Δεκατισμός, εθελοντικές συνεισφορές και Καινή Διαθήκη: Περιεχόμενα

Συμπέρασμα και τι να κάνει κανείς με το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου

Ας συνοψίσουμε τώρα όσα μάθαμε στα προηγούμενα κεφάλαια.

Όπως πιστεύω να έγινε καθαρό, το δέκατο δεν είναι σε ισχύ στην εποχή της Καινής Διαθήκης, την εποχή δηλαδή στην οποία ζούμε. Το δέκατο, μαζί με τα διατάγματα και τον Μωσαϊκό νόμο σαν σύνολο, καταργήθηκε με τον θάνατο και την ανάσταση του Ιησού Χριστού. Αυτό που είναι σε ισχύ στην Καινή Διαθήκη είναι εθελούσιες προσφορές από τους αδελφούς. Αυτές στις εκκλησίες της Καινής Διαθήκης δίνονταν για τους ακόλουθους σκοπούς:

Α) για να υποστηρίξουν τους φτωχούς αγίους. Αυτός είναι και ο πιο συχνός λόγος για τον οποίον προσφορές δίνονταν και για τον οποίον η Καινή Διαθήκη μιλάει περισσότερο.

Β) για να υποστηρίξουν ιεραποστόλους, δηλαδή απεσταλμένους (αυτό η λέξη απόστολος σημαίνει) οι οποίοι πήγαιναν από πόλη σε πόλη, διαδίδοντας τον Λόγο του Θεού και ιδρύοντας εκκλησίες.

Γ) για να τιμήσουν με την μορφή εθελούσιων προσφορών τους πρεσβυτέρους, τους πιο ώριμους δηλαδή στην πίστη αδελφούς που λειτουργούσαν σαν ποιμένες, επισκοπώντας το ποίμνιο του Θεού, την τοπική εκκλησία. Αυτές οι προσφορές ΔΕΝ ήταν μισθοί αλλά εθελούσια δώρα. Για παράδειγμα κάποιος αδελφός θα καλούσε τον πρεσβύτερο στο σπίτι του για να του κάνει το τραπέζι και να τον τιμήσει, να του δείξει την ευγνωμοσύνη του μ’ αυτό τον τρόπο.

Δ) για να υποστηρίξουν τις χήρες οι οποίες εμπιστεύονταν τον Θεό και επιπρόσθετα ήταν και κάποιας ηλικίας (άνω των 60), με μαρτυρίες καλών έργων και που δεν είχαν άλλα μέλη στην οικογένεια τους να τους φροντίσουν πλήρως.

Οι προσφορές αυτές ήταν δώρα που δίνονταν εθελοντικά ανάλογα με την ικανότητα του καθενός. Επιπρόσθετα θα έπρεπε να δίνονται «ανάλογα με την προαίρεση της καρδιάς του, όχι με λύπη ή από ανάγκη^. επειδή, τον πρόσχαρο δότη αγαπάει ο Θεός.»

Αν και πιστεύω ότι κάθε μέρος της Γραφής είναι σημαντικό, πιστεύω επίσης ότι υπάρχουν κάποια μέρη της Γραφής στα οποία δίνεται περισσότερη έμφαση από ότι άλλα και αυτό φαίνεται και από τον χώρο που δίνεται σ’ αυτά. Αν λέω κάτι και το 90% αυτών που λέω είναι σχετικά με ένα θέμα Α και 10% σχετικά με το θέμα Β, προφανώς αυτό μπορεί να φανερώνει περισσότερη έμφαση στο Α σε σχέση με το Β. Όσον αφορά τις δωρεές τώρα, το 90% των αναφορών γίνεται σε σχέση με τους φτωχούς αγίους (συμπεριλαμβανόμενων και των χηρών), ενώ υπάρχουν 2 στίχοι σχετικά με την απόδοση τιμής στους πρεσβύτερους που κοπιάζουν σε έργο και διδασκαλία καθώς και κάποιοι περισσότεροι σχετικά με τις δωρεές σε ιεραποστόλους. Όλες οι αναφορές είναι σημαντικές αλλά έμφαση δίνεται κατά την γνώμη μου στις δωρεές για τους φτωχούς. Σύγκριση με σήμερα; Σε μια τυπική εκκλησία της εποχής μας το 40-60% (αν όχι πολύ περισσότερο) των δαπανών πηγαίνει σε μισθούς μόνιμου προσωπικού της εκκλησίας ενώ άλλο ένα 20-30% πηγαίνει σε έξοδα κτηρίου και λογαριασμούς. Δεν είχαν τέτοιες δαπάνες στις εκκλησίες του πρώτου αιώνα. Και αν αυτοί δεν είχαν τέτοιες δαπάνες το ερώτημα είναι γιατί τις χρειαζόμαστε εμείς σήμερα; Γιατί δεν μπορούμε να πάμε πίσω στο μοντέλο εκκλησίας της Καινής Διαθήκης με συλλογικές ηγεσίας – αντί για ηγεσία του ενός – όπου όλοι θα έχουν την δουλειά τους για να κερδίζουν το εισόδημα τους; Γιατί δεν συναντιόμαστε σε σπίτια όπως οι αδελφοί του 1ου αιώνα και αντ’ αυτού χρειαζόμαστε να νοικιάζουμε ή να κτίζουμε πολυέξοδα για να συντηρηθούν κτήρια; Αν οι αδελφοί του πρώτου αιώνα το έκαναν έτσι γιατί εμείς δεν μπορούμε; Γιατί παίρνουμε αυτά που κανονικά θα πήγαιναν στους φτωχούς αγίους και σε ιεραποστολικό έργο για την διάδοση του λόγου του Θεού και το δίνουμε για να υποστηρίξουμε δομές και παραδόσεις που δεν έχουν καμιά σχέση με τον Λόγο του Θεού;

Τι να κάνει κανείς με την πληροφορία αυτού του βιβλίου

Έχοντας δει τα παραπάνω, χρειάζεται να ξεκαθαρίσω ότι μ’ αυτές τις ερωτήσεις ο σκοπός μου δεν είναι να κάνω αδελφούς να φύγουν από τις εκκλησίες τους επειδή το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών αυτών των εκκλησιών είναι άσχετες με την Καινή Διαθήκη ή επειδή αυτές οι εκκλησίες υποστηρίζουν το δέκατο. Το να φύγει κανείς από κάποια εκκλησία για τους παραπάνω λόγους δεν είναι ώριμη αντίδραση. Η εκκλησία για μένα είναι κάτι πολύ περισσότερο από δομές και δέκατα: είναι άνθρωποι, αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ. Για μένα αυτοί – και όχι κάποιο κτήριο, σύστημα, όνομα, ομολογία ή δόγμα – είναι η εκκλησία. Όμως οφείλουμε να γνωρίζουμε και να εφαρμόζουμε αυτό που ο Λόγος του Θεού μας λέει. Μάθαμε από αυτή την μελέτη ότι ο Λόγος του Θεού δίνει ιδιαίτερο βάρος στην υποστήριξη των φτωχών και σε ανάγκη αγίων. Ας κάνουμε πράξη αυτό που μάθαμε υποστηρίζοντας εκείνους τους αδελφούς που είναι σε ανάγκη. Μάθαμε επίσης ότι στην Καινή διαθήκη οι πρεσβύτεροι (ή αλλιώς επίσκοποι, ποιμένες) δεν ήταν κάποιοι που είχαν βγάλει την Θεολογική και ξεκίνησαν να κάνουν καριέρα σαν μισθωτοί κάποιας εκκλησίας. Αντίθετα ήταν άνθρωποι με δουλειές έξω από την εκκλησία, όπως οι περισσότεροι από μας. Ήταν απλοί συνηθισμένοι άνθρωποι, όπως οι αγράμματοι ψαράδες που ο Κύριος κάλεσε για να τους κάνει μαθητές και αποστόλους Του. Ήταν επίσης άνθρωποι που όντας ώριμοι εν Χριστώ είχαν αναλάβει την υποστήριξη, ποίμανση, των νεωτέρων πιστών ώστε να γίνουν και αυτοί ώριμοι. Αν ο Θεός ήθελε να συνεχίσει το Λευιτικό σύστημα με κάποιους κληρικούς να κάνουν το έργο της διακονίας και όλους τους υπόλοιπους από μας να πληρώνουν δέκατα για να το συντηρήσουν, θα το είχε κάνει. Αλλά δεν το έκανε. Αντ’ αυτού ο Χριστός μας έκανε όλους ιερείς. Είμαστε όλοι μέρος τους σώματος του Χριστού με τον καθένα από μας να έχει τον ρόλο του στο σώμα. Το να αντιμαχόμαστε το σύστημα του ενός ανδρός που τα κάνει όλα λέγοντας πόσο λάθος είναι και την ίδια στιγμή να παραβλέπουμε το γεγονός ότι είμαστε όλοι μέρος του σώματος του Χριστού μη λειτουργώντας στο ρόλο που ο Θεός μας έχει ορίσει μέσα στο σώμα δεν είναι παρά ανώριμη αντίδραση. Η ώριμη δράση είναι να βρούμε τον ρόλο που ο Θεός μας όρισε να έχουμε στο σώμα και να δράσουμε σύμφωνα μ’ αυτό τον ρόλο. Πρέπει να γνωρίζουμε τι λέει ο Λόγος του Θεού για να μπορέσουμε να διακρίνουμε τι είναι λάθος και τι σωστό. Αυτό προσπάθησα και εγώ να κάνω σ’ αυτό το βιβλίο αναφορικά με το δέκατο και τις εθελούσιες συνεισφορές. Αυτή την γνώση όμως δεν πρέπει να την χρησιμοποιούμε σαν ξίφος ενάντια σε αδελφούς. Πρέπει να κάνουμε αυτό που ο Λόγος του Θεού λέει χωρίς όμως να διαχωρίζουμε τον εαυτό μας και χωρίς να στήνουμε μάχες μ’ εκείνους τους αδελφούς που δεν συμφωνούν μαζί μας.

Αν τώρα ο αναγνώστης αυτού του βιβλίου είναι ποιμένας, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω τίποτα εναντίον σου αδελφέ. Μην νιώθεις ότι το βιβλίο αυτό σε απειλεί. Δεν πιστεύω ότι οι εκκλησίες θα πρέπει να απολύσουν τους ποιμένες τους μιας και η πληρωμή μισθών σ’ αυτούς δεν έχει Βιβλική βάση. Αυτό που πιστεύω είναι ότι όλοι θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι οι ποιμένες είναι απλά κι’ αυτοί αδελφοί. Δεν είναι αφεντικά ούτε είναι η κεφαλή του σώματος. Ο Χριστός είναι η κεφαλή του σώματος. Ο Χριστός είναι το αφεντικό και όλοι εκείνοι που πιστεύουν σ’ αυτόν σαν Γιο του Θεού είναι μέλη του σώματος Του. Οι ποιμένες θα πρέπει να ενθαρρύνουν τα άλλα μέλη του σώματος να αναπτυχθούν στην πίστη μεταφέροντας καθήκοντα από τον εαυτό τους στους πιο ώριμους της συνάθροισης. Για παράδειγμα (και είναι απλά και μόνο ένα παράδειγμα): καλώς ή κακώς το κεντρικό σημείο των περισσοτέρων συναθροίσεων είναι το κήρυγμα της Κυριακής. Ζήτησε από την συνάθροιση, από τους αδελφούς, να διδάξουν επιπρόσθετα με σένα. Όχι μόνο μια ή δυο φορές ή όταν είσαι σε διακοπές αλλά κανονικά και στην ίδια αναλογία με σένα. Γιατί όχι; Δεν θα πρέπει κανονικά να είναι δύσκολο για έναν αδελφό να αφήσει τον άμβωνα. Και δεν είμαστε αλήθεια όλοι ακριβώς αυτό: αδέρφια εν Χριστώ; Έχω δει ποιμένες που δεν έχουν το δώρο της διδασκαλίας. Αυτό δεν είναι κακό. Γιατί θα πρέπει να είναι; Όπως ο Λόγος λέει: «Μήπως όλοι είναι απόστολοι; Μήπως όλοι είναι προφήτες; Μήπως όλοι είναι δάσκαλοι;» (προς Κορινθίους Α 12:29). Η απάντηση είναι προφανώς όχι. Οι ποιμένες αυτοί μπορεί να μην είναι δάσκαλοι έχουν όμως προικιστεί από τον Θεό με άλλα υπέροχα δώρα. Κι όμως κάθε εβδομάδα κηρύττουν γιατί σύμφωνα με το σύστημα το κήρυγμα είναι δουλειά του ποιμένα. Αυτό είναι λυπηρό αλλά είναι μόνο ένα παράδειγμα. Αυτό που είναι το πιο σημαντικό είναι ότι οι ποιμένες θα πρέπει να βοηθήσουν την συνάθροιση να αυξηθεί και οι πιο ώριμοι της συνάθροισης θα πρέπει να αναλάβουν καθήκοντα από τον ποιμένα ώστε το βάρος να μοιράζεται ισορροπημένα ανάμεσα στους αδελφούς. Ο ποιμένας θα δρα τότε στην πραγματική του διάσταση σαν ακόμα ένα μέρος του σώματος και όχι στην παραμορφωμένη διάσταση που έχει σήμερα και όπου αφανώς ή εμφανώς θεωρείται και λειτουργεί σαν «κεφαλή του σώματος». Θα έχει τότε τον χρόνο να βγάλει και τα προς το ζην του δουλεύοντας όπως όλοι και η συνάθροιση θα πρέπει να τον βοηθήσει σ’ αυτό βρίσκοντας η το δυνατόν απασχόληση γι’ αυτόν. Δεν υπάρχει χώρος στην Γραφή για σχίσματα και μάχες. Όπως ο Λόγος λέει: «Μόνον από την υπερηφάνεια προέρχεται η φιλονικία^.» (Παροιμίες 13:10) Αν σαν πιστοί θέλουμε να ακολουθήσουμε τον δρόμο του Θεού, αυτός ο δρόμος έχει ένα όνομα: λέγεται δρόμος του Λόγου του Θεού, δρόμος της αγάπης της ταπεινότητας. Μπορούμε να κάνουμε αυτό που οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα έκαναν. Μπορεί να ακούγεται τρέλα ή να φαίνεται ότι έχει ρίσκο. Είναι σίγουρα ευκολότερο να μείνουμε εκεί που είμαστε. Γιατί όμως θα κάναμε κάτι τέτοιο; Γιατί να παρεκκλίνουμε από αυτό που ο Λόγος λέει; Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνουμε. Εγώ αυτό πιστεύω. Εσείς;