Κουρασμένοι ποιμένες

Στις αρχές της δεκαετίας του 70, κατά την αρχή της διακονίας μου, ο Κύριος με κάλεσε να αφιερώνω σ’ Αυτόν τον χρόνο από το χάραμα μέχρι το μεσημέρι. Περνούσα αυτές τις ώρες με προσευχή, ύμνο και μελέτη του Λόγου Του. Συχνά περνούσα ώρες ολόκληρες υμνώντας και λατρεύοντας τον Κύριο και γράφοντας γι’ Αυτόν τραγούδια που έβγαιναν κατ’ ευθείαν από εκείνο το υπέροχο αγιαστήριο αγάπης. Η παρουσία του Κυρίου ήταν η πιο μεγάλη μου χαρά, και ξέρω ότι ο χρόνος μαζί Του ήταν ευχάριστος και στους δυο μας.

Καθώς ωστόσο η ζωή μου άρχισε να φέρνει τον καρπό της επιρροής του Χριστού, το Άγιο Πνεύμα έφερνε σε μένα ανθρώπους για διακονία. Σε κάποια στιγμή, καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι έρχονταν, άρχιζα να κόβω σαράντα πέντε λεπτά από το τέλος του χρόνου που αφιέρωνα στον Κύριο. Σε μερικές περιπτώσεις η διακονία μπορεί να τραβούσε μέχρι αργά την νύχτα, με αποτέλεσμα να μην σηκώνομαι πλέον όσο νωρίς σηκωνόμουνα στο παρελθόν.

Η επέκταση της εκκλησίας δημιούργησε επίσης επιπρόσθετα θέματα που έτρωγαν την ποιότητα του εναπομείναντος χρόνου. Θέματα όπως η διεύρυνση της διακονίας, η εκπαίδευση νέων διακόνων, και όλο και περισσότερη ανάγκη για συμβουλευτική μαζεύονταν στον ήδη περιορισμένο χρόνο που είχα αφήσει. Φυσικά όλα αυτά δεν έγιναν σε μια νύχτα. Ωστόσο οι μήνες και τα χρόνια της επέκτασης σταθερά κατάτρωγαν στον χρόνο μου με τον Κύριο. Σε κάποια στιγμή βρήκα τον εαυτό μου σε μια όλο και αυξανόμενη διακονία αλλά με όλο και πιο μικρό χρίσμα για να την συντηρήσει.

Μια μέρα κάποιος που προσεύχονταν για μένα μου τηλεφώνησε. Μου είπε ότι την νύχτα ο Κύριος του έδωσε μέσα από ένα όνειρο, ένα μήνυμα για μένα. Διψούσα να ακούσω τι ο Κύριος είχε αποκαλύψει στον φίλο μου, σκεφτόμενος ότι πιθανόν ότι το μήνυμα θα αφορούσε ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της διακονίας μας ή την προμήθεια κάποιων οικονομικών πόρων που χρειαζόμασταν. Τον ρώτησα λοιπόν να μου πει το όνειρο.

Αυτό που ο Κύριος είπε δεν είχε σχεδόν τίποτα να κάνει με τα σχέδια και τις προτεραιότητες στις οποίες ανάλωνα τον χρόνο μου. Αυτός απλά είπε: «Πες του Francis ότι μου λείπει.»

Ω τι βάρη που κουβαλάμε – τι κούραση που μαζεύουμε – όταν αμελούμε το προνόμιο να περνούμε μέρος του χρόνου μας με τον Ιησού. Έκλαψα μετανιωμένος μπροστά στον Κύριο και αναδιάταξα τις προτεραιότητες μου. Δεν θα διακονούσα πλέον σε ανθρώπους το πρωί. Θα περνούσα και πάλι αυτόν τον χρόνο με τον Θεό.

Ωστόσο σκεφτόμουνα ότι πιθανόν να έχανα κάποιους από τους ανθρώπους που είχαν πρόσφατα έρθει στην εκκλησία, ειδικά για προσωπική διακονία. Γνώριζα ότι δεν θα είχα το ίδιο χρόνο γι’ αυτούς όπως πριν αλλά έπρεπε να πάρω την απόφαση μου έχοντας τον Θεό στο μυαλό μου.

Την επόμενη Κυριακή το πρωί ανακοίνωσα στην συνάθροιση μας ότι από δω και μπρος τα πρωινά μου θα ήταν αφιερωμένα στον Θεό. «Παρακαλώ», είπα «όχι τηλέφωνα και συμβουλευτική. Χρειάζομαι να μοιρασθώ αυτόν τον χρόνο με τον Χριστό». Το τι συνέβη έπειτα με σοκάρισε. Ολόκληρη η εκκλησία σηκώθηκε και άρχισε να χειροκροτεί! Χρειάζονταν ένα ποιμένα που περνούσε περισσότερο χρόνο με τον Θεό! Είχαν κουραστεί να έχουν ένα κουρασμένο ποιμένα.

Προσευχή: «Πατέρα, συγχώρεσε μας καθώς τόσο εύκολα αφαιρούμαστε. Ελευθέρωσε μας από τα δεσμά του φυσικού κόσμου^. ελευθέρωσε μας για να απολαύσουμε τις δυνάμεις του πνευματικού κόσμου. Γέμισε μας με την παρουσία σου. Κάνε μας εξαρτημένους από Σένα, ανθρώπους που δεν μπορούν να συνεχίσουν την μέρα τους χωρίς περισσότερο από Σένα στις ζωές μας»

Francis Francipane (πηγή: http://www.inchristsimage.org/ )