Εαυτούς εξετάζετε...
Σκεφτόμουνα πρόσφατα την εικόνα που δίνεται στην προς Τιμόθεο Α 1:18-20. Εκεί βρίσκουμε τον Παύλο να δίνει συμβουλές στον Τιμόθεο:
Προς Τιμόθεο Α 1:18-20
“Αυτή την παραγγελία, παραδίνω σε σένα , παιδί μου Τιμόθεε, σύμφωνα με τις προφητείες που προηγήθηκαν για σένα, να στρατευτείς, σύμφωνα μ’ αυτές, την καλή στρατεία ΕΧΟΝΤΑΣ ΠΙΣΤΗ και συνείδηση αγαθή, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΦΟΥ ΤΗΝ ΑΠΕΒΑΛΑΝ,
ΝΑΥΑΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ. από τους οποίους είναι ο Υμέναιος και ο Αλέξανδρος, που τους παρέδωσα στον σατανά για να μάθουν να μην βλασφημούν”
Μερικοί, μεταξύ των οποίων ο Υμέναιος και ο Αλέξανδρος “ναυαγήσαν στην πίστη”. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν άπιστοι, δεν ήταν κάποιοι που δεν είχαν γνωρίσει τον Χριστό. Για να ναυαγήσουν στην πίστη σημαίνει ότι κάποτε ήταν στην πίστη. Όπως ο Παύλος λέει και πάλι αναφερόμενος στον Υμέναιο και στον Φιλήτο αυτή την φορά:
Προς Τιμόθεο Β 2:17
“και ο λόγος τους θα κατατρώγει σαν γάγγραινα. από τους οποίους είναι ο Υμέναιος και ο Φιλήτος, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ
ΑΠΟΠΛΑΝΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, λέγοντας ότι η ανάσταση έχει ήδη γίνει.
και ανατρέπουν την πίστη μερικών»
Αποπλανάτε κανείς, όταν είναι στον δρόμο και τον χάνει. Όταν είναι στην στράτα και ξεστρατίζει. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τον Υμέναιο, τον Αλέξανδρο και τον Φιλήτο: αποπλανήθηκαν από την αλήθεια. ναυάγησαν στην πίστη. Και δυστυχώς δεν είναι οι μόνοι. Η προς αποφυγή περίπτωση τους, έχει να διδάξει πολλά.
Είναι η διατήρηση της πίστης κάτι δεδομένο;
Όταν γνώρισα τον Κύριο πίστευα πως ναι, η διατήρηση της πίστης είναι κάτι δεδομένο. Με τα χρόνια όμως είδα ότι εκείνη η αντίληψη μου δεν ήταν σωστή. Η διατήρηση της πίστης δεν είναι κάτι δεδομένο. Αν ήταν δεν θα υπήρχαν μέσα στον Λόγο του Θεού οι προειδοποιήσεις που θα δούμε σήμερα, ούτε ο Λόγος του Θεού θα μιλούσε ποτέ για ανθρώπους που ναυάγησαν στην πίστη. Πιστεύω ότι η Χριστιανική ζωή και η πίστη δεν είναι κάτι στιγμιαίο, που τελειώνει με την ομολογία της προς Ρωμαίους 10:9-10, αλλά κάτι που έχει διάρκεια, ένα δρόμος που όσο ζει κανείς οφείλει να περπατήσει. Ξεκινάει μεν με την ομολογία της προς Ρωμαίους 10:9-10 αλλά δεν τελειώνει εκεί.
1. Προς Τιμόθεο Β 4:6-9
Στην προς Τιμόθεο Β βρίσκουμε τον Παύλο να δίνει ξανά συμβουλές στον Τιμόθεο, πλησιάζοντας πλέον προς το τέλος της ζωής του. Εκεί, στους στίχους 6-9, τον βρίσκουμε να κάνει ένα μίνι απολογισμό της ζωής του:
Προς Τιμόθεο Β 4:6-9
«επειδή, εγώ γίνομαι ήδη σπονδή, και ο καιρός της αναχώρησης μου έφτασε. ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑ, ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΕΛΕΙΩΣΑ, ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΑ. τώρα πλέον, μου απομένει το στεφάνι της δικαιοσύνης, το οποίο ο Κύριος θα μου αποδώσει κατά την ημέρα εκείνη, ο δίκαιος κριτής. και όχι μονάχα σε μένα, αλλά και σε όλους όσους επιποθούν την επιφάνεια του»
Αν το θέμα της πίστης ήταν κάτι που άρχιζε και τελείωνε την ημέρα που ο Παύλος πίστεψε, αυτός δεν θα έλεγε: ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΑ. Η πίστη είναι λοιπόν κάτι που χρειάζεται ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ. Εκεί που ο Παύλος διατήρησε την πίστη, οι Υμέναιος και Αλέξανδρος ναυάγησαν στην πίστη.
Δείτε επίσης ότι ο Παύλος κάνοντας τον απολογισμό του δεν είπε: «ίδρυσα τόσες εκκλησίες, έγραψα τόσα βιβλία, κήρυξα σε τόσα πλήθη, έκανα να πιστέψουν τόσες χιλιάδες άτομα». Στο τέλος της διακονίας του ο απολογισμός ήταν πολύ απλός, συνοψιζόμενος στα εξής: ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑ, ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΕΛΕΙΩΣΑ, ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΑ. Η Χριστιανική ζωή είναι λοιπόν ένας αγώνας, ένας δρόμος, ένα μονοπάτι που θα πρέπει να περπατήσει κανείς. Μπορεί να αρχίζει την ημέρα που πιστέψαμε στον Κύριο, δεν τελειώνει όμως εκεί. Μόνο στο τέλος, αφού πρώτα έχει πει ότι «γίνεται σπονδή», μόνο τότε μιλάει ο Παύλος σε χρόνο παρελθοντικό για την πίστη, τον δρόμο και τον αγώνα. Μόνο τότε, λίγο πριν τελειώσει το ταξίδι του πάνω σ’ αυτή την γη, τραβάει την γραμμή για τον τελικό απολογισμό.
Σε αντίθεση μ’ αυτόν, πολλοί αδερφοί πιστεύουμε ότι ο δρόμος τελείωσε την ημέρα που πιστέψαμε και ότι η πίστη μας δεν πρόκειται ποτέ να μπει σε κίνδυνο. Προφανώς ο Παύλος δεν θα συμφωνούσε μαζί μας. Γι’ αυτό ίσως και πολλοί δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε όταν στην προς Φιλιππησίους 3:12-14 τον βλέπουμε να λέει:
Προς Φιλιππησίους 3:12-14
«Όχι ότι έλαβα κιόλας το βραβείο ή έγινα ήδη τέλειος. ΤΡΕΧΩ, όμως, καταπίσω του, ίσως το αποκτήσω, για το οποίο και αποκτήθηκα από τον Ιησού Χριστό. ΑΔΕΡΦΟΙ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΣΤΟΧΑΖΟΜΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΟΤΙ ΤΟ ΕΧΩ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ. Αλλ’ ένα πράγμα κάνω, λησμονώντας μεν όσα βρίσκονται πίσω, επεκτεινόμενος δε σε όσα βρίσκονται μπροστά, τρέχω προς το σκοπό,
για το βραβείο της άνω κλήσης του Θεού εν Χριστώ Ιησού……. Αδερφοί, γίνεστε συμμιμητές μου»
Σε αντίθεση με τον Παύλο, πολλοί αδερφοί λογαριάζουμε ότι λάβαμε το βραβείο. «Αφού πίστεψα και σώθηκα, τώρα μπορώ να ζω όπως θέλω. Το βραβείο το έλαβα άλλωστε», σκέφτονται πολλοί. Η Χριστιανική ζωή για τον Παύλο όμως δεν ήταν έτσι. Αυτή δεν ήταν κάτι στατικό, «μια στάση για να πάρουμε την σωτηρία, και μετά συνεχίζουμε όπως πριν». Αντίθετα είχε δυναμική, ήταν ένας αγώνας, ένας δρόμος που έπρεπε να τρέξει. Όπως πάλι λέει στην προς Εβραίους 12:1-2:
Προς Εβραίους 12:1-2
«ΑΣ ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ. ΑΠΟΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ, ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΤΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ο οποίος εξαιτίας της χαράς που ήταν μπροστά του, υπέφερε σταυρό, καταφρονώντας την ντροπή, και κάθισε στα δεξιά του θρόνου του Θεού»
Η Χριστιανική ζωή όντως είναι ένας αγώνας, ένας δρόμος, που τρέχει κανείς αποβλέποντας στον Ιησού. Η πίστη είναι κάτι που πρέπει κανείς να διατηρήσει.
«ΕΞΕΤΑΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ, ΑΝ ΕΙΣΤΕ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ» λέει κάπου αλλού ο Παύλος (Προς Κορινθίους Β 13:5). Είμαστε στην πίστη; Μήπως ζούμε τις ζωές μας βασισμένοι σε μια διαστρεβλωμένη άποψη της χάρης που θέλει την χάρη κάλυμμα της αμαρτίας; Ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας, για να μην βρεθούμε σε κάτι αδόκιμοι. Όπως και πάλι ο Παύλος μας λέει:
Και προς Κορινθίους Α 9:24-27
«Δεν ξέρετε ότι αυτοί που τρέχουν μέσα στο στάδιο, όλοι μεν τρέχουν, ένας όμως παίρνει το βραβείο; Έτσι να ΤΡΕΧΕΤΕ, ώστε να το πάρετε. Μάλιστα κάθε αγωνιζόμενος, εγκρατεύεται σε όλα. εκείνοι μεν, για να πάρουν φθαρτό στεφάνι, εμείς όμως άφθαρτο. Εγώ, λοιπόν, έτσι τρέχω, όχι σαν χωρίς στόχο. έτσι πυγμαχώ, όχι σαν να χτυπάω τον αέρα. αλλά, δαμάζω το σώμα μου και το δουλαγωγώ, μήπως, ενώ κήρυξα σε άλλους εγώ γίνω αδόκιμος»
2. Η παραβολή του σπορέα
Είναι γνωστή στους περισσότερους από μας η παραβολή του σπορέα. Ο Ιησούς εκεί αναφέρθηκε σε τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων σχετικά με τα αποτελέσματα που ο σπόρος, ο Λόγος του Θεού, είχε σ’ αυτούς. Στο κατά Λουκά 8:11-15 διαβάζουμε:
Κατά Λουκά 8:11-15
«Αυτή δε η παραβολή σημαίνει: Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. κι εκείνοι που σπέρνονται κοντά στον δρόμο είναι αυτοί που ακούν. έπειτα, έρχεται ο διάβολος, και αφαιρεί τον λόγο από την καρδιά τους, για να μην πιστέψουν και σωθούν. Εκείνοι δε που σπέρνονται επάνω στην πέτρα, είναι αυτοί που όταν ακούσουν , δέχονται τον λόγο με χαρά. κι αυτοί δεν έχουν ρίζα. οι οποίοι ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ για λίγο, και σε καιρό πειρασμού αποστατούν. Εκείνο δε που έπεσε στα αγκάθια, αυτοί είναι εκείνοι που άκουσαν, και από μέριμνες και πλούτο και ηδονές της ζωής, πηγαίνουν και συμπνίγονται, και δεν φτάνουν στον καρπό. Ενώ εκείνοι στην καλή γη, αυτοί είναι εκείνοι, που, ενώ άκουσαν τον λόγο, τον κρατούν σε καλή και αγαθή καρδιά, και καρποφορούν με υπομονή»
Σε αυτή την παραβολή ερωτηματικό μου ήταν πάντα η δεύτερη και η τρίτη κατηγορία. Αυτές οι κατηγορίες δεν απέρριψαν ευθύς τον Λόγο. Αντίθετα ο σπόρος φύτρωσε, αλλά δεν έφτασε στον καρπό. Όπως μας λέει καθαρά ο Κύριος για την δεύτερη κατηγορία, «ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ για λίγο», αλλά μετά η πίστη τους χάνεται. Ο σπόρος λοιπόν του Λόγου, ενώ φυτρώνει και στις τρεις περιπτώσεις μόνο στην τελευταία μπορεί να δώσει καρπό. Οι άλλες δυο, ενώ είχαν πίστη, στο δρόμο αυτή χάθηκε. Για να το πω διαφορετικά και πιο ανοιχτά, το ότι κάποιος έκανε μια ομολογία πίστης στον Ιησού Χριστό δεν τον κατατάσσει αυτόματα στην τέταρτη κατηγορία. Στο πιο κατηγορία ανήκουμε είναι κάτι που εξαρτάται από το τι θα συμβεί στον δρόμο, στην πορεία μας με τον Θεό από εκείνη την ημέρα και έπειτα. Η ημέρα που κάναμε την αρχική ομολογία ήταν η ημέρα που ο σπόρος έπιασε τόπο. Το πώς όμως αυτός θα εξελιχτεί είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να το προδικάσει ευθύς εξ’ αρχής. Ο μόνος σωστός λογαριασμός είναι ο τελικός. Μόνο στο τέλος μπορεί κανείς να μιλήσει όπως ο Παύλος, χρησιμοποιώντας αόριστο.
Μερικοί ύφαλοι που μπορούν να θέσουν την πίστη σε δοκιμασία και στους οποίους δεν θα πρέπει να υποχωρήσει κανείς, δίνονται στο ίδιο απόσπασμα του κατά Λουκά 8 και εξετάζονται αναλυτικά πιο κάτω.
Ι. Πειρασμοί
Όπως λέει ο Ιάκωβος «Πειράζεται, όμως, κάθε ένας ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΙΘΥΜΙΑ, καθώς παρασύρεται και δελεάζεται. Έπειτα η επιθυμία, αφού συλλάβει, γεννάει την αμαρτία. και η αμαρτία, μόλις εκτελεστεί γεννάει τον θάνατο» (Ιακώβου 1:14-15). Κανένας δεν θα πρέπει να ενδίδει στον πειρασμό. Θα έρθουν στιγμές που θα πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στον Θεό και «ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑ». Θα έρθουν σταυροδρόμια απόφασης, στιγμές στις οποίες θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα ακολουθήσουμε τον δρόμο του Θεό ή το δρόμο τον δικό μας. Σε τέτοιες στιγμές, οι άνθρωποι της δεύτερης κατηγορίες, αφήνουν τον Θεό και τρέχουν και πάλι πίσω από τις δικές τους επιθυμίες. Όταν δεν υπάρχει μετάνοια και επιστροφή τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά.
ΙΙ. Θλίψεις
Αυτή η αιτία δίνεται για την ίδια κατηγορία στο αντίστοιχο απόσπασμα του κατά Μάρκο (κατά Μάρκο 4:17). Όπως ο Παύλος λέει για τα αποτελέσματα των θλίψεων «ας μην κλονιστεί κανείς στις θλίψεις αυτές» (Θεσσαλονικείς Α 3:3). Οι θλίψεις κλονίζουν τους ανθρώπους της δεύτερης κατηγορίας. Αυτοί, ενώ πίστεψαν αρχικά, δεν είναι διατεθειμένοι να μείνουν ανυποχώρητοι στον πειρασμό και στην θλίψη. Με το που παρουσιάζονται αυτά στον ορίζοντα, λοξοδρομούν.
ΙΙΙ. Φιλαργυρία, απάτη του πλούτου
Γι’ αυτό τον ύφαλο λέει και πάλι ο Παύλος:
Προς Τιμόθεο Α 6:9-10
«Όσοι, βέβαια, θέλουν να πλουτίζουν, πέφτουν σε πειρασμό και παγίδα, και σε πολλές ανόητες και βλαβερές επιθυμίες, που βυθίζουν τους ανθρώπους σε όλεθρο και απώλεια.
Επειδή, ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία. την οποία μερικοί, καθώς την ορέχτηκαν, ΑΠΟΠΛΑΝΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ και πέρασαν τον εαυτό τους μέσα από πολλές οδύνες»
Η Γραφή περιέχει αναφορές σε ανθρώπους του Θεού που ήταν υπερβολικά πλούσιοι, όπως ο Αβραάμ (Γένεση 13:2, 24:35) και ο Ιώβ (Ιώβ 1:3). Όμως δεν ήταν φιλάργυροι. Όταν ο Ιώβ μέσα σε μια στιγμή έχασε τα πάντα, η αντίδραση του ήταν πολύ απλή:
Ιώβ 1:21
«Γυμνός βγήκα από την κοιλιά της μητέρας μου και γυμνός θα επιστρέψω εκεί. ο Κύριος έδωσε, και ο Κύριος αφαίρεσε. ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κύριου»
Το πρόβλημα δεν είναι να είναι κανείς πλούσιος, αλλά να είναι φιλάργυρος. Το πρόβλημα με τον Βαλαάμ τον προφήτη, δεν ήταν ότι δεν ρώτησε τον Θεό, αλλά ότι «ΑΓΑΠΗΣΕ τον μισθό της αδικίας» (Πέτρου Β 2:15), τόσο πολύ ώστε έτρεχε ξωπίσω από τα δώρα.
IV. Μέριμνες
Άλλο ένα αγκάθι, για την εξέλιξη του σπόρου του Λόγου του Θεού είναι οι μέριμνες. Ο Χριστός προειδοποιεί:
Κατά Λουκά 21:34
«ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ, μάλιστα, στον εαυτό σας, μήπως και βαρύνουν οι καρδιές σας μέσα σε κραιπάλη και μεθύσι και βιοτικές μέριμνες, και έρθει επάνω σας ξαφνικά εκείνη η ημέρα»
Οι μέριμνες βαραίνουν την καρδιά του πιστού και πνίγουν τον σπόρο του Λόγου. Αντί για πρώτος, ο Θεός μπαίνει σε δεύτερη ή και πιο κάτω θέση, και θεωρείται κατά κάποιο τρόπο όχι και τόσο σχετικός με την κάλυψη των μεριμνών. Οι μέριμνες γίνονται προσωπική μας ευθύνη και όχι ευθύνη του Θεού όπως θα πρέπει να είναι, και όπως Αυτός μας προσκαλεί:
«Πάσα μέριμνα σας ρίξατε σ’ Αυτόν διότι Αυτός φροντίζει για σας» (Πέτρου Α 5:7)
Όταν θεωρούμε τον Θεό μη σχετικό με τις μέριμνες μας και τις κρατάμε επάνω μας, το κόστος είναι ότι στον Λόγο του Θεού θα μείνουμε άκαρποι. Μπορεί κάποτε να ακούσαμε τον Λόγο, να τον πιστέψαμε, αλλά ωστόσο αφήσαμε τον σπόρο αυτό να τον πνίξουν οι μέριμνες και η απιστία μας να τις εμπιστευτούμε στον Θεό.
V. Ηδονές της ζωής
Στο αποτέλεσμα αυτού του υφάλου αναφέρθηκε και πάλι ο Κύριος στο απόσπασμα που δώσαμε παραπάνω από το κατά Λουκά. Τρανταχτό παράδειγμα για τα αποτελέσματα του είναι ένας πολύ γνωστός άνθρωπος του Θεού: ο Σολομώντας.
Ο πλέον πλούσιος βασιλιάς του Ισραήλ, εκείνος που ο Θεός τους είχε δώσει σοφία που μέχρι και βασιλείς από άλλα κράτη έρχονταν για να τον ακούσουν, στο τέλος «ΞΕΚΛΙΝΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ» και εκτράπηκε από τον λόγο του Θεού. Όπως οι Βασιλείς Α λένε:
Βασιλείς Α 11:1-6, 9
«Και ο βασιλιάς Σολομώντας, εκτός από την θυγατέρα του Φαραώ, αγάπησε πολλές ΞΕΝΕΣ γυναίκες: Μωαβίτισσες, Αμμωνίτισσες, Ιδουμαίες, Σιδώνιες, Χετταίες. και από τα έθνη, για τα οποία ο Κύριος είχε πει προς του υιούς Ισραήλ: Δεν θα μπείτε μέσα σ’ αυτά ούτε αυτά θα μπουν μέσα σε σας, μήπως και ξεκλίνουν τις καρδιές σας πίσω από τους θεούς τους. σ’ αυτά ο Σολομώντας προσκολλήθηκε με έρωτα. Και είχε 700 γυναίκες βασίλισσες και 300 παλλακές. και οι γυναίκες του ξέκλιναν την καρδιά του. Επειδή, όταν ο Σολομώντας γέρασε ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΞΕΚΛΙΝΑΝ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ ΘΕΟΥΣ. Και η καρδιά του δεν ήταν τέλεια με τον Κύριο τον Θεό του όπως η καρδιά του Δαβίδ του πατέρα του. Και ο Σολομώντας πορεύτηκε πίσω από την Αστάρτη, την θεά των Σιδωνιών, και πίσω από τον Μελχώμ, το βδέλυγμα των Αμμωνιτών. Και ο Σολομώντας έπραξε πονηρά μπροστά στον Κύριο, και δεν πορεύτηκε ολοκληρωτικά πίσω από τον Κύριο όπως ο πατέρας του ο Δαβίδ .…. Και ο Κύριος οργίστηκε ενάντια στον Σολομώντα, επειδή η καρδιά του παρεξέκλινε από τον Κύριο τον Θεό του Ισραήλ, που του είχε φανερωθεί δυο φορές»
και Νεεμίας 13:26
«έτσι δεν αμάρτησε ο Σολομώντας ο βασιλιάς του Ισραήλ; Αν και ανάμεσα σε πολλά έθνη δεν υπήρξε βασιλιάς όμοιος του, που ήταν αγαπητός από τον Θεό του, και ο Θεός τον έκανε βασιλιά σε ολόκληρο το Ισραήλ. αλλά οι ξένες γυναίκες έκαναν και αυτόν να αμαρτήσει»
Όταν γεννήθηκε ο Σολομώντας, ο Κύριος έστειλε τον προφήτη Νάθαν και τον ονόμασε Ιεδιδία που σημαίνει «Αγαπημένος του Κυρίου» (Σαμουήλ Β 12:24-25). Αυτός του έδωσε τόση σοφία ώστε έρχονταν από άλλα βασίλεια για να μιλήσουν μαζί του (Βασιλείς Α 10). Και όμως, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ο Σολομώντας είχε και την ανάλογη κατάληξη. Ο λόγος είναι ότι Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΞΕΚΛΙΝΕ, βάρυνε, «δεν πορεύτηκε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ πίσω από τον Κύριο». Στο τέλος έπεσε στις παγίδες που αυτός ο ίδιος δίδασκε να τις αποφύγει κανείς (Παροιμίες 2:16-19, 5:20, 6:24): το παλάτι του είχε γίνει χαρέμι με κάθε λογής ξένη γυναίκα, και φυσικά με τις ανάλογες συνέπειες – «οι γυναίκες του ξέκλιναν την καρδιά του πίσω από άλλους θεούς»
Όσο και να θέλει ο παλιός άνθρωπος να σε πείσει ότι δεν πειράζει να βάλεις λίγο νερό στο κρασί σου, αφού στο …. κάτω κάτω της γραφής δεν πειράζει και κανένα.. μην υποχωρήσεις. «Λίγο ζυμάρι κάνει ολόκληρο το φύραμα ένζυμο» λέει ο Λόγος του Θεού (Κορινθίους Α 5:6). Λίγο να συμβιβαστείς με την αμαρτία το αποτέλεσμα θα είναι τραγικό για την καρπερότητα σου. Η αμαρτία, οι μέριμνες, η αγάπη του πλούτου και όλοι οι άλλοι ύφαλοι κάνουν την καρδιά βαριά, χλιαρή, απέναντι στον Θεό. Ποιος θα το λέγε άραγε ότι εκείνος που δίδασκε να μην αγγίζει κάνει ξένες γυναίκες, στο τέλος θα είχε ντουζίνες απ’ αυτές; Η αμαρτία κάνει αγνώριστη την καρδιά του ανθρώπου. Πάρα το γεγονός ότι ο Θεός έλεγξε τον Σολομώντα, αυτός δεν έκανε πίσω. Είχε τόσο πολύ τυφλωθεί που η καρδιά του δεν καταλάβαινε πλέον το λάθος ή ήταν αδιάφορη ως προς αυτό.
VI. Ψευδώνυμη γνώση / Αιρέσεις
Αυτή η αιτία αναφέρεται στην προς Τιμόθεο Α 6:20-21, όπου ο Παύλος νουθετώντας τον Τιμόθεο αναφέρει:
Προς Τιμόθεο Α 6:20
«Ω Τιμόθεε, φύλαξε την παρακαταθήκη, αποστρεφόμενος τις βέβηλες ματαιολογίες και τις αντιλογίες της ΨΕΥΔΩΝΥΜΗΣ ΓΝΩΣΗΣ. την οποία κάποιοι επαγγελόμενοι, ΠΛΑΝΗΘΗΚΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ»
Επίσης όπως διαβάσαμε κα πιο πριν για τους Υμέναιο και Φιλήτο:
Προς Τιμόθεο Β 2:17
«και ο λόγος τους θα κατατρώγει σαν γάγγραινα. από τους οποίους είναι ο Υμέναιος και ο Φιλήτος, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΠΟΠΛΑΝΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ,
λέγοντας ότι η ανάσταση έχει ήδη γίνει. και ανατρέπουν την πίστη μερικών.»
Οι Υμέναιος και Φιλήτος, αποπλανήθηκαν από την αλήθεια λέγοντας ότι η ανάσταση έγινε ήδη. Οι απόστολοι όπως βλέπει κανείς από τον Λόγο του Θεού πολλές φορές προειδοποιούσαν για λανθασμένες, επικίνδυνες διδασκαλίες. Ο Ιωάννης προειδοποιούσε ότι όποιο πνεύμα δεν ομολογούσε ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε με σάρκα, είναι το πνεύμα του αντίχριστου (Ιωάννου Α 4:3). Οι απόστολοι συνεδρίασαν στα Ιεροσόλυμα για να αντιμετωπίσουν τις διδασκαλίες που θελαν τους μαθητές να περιτέμνονται και να ακολουθούν τον νόμο (Πράξεις 15). Λέει δε ο Παύλος στην προς Τιμόθεο Α 4:1-3:
Προς Τιμόθεο Α 4:1-3
“Το Πνεύμα μάλιστα λέει με σαφήνεια, ότι στους έσχατους καιρούς ΜΕΡΙΚΟΙ ΘΑ ΑΠΟΣΤΑΤΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ προσέχοντας σε πνεύματα πλάνης και σε διδασκαλίες δαιμονίων, διάμεσου της υπόκρισης ψευδολόγων, που έχουν την συνείδηση τους καυτηριασμένη, οι οποίοι εμποδίζουν τον γάμο, προστάζοντας αποχή από ορισμένα φαγητά, τα οποία ο Θεός έκτισε για να τα παίρνουν με ευχαριστία οι πιστοί κι εκείνοι που γνώρισαν την αλήθεια”
Ας προσέχουμε, που στρέφουμε το αυτί μας. Δεν είναι το πρόσωπο που κάνει κάτι αλήθεια ή ψέμα αλλά ο Λόγος του Θεού. Είναι αυτό που ακούμε σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού; Δεν έχει σημασία να ακούγεται ωραίο ή όχι, διαφορετικό ή όχι από τις «παραδόσεις». Μόνο η αλήθεια μπορεί να ελευθερώσει. Κάθε τι άλλο, ακόμα και αν μοιάζει με αλήθεια, ακόμα και αν ακούγεται ωραίο ή είναι γεμάτο γνώση, σκλαβώνει. Αν σήμερα είναι κανείς σε δύσκολη κατάσταση αναφορικά με την σχέση του με τον Θεό, νομίζω ότι ένας σοβαρός λόγος είναι η ύπαρξη λάθος «πιστεύω» σχετικά με τον Θεό και το χαρακτήρα Του: έχουμε στο μυαλό μας ένα θεό που τον έχουμε κατασκευάσει με τα δικά μας μέτρα και σταθμά, που όμως δεν είναι ο Θεός της Βίβλου. Οι δοκιμασίες κοσκινίζουν και τέτοια σημεία.
3. Συμπέρασμα
Αυτό που πιστεύω να έγινε αντιληπτό από τα παραπάνω είναι ότι η Χριστιανική ζωή δεν άρχισε και τελείωσε σε μια στιγμή, την ώρα που ομολογήσαμε τον Χριστό σαν Κύριο μας. Εκεί ναι ξεκίνησε, αλλά σίγουρα εκεί δεν τελείωσε. Υπάρχει ένας καλός αγώνα που θα πρέπει να αγωνιστούμε, υπάρχει μια παρακαταθήκη την οποία θα πρέπει να φυλάξουμε. Η ομολογία μας εκείνη αποδεικνύεται αληθινή ή όχι κάθε μέρα. Είναι ο Ιησούς Χριστός Κύριος μας ΣΗΜΕΡΑ; Όπως είδαμε τον Παύλο να παραινεί τον Τιμόθεο:
Προς Τιμόθεο Α 6:20
«Ω Τιμόθεε, φύλαξε την παρακαταθήκη…….»
Ένας σπόρος όταν πέφτει στην γη δεν εξελίσσεται στιγμιαία ακόμα και αν φυτρώσει. Έτσι και σπόρος του Λόγου του Θεού. Το ποια εξέλιξη θα έχει είναι κάτι δυναμικό. Και στις τρεις περιπτώσεις της παραβολής του σπορέα φύτρωσε, ωστόσο μόνο στην τελευταία έφτασε στον καρπό.
Ας πορευτούμε λοιπόν σαν συμμιμητές του Παύλου, και αντί να φανταζόμαστε ότι φτάσαμε κιόλας στο τέρμα, ότι λάβαμε το βραβείο, ας λογίζουμε τους εαυτούς μας σαν τρέχοντες προς αυτό. Όχι σαν τέλειους, αλλά σαν τρέχοντες προς την τελειότητα. Η απόφαση του να δώσει κανείς την ζωή του στον Χριστό είναι μια απόφαση καθημερινή. Ανήκει η ζωή μας στον Χριστό ΣΗΜΕΡΑ; Δεν μπορεί να ανήκει και στον Χριστό και στον κόσμο. Πολλοί νομίζουμε ότι μπορούμε να τα συμβιβάσουμε και τα δυο. Το αποτέλεσμα είναι διψυχία και υποκρισία. Αν είσαι σε μια τέτοια κατάσταση, υπάρχει διέξοδος. Ο Θεός ΜΠΟΡΕΙ να σε βοηθήσει. Πλησίασε σ’ Αυτόν και πάλι και θα πλησιάσει και Αυτός σε σένα. Πάρε την απόφαση ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο απ’ Αυτόν για την ζωή σου. Δώσε την ζωή σου σ’ Αυτόν ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ. Ιδού τι συνιστά ο Ιάκωβος:
Ιάκωβος 4:7-10
«ΥΠΟΤΑΧΘΕΙΤΕ, ΛΟΙΠΟΝ, ΣΤΟΝ ΘΕΟ. αντισταθείτε στον διάβολο, και θα φύγει από σας. Πλησιάστε στον Θεό, και θα πλησιάσει σε σας. Καθαρίστε τα χέρια σας αμαρτωλοί, και αγνίστε τις καρδιές σας, δίψυχοι. Κακοπαθήστε και πενθήστε και κλάψτε. το γέλιο σας ας μεταστραφεί σε πένθος, και η χαρά σε κατήφεια.
Ταπεινωθείτε μπροστά στον Κύριο και θα σας υψώσει»
και Παροιμίες 22:4
«Η αμοιβή της ταπείνωσης και του φόβου του Κύριου είναι πλούτος και δόξα και ζωή…»
Η πραγματική ζωή περνάει μέσα από την ταπείνωση, την υποταγή και τον φόβο του Θεού.
Και για να κλείσουμε αυτό το άρθρο, ας γυρίσουμε στην προς Κορινθίους Β 13:5 απ’ όπου δανειστήκαμε και τον τίτλο του:
«Εξετάζετε τον εαυτό σας, αν είστε στην ΠΙΣΤΗ. δοκιμάζετε τον εαυτό σας. ή δεν γνωρίζετε ότι ο Χριστός είναι μέσα σας;»