Δώστο στον Κύριο
Μερικές φορές υπάρχουν στιγμές που μπορεί να αισθανθούμε την καρδιά μας φορτωμένη. Μια ανικανοποίητη επιθυμία, μια εξωτερική πίεση ή απειλή ή άλλα παρόμοια πράγματα μπορούν - αν δεν τα χειριστούμε όπως πρέπει - να έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην ζωή μας. Το ότι στην ζωή ενός Χριστιανού τα φορτία και οι πιέσεις είναι μια δυνατή πραγματικότητα, είναι φανερό από το γεγονός ότι ο Θεός στον Λόγο Του έχει προβλέψει γι’ αυτά τρόπο αντιμετώπισης. Είναι αυτός ο τρόπος που θα επιχειρήσουμε να παρουσιάσουμε παρακάτω.
1. Θεός: Αυτός που ανακουφίζει
Για να ξεκινήσουμε θα πάμε στον Ψαλμό 55:22. Εκεί διαβάζουμε:
"Ρίξε πάνω στον Κύριο το φορτίο σου, και αυτός θα σε ανακουφίσει. δεν θα συγχωρήσει ποτέ να σαλευτεί ο δίκαιος."
Ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να ρίξουμε το φορτίο μας πάνω στον Κύριο. Αυτό αμέσως αμέσως δηλώνει δυο πράγματα. Πρώτον, ότι αν και Χριστιανοί η ζωή δεν πρόκειται να είναι χωρίς φορτία. Δεύτερον, ότι ο σωστός τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς κάθε φορτίο, μικρό ή μεγάλο, είναι να το ρίξει πάνω στον Κύριο. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την Πέτρου Α 5:6-7, όπου διαβάζουμε:
Πέτρου Α 5:6-7
"Ταπεινωθείτε λοιπόν κάτω από το κραταιό χέρι του Θεού, για να σας υψώσει εν καιρώ. και κάθε μέριμνα σας
ρίξτε την επάνω σ’ αυτόν, επειδή αυτός φροντίζει για σας."
Κάθε μέριμνα μας ο Θεός μας παροτρύνει να την ρίξουμε πάνω Του, γιατί όπως ο ίδιος λέει, είναι ΑΥΤΟΣ που φροντίζει για μας. Δεν είναι ίσως τυχαίο που αυτής της πρότασης προηγείται η αναφορά στην ταπείνωση. Απαιτεί πραγματικά ταπεινότητα να αρνηθούμε ότι μπορούμε να κάνουμε εμείς κάτι, αναθέτοντας κάθε τι στον Θεό, που όπως η προς Ρωμαίους 8:32 μας λέει:
Προς Ρωμαίους 8:32
"Αυτός που τον ίδιο δικό του Υιό δεν λυπήθηκε αλλά τον παρέδωσε για χάρη όλων μας, πως και μαζί μ’ αυτόν δεν θα μας χαρίσει τα πάντα;"
Όπως επίσης διαβάζουμε στους Ψαλμούς 37:3-5:
Ψαλμοί 37:3-5
"Έλπιζε στον Κύριο, και πράττε το αγαθό. κατοικεί τη γη, και καρπώνου την αλήθεια.
και ευφραίνου στον Κύριο, και θα σου δώσει τα ζητήματα της καρδιάς σου. Ανάθεσε στον Κύριο τον δρόμο σου, και έλπιζε σ’ αυτόν, και αυτός θα ενεργήσει............Αναπαύου στον Κύριο και πρόσμενε Αυτόν"
Και Παροιμίες 3:5-6
"Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μην επιστηρίζεσαι στην σύνεση σου. σε όλες τις οδούς σου
αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματα σου."
Αυτά δεν είναι απλά λόγια, έστω και αν τα έχουμε διαβάσει πολλές φορές. Αντίθετα, είναι λόγια του Θεού, υποσχέσεις Του που ζητούν την εμπιστοσύνη μας. Σημασία δεν έχει πόση σοφία και δυνάμεις έχουμε εμείς για να ανοίξουμε τον δρόμο μας και να κουβαλήσουμε τα βάρη μας. Αυτό που έχει σημασία είναι κατά πόσο αναθέτουμε σε εκείνον που έχει την σοφία και τις δυνάμεις, τον Κύριο των δυνάμεων, να ανοίξει το δρόμο και να κρατήσει τα βάρη για μας.
2. Κατά Ματθαίο 6
Μια ακόμη διδασκαλία του Λόγου του Θεού σχετικά με το θέμα του χειρισμού των φορτίων και των μεριμνών γίνεται από τον Χριστό στο κατά Ματθαίο 6. Έτσι ξεκινώντας από τον στίχο 25 διαβάζουμε:
Κατά Ματθαίο 6:25-32
"Γι’ αυτό σας λέω: Μην μεριμνάτε για την ζωή σας, τι να φάτε και τι να πιείτε. ούτε για το σώμα σας τι να ντυθείτε. Δεν είναι η ζωή πολυτιμότερη από την τροφή, και το σώμα από το ένδυμα; Κοιτάξτε στα πουλιά του ουρανού, ότι δεν σπείρουν ούτε θερίζουν ούτε συγκεντρώνουν σε αποθήκες, και ο ουράνιος Πατέρας σας τα τρέφει. εσείς δεν είστε πολύ ανώτεροι απ’ αυτά; Αλλά ποιος από σας μεριμνώντας μπορεί να προσθέσει ένα πήχη στο ανάστημα του; Και για το ένδυμα τι μεριμνάτε; Παρατηρήστε τα κρίνα του αγρού πως αυξάνουν. δεν κοπιάζουν ούτε κλώθουν. Σας λέω όμως ότι ούτε ο Σολομώντας μέσα στην δόξα του ντύθηκε σαν ένα από αυτά. Αλλά, αν το χορτάρι του χωραφιού, που σήμερα υπάρχει, και αύριο ρίχνεται σε κλίβανο, ο Θεός το ντύνει με ένα τέτοιο τρόπο, δεν θα ντύσει πολύ περισσότερο εσάς, ολιγόπιστοι;
Μη μεριμνήσετε, λοιπόν, λέγοντας: Τι να φάμε ή τι να πιούμε ή τι να ντυθούμε; Δεδομένου ότι όλα αυτά τα ζητούν οι Εθνικοί. επειδή ο ουράνιος Πατέρας σας ξέρει ότι έχετε ανάγκη από όλα αυτά."
Προσέξτε ότι το κείμενο δεν λέει να μην προσευχόμαστε για τις ανάγκες μας. Άλλωστε μέρος της προσευχής που έδωσε ο Κύριος στους μαθητές του ήταν σχετικό με τις βιοτικές ανάγκες ("τον άρτον ημών τον επιούσιο δος εις ημάς σήμερον" Κατά Ματθαίο 6:11). Αυτό λοιπόν που ο Χριστός λέει εδώ δεν είναι να μην ζητάμε από τον Θεό την κάλυψη των καθημερινών μας αναγκών, αλλά να μην ΜΕΡΙΜΝΑΜΕ γι’ αυτές. Και συνεχίζει ο Χριστός λέγοντας μας τι θα πρέπει να επιδιώκουμε:
Κατά Ματθαίο 6:33-34
"ΑΛΛΑ ΖΗΤΑΤΕ ΠΡΩΤΑ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΡΟΣΤΕΘΟΥΝ. Μην μεριμνήσετε λοιπόν για την αύριο. επειδή η αύριο θα μεριμνήσει για τα δικά της. αρκετό είναι στην ημέρα το κακό της."
Το "αλλά" που ξεκινάει αυτό το απόσπασμα, βάζει σε αντίθεση αυτά που έπονται αυτού με τα όσα προηγούνται αυτού. Μας λέει λοιπόν ότι αντί να επικεντρώνουμε την προσοχή μας στο τι θα φάμε και τι θα πιούμε, θα πρέπει να την επικεντρώνουμε στην βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα όλα τα άλλα πράγματα που πιθανόν να έχουμε ανάγκη να προστεθούν σε μας. Oπως ο Χριστός χαρακτηριστικά απάντησε στον διάβολο όταν πειράστηκε απ’ αυτόν:
Κατά Ματθαίο 4:4
"Μονάχα με ψωμί δεν θα ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού"
Ακόμα και αν έχουμε όλα τα άλλα πράγματα, δεν πρόκειται να έχουμε ζωή, αν από τις καρδιές μας λείπει ο Λόγος του Θεού. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν χρειαζόμαστε και να φάμε και να πιούμε ή ότι δεν έχουμε άλλες ανάγκες. Εντούτοις, η βασική μας ανάγκη, η μόνη στην ουσία ανάγκη (δες κατά Λουκά 10:38-41), είναι να βασιλεύει ο Λόγος του Θεού στην καρδιά μας. Είναι αυτό το οποίο θα πρέπει να επιζητούμε, και αν το κάνουμε, όλα τα άλλα που μπορεί να χρειαζόμαστε θα προστεθούν σε μας. Είναι υπόσχεση.
3. Μερικά παραδείγματα
Προκειμένου να δούμε και την πρακτική πλευρά των παραπάνω θα εξετάσουμε δυο παραδείγματα (δεν είναι τα μόνα) που δίνονται στην Βίβλο.
3.1. Το παράδειγμα του Δανιήλ
Το πρώτο παράδειγμα που θα εξετάσουμε αφορά τον Δανιήλ. Ο Δανιήλ ήταν ένας από εκείνους τους Ιουδαίους που είχαν έρθει αιχμάλωτοι στην Βαβυλώνα και που γρήγορα ανέβηκε στην ιεραρχία του βασιλείου. Όπως μάλιστα διαβάζουμε στον Δανιήλ 6:3, την εποχή του Δαρείου του Μήδου είχε προτιμηθεί πιο πάνω από όλους τους κυβερνήτες του βασιλείου. Αυτό με την σειρά του προκάλεσε τον φθόνο των συναδέλφων του, οι οποίοι συνωμότησαν εναντίον του και έπεισαν τον βασιλιά να εκδώσει μια διαταγή σύμφωνα με την οποία κανένας δεν θα έπρεπε να αιτήσει κάτι από οποιονδήποτε άλλο εκτός από αυτόν, για διάστημα 30 ημερών (Δανιήλ 6:4-8). Οποίος δεν υπάκουε σ’ αυτήν την διαταγή θα τον έριχναν στον λάκκο με τα λιοντάρια. Ο λόγος που αυτοί διάλεξαν να συνωμοτήσουν μ’ αυτόν τον τρόπο δεν ήταν τυχαίος. Όπως ο στίχος 5 μας λέει, αυτοί γνώριζαν ότι η μόνη περίπτωση η συνωμοσία τους να έχει τύχη ήταν μόνο αν "εύρισκαν κάτι εναντίον του (Δανιήλ) από τον νόμο του Θεού του". Έτσι, γνωρίζοντας την αγάπη που ο Δανιήλ είχε για τον Θεό, του έθεταν ένα δίλημμα: ή σταματούσε να αιτείται από τον Θεό, όπως απαιτούσε η διαταγή, ή γίνονταν, όπως αυτοί νόμιζαν, τροφή για τα λιοντάρια. Μέσω λοιπόν αυτής της απειλής οι άνθρωποι αυτοί επιχειρούσαν απ’ ευθείας παρέμβαση στην κοινωνία που ο Δανιήλ είχε με τον Θεό. Αυτός λοιπόν είχε μπροστά του μια επιλογή: είτε άφηνε την πίεση, την απειλή αυτή να επηρεάσει την καρδιά του, να του γίνει μέριμνα και φόβος, ή την έριχνε στον Θεό αφήνοντας την κοινωνία μαζί Του ανέπαφη και ελπίζοντας σ’ Αυτόν για την έκβαση της υπόθεσης. Ο στίχος 10 μας λέει τι τελικά αυτός διάλεξε να κάνει:
Δανιήλ 6:10
"Και ο Δανιήλ, καθώς έμαθε ότι υπογράφτηκε η γραφή μπήκε στο σπίτι του. και έχοντας ανοιγμένα τα παράθυρα του κοιτώνα του προς την Ιερουσαλήμ, έπεφτε πάνω στα γόνατα του 3 φορές την ημέρα, προσευχόμενος και δοξολογώντας τον Θεό του όπως έκανε πρωτύτερα."
Ο Δανιήλ όχι μόνο συνέχισε να προσεύχεται στον Θεό αλλά το έκανε όπως το έκανε πάντα: με τα παράθυρα του ορθάνοιχτα! Δεν έλαβε λοιπόν υπόψη του τις απειλές, ή καλύτερα δεν προσπάθησε να τις αντιμετωπίσει με τα δικά του μέσα, όπως να κλείσει τα παράθυρα, να προσπαθήσει να μην γίνει αντιληπτός, να προσεύχεται σε ώρες που δεν θα τον έβλεπε κανένας, κρυφά κτλ. Αντίθετα αυτός αγνόησε την απειλή και συνέχισε την κοινωνία με τον Θεό όπως και πιο πριν. Από την άλλη βέβαια, αυτό ακριβώς ήθελαν και οι εχθροί του οι οποίοι ευθύς εξαρχής είχαν κάνει το σχέδιο τους με γνώμονα ότι ο Δανιήλ δεν θα υποχωρούσε στο να προσεύχεται και να αιτείτε από τον Θεό, παραβιάζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την διαταγή του βασιλιά. Έτσι οι στίχοι 11-16 μας λένε τι αυτοί έκαναν έπειτα:
Δανιήλ 6:11-16
"Τότε εκείνοι οι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν και βρήκαν τον Δανιήλ να κάνει αίτηση, και να ικετεύει τον Θεό του. Γι’ αυτό αφού ήρθαν, μίλησαν στον βασιλιά για την βασιλική απαγόρευση λέγοντας: Δεν υπέγραψες απόφαση, ότι κάθε άνθρωπος, που θα κάνει αίτηση από οποιονδήποτε θεό ή άνθρωπο, μέχρι 30 ημέρες, εκτός από σένα βασιλιά, θα ριχτεί στον λάκκο των λιονταριών; Ο βασιλιάς απάντησε και είπε: Αληθινός είναι ο λόγος, σύμφωνα με τον νόμο των Μήδων και Περσών, ο οποίος δεν ακυρώνεται. Τότε απάντησαν και είπαν μπροστά στον βασιλιά: Ο Δανιήλ, εκείνος, που είναι από τους γιους της αιχμαλωσίας του Ιούδα, δεν σε σέβεται, βασιλιά, ούτε την απόφαση που υπέγραψες, αλλά κάνει την δέηση του 3 φορές την ημέρα. Τότε ο βασιλιάς, καθώς άκουσε τα λόγια, λυπήθηκε πολύ γι’ αυτό, και φρόντιζε εγκάρδια για τον Δανιήλ να τον ελευθερώσει. και αγωνίζονταν μέχρι την δύση του ήλιου για να τον λυτρώσει. Τότε εκείνοι οι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στον βασιλιά και του είπαν: Να ξέρεις βασιλιά, ότι ο νόμος των Μήδων και Περσών είναι: Καμιά απαγόρευση ούτε διαταγή που ο βασιλιάς κάνει δεν ακυρώνεται. Τότε ο βασιλιάς πρόσταξε, και έφεραν τον Δανιήλ, και τον έριξαν στον λάκκο των λιονταριών. Και ο βασιλιάς μίλησε και είπε στον Δανιήλ: Ο Θεός σου, που εσύ λατρεύεις ακατάπαυστα, αυτός θα σε ελευθερώσει."
Αυτοί οι άνθρωποι μισούσαν τόσο πολύ τον Δανιήλ που για να τον εγκλωβίσουν ξεγέλασαν ακόμα και τον ίδιο τον βασιλιά. Ο βασιλιάς όταν κατάλαβε τι είχε γίνει ήταν πολύ λυπημένος αλλά δεν μπορούσε να κάνει και τίποτα, μιας και ο νόμος ήταν αδύνατο να ακυρωθεί. Παρόλα αυτά έκανε κάτι περισσότερο σημαντικό: έλπιζε στο Θεό. Οι στίχοι 17-23 μας λένε τι τελικά έγινε:
Δανιήλ 6:17-23
"Και φέρθηκε μια πέτρα, και μπήκε επάνω στο στόμιο του λάκκου. και ο βασιλιάς την σφράγισε με την ίδια του την σφραγίδα, και με την σφραγίδα των μεγιστάνων του για να μην αλλοιωθεί τίποτα για τον Δανιήλ. Τότε ο βασιλιάς πήγε στο παλάτι του και διανυκτέρευσε νηστικός, και δεν φέρθηκαν μπροστά του μουσικά όργανα. και ο ύπνος του έφυγε απ’ αυτόν. Και ο βασιλιάς σηκώθηκε πολύ νωρίς το πρωί, και με βιασύνη πήγε στον λάκκο των λιονταριών. Και ήρθε στον λάκκο, και φώναξε στον Δανιήλ με κλαμένη φωνή. και ο βασιλιάς μίλησε και είπε στον Δανιήλ: Δανιήλ, Δανιήλ, δούλε του ζωντανού Θεού, ο Θεός σου που εσύ ακατάπαυστα λατρεύεις, μπόρεσε να σε ελευθερώσει από τα λιοντάρια; Τότε ο Δανιήλ μίλησε στον βασιλιά: βασιλιά, να ζεις στον αιώνα. Ο Θεός μου έστειλε τον άγγελο του και έφραξε τα στόματα των λιονταριών, και δεν με έβλαψαν. επειδή βρέθηκε αθωότητα μέσα σε μένα μπροστά του. και ακόμα, μπροστά σου βασιλιά, δεν έπραξα κάποιο πταίσμα. Τότε ο βασιλιάς χάρηκε υπερβολικά γι’ αυτό και πρόσταξε να ανεβάσουν τον Δανιήλ από τον λάκκο. Και ο Δανιήλ ανέβηκε από τον λάκκο, ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΒΛΑΒΗ ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ Σ’ ΑΥΤΟΝ,
ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΧΕ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΤΟΥ."
Ο τελευταίος στίχος μας δίνει το αποτέλεσμα για τον Δανιήλ και τον λόγο που αυτό επήλθε. Το αποτέλεσμα λοιπόν ήταν ότι "καμιά βλάβη δεν βρέθηκε στον Δανιήλ" και ο λόγος ήταν ότι "έλπισε στον ΘΕΟ του".
Είναι εύκολο να διαβάσουμε και να προσπεράσουμε γρήγορα τα παραπάνω, αλλά ας φέρουμε για μια στιγμή τον εαυτό μας στην θέση του Δανιήλ. Αυτός, όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι της Βίβλου, δεν ήταν υπεράνθρωποι. Όταν άνθρωποι σαν και μας, που είχαν και αυτοί την επιλογή να πιστέψουν ή όχι τον Θεό. Μήπως άραγε τα προβλήματα μας και οι απειλές που μπορεί να αντιμετωπίζουμε είναι μεγαλύτερες από την απειλή που αντιμετώπιζε ο Δανιήλ; Σε ένα λεπτό η ζωή του θα μπορούσε να είχε τελειώσει. "Φυσικά" μιλώντας με το που έφτανε στον πάτο του λάκκου, ήταν ήδη νεκρός. Όμως ο Δανιήλ δεν κοιτούσε φυσικά. Κοιτούσε "ΥΠΕΡφυσικά". Όπως ο στίχος μας λέει, αυτός είχε πίστη στον Θεό. Εμπιστεύτηκε τον Θεό. Θα μπορούσε να είχε κάνει χίλια δυο άλλα πράγματα, να είχε μηχανευτεί χίλιες δυο σκέψεις για να ξεφύγει από τον κλοιό: να κλείσει τα παράθυρα, να κάνει συμβιβασμό, να παρακαλέσει τον βασιλιά. Αντί για όλα αυτά όμως ο Δανιήλ επέλεξε κάτι άλλο: να έχει πίστη στον Θεό. Όταν τον πήγαιναν για τον λάκκο, "είχε πίστη στον Θεό". Όταν τον κατέβαζαν στον λάκκο, "είχε πίστη στον Θεό". Το αποτέλεσμα; "Καμιά βλάβη δεν βρέθηκε σ’ αυτόν γιατί είχε πίστη στον Θεό του". Το θέμα δεν είναι αν θα υπάρξουν ή όχι δύσκολες στιγμές, βάρη και μέριμνες που θα επιχειρηθούν να φορτωθούν στην πλάτη μας, γιατί ξέρουμε ότι θα υπάρξουν. Το θέμα είναι πως θα τις χειριστούμε; Θα τις κρατήσουμε στις πλάτες μας, ακόμα και για εκείνα που φαίνεται να τα καταφέρνουμε, ή θα τις ρίξουμε στον Θεό. Θα πιστέψουμε τον Θεό ή τις δυνάμεις μας; Θα κοιτάξουμε για λύση φυσικά ("εγώ μπορώ", "εγώ έχω την σοφία"), ή υπερφυσικά ("ο Θεός μπορεί", "Θεέ μου δος μου σοφία");
3.2. Η περίπτωση του Ηλία
Ένα άλλο παράδειγμα χειρισμού βαρών και μεριμνών καθώς και της ικανότητας του Θεού να φροντίσει αυτά που ρίχνουμε πάνω Του, είναι στους Βασιλείς Α 17. Εκεί στον στίχο 1 ο Ηλίας μιλάει με τον βασιλιά του Ισραήλ, τον Αχαάβ:
Βασιλείς Α 17:1
"Και Ηλίας ο Θεσβίτης, αυτός από τους κατοίκους της Γαλάδ, είπε στον Αχαάβ: Ζει ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, μπροστά στον οποίο στέκομαι, αυτά τα χρόνια δεν θα υπάρχει δρόσος και βροχή, παρά μονάχα με τον λόγο του στόματος μου."
Εξαιτίας των όσων συνέβαιναν στον Ισραήλ επί βασιλείας Αχαάβ, ο Θεός δεν θα έδινε βροχή για μεγάλο χρονικό διάστημα, που από τον Ιάκωβο 5:17 γνωρίζουμε ότι ήταν τρεισήμισι χρόνια. Αυτό φυσικά σήμαινε πείνα για το Ισραήλ στο οποίο και ο Ηλίας ο ίδιος ζούσε. Υπήρχε λοιπόν μια ανάγκη, η ανάγκη της επιβίωσης, του φαγητού και του νερού, που "φυσικά" φαίνονταν ότι αργά ή γρήγορα θα ήταν πολύ δύσκολο να καλυφθεί για τον Ηλία. Ήξερε ο Θεός ότι ο Ηλίας, ο άνθρωπος του, είχε ανάγκη να φάει και να πιει, και τι έκανε γι’ αυτό; Οι στίχοι 2-6 μας λένε:
Βασιλείς Α 17:2-6
"Και ο Λόγος του Κυρίου ήρθε σ’ αυτόν, λέγοντας: Να αναχωρήσεις από εδώ, και να στραφείς ανατολικά, και να κρυφτείς κοντά στον χείμαρρο Χερίθ, που είναι απέναντι από τον Ιορδάνη. και θα πίνεις από τον χείμαρρο. πρόσταξα δε τους κόρακες να σε τρέφουν εκεί. Και πήγε, και έκανε σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου. επειδή πήγε και κάθισε κοντά στον χείμαρρο Χερίθ, που είναι απέναντι από τον Ιορδάνη. Και οι κόρακες του έφερναν ψωμί και κρέας το πρωί, και ψωμί και κρέας την εσπέρα. και έπινε νερό από τον χείμαρρο."
Ο Θεός γνωρίζει τις ανάγκες μας, και αν και μπορεί να φαίνεται "φυσικά" αδύνατο κάποιες απ’ αυτές να καλυφθούν, αυτός ξέρει να απαντά με έναν άλλο τρόπο: "ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΑ". Ποιος αλήθεια θα μπορούσε να φανταστεί σαν λύση στο πρόβλημα του Ηλία οι κόρακες να του έφερναν τροφή; Και όμως είναι εδώ, γραμμένο μπροστά στα μάτια μας. Δεν περιμένουμε το φυσικό κατ’ ανάγκη σαν λύση, αλλά το υπερφυσικό. Δεν ελπίζουμε μόνο όταν φαίνονται να υπάρχουν λύσεις, μόνο εκεί που φτάνουν τα μάτια μας, αλλά και όταν δεν φαίνεται τίποτα στον ορίζοντα, στον Θεό που δεν φαίνεται με τα μάτια. Όπως στον Ηλία έτσι και σε μας ο Θεός ξέρει ένα τρόπο να φέρνει λύσεις και να απαντά προσευχές, που δεν περιορίζεται από τα φυσικά δεδομένα: ξέρει τον ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟ ΤΡΟΠΟ. Αλλά ας συνεχίσουμε παρακάτω:
Βασιλείς Α 17:7-9
"Και μετά από μερικές ημέρες ο χείμαρρος Χερίθ ξεράθηκε, επειδή δεν έγινε βροχή επάνω στην γη. Και ήρθε σ’ αυτόν ο Λόγος του Κυρίου, λέγοντας: αφού σηκωθείς να πας στα Σαρεπτά της Σιδώνας και να καθίσεις εκεί. να έχω προστάξει εκεί μια χήρα γυναίκα να σε τρέφει."
Ο χείμαρρος ξεραίνεται. Το νερό τελειώνει. Η δίψα απειλεί τον Ηλία. Τι αυτός έκανε; Τίποτα, μέχρι να του δώσει ο Θεός σοφία, να του δείξει την δική ΤΟΥ λύση, την ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΗ την οποία και ακολούθησε.
Βασιλείς Α 17:10-16
"Και αφού σηκώθηκε, πήγε στα Σαρεπτά. Και καθώς ήρθε στην πύλη της πόλης, να ήταν εκεί μια χήρα που μάζευε ξυλαράκια και της φώναξε και είπε: Φέρε μου, παρακαλώ σε δοχείο λίγο νερό να πιω. Και ενώ πήγε για να φέρει της φώναξε και είπε: Φέρε μου παρακαλώ και ένα κομμάτι ψωμί στο χέρι σου. Και εκείνη είπε: Ζει ο Κύριος ο Θεός σου, δεν έχω ψωμί, αλλά μόνο μια χεριά αλεύρι στο πιθάρι, και λίγο λάδι στο ρωγί. και να μαζεύω δυο ξυλαράκια, για να πάω και να το φτιάξω για τον εαυτό μου, και για τον γιο μου και να το φάμε και να πεθάνουμε. Και ο Ηλίας της είπε: Μη φοβάσαι. πήγαινε, κάνε όπως είπες. αλλά, απ’ αυτό κάνε πρώτα σε μένα μια μικρή πίττα, και να την φέρεις σε μένα, και έπειτα κάνε για τον εαυτό σου, και για τον γιο σου. επειδή έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ: το πιθάρι με το αλεύρι δεν θα αδειάσει ούτε το ρωγί με το λάδι δεν θα ελαττωθεί, μέχρι την ημέρα κατά την οποία ο Κύριος θα δώσει βροχή επάνω στο πρόσωπο της γης. Και εκείνη πήγε και έκανε σύμφωνα με τον λόγο του Ηλία. και έτρωγε αυτή, κι αυτός και η οικογένεια της, πολλές ημέρες. το πιθάρι με το αλεύρι δεν άδειασε ούτε το ρωγί με το λαδί ελαττώθηκε, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου, που μίλησε διαμέσου του Ηλία."
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί "φυσικά" τα παραπάνω; Κανένας. Όλα τα παραπάνω είναι αδύνατα. Είναι αδύνατα όμως "φυσικά", όχι ΥΠΕΡφυσικά. Όπως ο Κύριος είπε: "Τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό" (κατά Λουκά 18:27). Τα πάντα είναι δυνατά για τον Θεό. Η πιο μεγάλη, πραγματικά αστείρευτη πηγή δύναμης, είναι ο Θεός μας. Ας μην στρέφουμε λοιπόν τα μάτια γύρω μας ψάχνοντας για φυσικές λύσεις. Ας μην ακόμα περιορίζουμε τους πιθανούς τρόπους μέσα από τους οποίους ο Θεός μπορεί να δράσει μόνο σε ότι βλέπουμε γύρω μας, γιατί μπορεί και γύρω μας να μην δούμε τίποτα, ή ακόμα χειρότερα να δούμε ένα λάκκο με λιοντάρια ή πείνα και δυστυχία. Αντίθετα ας κοιτάμε ΠΑΝΩ του, περιμένοντας για τις δικές του λύσεις, ακόμα και εκεί που φαίνεται να μην υπάρχει λύση. Ας αναθέσουμε την οδό μας στον Κύριο, ας ελπίσουμε σ’ Αυτόν ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΕΝΕΡΓΗΣΕΙ. Δεν ξέρουμε το πως αλλά ξέρουμε ότι θα ενεργήσει και αυτό είναι ικανό για να μπορούμε να αναπαυόμαστε σ’ Αυτόν ακόμα και όταν όλα γύρω μας μπορεί να μην το ευνοούν.
Υποσημειώσεις
1. Σαν υπερφυσική εννοώ την λύση που έρχεται υπερφυσικά, από τον Θεό. Είναι η λύση που ο Θεός έχει "μηχανευτεί", σε αντίθεση με τις λύσεις που ΕΜΕΙΣ μηχανευόμαστε ("φυσικές").