Βιβλικές Αλήθειες

Κατεβάστε αυτή την μελέτη σαν PDF και τυπώστε την ή διαβάστε την στον υπολογιστή σας ή και στο ebook reader / smartphone σας (PDF) Αυτό το βιβλίο σε PDF

Ήταν ο Αβραάμ και ο Ιακώβ «δεκατιστές»;



Σε αντίθεση με ότι είδαμε στα πρώτα κεφάλαια αυτής της μελέτης και για να υποστηρίξουν την εφαρμογή του συστήματος της δεκάτης, πολλοί λένε ότι η δεκάτη δεν είναι στην πραγματικότητα μέρος του νόμου μιας και, όπως λένε, εφαρμόζονταν και πριν από τον νόμο, από τους Αβραάμ και Ιακώβ. Έτσι, σύμφωνα μ’ αυτή την άποψη, είναι μια αρχή που διαπερνά το νόμο και είναι το ίδιο εφαρμόσιμη σήμερα χωρίς τον νόμο όπως ήταν και πριν τον νόμο. Πριν να πάμε να δούμε τα αποσπάσματα που χρησιμοποιούνται για την υποστήριξη αυτής της άποψης, ας δούμε πως ο Ιησούς Χριστός ταξινομούσε την αρχή της δεκάτης. Το κατά Ματθαίο 23:23 μας λέει:

Κατά Ματθαίο 23:23
«Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί δίνετε τα δέκατα το δυόσμο και τον άνηθο και το κύμινο και αφήσατε τα βαρύτερα του νόμου: τη δίκαιη κρίση και το έλεος και την πίστη. Αυτά λοιπόν έπρεπε να κάνετε, κι εκείνα να μην αφήνετε.»

Ο Κύριος μιλούσε στους Φαρισαίους. Αυτοί οι άνθρωποι πλήρωναν τα δέκατα τους αλλά είχαν ξεχάσει τα βαρύτερα του νόμου. Ήταν υποκριτές! Η φράση «τα βαρύτερα του νόμου» κάνει προφανώς σύγκριση μεταξύ των λιγότερο σπουδαίων «του νόμου» και των περισσότερο σπουδαίων «του νόμου». Το δέκατο ήταν ένα από τα λιγότερο σπουδαία του νόμου. Η δίκαιη κρίση, το έλεος και η πίστη ήταν βαρύτερα θέματα του νόμου από το δέκατο. Αυτή δεν είναι σύγκριση μεταξύ γενικών θεμάτων αλλά σύγκριση μεταξύ αντικειμένων «του νόμου» και το δέκατο τοποθετείτε από τον Κύριο σαν κάτι που ανήκει στον νόμο. Και τέτοιο πραγματικά είναι.

Ας πάμε όμως τώρα στα αποσπάσματα τα αναφορικά με τον Αβραάμ και τον Ιακώβ, αρχίζοντας από τον πρώτο. Βρίσκουμε το σχετικό απόσπασμα στην προς Εβραίους 7. Ο Παύλος εξηγεί εκεί τον Ιησού στον ρόλο Του σαν Αρχιερέα. Ο τελευταίος στίχος της προς Εβραίους 6 μας λέει:

Προς Εβραίους 6:20
«όπου ο Ιησούς μπήκε μέσα ως πρόδρομος, για χάρη μας, καθώς έγινε αρχιερέας στον αιώνα, σύμφωνα με την τάξη Μελχισεδέκ.»

Το κεφάλαιο 7 συνεχίζει να μιλάει για τον Μελχισεδέκ και πως αυτός αποτελούσε πρωτότυπο του Χριστού σαν Αρχιερέα. Είναι εντός αυτής της συζήτησης που διαβάζουμε για τον Αβραάμ:

Προς Εβραίους 7:1-6
«Επειδή, αυτός ο Μελχισεδέκ, βασιλιάς της Σαλήμ, ιερέας τού Ύψιστου Θεού, ο οποίος συνάντησε τον Αβραάμ, καθώς επέστρεφε από την καταστροφή των βασιλιάδων, και τον ευλόγησε. στον οποίο ο Αβραάμ έδωσε και δέκατο από όλα τα λάφυρα. ο οποίος πρώτα μεν ερμηνεύεται ως βασιλιάς δικαιοσύνης, έπειτα δε ως βασιλιάς της Σαλήμ, που σημαίνει βασιλιάς ειρήνης. χωρίς πατέρα, χωρίς μητέρα, χωρίς γενεαλογία. μη έχοντας ούτε αρχή ημερών ούτε τέλος ζωής. αλλά, αφομοιωμένος με τον Υιό τού Θεού. μένει ιερέας πάντοτε. Στοχαστείτε, μάλιστα, πόσο μεγάλος ήταν αυτός, στον οποίο ο Αβραάμ, ο πατριάρχης, του έδωσε και δέκατο από τα λάφυρα. Και όσοι μεν από τους γιους τού Λευί παίρνουν την ιερατεία, έχουν εντολή να αποδεκατίζουν τον λαό, σύμφωνα με τον νόμο, δηλαδή, τους αδελφούς τους, παρόλο που βγήκαν από την οσφύ τού Αβραάμ. εκείνος, όμως, του οποίου η γενεαλογία δεν προέρχεται απ' αυτούς, αποδεκάτισε τον Αβραάμ, και ευλόγησε εκείνον που είχε τις υποσχέσεις.»

Μερικοί χρησιμοποιούν αυτό το απόσπασμα για να πουν ότι το δέκατο είναι κάτι που είναι σε ισχύ σήμερα όπως ήταν, λένε, σε ισχύ και πριν από τον νόμο. Ο λόγος που αυτό συμβαίνει είναι, σύμφωνα με αυτή την άποψη, ότι ο Αβραάμ εφάρμοζε το δέκατο παρά το γεγονός ότι έζησε πριν την εποχή του νόμου. Έτσι λοιπόν και εμείς, που ζούμε μετά τον νόμο, θα πρέπει να εφαρμόζουμε το δέκατο. Λέει όμως αλήθεια κάτι τέτοιο το απόσπασμα; Διαβάζοντας το βλέπουμε ότι αυτό αναφέρεται κυρίως στον Μελχισεδέκ και πως ο Ιησούς Χριστός ήταν ιερέας κατά την τάξη Μελχισεδέκ. Για να δείξει πόσο μεγάλη είναι η τάξη Μελχισεδέκ, μας παραπέμπει η προς Εβραίους στην Γένεση και στο γεγονός ότι ο Αβραάμ επιστρέφοντας από την καταστροφή των βασιλιάδων, έδωσε στον Μελχισεδέκ το δέκατο των λαφύρων που είχαν πέσει στα χέρια του. Έχει όμως καμιά σχέση αυτή η αναφορά στο δέκατο όπως το ξέρουμε; Όχι, και να γιατί:

1. Ο Αβραάμ αυτό που έδωσε το έδωσε γιατί το ήθελε. Κανένας δεν του είπε ότι έπρεπε να δώσει το δέκατο των λαφύρων. Το έκανε απολύτως εθελοντικά. Σε αντίθεση το δέκατο είναι υποχρεωτικό, κάτι που πρέπει να κάνει κανείς, ασχέτως αν πραγματικά το θέλει ή όχι.

2. Επιπρόσθετα, το δέκατο είναι κάτι που απαιτείται να γίνεται σε τακτική βάση. Όχι απλά μια φορά μόνο. Έκανε ο Αβραάμ κάτι τέτοιο; Η ζωή του είναι καταγεγραμμένη σε 14 κεφάλαια της Γένεσης που είναι σχεδόν πλήρως αφιερωμένα σ’ αυτόν. Κι όμως αυτή είναι η μόνη φορά που τον βλέπουμε να δίνει δέκατο από κάτι. Μ’ άλλα λόγια αυτό που περιγράφεται στην προς Εβραίους και στην Γένεση ήταν κάτι που έγινε μια φορά και όχι κάτι που γίνονταν συνεχεία, κάθε εβδομάδα ή κάθε μήνα ας πούμε.

3. Το γεγονός ότι αυτό που έκανε ο Αβραάμ ήταν κάτι ασυνήθιστο και όχι κάτι που έκανε σε τακτική βάση είναι επίσης προφανές από το γεγονός ότι έδωσε στον Μελχισεδέκ το 10% από τα ΛΑΦΥΡΑ που κατέκτησε. Δεν έδωσε από το «μηνιάτικο» του ή από αυτά που ήδη είχε αλλά από τα ΛΑΦΥΡΑ. Δηλαδή από κάτι που κέρδισε απροσδόκητα. Τέτοια κέρδη σήμερα θα ήταν για παράδειγμα κέρδη από… λαχείο ή μια απροσδόκητη κληρονομιά. Και πάλι αυτό καμιά σχέση δεν έχει με ότι οι άνθρωποι ονομάζουν δέκατο σήμερα και που αναφέρεται στο υποχρεωτικό δόσιμο σε τακτική βάση του 10% των εισοδημάτων.

Για να συνοψίσουμε, αυτό που βλέπουμε τον Αβραάμ να κάνει στο παραπάνω απόσπασμα ήταν ένα εθελοντικό δώρο, ύψους 10%, από ένα απροσδόκητο κέρδος που είχε.

Η δωρεά του ήταν:

α) εθελοντική, και όχι υποχρεωτική.

β) κάτι που έκανε μια φορά και όχι κάτι που έκανε σε τακτική βάση.

γ) τέλος η πηγή αυτού δεν ήταν το τακτικό του εισόδημα αλλά ένα απροσδόκητο κέρδος που είχε, τα λάφυρα των εχθρών που νίκησε.

Ήταν αυτό που έδωσε 10%; Ναι ήταν. Ήταν αυτό που έδωσε δέκατο με την έννοια που η λέξη αυτή χρησιμοποιείται σήμερα (τακτικό και υποχρεωτικό δόσιμο του 10% του εισοδήματος σου); ΟΧΙ.

Δεκάτιζε ο Ιακώβ;

Περνώντας τώρα στον Ιακώβ, το απόσπασμα που χρησιμοποιείται για να υποστηρίξει ότι το δέκατο είναι κάτι που πρέπει να εφαρμόζεται και σήμερα είναι στην Γένεση 28. Πριν να πάμε εκεί ας δούμε τι είχε συμβεί πιο πριν. Ο Ισαάκ είχε στείλει το Ιακώβ να πάει στη Χαρράν στην πόλη που ο Λαβαν, ο αδελφός της Ρεβέκκας ζούσε. Πηγαίνοντας εκεί, σταμάτησε κάπου να κοιμηθεί και είδε σε όνειρο τον Κύριο να του υπόσχεται ότι θα ήταν μαζί του, θα του έδινε την γη στην οποία κοιμόνταν, θα τον πολλαπλασίαζε άφθονα και θα ευλογούσε όλους τους λαούς της γης μέσω αυτού και των απογόνων του (Γένεση 28:10-15)! Σίγουρα αυτό δεν ήταν συνηθισμένο όνειρο: φανταστείτε πως εσείς θα ήσασταν ξυπνώντας μετά από ένα τέτοιο όνειρο. Σαν απάντηση σ’ αυτό, ο Ιακώβ έκανε το εξής:

Γένεση 28:20-22
«Και ο Ιακώβ ευχήθηκε μια ευχή, λέγοντας: Αν ο Θεός είναι μαζί μου, και με διαφυλάξει σ' αυτό τον δρόμο στον οποίο πηγαίνω, και μου δώσει ψωμί να φάω, και ένδυμα για να ντυθώ, και επιστρέψω ειρηνικά στο σπίτι τού πατέρα μου, τότε ο Κύριος θα είναι ο Θεός μου. κι αυτή η πέτρα, που έστησα για στήλη, θα είναι οίκος τού Θεού. και από όλα όσα μου δώσεις, το δέκατο θα το προσφέρω σε σένα.»

Η φράση κλειδί εδώ είναι «ευχήθηκε μια ευχή». Αυτό που περιγράφεται εδώ δεν είναι κάτι που ο Ιακώβ έκανε υποχρεωτικά ούτε κάτι που αυτός έκανε σε τακτική βάση. Αντίθετα ήταν μια ευχή, κάτι που έκανε εθελοντικά με ένα «αν» να προηγείται αυτής της ευχής: «Αν κάνεις αυτό Κύριε, τότε υπόσχομαι να δώσω το δέκατο από όσα μου έδωσες». Και πάλι είναι προφανές ότι αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το δέκατο όπως αυτό ορίζεται σήμερα (υποχρεωτική και σε τακτική βάση συνεισφορά του 10% του εισοδήματος σε εκκλησιαστικούς οργανισμούς).