Δεκατισμός, εθελοντικές συνεισφορές και Καινή Διαθήκη: Περιεχόμενα

Πρόλογος

Γνώρισα τον Χριστό στις αρχές της δεκαετίας του 90, σε μια κατ’ οίκο συνάθροιση στην Θεσσαλονίκη. Η συνάθροιση έδινε πολύ μεγάλη έμφαση στην Βίβλο σαν τον αλάνθαστο Λόγο του Θεού, καθώς επίσης και στο άγιο πνεύμα σαν το δώρο του Θεού προς εμάς. Εκεί άκουσα για πρώτη φορά ότι για να σωθεί κανείς δεν χρειάζεται παρά να πιστέψει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος και ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς ( προς Ρωμαίους 10:9). Εκεί άκουσα επίσης ότι σώζεται κανείς με χάρη και όχι με έργα, ότι γίνεται κανείς παιδί του Θεού και ότι μπορεί ελεύθερα να ζητήσει από τον Θεό όπως ένα παιδί που ζητά από τον πατέρα του και να λάβει από αυτόν. Ο Μωσαϊκός νόμος, ο γεμάτος έργα, δεν ισχύει πλέον, έμαθα. Ο Χριστός τα είχε εκπληρώσει όλα. Όλα φάνταζαν τόσο όμορφα καθώς οι αλήθειες του Λόγου του Θεού ξεδιπλώνονταν μπροστά μου η μια μετά την άλλη. Λίγους μήνες αργότερα στην βιβλιοθήκη του Δημήτρη, του αδελφού στο σπίτι του οποίου γίνονταν η συνάθροιση – και ο οποίος πραγματικά δεν φείδονταν χρόνου και κόπου να απαντήσει τις δεκάδες ερωτήσεις που είχα – είδα και ένα βιβλίο που μιλούσε για την «δεκάτη». Αναρωτήθηκα τι ήταν αυτό. Η λέξη «δεκάτη» μου ήταν άγνωστη και δεν την είχα συναντήσει πουθενά στην Καινή Διαθήκη (πλέον ρουφούσα τον Λόγο σαν σφουγγάρι, διαβάζοντας πολλά κεφάλαια κάθε μέρα). Δανείστηκα το βιβλίο και το διάβασα. Προς έκπληξη μου ήταν γεμάτο με αναφορές από την Παλαιά Διαθήκη, από τον νόμο, και υποστήριζε ότι ο «δεκατισμός» είναι ακόμα σε ισχύ και ότι θα πρέπει να δίνω 10% του εισοδήματος μου (που εκείνη την εποχή ίσα που έφτανε να καλύψει το νοίκι και το φαγητό) σε εκκλησιαστικούς οργανισμούς. Η ανάγνωση του βιβλίου αυτού με γέμισε ενοχές και κατάκριση για πρώτη φορά στην Χριστιανική μου ζωή. Αν και δεν εφαρμόζαμε την αρχή του δεκατισμού στην μικρή συνάθροιση μας (ο Δημήτρης, που οργάνωνε την συνάθροιση, παρά τον χρόνο που ξόδευε με του νέους πιστούς όπως εγώ, δούλευε επίσης κανονικά, κερδίζοντας τα προς το ζην μέσω της δουλειάς του) η ερώτηση μου έμεινε. Αναρωτιόμουν πως ήταν δυνατόν άνθρωποι που φαίνονταν να είχαν καλή κατανόηση της Αγίας Γραφής να κηρύττουν το δέκατο της Παλαιάς Διαθήκης σαν κάτι που είναι για σήμερα; Αν, σκεφτόμουν, ο δεκατισμός είναι ακόμα σε ισχύ γιατί τότε δεν είναι σε ισχύ και οι θυσίες ζώων; Δεν είναι και τα δυο μέρη του ίδιου νόμου; Έβαλα το θέμα στην άκρη, αλλά η ερώτηση παρέμεινε. Από τότε πέρασαν χρόνια. Άλλαξα μέρη και χώρες και επισκέφτηκα πολλές εκκλησίες. Αυτό που συνάντησα σε όλες ήταν ότι αν και διαφορετικές σε πολλά πράγματα, όλες μοιράζονταν ένα πράγμα: υπογράμμιζαν με έμφαση τον δεκατισμό ή πίστευαν σ’ αυτόν. Η αναφορά στο δέκατο ήταν λιγότερο συχνή ή και δεν γίνονταν καθόλου (αν και ήταν η αποδεκτή αρχή) σε μεσαίου και μεγάλου μεγέθους συναθροίσεις, ενώ γίνονταν πολύ συχνά σχεδόν κάθε εβδομάδα σε μικρές συναθροίσεις που είχαν έμμισθο προσωπικό (ποιμένες). Πέρα απ’ αυτό αν και η συνάθροιση μας στην Ελλάδα δεν είχε προϋπολογισμό εσόδων εξόδων (budget) πολλές από αυτές τις εκκλησίες είχαν προϋπολογισμούς εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ! Τρομερά ποσά. Ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος από αυτά τα ποσά ήταν έξοδα για έμμισθο προσωπικό (ποιμένες, γραμματείς κλπ) και έξοδα κτιρίων. Και αυτό επίσης δεν μου φάνηκε καλό. Δεν έλεγε η Καινή Διαθήκη να βοηθάμε τους φτωχούς; Δεν υποτίθεται ότι πρέπει να βοηθάμε ιεραποστόλους να διαδώσουν το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού; Και όμως, μόνο ένα πολύ μικρό μέρος από αυτά τα προϋπολογισμένα έξοδα πήγαιναν σε ιεραποστολικούς σκοπούς και σχεδόν τίποτα στους φτωχούς. Αυτό ήταν το δεύτερο «χτύπημα», μετά το πρώτο πολλά χρόνια πριν, με το διάβασμα εκείνου του βιβλίου για το δέκατο. Τότε, νωρίς το 2008, έλαβα μια ερώτηση σχετικά με την αρχή της δεκάτης από ένα αναγνώστη του περιοδικού που βγάζω (https://www.jba.gr/gr/), σχετικά με το θέμα της δεκάτης. Έτσι ξεκίνησα να δω αυτήν την για χρόνια εκκρεμή ερώτηση μέσα από το φως του Λόγου του Θεού. Αυτό το βιβλίο περιέχει τα αποτελέσματα της μελέτης μου. Έγινε για να ρίξει φως από το Λόγο του Θεού σχετικά με το θέμα του δεκατισμού και το τι η Καινή Διαθήκη μας λέει σχετικά με τις χορηγίες μας, τα δώρα μας, προς τους άλλους. Πως θα πρέπει να δίνουμε και τι οι εκκλησίες του πρώτου αιώνα υποστήριζαν με τις συνεισφορές τους; Γιατί αυτές γίνονταν, πως γίνονταν και ποιος ήταν ο σκοπός τους; Ξέρω πολύ καλά ότι από μερικούς αυτά τα οποία θα δούμε στο βιβλίο αυτό μπορεί να θεωρηθούν ενοχλητικά και αμφιλεγόμενα. Πιστεύω και ελπίζω όμως ότι για κάποιους άλλους, που όπως εγώ παλεύουν με τα ίδια ερωτήματα, θα είναι πολύ χρήσιμα. Σ’ αυτούς είναι που αφιερώνω αυτό το βιβλίο.