Βιβλικές Αλήθειες

Η λύπη της καρδιάς του Θεού για την αμαρτία των ανθρώπων Του (PDF) Αυτό το άρθρο σε PDF

Η λύπη της καρδιάς του Θεού για την αμαρτία των ανθρώπων Του



Την εποχή του προφήτη Ιερεμία, ο λαός του Ισραήλ ήταν σε αποστασία από τον Θεό. Αυτή κράτησε για πολλά χρόνια και τα γραπτά των προφητών είναι σε πολλές περιπτώσεις – για να μην πούμε στις περισσότερες – παρακλήσεις του Θεού στον λαό Του για επιστροφή και μετάνοια και προειδοποιήσεις για την επερχόμενη κρίση. Δυστυχώς ο λαός του Ισραήλ δεν ανταποκρίθηκε σ’ αυτές τις προειδοποιήσεις. Διαβάζοντας μερικές από τις αναφορές του Ιερεμία και του Ωσηέ μας δείχνει πόσο μεγάλη λύπη αυτό γέννησε στην καρδιά του Θεού. Αυτό μπορεί να ακούγεται λίγο παράξενο στα αυτιά μας καθώς οι περισσότεροι από μας έχουν εμφανώς ή αφανώς δυσκολία να συνδέσουν τον Θεό με συναισθήματα που οι ίδιοι έχουμε αναφορικά με καταστάσεις. Ο Λόγος του Θεού όμως μας λέει ότι πλαστήκαμε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Θεού (Γένεση 1:26). Μας λέει επίσης ότι μπορούμε να τον ευχαριστήσουμε ή να τον δυσαρεστήσουμε. Να του δώσουμε χαρά ή λύπη. Στην περίπτωση των Ισραηλιτών του Ιερεμία και του Ωσηέ, αυτοί είχαν πληγώσει την καρδιά του Θεού σοβαρά. Στον Ιερεμία 8:18-9:3 ο Θεός ανοίγει την καρδιά Του αποκαλύπτοντας το αποτέλεσμα που είχε πάνω Του η αποστασία του λαού Του:

Ιερεμίας 8:18-9:3
«Ηθέλησα να παρηγορηθώ από της λύπης, αλλ’ η καρδία μου είναι εκλελυμένη εντός μου. Ιδού, φωνή κραυγής της θυγατρός του λαού μου από γης μακράς. Δεν είναι ο Κύριος εν Σιών; ο βασιλεύς αυτής δεν είναι εν αυτή; Διά τι με παρώργισαν με τα γλυπτά αυτών, με ματαιότητας ξένας; Παρήλθεν ο θερισμός, ετελείωσε το θέρος, και ημείς δεν εσώθημεν. Διά το σύντριμμα της θυγατρός του λαού μου επληγώθην, είμαι εις πένθος, έκπληξις με κατέλαβε. Δεν είναι βάλσαμον εν Γαλαάδ; δεν είναι εκεί ιατρός; διά τι λοιπόν η θυγάτηρ του λαού μου δεν ανέλαβε την υγείαν αυτής; Είθε να ήτο η κεφαλή μου ύδατα και οι οφθαλμοί μου πηγή δακρύων, διά να κλαίω ημέραν και νύκτα τους πεφονευμένους της θυγατρός του λαού μου. Είθε να είχον εν τη ερήμω κατάλυμα οδοιπόρων, διά να εγκαταλείψω τον λαόν μου και να απέλθω απ’ αυτών. διότι πάντες είναι μοιχοί, άθροισμα απίστων. Ενέτειναν και την γλώσσαν αυτών ως τόξον ψεύδους. και ίσχυσαν επί της γης, ουχί υπέρ της αληθείας. διότι προχωρούσιν από κακίας εις κακίαν και εμέ δεν γνωρίζουσι, λέγει Κύριος

Αυτό το απόσπασμα δεν περιγράφει την προσωπική λύπη του Ιερεμία. Πολλοί οι οποίοι έχουν σχολιάσει τους παραπάνω στίχους τους παρουσιάζουν σαν προσωπική λύπη του Ιερεμία, αλλά ένα απλό διάβασμα του αποσπάσματος (δείτε ειδικά τις φράσεις: «με παρόργισαν» και το «λέγει Κύριος» που κλίνει το απόσπασμα και βάζει την σφραγίδα για το ποιος είπε αυτά που προηγήθηκαν) κάνει καθαρό ότι είναι ο Θεός Αυτός που εκφράζει εδώ την καρδιά Του και τα συναισθήματα Του. Είναι ο Θεός τον οποίον είχαν παροργίσει με τα είδωλα τους και που ήθελε να τους αφήσει και να κλάψει χωρίς τελειωμό για τον χαμό του λαού Του που δεν τον γνώριζε. Ο Θεός όντως λυπάται πάρα πολύ για την αμαρτία και την αποστασία των ανθρώπων Του. Η Καινή διαθήκη μας λέει ξεκάθαρα να «μην λυπούμε το πνεύμα το άγιο του Θεού με το οποίο σφραγιστήκαμε για την ημέρα της απολύτρωσης» (προς Εφεσίους 4:30). Το πνεύμα του Θεού μπορεί να λυπηθεί και η αιτία είναι η συμπεριφορά μας.

Ωσηέ

Ο Ωσηέ 11 είναι ένα άλλο απόσπασμα στο οποίο ο Θεός εκφράζει την καρδιά Του και τα συναισθήματα Του αναφορικά με την αποστασία των ανθρώπων Του:

Ωσηέ 11
«Ότε ο Ισραήλ ήτο νήπιον, τότε εγώ ηγάπησα αυτόν και εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου. Όσον εκάλουν αυτούς, τόσον αυτοί ανεχώρουν απ’ έμπροσθεν αυτών. εθυσίαζον εις τους Βααλείμ και εθυμίαζον εις τα γλυπτά. Εγώ εδίδαξα έτι τον Εφραΐμ να περιπατή, πιάνων αυτόν από των βραχιόνων αυτού. αλλά δεν εγνώρισαν ότι ιάτρευον αυτούς. Έσυρα αυτούς με σχοινία ανθρώπου, με δεσμούς αγάπης. και ήμην εις αυτούς ως οι αφαιρούντες τον ζυγόν επάνωθεν των σιαγόνων αυτών, και έθεσα τροφήν έμπροσθεν αυτών. Δεν θέλει επιστρέψει εις την γην της Αιγύπτου, αλλ’ ο Ασσύριος θέλει είσθαι βασιλεύς αυτού, διότι δεν ηθέλησαν να επιστραφώσι. Και η ρομφαία θέλει επιπέσει επί τας πόλεις αυτού και θέλει αναλώσει τους ισχυρούς αυτού και καταφάγει, ένεκα των διαβουλίων αυτών. Και ο λαός μου είναι προσκεκολλημένος εις την αποστασίαν την κατ’ εμού. αν και εκαλέσθησαν προς τον Ύψιστον, ουδείς όμως ύψωσεν αυτόν. Πως θέλω σε παραδώσει, Εφραΐμ; πως θέλω σε εγκαταλίπει, Ισραήλ; πως θέλω σε κάμει ως Αδαμά; πως θέλω σε θέσει ως Σεβωείμ; η καρδία μου μετεστράφη εντός μου, τα σπλάγχνα μου συνεκινήθησαν. Δεν θέλω εκτελέσει την έξαψιν του θυμού μου, δεν θέλω επιστρέψει εις εξολοθρευμόν του Εφραΐμ. διότι εγώ είμαι Θεός και ουχί άνθρωπος, Άγιος εν τω μέσω σου. και δεν θέλω εισέλθει εν θυμώ. Κατόπιν του Κυρίου θέλουσι περιπατεί. ως λέων θέλει βρυχάσθαι. όταν αυτός βρυχηθή, τότε θέλουσι σπεύσει εκστατικά τα τέκνα από της δύσεως. θέλουσι σπεύσει εκστατικά ως πτηνόν από της Αιγύπτου και ως περιστερά από της γης της Ασσυρίας, και θέλω αποκαταστήσει αυτούς εν τοις οίκοις αυτών, λέγει Κύριος. Ο Εφραΐμ με περιεκύκλωσε με ψεύδη, και ο οίκος Ισραήλ με απάτην. αλλ’ ο Ιούδας έτι έχει εξουσίαν μετά του Θεού και είναι πιστός μετά των αγίων.»

Αυτό το απόσπασμα δείχνει μια άλλη διάσταση της καρδιάς του Θεού αναφορικά με την αποστασία των ανθρώπων Του. Ο θυμός Του για την αμαρτία και η συμπάθεια Του για τον λαό Του ήταν σαν σε πάλη μέσα Του. Από την μια πλευρά ήθελε να τους αφήσει στους Ασσύριους. Από την άλλη όμως η σπλαχνικότητα Του δεν τον άφηνε να το κάνει. Όταν η Βίβλος λέει ότι οι άνθρωποι Του τον παρόργισαν και άναβαν τον θυμό Του είναι κάτι πολύ πραγματικό! Ο Θεός είναι μακρόθυμος αλλά ο θυμός Του δεν είναι κάτι το οποίο είναι ανύπαρκτο, και η αποστασία των ανθρώπων του είναι σίγουρα ένας λόγος που μπορεί να τον προκαλέσει.

Πολλοί έχουν την εικόνα ενός κρύου Θεού στυλ μηχανής που δεν έχει συναισθήματα και δεν τον αγγίζει τίποτα. Αυτό που τα παραπάνω αποσπάσματα μας δείχνουν είναι το αντίθετο. Η καρδιά του Θεού επηρεάζεται από μας και ότι εμείς κάνουμε. Έχουμε μια πραγματική σχέση με τον Θεό και όπως σε κάθε πραγματική σχέση μπορούμε να τον κάνουμε ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο, να τον ευλογήσουμε ή να τον λυπήσουμε. Ο Θεός μας δεν είναι ένα σετ από κρύους μηχανιστικούς κανόνες. Είναι ένας ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΘΕΟΣ που επιθυμεί μια ΖΩΝΤΑΝΗ σχέση με καθένα από τα παιδιά Του. Έχει τόσο πολύ ανοίξει τον εαυτό Του σε μας ώστε να μπορούμε ακόμα – εύχομαι ποτέ να μην γίνει - και να τον πληγώσουμε! Η σχέση μας είναι με τον ένα ΖΩΝΤΑΝΟ ΘΕΟ και είναι στο χέρι μας να κάνουμε την καρδιά του όχι λυπημένη αλλά χαρούμενη!

Τάσος Κιουλάχογλου