζει και ευνοεί τους φόβους αληθινούς ή ψεύτικους.

2. Ενώ οι θύρες ήταν κλεισμένες

Τότε από αβεβαιότητα αισθάνεσαι την ανάγκη να προστατευτείς. Να κλείσεις τις πόρτες πίσω σου. Ο φόβος είναι που σε κάνει να κλείσεις τις πόρτες. Ίσως τις πόρτες της ζωής σου. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν συνδέονται ποτέ στενά μ’ ένα πρόσωπο και που αποτυγχάνουν στις προσωπικές τους σχέσεις. Και όταν αρχίζει να πέφτει φως στο παρελθόν τους πολύ συχνά διαφαίνεται η αιτία που έχει κρυφτεί πολύ καλά στο πέρασμα του χρόνου. Κάποτε εμπιστεύτηκαν, ανοίχτηκαν αλλά πληγώθηκαν και ένιωσαν προδομένοι. Και πήραν την απόφαση τους. Κλείσου στον εαυτό σου για να προστατευτείς. Μια γυναίκα φώναξε με απόγνωση στον ψυχολόγο της. "Σας παρακαλώ βοηθήστε με. Η αποτυχία μου να αγαπήσω έχει γίνει η κόλαση μου!!" Έτσι δεν μπορούν να νιώσουν την χαρά να παίρνουν και να δίνουν χωρίς επιφυλάξεις. Ο φόβος σε κάνει να κλείνεσαι στον εαυτό σου. Να κλείνεις τις πόρτες πίσω σου. Να κλείνεις τις "θύρες" του στόματος σου και να μην μιλάς για τον Κύριο από φόβο μήπως σε χλευάσουν. Ο φόβος σε οδηγεί σε αποτυχία. Η εκκλησία που κλείνει τις πόρτες πίσω της και κρατά την λύση για τον εαυτό της διαπράττει αδικία (προς Ρωμαίους 1:18). Η εκκλησία πετυχαίνει τον προορισμό της όταν οι πόρτες της είναι ανοικτές. Ανοικτές πόρτες στην φωνή του Κυρίου, ανοικτές στην επικοινωνία, ανοικτές στις ανάγκες των άλλων, ανοικτές και στην υπηρεσία Του. Όταν οι πόρτες της εκκλησίας είναι κλειστές ο κόσμος αντιλαμβάνεται ένα Θεό χωρίς χέρια, ένα δημιουργό που δεν επεμβαίνει και δεν ενδιαφέρεται (Ησαΐας 60:11).

3. Όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι μαθητές για τον φόβο των Ιουδαίων

Είναι καλό να μαζεύονται οι μαθητές του Κυρίου. Εδώ όμως η σύναξη είναι διαφορετική. Όλοι τρέμοντας μαζεύτηκαν εκεί. Τρέμανε από ενοχή που εγκαταλείψανε τον Κύριο, από φόβο για τους Ιουδαίους και πάνω απ’ όλα τρέμανε γιατί πιστεύανε ότι είχε γκρεμιστεί αυτό στο οποίο ελπίζανε. Μια αρνητική συγκέντρωση μ’ ένα αρνητικό κίνητρο. Όταν σκέφτεσαι αρνητικά βουλιάζεις. Έτσι ξεκίνησε ο καταλογισμός των ευθυνών. Η εσωστρέφεια και ο καυγάς για το ποιος φταίει. Οι άλλοι θα κατηγορούσαν τον Πέτρο για τους κομπασμούς και τις καυχήσεις του εκεί στο δείπνο και ο Πέτρος θα τους κατσάδιαζε για την άτακτη και γρήγορη φυγή τους. Όταν χάνεις την ελπίδα σου στον Κύριο πάντα προσπαθείς να βρεις υπεύθυνους για την κατάσταση σου. Όλοι φταίνε εκτός από σένα. Όταν χάνεις την ελπίδα σου και την πίστη σου γίνεται βολικό να είσαι θύμα και να κατηγορείς άλλους ανθρώπους γι’ αυτό. Αλλά μέσα σε όλα αυτά μια αισιόδοξη φράση: Ο ΙΗΣΟΥΣ ΗΡΘΕ. Ευτυχώς! Επιτέλους!! Και εδώ να τελείωνε ο στίχος θα ξέραμε ότι το τέλος ήταν αίσιο. Καλά που ο Κύριος έρχεται ακόμα και όταν εμείς κλειδώνουμε τις πόρτες στην ζωή μας. Τι ωραία φράση. Και ο Ιησούς ήρθε. Τώρα τα πράγματα θα αρχίσουν να μπαίνουν στην θέση τους. Και ο Κύριος ήρθε. Όχι για να ρίξει ευθύνες. Δεν κατηγόρησε κανένα αλλά τους έδωσε την λύση. Τους λέει: ειρήνη σε σας. Ότι έφραξε τον δρόμο σας για μένα και μεταξύ σας τώρα ας φύγει. Γιατί ειρήνη σε σας. Σημασία δεν έχει τι έγινε. Σημασία έχει τι μπορώ εγώ να φέρω στην ζωή σας. Ειρήνη σε σας. Θα μπορούσε να σταθεί σε μια άκρη απλός θεατής. Να παρακολουθεί τους καυγάδες και να αποδίδει δίκιο. Αλλά ο Κύριος ήρθε και είπε ειρήνη σε σας. Δεν είναι καιρός φόβου, δεν είναι καιρός τσακωμών. Και ΣΤΑΘΗΚΕ ΣΤΟ ΜΕΣΟΝ.

Αλληλούια! Αυτός στάθηκε στο μέσον γιατί είναι το κέντρο της λατρείας μας. Και επίσης είναι ο συνδετικός μας κρίκος. Αυτός ενώνει εμένα και σένα μεταξύ μας. Εγώ και συ δεν ταιριάζουμε σαν χαρακτήρες και όμως ο Ιησούς Χριστός μας ενώνει γιατί στέκεται στο ΜΕΣΟΝ. Με το ένα χέρι του από την μια πλευρά πιάνει εσένα και με το άλλο χέρι του από την άλλη πλευρά εμένα. Πολλά μας χωρίζουν αλλά αυτό που μας ενώνει είναι πιο δυνατό! Και αν αυτή την τελευταία φράση την πιστέψουμε και την ζήσουμε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Ναι! ΠΙΣΤΗ-ΕΙΡΗΝΗ-ΕΝΟΤΗΤΑ και ΑΝΟΙΚΤΕΣ ΠΟΡΤΕΣ στην ζωή μας για μια χαρούμενη πορεία μαζί Του.

Αμήν.

Θανάσης Παπαδόπουλος