Βιβλικές Αλήθειες

Κατεβάστε αυτή την μελέτη σαν PDF και τυπώστε την ή διαβάστε την στον υπολογιστή σας ή και στο ebook reader / smartphone σας (PDF) Αυτό το βιβλίο σε PDF

Υποστήριξη προς τους πρεσβυτέρους: τι λέει η Αγία Γραφή;



Έχοντας τώρα δει τα παραπάνω, δεν αναφέρει άραγε τίποτα η Βίβλος σχετικά με την υποστήριξη εκείνων που δίνουν μέρος του χρόνου τους διδάσκοντας και ποιμαίνοντας άλλους; Η απάντηση είναι ναι αναφέρει! Αν και δεν υπήρχε έμμισθο προσωπικό σε καμιά τοπική εκκλησία της Καινής Διαθήκης, υπάρχουν ωστόσο αναφορές στην Γραφή που λένε ότι οι πρεσβύτεροι, οι ποιμένες της τοπικής εκκλησίας, έπρεπε να είναι αποδέκτες τιμής από την συνάθροιση. Όπως η προς Τιμόθεο Α 5:17 μας λέει:

«Οι πρεσβύτεροι, που προΐστανται καλά, ας αξιώνονται με διπλή τιμή. μάλιστα, όσοι κοπιάζουν σε λόγο και διδασκαλία. Επειδή, η γραφή λέει: «Δεν θα βάλεις φίμωτρο στο στόμα βοδιού που αλωνίζει». και: «Άξιος είναι ο εργάτης τού μισθού του»

Ας σημειώσουμε και πάλι ότι το απόσπασμα δεν μιλάει για έναν πρεσβύτερο ή ένα ποιμένα. Μιλάει για πρεσβυτέρους, πληθυντικός. Δεν ήταν ποτέ το πλάνο του Θεού η ποίμανση της τοπικής εκκλησίας να πέφτει στους ώμους ενός και μόνου ανθρώπου. Αντ’ αυτού έπρεπε να επιμερίζεται σε πολλούς ώριμους αδελφούς. Αυτή είναι συλλογική ηγεσία υπό την αρχηγεία του Ιησού Χριστού που βλέπουμε στις εκκλησίες της Καινής Διαθήκης και η οποία έρχεται σε αντίθεση με την του «ενός ανδρός αρχή» ή παραλλαγές αυτής που είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων το μοντέλο σήμερα. Επιστρέφοντας στον στίχο 17, η αναφορά στην τιμή σημαίνει σεβασμό, τιμή προς τους πρεσβυτέρους και ειδικά σε εκείνους από αυτούς που κοπιάζουν στον λόγο και την διδασκαλία. Αυτή η τιμή θα μπορούσε να περιλαμβάνει εθελούσιες συνεισφορές σ’ αυτούς.

Ότι η διπλή τιμή θα μπορούσε να περιλαμβάνει και εθελούσια δώρα είναι επίσης φανερό από την αναφορά στο βόδι στο παραπάνω απόσπασμα καθώς επίσης και από το παρακάτω απόσπασμα της προς Γαλάτες 6:6 όπου διαβάζουμε:

«Εκείνος, μάλιστα, που διδάσκεται τον λόγο, ας κάνει εκείνον που τον διδάσκει μέτοχο σε όλα τα αγαθά του»

Εκείνοι οι οποίοι διδάσκουν θα πρέπει να μοιράζονται σε όλα με εκείνον που τους διδάσκει και μια από τις λειτουργίες ενός ώριμου αδελφού είναι ακριβώς να διδάσκει (προς Τιμόθεο Α 3:2). Δεν είναι αυτό «μηνιάτικο», μισθός, αλλά εθελούσια παροχή. Βλέποντας το από την σκοπιά των πρεσβυτέρων, δεν ήταν η διακονία κάτι από το οποία θα έπρεπε να προσδοκούν να βγάλουν τα προς το ζην. Για το προς το ζην έπρεπε να έχουν τις δουλειές τους. Ούτε ήταν κάτι που έπρεπε να γίνεται για τα χρήματα. Έπρεπε να υπηρετούν πάντα, ανεξαρτήτως χρημάτων. Όπως ο Πέτρος λέει μιλώντας στους πρεσβυτέρους:

Πέτρου Α 5:1-2
«ΤΟΥΣ αναμεταξύ σας πρεσβύτερους παρακαλώ εγώ ο συμπρεσβύτερος …. να ποιμάνετε το αναμεταξύ σας ποίμνιο του Θεού, επισκοπούντες όχι αναγκαστικά, αλλά εκούσια ούτε με αισχροκέρδεια, αλλά πρόθυμα.»

Όπως βλέπουμε και πάλι οι όροι «πρεσβύτερος», «ποιμένας» και «επίσκοπος» είναι όλοι όροι που χρησιμοποιούνται εναλλακτικά ο ένας του άλλου. Δηλαδή οι πρεσβύτεροι/επίσκοποι/ποιμένες είναι τα ίδια πρόσωπα. «Πρεσβύτεροι… ποιμάνετε… επισκοπούντες…», λέει ο Πέτρος. Δεν έχουμε επομένως άλλους πρεσβυτέρους, άλλους ποιμένες και άλλους επισκόπους. Όπως το κείμενο μας λέει οι πρεσβύτεροι οφείλουν να ποιμαίνουν το ποίμνιο του Θεού επισκοπώντας το, βρισκόμενοι δηλαδή στην «σκοπιά» γι’ αυτό. Σημειώστε επίσης ότι η ποίμανση της τοπικής εκκλησίας δεν είναι «επάγγελμα». Δεν είναι δηλαδή κάτι που κάνεις άμα πληρώνεσαι και δεν το κανείς άμα δεν πληρώνεσαι. Η ποίμανση της τοπικής εκκλησίας είναι διακονία και θα πρέπει να την δούμε σαν τέτοια. Πως όμως να την δει κανείς σαν τέτοια άμα το βάρος της ποίμανσης πέφτει στους ώμους ενός και μόνο αδελφού που οι άλλοι αποκαλούν «ο ποιμένας». Δεν θα έπρεπε καθόλου να είναι έτσι. Αντίθετα το βάρος της ποίμανσης της τοπικής εκκλησίας σύμφωνα με τις Γραφές έπεφτε, στις εκκλησίες της Καινής Διαθήκης, στους ώμους πολλών αδελφών που ήταν οι ωριμότεροι της συνάθροισης και που το μοιράζονταν έτσι αναμεταξύ τους. Αυτοί οι αδελφοί έπρεπε να είναι αποδέκτες τιμής από την συνάθροιση, συμπεριλαμβανομένων και εθελοντικών δωρεών από αυτούς. Αυτά όμως ήταν δώρα, δίνονταν εθελοντικά και δεν υπήρχε απαίτηση γι’ αυτά. Οι πρεσβύτεροι δεν θα έπρεπε να στηρίζουν το προς το ζην τους σ’ αυτά τα δώρα. Αντίθετα έπρεπε να βγάζουν το ψωμί τους δουλεύοντας όπως και οι υπόλοιποι. Δεν είχαν μισθούς από την εκκλησία. Αντί για τέτοιους έπρεπε να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Παύλου, του πατέρα τους στην πίστη, που παρά τις ευθύνες που κουβαλούσε, πήγαινε στην αγορά για να κάνει την δουλειά του και να υποστηρίξει τον εαυτό του και τους συν’ αυτώ.