Δεκατισμός, εθελοντικές συνεισφορές και Καινή Διαθήκη: Περιεχόμενα

Δωρεές στην Καινή Διαθήκη και χρήση τους – υποστήριξη ιεραποστόλων

Μιλήσαμε ήδη γι’ αυτή την περίπτωση. Όπως είδαμε προηγουμένως η προς Κορινθίους Α 9:14 μας λέει:

«Έτσι διέταξε και ο Κύριος, αυτοί που κηρύττουν το ευαγγέλιο, να ζουν από το ευαγγέλιο.»

Όπως είδαμε στο τελευταίο κεφάλαιο αυτό το απόσπασμα δεν αναφέρεται σε πρεσβυτέρους αλλά σε κήρυκες του ευαγγελίου, ανθρώπους όπως ο Παύλος, ο Τιμόθεος και ο Βαρνάβας, σε ιεραποστόλους δηλαδή που πήγαιναν από πόλη σε πόλη κηρύττοντας το ευαγγέλιο και ιδρύοντας τοπικές εκκλησίες. Δεν ίδρυαν μια εκκλησία και μετά κάθονταν εκεί για το υπόλοιπο της ζωής τους για να την ….. «ποιμάνουν». Αντ’ αυτού μετακινούνταν από πόλη σε πόλη διαδίδοντας τον Λόγο του Θεού και ιδρύοντας καινούργιες εκκλησίες. Αυτοί οι αδελφοί είχαν και έχουν το δικαίωμα να ζουν από το ευαγγέλιο, αν και ο Παύλος και οι συνεργάτες του ποτέ δεν χρησιμοποίησαν αυτό το δικαίωμα. Παρ’ όλα αυτά ο Παύλος όντως ελάμβανε εθελούσιες συνεισφορές από τους αδελφούς, αν και ποτέ δεν απαίτησε τέτοια δώρα στις επιστολές του. Το γράμμα του στην εκκλησία των Φιλιππησίων μας δείχνει μια τέτοια περίπτωση. Ας δούμε την σχετική αναφορά αρχίζοντας από την προς Φιλιππησίους 4:10-13:

«Χάρηκα, μάλιστα, πολύ εν Κυρίω, ότι τώρα τέλος πάντων δείξατε να αναθάλλει η φροντίδα σας για μένα, για τον οποίο και φροντίζατε, όμως δεν είχατε την ευκαιρία. Όχι ότι το λέω, επειδή βρίσκομαι σε στέρηση^. δεδομένου ότι, εγώ έμαθα να είμαι αυτάρκης σε όσα έχω. Ξέρω να περνώ με στέρηση, ξέρω και να έχω περίσσευμα^. σε κάθε τι, και σε όλα, είμαι διδαγμένος, και να χορταίνω και να πεινάω, και να έχω περίσσευμα και να στερούμαι. Όλα τα μπορώ, διαμέσου τού Χριστού που με ενδυναμώνει.»

Η διακονία του Παύλου δεν στηριζονταν σε μισθό από κάποια εκκλησία. Ήταν πλήρως εξαρτημένος από τον Κύριο. Είχε μάθει να είναι αυτάρκης με όσα είχε και ανεξάρτητα από την περίσταση. Πως το έκανε αυτό; «Διαμέσου του Χριστού» που τον ενδυνάμωνε. Σημειώστε, ότι όπως μας λέει ο ίδιος αυτό ήταν κάτι που το έμαθε. Δεν γεννήθηκε ξέροντας το. Έπρεπε να το μάθει και το έμαθε στην πορεία. Ωστόσο όταν κάποια εκκλησία του έστελνε υποστήριξη την ελάμβανε με περίσσια ευχαρίστηση.

Προς Φιλιππησίους 4:14-18
«Όμως, καλά κάνατε, ότι γίνατε συγκοινωνοί στη θλίψη μου. Ξέρετε, μάλιστα, κι εσείς, Φιλιππήσιοι, ότι στην αρχή τού ευαγγελίου, όταν βγήκα από τη Μακεδονία, καμιά εκκλησία δεν είχε κοινωνία μαζί μου σε υλικές δοσοληψίες, παρά μονάχα εσείς^. επειδή, και στη Θεσσαλονίκη και μια και δυο φορές στείλατε στην ανάγκη μου^. όχι ότι ζητάω το δώρο, αλλά ζητάω τον καρπό, που πλεονάζει για λογαριασμό σας. Τα έχω, όμως, όλα, και μου περισσεύουν^. έγινα πλήρης καθώς δέχθηκα από τον Επαφρόδιτο αυτά που στάλθηκαν από σας, οσμή ευωδίας, θυσία δεκτή, ευάρεστη στον Θεό.»

Οι Φιλιππήσιοι υποστήριζαν τον Παύλο. Η υποστήριξη ιεραποστόλων που πηγαίνουν από πόλη σε πόλη κηρύττοντας το ευαγγέλιο είναι ένας ακόμα σκοπός στον οποίον δωρεές πρέπει να πηγαίνουν. Όμως οι ιεραπόστολοι δεν θα πρέπει να βάζουν την εμπιστοσύνη τους σε τέτοιες συνεισφορές. Όπως και κάθε Χριστιανός θα πρέπει και αυτοί να είναι, όπως και ο Παύλος, αυτάρκεις ανεξάρτητα από το στάδιο στο οποίο βρίσκονται. Σημειώστε επίσης αυτό που λέει ο Παύλος: «καμιά εκκλησία δεν είχε κοινωνία μαζί μου σε υλικές δοσοληψίες, παρά μονάχα εσείς». Ο Παύλος δεν λάμβανε, εκτός των Φιλιππησίων, υποστήριξη από κάποια εκκλησία, τουλάχιστον «στην αρχή του ευαγγελίου». Αυτό δείχνει και πάλι ότι οι προσωπικές του ανάγκες δεν ήταν κάτι για το οποίο μιλούσε στις εκκλησίες.